Með belti og axlabönd

Það er fremur aum umsögn sem Náttúrufræðistofnun Íslands sendir vegna þingsályktunartillögu utanríkisráðherra, vegna orkupakka 3. Stofnunin telur að samþykkt orkupakkans muni geta aukið álag á náttúruna, en það velti þó fyrst og fremst á því hvort sæstrengur verði lagður. Gerir þar greinilega ráð fyrir að beltið og axlaböndin sem ráðherra hefur gjarnan nefnt, muni halda og því sé engin ástæða til að leggjast gegn tillögunni. Aumara getur það vart orðið.

Það er lítið gagn af belti og axlaböndum ef beltið er ekki reyrt og axlaböndin hneppt. Þá missa menn buxurnar alveg jafnt og án beltis og axlabanda. Og þannig er það varðandi orkupakka 3. Það handsal sem ráðherra gerði við embættismann ESB og þeir kossar sem forsætisráðherra fékk frá framkvæmdastjóra ESB mun lítt halda gagnvart op3. Þeir fyrirvarar sem stjórnvöld ætla að setja vegna þess pakka munu ekki halda, um það þarf ekkert að rífast. EES samningurinn er skýr og EES samningurinn segir að allar undanþágur frá tilskipunum ESB skulu afgreiddar í hinni sameiginlegu nefnd EES í viðræðum við ESB. Allar aðrar leiðir eru ófærar. Um þetta eru allir lögfróðir menn sammála. Því er hvorki beltið reyrt né axlaböndin hneppt hjá ráðherra og því mun hann standa buxnalaus eftir.

Það er út frá þessari staðreynd sem menn eiga að skoða málið, að tilskipunin mun taka gildi að fullu, sama hvað lög Alþingi setur. Og þar sem op3 er fyrst og fremst um flæði orku milli landa, hvernig því skal stjórnað og hver þar mun hafa valdið, er ljóst að Ísland mun tengjast meginlandinu með rafstreng, verði op3 samþykktur. Það verður ekki í valdi þjóðarinnar að ákveða það. Vissulega er ekkert í þessari tilskipun sem skikkar Ísland til að leggja streng, en það er skýrt að það mun teljast brot á henni ef Ísland leggst gegn slíkri tengingu.

Því er þessi umsögn Náttúrufræðistofnunar frekar aum. Stofnunin á að meta málið út frá þeirri staðreynd að strengur mun verða lagður, fyrr en síðar. Stofnunin á að meta málið út frá því hverjir hafa valdið. Stofnunin á að meta hvaða áhrif það mun hafa að Ísland missi stjórn yfir vernd náttúrunnar. 

Hvað verður um rammaáætlun Alþingis, mun hún standa? Op3 mun vissulega ekki ógilda þá áætlun, en krafan um einkavæðingu og krafan um nægt afl til Evrópu, mun sannarlega gera erfiðara fyrir að standa við þá áætlun. Ljóst er að þegar þingmenn hafa ekki kjark til að vísa tilskipuninni til baka og fá þar afgreiðslu hennar breytt á réttum vígvelli, munu þeir fjarri því hafa kjark til að standa gegn fjármagnsöflunum undir handleiðslu ESB, til að verja rammaáætlun. Og svo kemur Op4 og þá eru allar varnir hér heima fallnar, einnig rammaáætlun.

Það er barnalegt að tala um streng til meginlandsins, þar á að tala um strengi. Tveir er lágmark, þó ekki sé nema vegna afhendingaröryggis. Þegar valdið hefur endanlega verið tekið af Alþingi, mun fjöldi strengja ráðast af því einu hvað mikið verður hægt að virkja hér á landi. Rammaáætlun og umhverfismat mun þá litlu skipta, einungis hvar hægt er að ná í orku.

Þá verða buxur ráðherra ekki á hælum hans, þær verða týndar og tröllum gefnar. Hann mun þá standa nakinn frammi fyrir alþjóð!!

Gæti aukið álagið á náttúruna

Að sá fræi illgresis

Þeir sem sá fræi illgresis uppskera gjarnan illgresi. Þetta stundar utanríkisráðherra nú.

Í erindi sínu við Alþjóðamálastofnun Háskóla Íslands talar ráðherra undur rós, gefur ýmislegt í skyn en segir ekkert berum orðum. Svona tal hefur gjarnan verið kennt við Gróu á Leiti, sáð er fræjum efasemdar í von um að þannig megi afvegaleiða sannleikann.

Ráðherra talar þarna til yngra fólks og gefur í skyn að þeir sem eldri eru viti ekki og skilji ekki. Þegar áheyrendur eru að stærstum hluta þeir sem teljast til þeirra yngri, er smá von til að slíkur málflutningur skili árangri. Hann nefnir í sömu andrá einangrunarstefnu, bannorð sem enginn vill láta spyrða sig við. Enginn þarf að efast að þarna er ráðherra að tala um það mál sem nú brennur heitast á landsmönnum, orkupakka 3. Hann segir það þó ekki með berum orðum, en hver heilvita maður skilur hvert hann er að fara. Í ofanálag gefur hann í skyn að EES samningurinn sé í hættu, vitandi fullvel að svo er alls ekki. Þarna fer ráðherra nokkuð langt yfir strikið og líklegt að Jóni Toroddsen hefði aldrei dottið til hugar að láta persónu sína, Gróu, ganga svo langt.

Þarna lítilsvirðir ráðherra þá sem komnir eru til vits og ára, þá sem mun hvernig tilurð EES samningsins varð til, muna afgreiðslu hans á Alþingi og muna hvernig þjóðin var hundsuð af Alþingi. Þarna fer ráðherra vísvitandi með rangt mál, þó hann segi það ekki berum orðum, enda veit hann að illa gæti gengið að standa við slík orð. Því sáir hann fræjum, fræjum illgresis!

