Eitt augnablik

Eitt augnablik hélt maður að loks væri eitthvað að rofa til í kolli ráðherra, eftir að fréttastofa rúv útvarpaði um miðjan dag í gær, frétt um að ráðherrann væri ekki viss um hvort meirihluti væri fyrir samþykkt tilskipunar ESB um orkupakka 3 og jafnvel mátti skilja á þeirri frétt að hún sjálf væri nokkuð andhverf honum. Að þetta væri vandi sem hún hafi, óumbeðið, fengið upp í hendurnar. En svo komu sjónvarpsfréttir, þar sem viðtalið var sent út. Þá varð ljóst að lítið hafði breyst, enn er setið við sama heygarðshornið.

En nú voru önnur rök uppi. Eftir að hið keypta lögfræðiálit ráðherrans hefur verið tætt í frumeindir og opinberað að lagning sæstrengs er kominn mun lengra en haldið hefur verið fram, hefur ráðherrann nú hengt sig á ný rök: Óvissu um hvað muni verða um EES samninginn, verði tilskipuninni hafnað.

Þvílík fyrra! Er ráðherrann að gera því skóna að Alþingi sé ekki fært að hafna tilskipunum frá ESB, án þess að setja sjálfan EES samninginn í uppnám? Til hvers þá að taka slíkar tilskipanir til þinglegrar meðferðar? Og hver er þá túlkun ráherrans á samningum, svona yfirleitt? Nú ef svo væri, að sjálfur EES samningurinn væri í uppnámi, þá er ljóst að sá samningur þjónar okkur ekki lengur og einfaldast að segja honum upp!

Í þeirri frétt sem þetta blogg er hengt við, heldur ráðherrann því fram að engin samskipti hafi verið höfð við ráðuneytið um lagningu á sæstreng til Bretlands. Þarna fer ráðherrann sennilega full langt í þægni sinni við sína yfirmenn, enda klárt mál að þessi strengur væri ekki á borði ESB og að ekkert fyrirtæki væri komið á fulla ferð í fjármögnun á lagningu hans, nema með vitund og vilja ráðuneytisins. Henni til varnar er hugsanlegt að hún viti ekki af þeim samskiptum, að embættismenn ráðuneytisins hafa þar farið að baki henni. Sé svo, er hún með öllu óhæf í stól ráðherra.

 

Þar sem ég hef nú skrifað nokkrar greinar þar sem fram kemur nokkur ádeila á Þórdísi Kolbrúnu Gylfadóttur, vil ég árétta að þar er ég alls ekki að deila á hana sem persónu. Hún fer hins vegar með forsjá þess máls sem ég deili hart á og að auki er hún, enn, þingmaður í mínu kjördæmi. Á þeim forsendum byggjast mín skrif.

Ráðuneytið hefur ekki tekið afstöðu

Er búið að gelda alla þingmenn Sjálfstæðisflokks?

Það var hálf sorglegt að hlusta á Brynjar í þættinum Þingvellir á K100. Hann fór eins og köttur um heitan graut og þorði ekki að segja neitt af viti. Sneri úr og í.

Þó hafðist upp úr honum að honum hugnaðist ekki 3.orkupakkinn frá Brussel, talaði um að ekki mætti skerða þá hagmuni sem EES samningurinn gefur, að hans mati og bar síðan við að eitthvað óskýrt væri með gildi þess samnings ef Ísland hafnar 3.orkupakkanum. Varðandi EES samninginn vildi þingmaðurinn alls ekki segja þeim samning upp en taldi hann þó mein gallaðan og kröfur ESB um sífellt meiri völd gegnum hann, ótækar.

Hitt var aftur skrítnara, afsökunin um að ekki sé vitað hvað skeður ef tilskipuninni verður hafnað. Þar má benda þingmanninum á að lesa þann samning, nú eða ræða við einhverja þá sem stóðu að gerð hans af Íslands hálfu, t.d. þáverandi utanríkisráðherra. Þá kemst þingmaðurinn að þeirri augljósu niðurstöðu að ekkert mun gerast, annað en að hugsanleg muni ESB aftengja fyrstu tvo orkupakkana. Þá gæti Brynjar einnig velt fyrir sér hvers vegna Alþingi þarf að taka þessa tilskipun til afgreiðslu og atkvæðagreiðslu, ef ekki má hafna henni.

