Skrítin niðurstaða

Ef þessi skýrsla er rétt og ekki ætla ég að efast um störf Hagstofunnar, ætti ekki að vera mikið mál að ljúka kjarasamningum.

Til viðmiðunar er hægt að hafa niðurstöður skýrslu um lágmarkslaun, en samkvæmt henni eru lágmarkskjör til að lifa á Íslandi rúm 200.000,- + skattar, eða nálægt 290.000,-. Það ætti ekki að vera mikið mál fyrir verkalýðsforustuna að koma því í gegn sem lágmarkslaun, þar sem meðaltalslaun eru samkvæmt skýrslu Hagstofunnar eru 348.000,-.

Reyndar finnst mér þetta ótrúlegar tölur sem koma fram í skýrslunni, þó ég, eins og áður segir, vilji ekki efast um heilindi Hagstofunnar. Sjálfur vinn ég vaktavinnu og skila 42 tíma vinnnuviku. Heildarlaun mín eru þó ekki nema rétt rúm 250.000,- kr á mánuði. En ég fæ að vísu greitt eftir samningi milli SGS og SA, það gerir væntanlega gæfumuninn.

Það er einnig undarleg tímasetning á framsetningu þessarar skýrslu, einmitt að morgni þess dags sem SA og ASÍ eru að fara í lokaviðræður við ríkisvaldið!

Reyndar, eftir að hafa lesið skýrsluna betur, dreg ég til baka fyrri orð mín. Ég efast stórlega að þessi skýrsla standist skoðun!! Hún ber greinileg merki þess að hafa áhrif á þær kjaraviðræður sem nú standa yfir og væntanlega mun Gylfi fagna henni. Skýrslan hjálpar honum það ætlunarverk að standa að baki SA gegn launafólki í landinu!!

 

Regluleg laun 348 þúsund

"Verum raunsæ og segjum satt"

Þetta er fyrirsögn greinar sem Gylfi Arnbjörnsson ritaði í Fréttablaðið. Það hefði betur farið hjá Gylfa ef hann hefði nú haft þessa fyrirsögn sína að leiðarljósi, þegar hann ritaði greinina.

Í þessari grein fer Gylfi yfir þá óánægju sem ríkisstarfsmenn hafa sýnt, vegna afskipta hans af lífeyrisréttindum þeirra. Gylfi Arnbjörnsson er forseti ASÍ og sem slíkur ætti hann að vita að lífeyrisréttindi opinberra starfsmanna er hluti af launakjörum þeirra. Það eitt hefði átt að segja honum að vera ekki að krukka í þeirra kjör.

Það er nokkuð ljóst að það misræmi í lifeyrisréttindum milli þeirra sem annars vegar þiggja laun af ríkinu og hins vegar þeirra sem eru á almennum kjarasamningum er ekki réttlátt. Um það deilir enginn, ekki einu sinni starfsmenn ríkisins. En það er fleira sem þarna spilar inn í. Kjör ríkisstarfsmanna eru yfirleitt frekar rýr og þeir sem starfa þar geta í flestum tilfellum fengið betri laun á almennum vinnumarkaði við sambærileg störf, þar sem þau á annað borð eru til. Að ekki sé minnst á hvað laun þessa fólks eru lægri en sambærileg störf erlendis. Því má með fullum sanni segja að laun þessa fólks væru hærri ef lifeyristrygging þeirra væri sú sama og á almennum markaði.

Gylfi gerir að umtalsefni þá staðreynd að ríki og sveitafélög séu nú ábyrg fyrir 500 miljarða halla lífeyrissjóðs ríkisstarfsmanna. Hann nefnir hins vegar ekkert hvers vegna þessi halli er til kominn. Er það vegna þess að fé sjóðsins hefur verið illa ávaxtað? Eða er það kannski vegna þess að ríkið hefur verið að nota þessa peninga í annað? Hann tekur heldur ekkert tillit til lægri launa ríkisstarfsmann. Þetta er aumur málflutningur og ekki manni eins og Gylfa Arnbjörnssyni samboðinn.