Guðlaugur Þór tók ungur að skipta sér að pólitík og því líklegt að hann muni þá umræðu sem fram fór hér á landi í upphafi tíunda áratugar síðustu aldar, þá rétt sloppinn yfir tvítugt. Því veit hann vel að Ísland var hvorki einangrað né lokað fyrir umheiminum fyrir daga EES. Ferðalög til Evrópu voru lítt lokaðri en nú og lítið mál fyrir þá sem vildu sækja sér nám erlendis að gera slíkt. EFTA samningurinn gerði verslun með vörur lítið verri en hún er í dag. Tengsl okkar við Evrópu voru með ágætum og reyndar heiminn allan.

Ráðherra veit einnig að þjóðin var hreint ekkert samhent um EES samninginn, reyndar ekki Alþingi heldur. Var samþykktur þar með minnsta mögulega meirihluta. Þjóðin fékk engu ráðið. Af þeim sökum hefur aldrei verið full sátt meðal þjóðarinnar um EES. Og ráðherra veit einnig að til að ná þessum minnsta mögulega meirihluta fyrir EES samningnum, lágu nokkur afgerandi atriði sem meitluð voru í stein. Sjávarauðlindin skyldi vera utan þessa samnings, landbúnaður einnig, orkumálum var haldið utan hans, við áttum alltaf að hafa val um hvort við tækjum við viðbótum við samninginn, eða jafnvel segðum honum upp og rauði þráðurinn var að stjórnarskráin skyldi ætið vera þessum samning æðri. Þannig og aðeins þannig náðist að samþykkja EES samninginn á Alþingi. Hvert eitt þessara atriða hefðu nægt til að Alþingi hefði fellt hann. En allt þetta veit ráðherra mæta vel. Enn er sjávarútvegur utan EES, landbúnaður er að formi til utan hans en í verki kominn inn, orkumál voru samþykkt inn í samninginn stuttu eftir aldamót og veruleg áhöld eru um hvort framkvæmd EES samningsins hafi brotið stjórnarskrá.

Þá má ekki gleyma að EES samningurinn var gerður við Efnahagsbandalag Evrópu, EB. Árið 2009 breyttist EB yfir í ESB, eða Evrópusambandið, breyttist úr viðskiptabandalagi yfir í stjórnmálalegt yfirvald, með tilkomu Lissabonsáttmálans. Eðli samskipta breyttust verulega við þetta. Ekki var lengur um að ræða samvinnu milli tveggja viðskiptasambanda, heldur var nú annar aðilinn orðinn að yfirþjóðlegu stjórnmálasambandi. Ekki lengur samvinna á jafnréttisgrundvelli, heldur annar aðilinn orðinn dómerandi.

Vissulega má segja að EES samningurinn hafi gert okkur gott á sumum sviðum, en einnig hefur hann verið okkur verulegur fjötur um fót, sér í lagi eftir að EB breyttist yfir í ESB. Lög og reglur eru samin fyrir löndin á meginlandinu, fyrir samfélag 500 milljón manna. Oftar en ekki hentar slík lagasetning illa eyju norður í Atlantshafi, sem telur 340 þúsund íbúa.

Þó EES samningurinn sé orðinn hluti okkar lífs, hér á Íslandi, er fjarri því að hægt sé að halda því fram að hann sé okkur nauðsynlegur, að hér muni allt leggjast í kör og að landið muni einangrast, án hans. Slíku trúa einungis þeir sem ekki muna hvernig hér var fyrir EES.

Á það treystir ráðherra og því lítilsvirðir hann þá sem komnir eru til vits og ára. Því sáir hann illgresisfræjum sínum meðal ungs fólks!!

 

Varaði við „erlendri einangrunarhyggju“

Þingmönnum ber að fara að vilja þjóðarinnar

Umræðan um orkupakka 3 frá ESB hefur tekið á sig nokkuð leiðinlega mynd að undanförnu. Menn keppast við að tefla fram ummælum hinna ýmsu stjórnmálamanna, sumum hverjum nokkuð gömlum. Leiðandi á þessu sviði og til skamms tíma sá eini sem þetta stundaði, Björn Bjarnason, lætur þar ekki deigan síga. Fylgjendur orkupakkans voru fljótir að tileinka sér þessa leiðinda umræðuhefð og það sem verra er að nú síðustu daga hafa andstæðingar pakkans einnig fetað þessa leið, sem er þó alger óþarfi þar sem næg rök eru gegn samþykkt pakkans. Látum andstæðingana um lítilmennskuna, höldum okkur sjálf við nútíðina, hvað menn segja og gera í dag. Notum rök og notum brjóstvitið!

Hvað menn sögðu eða gerði fyrir ári síðan skiptir engu máli og enn minna eftir því sem lengra er liðið. Hvað menn segja í dag, hvað menn ætla að gera í dag skiptir öllu máli, varðandi orkupakka 3. Fyrir ári voru ekki nema örfáir menn sem áttuðu sig á skelfingu þessa pakka, í dag er fólki ljóst hvaða gildi hann hefur. Hér á bloggsíðum mbl var lengi vel einungis einn maður sem skrifaði um þetta mál, Bjarni Jónsson rafmagnsverkfræðingur. Aðrir virtust ekki vita hvað hann var að fara og ekki fyrr en á haustmánuðum sem umræðan loks hófst fyrir alvöru á þessum vettvangi. Út í samfélaginu hófst þessi umræða enn síðar.

Eins og flestir ættu að vera búnir að átta sig á þá snýst orkupakki 3 fyrst og fremst um flutning orku milli landa, auk þess sem í honum eru ákvæði sem lögskilda ýmsar gerðir orkupakka 1 og 2, er voru áður valkvæð. Því hefur umræðan fyrst og fremst snúist um tvennt, sæstreng til Evrópu og einkavæðingu Landsvirkjunar. Þetta eru enda helstu ásetningssteinar orkupakka 3. Um þetta snýst málið, um þetta snýst tilskipun ESB um orkupakka 3.