Gylfi rökstyður meðal annars mál sitt með því að ríkisábyrgð er í raun ábyrgð á launþegum og því sé málið honum skyllt, hann sé að hugsa um sina umbjóðendur. Það væri þá eitthvað nýtt ef Gylfi er loks farinn að hugsa um sína umbjóðendur. En eru ríkisstarfsmenn ekki líka launþegar, er þessi ábyrgð ekki einnig á þeim? Gylfi hugsar ekki mikið um sína umbjóðendur þegar hann vill ólmur að ríkið taki á sig skuldbindingu sem hæglega gæti farið yfir þessa tölu sem lífeyrisskuldbindingin er. Hann er ekki að hugsa um hag umbjóðenda sinna þegar hann talar máli ESB innlimunarinnar, þó öll verkalýðsfélög Evrópu segji að ekkert verra hafi komið fyrir þau en ESB. Viðvarandi mikið atvinnuleysi og léleg launakjör verkafólks. 

Allur launakostnaður ríkis og bæja er á ábyrgð ríkis og bæja. Tekjur hafa þau svo meðal annars af sköttum sem þau innheimta. Því er launafólk ábyrgt sem og fyrirtæki, fjármagnseigendur og allir þeir sem þurfa að skila sköttum og gjöldum til ríkis og bæja. Þar eru launþegar innan ASÍ ekkert með meiri ábyrgð en aðrir launþegar eða skattgreiðendur.

Þá má ekki gleyma þeim farsa sem í gangi er í kjarasamningum núna. Það gamanleikrit er að snúast upp í harmleik, harmleik sem gæti kostað þjóðina mun meiri fjárhæðir en við höfum efni á. Allt vegna þess að Gylfi ákvað að taka sér stöðu með vini sínum Vilhjálmi Egilssyni gegn launafólkinu í landinu. Þessi leikur Gylfa er að setja allt í verkföll í landinu, fólk lætur ekki bjóða sér ölmusu, þegar yfirstéttin, vinir Gylfa, eru að taka sér miljónir í launahækkanir.

Gylfi Arnbjörnsson var skipaður í nefnd af hálfu þáverandi félagsmálaráðherra, Jóhönnu Sigurðardóttur, vorið 2008, sem átti að skoða það að taka verðtrygginguna úr sambandi. Það tók þessa nefnd ekki nema eina viku að komast að því að það væri ekki hægt, fjármagnseigendur gætu tapað á því. Ekki var forseti ASÍ þá með hugann við sína umbjóðendur!

Það er aumt af Gylfa Arnbjörnssyni að ráðast á hluta launþega landsins með þeim hætti sem hann gerir nú. Sérstaklega vegna þess að hann hefur ekkert umboð frá þessum launþegum. Ástæðan skildi þó ekki vera sú að hann sé búinn að svíkja sína umbjóðendur svo mikið að ekki verði lengra komist og því best að ráðast á næsta hóp?

Það hefur engum verið til uppdráttar að reyna að upphefja sjálfan sig á kostnað annara. Það gera einungis þeir sem hafa ekki mannkosti til að upphefja sig á eigin verðleikum.

Það er löngu séð að Gylfi hefur ekki manndóm eða vilja til að standa með sínum umbjóðendum, því á hann að draga sig í hlé og hleypa öðrum að. Ef hann tæki fyrirsögn greinar sinnar, "verum raunsæ og segjum satt", alvarlega væri hann þegar búinn að segja sig úr stól forseta ASÍ.

 

Dópaðir verkalýðsleðtogar

Þegar fólk heyrir talað um dóp dettur því fyrst í hug ólögleg eiturlyf. Dóp er hins vegar mun víðtækara en það. Dóp er hvað það sem veldur vellíðan eða unaði einhvers og viðkomandi verður háður því og leitar sífellt meira og meira eftir því, þar til hann hefur misst allt raunveruleikaskyn.

Það dóp sem margir verkalýðleiðtogar eru háðir, sérstaklega er hægt að nefna Gylfa Arnbjörnsson og Guðmund Gunnarson í því sambandi, er ESB. Þeir eru orðnir svo háðir þessu dópi að raunveruleikaskyn þeirra er horfið með öllu.

Eins og gjarnt er með dópara sjá þeir ekki skaðsemi þess dóps sem þeir eru háðir, þrátt fyrir að þeim sé bent á það. Þeir, eins og aðrir dóparar, kenna öllu öðru um en sjálfu dópinu. Þeir ráðast á þá sem reyna að hafa vit fyrir þeim og segja þá skaðlega. Þetta er einkenni dópara, þeir verja sitt dóp fram í rauðann dauðann.

Þeir, eins og aðrir dóparar, láta dópið ganga fyrir öllu. Þeir sinna ekki sinni vinnu, vegna dópsins. Þeir geta ekki átt eðlileg samskipti við nokkurn mann, vegna dópsins. Og þeir eru orðnir svo háðir þessu dópi að þeim finnst ekkert skipta máli lengur en fá sinn daglega skammt af dópi.

Þegar fólk er orðið svo langt leiddir í sinni dópneyslu og þessir menn eru, fær það gjarnan inni á stofnun þar sem það er afeitrað. Sem betur fer tekst það í mörgum tilfellum og viðkomandi verða aftur gegnir þjóðfélagsþegnar.

Því miður eru engar stofnanir til á Íslandi sem taka að sér að afdópa ESB dópara, spurning hvort ekki sé tími til kominn að koma á stofn slíkri stofnun. Þeir Gylfi og Guðmundur gætu verið fyrstu sjúklingarnir til að fá lækningu þar, ef það er þá ekki orðið of seint. Að þeir séu svo langt leiddir að þeim verði ekki bjargað.

 

"Eftir helgi"

Það er full seint í rassinn gripið fyrir Jóhönnu að reyna nú, nærri fjórum mánuðum eftir að hún lét þau orð falla í þingi að þjóðnýting einkafyrirtækis kæmi vel til greina, að ætla að reyna að bera það til baka. Skaðinn er skeður.

Það er full seint í rassinn gripið fyrir Jóhönnu nú, að lofa skattalækkunum og hærri persónuafslætti, þegar stjórnin hefur verið að hækka skatta fram til þessa sem aldrei fyrr og hún sjálf stóð að því að taka persónuafsláttinn úr sambandi við vísitölu. Það er í mesta lagi hægt að tala um að verið sé að skila einhverju aftur af því sem tekið var. Svo er nú eftir að heyra hvort Steingrímur sé sammála henni í þessu.

Þetta minnir nokkuð á þann fíflagang sem fór í gang síðasliðið haust, þegar Jóhanna varð hrædd. Þá lofaði hún að bæta hag fjöldskyldna í landinu. Í nokkra mánuði sagði þessi kona að "vænta væri niðurstöðu eftir helgi". Þegar þær svo loks komu fram, var hvorki haus né sporður á þeim, einungis ber beinagarðurinn.

Vissulega væri gott ef eitthvað gengi til baka af þeirri skattpíningu sem stjórnvöld hafa stundað og vissulega væri gott ef persónuafslættinum sem ríkisstjórnin hefur stolið af launþegum, væri skilað. Það er þó ekki hægt að trúa þeim trölasögum frá hendi þessarar ríkisstjórnar, hún hefur of oft svikið landsmenn til þess.

Það þarf einnig meira til að koma atvinnufyritækjum landsins af stað, en aum yfirlýsing um að ekki eigi að þjóðnýta einkafyrirtæki. Sérstaklega þegar um sömu ríkisstjórn er að ræða og sagði skírum orðum á þingi að slíkt kæmi vel til greina. Traust markaðarins á þessari ríkisstjórn er ekkert, því mun hann ekki fara af stað aftur fyrr en þessi stjórn fer frá. Skattpíning stjórnvalda á fyrirtækin er sú sama og einstaklingana og því lítil von til viðreysnar.