Stjórnvöld hafa viðurkennt að fyrri málflutningur þeirra um að tilskipun þessi stangist ekki á við stjórnarskrá og að ákvörðun um lagningu sæstrengs færist ekki frá þjóðinni yfir til ACER/ESA. Því var farin sú leið að setja fyrirvara á tilskipunina í þeim tilgangi að komast hjá þessu. Þannig átti að setja hér innlend lög um að ákvörðun um lagningu sæstrengs yrði tekin af Alþingi og þar sem enginn tenging væri við meginlandið mætti fresta gildingu tilskipunarinnar.

Þetta er bæði barnalegt og stenst enga skoðun. Fyrir það fyrsta þá er ljóst að slíkir fyrirvarar hafa ekkert gildi gagnvart EES/ESB nema þeirra sé getið og um samið innan sameiginlegu EES nefndarinnar gagnvart ESB. Framhjá þessu verður aldrei komist, hversu mikil lög sem einstakar þjóðir setja hjá sér. Því mun sæstrengur verða lagður og tilskipunin taka gildi að fullu og öllu. Þar með mun stjórnarskrá verða brotin.

Ummæli ýmissa manna undanfarið vegna orkupakkans hafa komið manni nokkuð á óvart, sér í lagi þegar heitustu andstæðingar Sjálfstæðisflokks og menn sem vilja láta minnast sín sem náttúruverndarsinna og varðmenn þeirra sem minna mega sín, eru farnir að mæra orkupakka 3. Söngvaskáld, sem mikið hefur haft sig í frammi um stjórnmál, frá hruni og telur Sjálfstæðisflokk vera ímynd hins allra versta sem til er, hefur haft sig í frammi á athugasemdum netmiðla, þar sem hann mælir gegn þeim sem á móti tilskipuninni skrifa.   

Þingmenn Sjálfstæðisflokks sem fram til þessa hafa mælt gegn tilskipuninni eða haldið sig fjarri umræðu um hana, rita nú hver á fætur öðrum greinar í moggann, þar sem þeir réttlæta sinnaskipti sín. Ummæli vikunnar komu þó frá Þórdísi Kolbrúnu Gylfadóttur, ferðamála- iðnaðar- nýsköpunar og dómsmálaráðherra, þegar hún sagði að henni þóknaðist ágætlega sæstrengur til meginlandsins. Þá vitum við íbúar Akraness hvaða hug hún ber til okkar og sjálfsagt að hafa það í huga í næstu kosningum. Enginn, ekki heldur ÞKG hefur mótmælt því að orkuverð muni hækka hér á landi, komi sæstrengur til framkvæmda. Hækkun raforkuverðs mun sannarlega leggja af stóriðjuna og hér á Akranesi er tilvera flestra tengd stóriðju, beint og óbeint. Þetta 7000 manna samfélag væri næsta fátæklegt ef ekki nyti við stóriðjunnar. Það er af sem áður var, þegar fiskurinn var helsta lifibrauð Akurnesinga. Sementsverksmiðjan, sem hafði nokkurn hóp fólks í vinnu og annað eins af fólki sem þjónaði hana, er horfin. Eftir stendur stóriðjan á Grundartanga, sem reyndar stendur höllum fæti eftir að Landsvirkjun ákvað að umframorka skildi ekki nýtt þar lengur. Hin ýmsu fyrirtæki á Akranesi eiga síðan tilveru sína að mestu eða öllu undir þeirri stóriðju. Verslanir og þjónusta ýmis, eins og skólarnir geta þakkað stóriðjunni fyrir gildi sitt innan samfélagsins.

Þá hefur þessi allsherjarráðherra okkar verið dugleg við að halda á lofti þeirri mýtu að vegna orkupakka 1 og 2 sé orkuverð lægra en ella og vísar þá í einhverja ímyndaða samkeppni á orkumarkaði. Þessi fullyrðing stenst auðvitað ekki, þó ekki væri nema vegna þess að enginn samanburður er til. Þó er vitað að þar sem eitt fyrirtæki var áður eru nú þrjú, með tilheyrandi aukakostnaði. Þá er einnig vitað að skuldir orkufyrirtækja hafa lækkað og rekstur þeirra batnað. Samkvæmt því má allt eins fullyrða að orkuverð ætti að vera enn lægra. Reyndar er öll umræða um orkupakka 1 og 2 tilraun til að afvegaleiða umræðuna. Við erum nefnilega að ræða hvort samþykkja eigi orkupakka 3 núna og síðan 4 og 5!  

Sömuleiðis megum við íbúar í norðvesturkjördæmi þakka fyrir grein Haraldar Benediktssonar í mogganum, þar sem hann réttlætir þægni sína við orkupakkann. Þessi fyrrum skeleggi talsmaður bænda mun sennilega ekki verða vel séður um sveitir kjördæmisins í næstu kosningum eftir þá grein, en í kjördæminu eru sennilega stærstu köldu svæði landsins, þar sem íbúar þurfa að kynda sín hús með raforku. Þá er ljóst að bændur hafa ekkert borð fyrir báru til að taka á sig hærra raforkuverð, svo illa sem með þá hefur verið farið síðustu ár og misseri.

Fleiri ummæli má telja en engin ástæða til þess. Þau skipta í raun ekki máli fyrr en næst verður gengið til kosninga. Þá verður þeim haldið á lofti. Hitt er nokkuð umhugsunarefni hvers vegna hin ýmsu hagsmunasamtök hafa þagað þessa umræðu af sér. Bændasamtökin hafa reyndar látið frá sér yfirlýsingu um málið, en hvað með samtök iðnaðarins, samtök þeirra sem stunda sjávarútveg og önnur þau samtök sem standa að fyrirtækjarekstri. Eru þau tilbúin að takast á við hærra orkuverð? Hvað með stéttarfélögin, eru þau samþykk því að kjör félagsmanna skerðist? Hvað með sveitarfélögin, er þeim sama þó fólk flosni upp og flytji burt?

Hvað með náttúrverndarsamtökin? Einungis einn yfirlýstur náttúruverndarsinni hefur tjáð sig opinberlega, Ómar Ragnarsson og er hans framtak vissulega þakkarvert. En hvað með aðra sem sveipa sig ljóma náttúruverndar? Þeir sem eiga erfitt með að sætta sig við að orkan okkar sé nýtt hér á landi til að byggja upp atvinnu fyrir þúsundir manna, hljóta að eiga erfitt með að sætta sig við að orkan sé flutt ónýtt úr landi, sér í lagi þegar ljóst er að arðurinn mun að mestu eða öllu lenda í höndum erlendra auðjöfra.

Við höfum í dag val og vald um hvort og hvar virkjað er. Til þess hefur Alþingi samþykkt svokallaða rammaáætlun, þar sem svæði eru flokkuð í verndarflokk, biðflokk og virkjanaflokk. Ef virkjanir fara yfir ákveðna stærð þurfa þær að fara í umhverfismat, þar sem kostir og gallar eru metnir. Vissulega eru ekki allir sáttir við niðurstöðurnar, en þarna höfum við þó eitthvað vopn í baráttunni við verndun landsins. Þetta mun allt falla, þegar völdin eru komin úr landi. ESB er nokkuð sama um einhverja fossa eða náttúrumyndir hér á landi. Þeir vilja orku.

Það er nefnilega barnalegt að ætla að einungis verði lagður einn strengur til meginlandsins, tveir eru lágmark en fjöldin mun að endingu ráðast af því hversu mikið verður hægt að virkja hér á landi. Þó Hörður Árnason og Bjarni Bjarnason, forstjórar stærstu orkufyrirtækjanna hér á landi, telji ekkert mál að fóðra strenginn, þá erum við að tala um mikla orku, eða sem svarar einni Kárahnjúkavirkjun fyrir hvern streng.

Svartasta sviðsmynd sem nokkrum hefur tekist að kasta fram, um afleiðingar orkupakka 3, er næsta hvít í samanburði við þann raunveruleika sem við munum sjá. Ímyndunarafl okkar er einfaldlega of takmarkað til að sjá þá skelfingu!

Staðreyndir málsins eru einfaldar. Þær snúast í raun ekki um hvort fyrirvarar standist eða ekki, sem reyndar liggur ljóst fyrir að þeir ekki gera. Þær snúast ekki heldur um hvað menn sögðu eða gerðu fyrir ári síðan eða þaðan af lengra.

Staðreyndirnar snúast um eitt og aðeins eitt, hver vilji þjóðarinnar er. Tveir stjórnarflokkanna hafa skýrann vilja sinna kjósenda í farteskinu. Treysti þeir sér ekki til að fara að þeim vilja, er einfaldast og best að fresta afgreiðslu málsins og leggja það í dóm þjóðarinnar allrar. Þannig og aðeins þannig fæst fram hvað þjóðin vill og þingmönnum BER að fara að vilja þjóðarinnar!!

Hvað er lýðskrum?

Er það lýðskrum að tala um hlutina eins og þeir eru?

Er það lýðskrum að vísa efnislega í þau gögn sem tilheyra því máli sem rætt er um?

Er það lýðskrum að vísa í úttektir sem gerðar eru að málsmetandi mönnum, eins og Friðriki Árna  Friðrikssyni og Stefáni Má Stefánssyni, máli sínu til stuðnings?

Er það lýðskrum að taka heill þjóðarinnar fram yfir hagsmuni einstakra einstaklinga?

Svarið við þessum spurningum er NEI, það er ekki lýðskrum að vísa í gögn, það er ekki lýðskrum að vísa í álitsgerð manna sem fengnir eru til að skoða málið í kjölinn, að beiðni stjórnvalda, það er ekki lýðskrum að taka heill þjóðarinnar fram yfir hagsmuni einstaklinga, sem fæstir búa á Íslandi.

Hins vegar er það lýðskrum að hafna því að ræða málefni út frá efni þess og færa umræðuna alltaf yfir þá einstaklinga sem eru á öðru máli.

Það er lýðskrum að velja einstakar setningar, stundum hluta af setningum, úr álitsgerð lögfræðinga og nýta sem rök máli sínu til framdráttar, að gera þannig tilraun til að rangtúlka efni álitsgerðarinnar og snúa henni á haus.

Það er lýðskrum að tala um hagsmuni neytenda máli sínu til stuðnings, þegar ljóst er að þar er átt við einhverja allt aðra neytendur en þá sem hér búa. Til þess eins gert að fórna hag almennings til handa örfáum einstaklingum.

Menn geta svo velt fyrir sér hverjir eru með meira lýðskrum, þeir sem á móti orkupakkanum eru og notast við rök sínu máli til staðfestingar, eða hinir sem samþykkir eru pakkanum og beita hellst þeirri aðferð að ráðast með dylgjum á andstæðinginn auk þess að niðurlægja þjóðina með því að gefa í skyn að hún sé ekki læs!!

Tilskipun ESB um orkupakka 3, álitsgerð Friðriks Árna Friðrikssonar og Stefáns Más Stefánssonar, EES samningurinn og stjórnarskráin eru opinber skjöl og auðvelt að finna á netinu. Þar geta allir lesið þessi gögn og er það í raun tiltölulega fljótlegt, utan EES samninginn hann er nokkuð flóknari. Margir hafa gefið sér tíma til að lesa þetta allt, aðrir láta duga að lesa álitsgerð Friðriks og Stefáns.

Það er sama hvar er borið niður, allt liggur að sama brunni; ef Alþingi samþykkir orkupakkann munum við glata forræði yfir orkunni, annað hvort strax eða síðar. Samkvæmt greinagerð Friðriks og Stefáns má búast við að mjög fljótt verði þetta vald af okkur tekið, þarf ekki nema eina kæru til eftirlitsstofnunnar EFTA og síðan dómsmál í framhaldi af því. Niðurstaða þess dóms er augljós, enda getur EFTA dómstóllinn einungis dæmt samkvæmt lögum og reglum EES/ESB. Orkumál okkar færast undir þann dómstól jafn skjótt og tilskipunin hefur verið samþykkt. Heimagerðir fyrirvarar munu enga breyta gagnvart EFTA dómstólnum. Um þetta þarf ekki að deila, hafi menn lesið sér til um málið!!