Sú stjórnunaraðferð sem þessi stjórn hefur beytt, hefur sett landið í enn dýpri og verri kreppu en bankahrunið gerði. Stjórnvöld hafa beinlínis stjórnað með þeim hætti að hér er allt að stöðvast. Það er engi líkara en Steingrímur hafi notað bensín á þá elda sem hann þóttist ætla að slökkva!

Það er vonandi að þingmenn allra flokka fari að átta sig á þessu og komi ríkisstjórnini frá.

Kannski "eftir helgi".

 

Stefnt að lækkun skatta

Að leika sér að eldi

Formaður og varaformaður Eflingar ásamt Vilhjálmi Egilssyni bara að versla!

Er það kannski vegna þessa sem Gylfi og félagar í ASÍ og Vilhjámur leggja svo mikla áherslu á að ríkið leggi frekari peninga til lífeyrissjóðakerfisins, svo þeir geti leikið sér svolítið meira með þetta fé landsmanna?

Hvernig væri nú frekar að snúa sér að því sem meiru máli skiptir, að semja um mannsæmandi laun fyrir fólkið í landinu, áður en allt verður logandi í verkföllum?!

Þegar menn leika sér að eldinum þarf lítið útaf að bera til að stór bál kvikni!!

 

Kaupa rúman helming í Sjóvá

Svart er hvítt og já er nei

Bullið í Gylfa Arnbjörnssyni ætlar engann endi að taka.

Hann segir ekki hugmyndir um að skerða lífeyrisréttindi opinberra starfsmanna, en samt leggur hann til, ásamt vini sínum Vilhjálmi Egilssyni, að ríkisábyrgð verði afnumin af líeyrisréttindum þessa fólks og að lífeyrisaldur hækki úr 65 ára í 67 ára. Hvað er það annað en skerðing réttinda?

Ég hef aldrei verið hlynntur þeirri aðferð að hluti launafólks hafi sín lífeyrisréttindi tryggð af ríkissjóð meðan aðrir þurfa að treysta á misvitra fjárglæfrmenn fyrir sínum réttindum, glæpamönnum sem hika ekki við að nota þetta fé launafólks til að higla eigin rassi. En þetta er svona og hefur verið um langa hríð.

Lífeyrisréttindi eru hluti af kjarasamningum og því eru þessi réttindi opinberra starfsmanna hluti af þeirra kjörum. Því verður ekki breytt nema í tengslum við kjarasamningsgerð. Ef skerða á þessi réttindi opinberra starfsmanna hlýtur að þurfa að bæta þeim upp með betri kjörum annarsstaðar.

Varðandi samræmingu lífeyrisréttinda landsmanna, verður það ekki gert nema með því að auka réttindi þeirra sem verr eru staddir, þeirra sem nú borga í almenna lífeyrissjóði. Eins og staðan er nú í ríkiskassanum, er tómt mál að tala um ríkisábyrgð á almenna lífeyrissjóði. Því er þessi umræða tilgangslaus og ekki til annars en að tefja fyrir lausn kjarasamninga!

Hitt er annað mál að nú er lag til að skera lífeyriskerfi landsmanna upp. Þá er ég að tala um algera endurnýjum. ASÍ, SA og ríkið gætu komið sér saman um að hefja strax vinnu við að endurskipuleggja þessi mál frá grunni, taka góðan tíma í það og gera ráð fyrir að þeirri vinnu verði lokið fyrir gerð næstu kjarasamninga. Að þá lægju fyrir raunhæfar og vel unnar tillögur að breytingu þessa kerfis er miðuðu að jöfnun réttinda alls launafólks í landinu. Að ætla að vinna þetta nú á einhverjum stuttum tíma með hótunum og ofbeldi er ekki líklegt til góðrar niðurstöðu.

Það er svo spurning hvaða gagn er af góðum lífeyrisréttindum þegar fólki er þarf, eða vill, eiða síðustu árum ævi sinnar á dvalarheimili, fær allt sömu lúsarskömtun dagpeninga, algerlega óháð því hverju það hefur safnað sér í réttindi með greiðslu til þessara sjóða. Ríkið hirðir allt sem umfram er og dæmi þess að fólk sé að borga ríkinu hátt í 300.000,- á mánuði fyrir dvöl á slíku heimili. En þetta er sorgarsaga sem ekki verður fjallað um hér.

 

Ekki hugmyndir um að skerða réttindi

Vinir Gylfa

Það er nöturlegt, í ljósi þeirra frétta sem verið hafa undanfarið, að skoða hverjir eru í stjórn, framkvæmdastjórn og fulltrúaráði Samtaka iðnaðarins.

Forseti ASÍ hefur látið vin sinn Vilhjálm Egilsson plata sig til fylgis við stefnu í kjaramálum sem er öllum launþegum til óheilla, stefnu sem gengur út á það að allir launþegar fái sömu launahækkun og að hún skuli miðast við greiðslugetu þeirra fyrirtækja sem verst standa. Svo hart hafa þeir gengið í þessu að nú stefnir í verkföll með tilheyrandi tapi fyrir alla, sérstaklega þó þau fyrirtæki sem mest eru að græða nú.

Þessi stefna var búin til innan SA, en þar sitja meðal annars í trúnaðarstöðum, Birna Einarsdóttir sem fékk fellt niður nokkurra miljarða kúlulán eftir hrun, sat í stjórn annars greiðslukortafyrirtækisins sem fék á sig dóm fyrir ólögmætt samráð, situr nú í stóli bankastjóra eins af þrem stóru bönkunum og er með vel á þriðju miljón í laun á mánuði, eftir að hafa hækkað sín mánaðarlaun um 625.000,- kr.

Einnig situr í fulltrúaráði SA Höskuldur H Ólafsson. Hann var framkvæmdastjóri Valitor áður en hann settist í stól bankastjóra. Nú er það kortafyrirtæki í skoðun hjá samkeppnisstofnun vegna meints samráðs. Þessi maður þótti þó það dýrmætur að borga varð honum 10 miljarða til þess eins að færa sig á milli deilda innan bankans. Laun fyrirrennara hanns þótti honum of lág og varð að hækka þau um 65,7% eða 1.100.000,- kr á mánuði. Nú hefur þesi maður nærri 3.000.000,- kr í laun á mánuði.

Þetta er meðal annars þetta fólk sem mótaði þá kjarastefnu sem nú er unnið eftir, þá stefnu að almennu launafólki væri nóg að fá allt niður í 5.000,- kr hækkun launa á mánuði! 

Þetta er það fólk sem hefur búið svo um að laun þeirra ákvarðist af "því sem markaðurinn kallar eftir", með öðrum orðum, af því sem því sjálfu sýnist. 

Þetta er það fólk sem tekur sér tugi prósenta launahækkun ofan á sín ofurlaun, en ætast tl að launafólkið lát sér duga 2,5% hækkun á sín laun, sem engan veginn duga til framfærslu, hvorki fyrir né eftir þessa "rausnarhækkun" sem þau bjóða! 

Og þetta er það fólk sem Gylfi Arnbjörnsson vinnur fyrir og vingast við!!

 

Auðvitað ekki

Auðvitað segir Ragnar sig ekki úr stjórn Framtaksjóðsins, þó hann sitji þar reyndar sem fulltrúi stjórnar LV og segi sig úr þeirri stjórn.

Þeir sem hafa gaman af því að gambla með annara manna fé, segja sig ekki úr þeim stöðum sem veitir þeim aðgang að því fé, siðferði þeirra nær ekki svo langt. Þó Ragnar hafi náð að segja sig úr stjórn LV, er það eingöngu vegna þess að hann vissi að annars yrði hann rekinn.