Hér má finna þingsályktunartillögu utanríkisráðherra þar sem fram kemur í fyrsta kafla vísanir í þau lög sem orkupakkinn mun yfirtaka og leiða af sér. 

Hér er álitsgerð Friðriks Árna Friðrikssonar og Stefáns Más Stefánssonar

Hér er síðan afrit af EES samningnum, með tilvísunum til lagabreytinga frá því hann tók gildi

Og að lokum er hér sjálf stjórnarskráin okkar

Ég hvet alla sem ekki hafa kynnt sér málið að gera það nú þegar og tjá sig út frá staðreyndum, ástunda ekki lýðskrum eins og þeir gera sem reyna að ljúga að þjóðinni og halda því fram að samþykkt orkupakka 3 skaði okkur ekki!!

„Það kalla ég ómerkilegt lýðskrum“

Orkupakki 3, samantekt

Aumt er yfirklórið hjá Birni Bjarnasyni í dagbókarfærslu dagsins í dag. Fyndnasta við þau skrif BB er að fyrir tveim dögum kallaði hann það fyrirbrigði að einhver hafði notast við "03" sem heiti orkupakkans. Í dag nýtir hann þetta sama "fyrirbrigði" í fyrirsögn eigin skrifa. Reyndar er allur málflutningur BB í pistli dagsins á sama grunni, forðast að ræða efni málsins en gerir mönnum upp orð og skrif. Reyndar má taka undir með BB um að frekar hefur hljóðnað um orkupakkann síðustu daga og vekur það vissulega upp spurningar hvort fjölmiðlar, einkum mbl.is, hafi kannski verið keyptir til þagnar. Líklegri skýring er þó að málið er nú í meðferð nefnda og því fátt fréttnæmt að ske á meðan. Varðandi fylgisaukningu við pakkann, sem BB telur vera, þá er hún eingöngu bundin við þá þingmenn Sjálfstæðisflokks sem framanaf sýndu smá kjark, en virðast nú hafa verið barðir til hlýðni.

En að samantektinni. Skrifin fyrir ofan komu eingöngu til vegna dagbókarfærslu BB og kemur því sem á eftir kemur ekkert við.

Það eru allir sammála um að orkupakkinn gefur okkur ekkert, einungis rifist um hversu slæmur hann muni verða.

Það eru allir sammála um að orkuverð til íslenskra neytenda mun hækka við samþykkt orkupakkans. Einungis deilt um hvort sú hækkun kemur nú strax eða ekki fyrr en Ísland tengist meginlandinu með rafstreng.

Það eru allir sammála um að rafstrengur mun koma verði orkupakkinn samþykktur. Einungis deilt um hvort fyrirvarar halda eða ekki, hvort byrjað verði á lagningu strengsins strax eða síðar. 

Það eru allir sammála um að stjórnarskráin er að veði, verði orkupakkinn samþykktur í heild sér. Því setja stjórnvöld fyrirvara um frestun á framkvæmd meginmáls pakkans.

Þannig að; orkupakkinn er slæmur, orkupakkinn mun hækka orkuverð hér á landi, rafstrengur mun verða lagður yfir hafið og stjórnarskrá mun brotna. Kannski kemur þetta í beinu framhaldi af samþykkt orkupakkans, kannski mun fyrirvarar halda og þá verður allt þetta að veruleika þegar þeim er aflétt. Í öllu falli mun þetta allt skella á þjóðinni, okkur sem nú lifum eða börnum okkar og barnabörnum.

Eina leiðin til að forðast allt þetta er fengin með því að hafna tilskipun um orkupakka 3 frá ESB. Þannig getum við sjálf ráðið okkar orkumálum um alla framtíð.

Vissulega er þetta ekki góð lausn fyrir alla, einungis okkur Íslendinga, sem þjóð. Kauphallarhéðnar og braskarar, bæði íslenskir sem erlendir, munu tapa. Fyrir lönd ESB mun þetta litlu skipta, öðru en orðspori búrókratana í Brussel, starfsmenn kaupahéðna og braskara. Staðreyndin er að jafnvel þó allar lækjasprænur á Íslandi verði virkjaðar þá mun það ekki hafa nein afgerandi áhrif á orkuþörf þeirra landa, enda þegar búið að selja þeim þjóðum hreinleika orkunnar okkar, þökk sé orkupakka 2.  

Hvernig á því stendur að þingmönnum VG og Framsóknar er svo fyrirmunað að sjá vitleysuna í þessu öllu er magnað. VG sem hefur talað fyrir náttúruvernd og skreytir nafn sitt til höfuð þess og Framsókn sem alla tíð hefur sagt sig fylgja svokallaðri samvinnuhugsjón og var um tíma helsta vígi landsbyggðarinnar. Það eru jú náttúruvernd og byggðir um landið sem í mestri hættu eru af orkupakka 3. Sjálfstæðisflokkur hefur ætið haft góða breidd, verið flokkur allra stétta. Því kemur ekki á óvart þó nokkrir þingmenn hans séu fylgjandi orkupakkanum og lengi framanaf voru þeir frekar í minnihluta. Nú hefur orðið breyting þar einnig og þeir sem þorðu að standa gegn pakkanum eru annað hvort farnir að tala fyrir honum eða sestir út í horn og þora ekki að tjá sig. Ekkert þarf að ræða um Samfylkingu og Viðreisn í þessu sambandi, þeir flokkar eru sjálfum sér trúir og þingmenn þeirra þurfa ekki að svíkja sína kjósendur. Í augum þess fólks er Ísland ónýtt land og óska þeir þess mest að það verði hjálenda ESB.

Fyrri umræðu vegna þingályktunartillögu utanríkisráðherra um tilskipun ESB um orkupakka 3 er lokið á Alþingi. Atkvæðagreiðslan fór hljótt og málið nú í meðferð nefndar. Þegar síðari umræðu lýkur verður aftur kosið. Það er loka afgreiðsla. Þá er mikilvægt að kosning fari fram með nafnakalli, þannig að þjóðin geti fengið að sjá svart á hvítu hverjir eru svikarar þjóðarinnar. Þeir svikarar munu ekki eiga afturkvæmt á þing!!