Hann ætti að átta sig á því að hann verður rekinn úr stjórn Framtakssjóðsins innan tíðar. Því væri honum fyrir bestu að verða einnig á undan þar og segja sig úr þeirri stjórn.

 

Ætlar ekki að segja sig úr stjórn Framtakssjóðs

Illa undurbúinn ?

Guðmundur Gunnarsson virðist ekki hafa lært sína heimavinnu næginlega vel. Hann telur að 7% launahækkun til næstu þriggja ára ekki veita neina kjaraaukningu. Það er mikið rétt hjá honum, reyndar vantar nokkuð upp á. En hvar heldur hann að mörkin liggi? Veit hann það ekki, eða þorir hann ekki að segja það?

Til þess eins að rétta kjör launafólks af þarf 13 - 15% launahækkun! Þá erum við einungis að tala um að koma kjörum fólks á það level sem var fyrir hrun. Því er þetta sú tala sem menn eiga að vera að ræða sem upphafspunkt, ef þeim er alvara í því að leiðrétta kaupmmáttarskerðinguna. Svo geta menn spáð í þróun næstu þriggja ára og samið um það til viðbótar. Eftir þetta geta menn farið að velta fyrir sér einhverri kaupmáttaraukningu!

Guðmundur, eins og vinir hans Gylfi og Vilhjálmur E, horfa hins vegar til stjórnvalda og biðja um kraftarverk. Fyrir það fyrsta er ekkert frá þeim að fá og í öðru lagi er ekkert sem frá stjórnvöldum kemur fast í hendi. Þetta hefur sýnt sig vel undanfarið, þegar stjórnvöld keppast við að svíkja hin ýmsu loforð sem þau hafa veitt og eru að auki dugleg við að taka af launafólkinu hinar ýmsu skattaívilnanir og skattaafslætti sem fallið hefur því í skaut, Í GEGNUM KJARASAMNINGA undanfarin ár!!

Má þar t.d. minna á verðtryggingu persónuafsláttar, eitthvað sem þeim kemur best, er lægstu launin hafa.

Forusta verkalýðshreifingarinnar er hand ónýt og ætti að skammast til að koma sér í burtu og hleypa hæfari mönnum að, mönnum sem nenna að vinna sína vinnu en hugsa ekki um það eitt að byggja undir eigin rass!!

 

Fyrsti fundur um launahækkanir

Hvernig væri að standa við undirritaða samninga, áður en farið er að lofa einhverju nýju !!

Það fyrsta sem stjórnvöld eiga að gera er að standa við gerðann samning og hækka skattleysismörkin úpp í það sem þau eiga að vera. Það kemur eingöngu þeim til góða sem lægstu launin hafa og eru svo óheppin að þurfa að lifa á bótum.

Skattleysismörk komu á sínum tima inn til að liðka fyrir samningum á vinnumarkaði. Skömmu fyrir bankahrunið kom verðtrygging á skattleysismörkin, einnig í tengslum við gerð kjarasamninga. Núverandi ríkisstjórn ákvað upp á sitt einsdæmi að afnema þessa verðtryggingu, á fyrstu mánuðum sínum. Það var klárt samningsbrot og í raun aðför að launafólki, en Gylfi Arnbjörnsson kom vinkonu sinni til hjálpar og skrifaði undir samþykkt þess að ekki einungis væri þessi verðtrygging afnumin heldur yrði ekki staðið við umsamdar launahækkanir. Stjórnvöld lofuðu að koma með ýmislegt í staðinn, en skemmst er frá að segja að ekki var staðið eitt orð af því sem lofað var.

Svo vill þessi sami Gylfi að næsti kjarasamningur byggi að mestu á loforðum frá þessari ríkisstjórn!! Ríkisstjórn sem skirrist ekki við að svíkja undirritaðann samning!!

Það er lágmark að standa við gerða samninga fyrst, áður en ný loforð eru gefin!!

 

Ekki nóg að hækka bæturnar