 

Hroki ráðherra

Það er með ólíkindum hvernig ráðherra talar. Fyrir það fyrsta þá segir hann að um afléttingu fyrirvara sé að ræða, í öðru lagi heldur hann því fram að hægt sé að samþykkja orkupakkann en jafnframt að framkvæmd hans sé hafnað og í þriðja lagi vísar hann til álit sérfróðra manna máli sínu til stuðnings. Allt er þetta rangt! Menn hafa verið álitnir veikir í höfðinu af minna rugli en þessu!!

Fyrir það fyrsta þá getur ekki verið um neina afléttingu að ræða, einungis samþykki eða höfnun Alþingis. Væri um afléttingu að ræða þá er ljóst að búið er að færa vald frá Alþingi til embættismanna og ekki man ég til að Alþingi hafi gert slíkt, enda stæðist það ekki stjórnarskrá. Allar tilskipanir þurfa samþykki Alþingis, sama hvað embættismenn, jafnvel með samþykki ráðherra, gera eða skrifa undir. Að tala um afléttingu er því einungis orðsrúð til þess eins ætlað að gera minna úr málinu en efni standa til!

Í öðru lagi er það hámark fáviskunnar að bera fram fyrir alþjóð að hægt sé að samþykkja tilskipun frá ESB en fresta framkvæmd hennar. Þetta er þvílíkur hroki að engu tali tekur. Annað hvort er tilskipun samþykkt eða henni hafnað. Þegar maður selur húsið sitt getur maður ekki bara búið þar áfram, "þar til síðar".

Í þriðja lagi vísar ráðherra til umsagnar ákveðinna sérfræðinga um málið. Þarna gengur ráðherra lengra í lítilsvirðingu sinni á þjóðinni en áður. Þessar álitgerðir eru opinberar og stór hluti þjóðarinnar hefur kynnt sér þær. Í greinargerð Stefáns Más Stefánssonar og Friðriks Árna Friðrikssonar er bent á tvær leiðir. Fyrri kosturinn er að hafna tilskipuninni og mun málið þá færast aftur til EES nefndarinnar. Þar gætum við reynt að fá undanþágur eftir lögformlegri leið, undanþága sem stenst dómstól EFTA. Þessi leið er nokkuð örugg og lögformlega örugg. Hinn kosturinn er að samþykkja tilskipunina með fyrirvara. Þessi leið er hins vegar óörugg og lögformlega slæm. Þar gætu hvort heldur eftirlitsstofnun EFTA, nú eða hvaða einstaklingur sem telur að fyrirvarinn skaði sig, sótt málið fyrir EFTA dómstólnum. Fari málið fyrir þann dómstól, á hann þann eina kost að dæma samkvæmt efni tilskipunarinnar, sem Alþingi hefur þá samþykkt. Þetta áréttaði annar höfundur umsagnarinnar í fjölmiðlum í gær.

Það er því einungis ein leið fær í þessu máli, að hafna tilskipuninni. Málið mun þá fara til baka til EES nefndarinnar, eins og fram kemur í álitgerð SMS og FÁF. Þar höfum við hugsanlega möguleika á að ná fram varanlegum fyrirvörum sem stæðust dómstól EFTA. Að öðrum kosti er hægt að hafna samstarfi við ESB um orkumál og munu þá fyrri orkupakkar væntanlega falla úr gildi. Ekki að nein eftirsjá sé af þeim, en ef við teljum eitthvað innan þeirra henta okkur er hægt að láta þær greinar standa áfram sem lög hér innanlands.

Þegar maður hélt að maður væri búinn að upplifa allt það slæma við pólitík, hvernig hér var staðið að verki í endurreisn eftir hrun, hvernig þá var vegið að þjóðinni af stjórnmálastéttinni á alla vegu, hvernig Alþingi hagaði sér í Icesave málinu og var gert afturreka með og hvernig stjórnarherrar hafa heygst á því að standa vörð þjóðarinnar, koma núverandi stjórnvöld og ætla að toppa allar slæmar gerðir fortíðar með því að fórna gullepli okkar, orkunni! Sjálfstæði þjóðarinnar lagt að veði!!

Við skulum ekki gleyma þeirri staðreynd að grunnurinn undir bankahrunið var jú frelsi í flutningi fjármagns milli landa, þ.e. afleiðing EES samningsins. Þetta setti landið á hausinn og einungis með kjark fárra manna sem tókst að halda sjálfstæði þjóðarinnar, fyrst með samþykkt neyðarlaga og síðan aðkomu þjóðarinnar að Icesave. Það stóð þó tæpt, mjög tæpt.

Sú gerð sem ráðamenn nú standa að, fórn orkunnar, er þó mun svartara en hrun bankakerfisins og afleiðingar þess. Ef við missum orkuna, þá er sjálfstæðið farið. Ef þingmenn í dag eru slíkar landeyður að þeir hafi ekki kjark til að stoppa málið nú, er ljóst að mikið þarf að gerast til að hægt verði að beita eina vopninu sem eftir verður, til að endurheimta fullveldi þjóðarinnar, uppsögn EES samningsins.

 

Innleidd að fullu en gildistöku frestað

Lagaleg vissa

Fyrir þann sem ekki hefur kynnt sér þá álitsgerð sem unnin var af Friðrik Árna Friðrikssyni, landsréttarlögmanni og Stefáni Má Stefánssyni, prófessor, fyrir ríkisstjórnina og fjallaði um orkupakka 3, kemur þessi viðhengda frétt kannski nokkuð á óvart. Málflutningur stjórnvalda um orkupakkann hefur verið á nokkuð öðru plani en fram kemur í þessu viðtali við annan höfund skýrslunnar. Þó hafa stjórnvöld ávallt vísað til hennar í sínum rökstuðningi. Það er erfitt annað en að halda því fram að þar hafi íslensk stjórnvöld tekið meðvitaða ákvörðun um að ljúga að þjóðinni. Ekki viljum við trúa að ráðherrar séu ólæsir!

Í þessu viðtali við Friðrik Árna, nefnir hann að engin lagaleg óvissa sé til staðar ef tilskipuninni verður hafnað. Þá fari í gang þekkt ferli þar sem endirinn verður í öllu falli okkur hagstæður. Annað hvort mun tilskipuninni verða breytt okkur í hag eða við höfnum henni að fullu.

Hitt er annað að landsréttarlögmaðurinn telur að lagaleg óvissa geti skapast ef farin er sú leið sem stjórnvöld hafa valið. Í raun er engin óvissa þar í gangi, heldur nær víst að það mun valda okkur tjóni. Málið mun sannarlega lenda fyrir eftirlitsstofnun EFTA og síðan EFTA dómstólnum. Sá dómstóll getur einungis dæmt á einn veg, eftir sjálfri tilskipuninni. Íslensk lög eru ekki gild fyrir EFTA dómstólnum og handsal stjórnmálamanna hefur ekkert gildi þar heldur. Því er ljóst að dómstóllinn mun dæma þeim í hag sem óskar þess að tilskipunin skuli gilda á öllum sviðum hér á landi. Fyrirvarar eða íslensk lög munu þar engu breyta, ekki frekar en handsal utanríkisráðherra við einhvern mann innan kerfis ESB sem er umboðslaus frá kjósendum. Öllum ætti að vera þetta ljóst eftir nýlegan dómstól EFTA dómstólsins gegn Íslandi.

Það er því sama hvor leiðin er valin, sú sem ráðunautar ríkisstjórnarinnar mæla með eða hin sem svo þessi sama ríkisstjórn velur. Vissan er ætíð til staðar, niðurstaðan hins vegar mjög ólík. Annars vegar er um að ræða leið þar sem vissan um að sjálfstæði þjóðarinnar verður virt og hins vegar leið þar sem því er fórnað. Stjórnvöld velja vísvitandi að fara síðari leiðina!!

Felur í sér lagalega óvissu

Hvert er Alþingi komið?

 

Sá misskilningur virðist vera í gangi að með því að bera samþykkt tilskipunar ESB um orkupakka 3 upp sem þingsályktun, þá megi komast framhjá aðkomu forsetans að málinu. Að þá verði að sækja á forseta að vísa lögum tengdum þessum pakka til þjóðarinnar. Sjálfur hélt ég svo vera, þegar ég skrifaði síðasta pistil, enda horfði ég þá einungis til 26. gr. stjórnarskrárinnar.

Þegar betur er að gáð fjalla tvær aðrar greinar stjórnarskrárinnar um aðkomu forseta að ákvörðunum Alþingis, greinar 16 og 19.

16. gr.
Forseti lýðveldisins og ráðherrar skipa ríkisráð, og hefur forseti þar forsæti.
Lög og mikilvægar stjórnarráðstafanir skal bera upp fyrir forseta í ríkisráði.

19. gr.
Undirskrift forseta lýðveldisins undir löggjafarmál eða stjórnarerindi veitir þeim gildi, er ráðherra ritar undir þau með honum.

Þarna er skýrt tekið fram að samþykki forseta þarf fyrir lögum sem sett eru á Alþingi en einnig mikilvægum stjórnarráðsathöfnum og stjórnarerindum. Varla er hægt að hugsa sér mikilvægari stjórnarráðstöfun en framsal orkuauðlinda okkar. Fyrirvarar breyta þar engu, afsalið er jafn gilt.

Ef það er svo að ráðamenn þjóðarinnar eru farnir að velja málum leiðir gegnum Alþingi sem þeir telji að dugi til að komast hjá eina varnagla þjóðarinnar, er illa farið. Ef stjórnarherrarnir ætla sér að fá samþykki fyrir þingsályktun um orkupakka 3, án samþykkis forseta, eru þeir ekki einungis að brjóta stjórnarskrá með því að fórna sameign þjóðarinnar, heldur er framkvæmdin sjálf brot á stjórnarskrá!

Hvert er þá Alþingi okkar, sjálft löggjafavaldið, komið?!

Beiti synjunarvaldi gegn orkupakka

Til hvers að skera sauðinn, ef ekki á að éta hann?

Það er að verða nokkuð ljóst að Alþingi mun samþykkja þingsályktunartillögu utanríkisráðherra um að hér skuli 3. orkupakki ESB taka gildi. Hafi þeir þingmenn sem leggja blessun sína á þessa aðför ráðherrans að lýðræði okkar skömm fyrir.

Málflutningur þeirra sem vilja samþykkja orkupakka 3 eru fyrst og fremst byggð á einu atriði, persónum þeirra sem á móti eru. Framanaf voru þetta einu rök landsölufólksins, fullyrt að engin hætta væri af samningnum, að vald yrði ekki að neinu leyti flutt úr landi. Þegar ljóst var að þessu svokölluðu rök stóðust ekki, þegar ljóst var að um afsal valds var að ræða og ráðamenn gátu ekki lengur dulið það fyrir þjóðinni, voru settir fram fyrirvarar. Þar með viðurkenndu stjórnvöld málflutning þeirra sem á móti voru. En fyrirvarar við tilskipanir frá ESB hafa aldrei haldið og munu aldrei halda. Einungis tilskipunin sjálf, með kostum og göllum virkar. Þetta hefur margoft verið reynt. Enginn hefur getað bent á fyrirvar sem hafi haldið, þ.e. fyrirvarar sem gerður er við þegar samþykkta tilskipun frá ESB. Ef breyta þarf einhverju þarf að breyta sjálfri tilskipuninni.

Ljóshundur verður lagður til meginlandsins, um það þarf ekkert að efast. Hugmyndir ráðamanna um að einhver fyrirvari við tilskipuninni muni þar einhverju breyta eru barnalegar. Til hvers að skera sauðinn ef ekki á að éta hann, til hvers að samþykkja orkupakka 3 ef ekki á að hagnast á honum? Sá hagnaður mun þó einungis falla á annan veginn; til þeirra sem að strengnum sjálfum standa, til þeirra sem framleiða orkuna fyrir strenginn og til þeirra sem taka við orkunni frá strengnum. Við, hinn almenni Íslendingur munum einungis sjá tap og það af stærðargráðu sem engum gæti dottið til hugar. Rekstrargrundvelli flestra fyrirtækja verður fórnað. Og ekki skal nokkur láta sér detta til hugar að einn strengur verði látinn duga. Tveir eru lágmark, þó ekki sé nema vegna afhendingaröryggis. Þegar síðan gróðasjónarmiðum er bætt við mun fjöldi strengja miðast við getu okkar lands til að framleiða orku. Þar mun engu verða eirt og ekkert skilið undan. Baráttu Sigríðar í Brattholti mun því að engu verða gerð, að baráttan um ásælni erlendra afla yfir auðlindum okkar, sem hófst með baráttu um Gullfoss, sé að fullu töpuð!

Teikn eru skýr, búið er að skoða rekstrargrunn sæstrengs, búið er að hanna framkvæmdina og það sem til þarf og ESB hefur sett þennan streng í forgang hjá sér. Erlendir auðjöfrar sniglast um landið eins og gráir kettir í leit að hentugum virkjanakostum og landsvæðum fyrir vindmilluskóga. Ekki eru þeir að spá í að framleiða rafmagn fyrir okkur mölbúana, þeir horfa yfir hafið.

Það er reyndar magnað að nokkur skuli láta sér detta til hugar að ætla að framleiða rafmagn með vindmillum, sem ætlað er til notkunar í 1000 km fjarlægð. Jafnvel þó hægt væri að flytja þá orku eftir landi alla leið, dytti engum slíkt í hug, hvað þá ef þarf að fara yfir úfið útaf. Vindur blæs jú um allan heim og styrkur vindmillna liggur í að hægt er að framleiða rafmagn nálægt notanda, að hægt er að minnka til muna það tap á orku sem flutningur þess leiðir af sér. Kannski væri þarna verk fyrir þá fréttamenn sem vilja hengja "rannsóknar" við nafnbót sína, til skrauts. Að rannsaka hvers vegna erlendir aðilar séu svo áfram um að framleiða hér orku með vindmillum ætlaða til flutninga langar leiðir. Getur verið að andstaðan gegn vindmillum sé orðin svo víðtæk, þar sem stærstu skógar að þeim eru, að það þyki nauðsynlegt að koma óskapnaðnum, sem lengst frá notanda?

Og talandi um orkutap, þá er lítið rætt um þá miklu orku sem þarf að framleiða hér á landi til þess eins að henda í hafið í formi orkutaps gegnum strenginn. Sú umframframleiðsla sem forstjóri Landsvirkjunar er svo tíðrætt um en fáir finna, mun verða léttvæg í þeim samanburði. Ef slík umframorka er til, þá á auðvitað að nýta hana hér á landi, t.d. til garðyrkju eða bræðsluverksmiðja.

Orkutilskipun 3 fer gegn stjórnarskrá, um það þarf ekki að deila. Fyrirvara stjórnvalda munu þar engu breyta. Í ofanálag hefur heyrst að ástæða ráðherra að flytja málið sem þingsályktun sé til þess ætluð að komast framhjá valdi forseta. Þarna er verið að leika hættulegan leik. Höfnun tilskipunarinnar af Alþingi gefur ESB heimild til að fella niður aðrar fyrri samþykktir Alþingis um sama efnisflokk, í þessu tilviki að orkumál verði ekki lengur hluti af EES samningnum. Um þetta þarf þó að semja milli EES og ESB. Samþykki hins vegar Alþingi tilskipunina, en forseti vísar lögum henni tengdri til þjóðarinnar, mun koma upp önnur og verri staða. Þá verður sjálfur EES samningurinn undir, ekki einungis sá hluti er snýr að orkumálum.

Þegar horft er á rök með og móti þessari tilskipun kemur nokkuð glögglega í ljós hversu víðáttu vitlaust það er að samþykkja tilskipun um orkupakka 3. Þeir sem eru á móti samþykktinni hafa einkum nýtt sjálfa tilskipunina sem gagn í sinni rökfærslu og fengið til þess verks færustu menn á sviði Evrópuréttar. Hinir sem samþykkir eru tilskipuninni hafa hins vegar fallið í þá gröf að hlaupa í manninn, í stað boltans. Það er ljótur leikur. Sumir þeirra sem mest hafa mælt með og skrifað um samþykkt tilskipunarinnar hafa beinna hagsmuna að gæta, fyrir sig eða sína fjölskyldu. Hjá öðrum eru ekki jafn skýr tengls, en þau hljóta þó að vera til staðar. Annað er ekki í boði, því einungis heimska mun þá skýra þeirra framferði. Og svo eru það auðvitað ESB sinnarnir. Hjá þeim gilda ekki rök, einungis nóg að pappírinn komi frá Brussel. Því fólki verður aldrei snúið.

Þá er rétt að benda á þá einföldu staðreynd, sem ætti að vera öllum ljós, að jafnvel þó svokallaðir fyrirvarar ríkisstjórnarinnar héldu, þá dugir það bara alls ekki. Þessari ríkisstjórn sem nú situr er vart treystandi til að standa í lappirnar þegar ættingjar sækja að. Síðan kemur ný ríkisstjórn og enginn veit hvernig hún verður skipuð. Miðað við hvernig kjörnir fulltrúar hafa gert leik að því að hundsa niðurstöður kosninga og setja saman stjórnir þvert á niðurstöðu kosninga, má búast við öllu, jafnvel því að ESB sinnar nái völdum. Þá eru fyrirvarar lítils virði!

Ég ætla rétt að vona að kosningin um þingsályktunartillögu utanríkisráðherra verði með nafnakalli. Listinn um landsölufólkið mun þá verða varðveittur og reglulega opinberaður!!

Tókust á um fjarveru Sigmundar