Um þá hagsmuni sem við Íslendingar höfum af EES samningnum er fátt að segja og ekki allir á eitt sáttir. Í það minnsta er svo komið í dag að vegna aðildar að þessum samningi erum við að greiða ýmislegt hærra verði en áður, auk þess gjald sem við greiðum fyrir aðildina. Þar er verið að tala um tugi milljarða á ári og þætti sjálfsagt einhverjum það nokkuð hátt gjald til að fá tollaafslætti inn í ESB. Víst þykir þó að Björn Bjarna og hans nefnd muni sjá allt til góða þessum samningi, er gjarnan svo þegar útsýnið er skoðað með blinda auganu.

Þegar EES samningurinn var saminn og samþykktur af minnsta meirihluta á Alþingi, án aðkomu þjóðarinnar, var ljóst að þrjú megin málefni voru utan þess samnings, sjávarútvegur, landbúnaður og orkumál.

Enn hefur okkur tekist að halda sjávarútveginum utan samningsins, hversu lengi sem það mun halda. Landbúnaður er óbeint kominn inn í hann, með dómi EFTA dómstólsins, sem ákvað að breyta íslenskum landbúnaði í viðskipti og dæma út frá því. Og ráðamenn þjóðarinnar sátu hjá eins og barðir hundar.

Það var hins vegar með fyrstu tilskipun ESB um orkumál sem Ísland festist í neti ESB um orkumál og enn frekar þegar Alþingi samþykkti 2. tilskipunin um þetta málefni. Þessar tvær tilskipanir hafa þó haft frekar lítil áhrif hér á landi og það litla til hins verra. Samkvæmt þeim varð að skipta orkufyrirtækjum upp í vinnslu, dreifingu og sölu. Búa til þrjú fyrirtæki með þremur yfirstjórnum um það sem áður var eitt fyrirtæki með einni stjórn, með tilheyrandi aukakostnaði. Þá voru feld úr gildi lög um skipan orkumála hér á landi. Þar tapaðist m.a. út eini varnaglinn sem var til fyrir heimili landsmanna, en hann hljóðaði upp á að hagnaði orkufyrirtækja skildi ráðstafa til lækkunar orkuverðs og að aldrei mætti láta heimili landsins niðurgreiða orku til annarra nota. Það væri því vart hundrað í hættunni þó ESB ákveði að fyrstu tveir orkupakkarnir verði aftengdir.

Brynjar, þessi ágæti þingmaður sem sjaldan hefur látið segja sér fyrir verkum og gjarn á að tala stórt, virðist nú kominn undir hæl einhvers. Orðræða hans í þessu viðtali bar öll merki þess sem er haldið í bandi. Hann hefur brostið kjark.

Merkilegast við þetta viðtal á K100, voru þó orð þáttastjórnanda um að erfiðlega hafi gengið að fá þingmenn Sjálfstæðisflokk til viðtals um orkupakkann. Er það virkilega orðið svo innan Sjálfstæðisflokks að þingmenn þar láti skipa sér fyrir verkum, láti segja sér á hvorn hnappinn skuli ýtt, í atkvæðagreiðslum? Þeir ættu kannski að spá aðeins í nafn síns flokks og fyrir hvað það stendur, skoða stefnu flokksins og hlusta á þá fulltrúa flokksins sem mæta á landsfund. Kannski mun fylgi flokksins eitthvað braggast við það.

K 100, viðtalið

 

Vilja ekki innleiða orkupakkann

Málið er skuggalegra en haldið hefur verið fram

Það er ljóst að sæstrengur er kominn mun lengra í kerfinu hér enn menn hafa látið í veðri vaka og ekki annað séð en að ráðherrar sé mjög vel meðvitaðir um þá staðreynd. Þetta skýrir kannski hvers vegna nokkrir ráðherrar Sjálfstæðisflokks, Þórdís Kolbrún Gylfadóttir þó þar kannski fremst í flokki, leggja slíka ofuráherslu á samþykkt 3. orkumálapakka ESB. Ráðherrar hafa vísvitandi logið að þjóðinni.

Fyrir skömmu sagði Þórdís að "sum svör vildu menn ekki heyra" og bætti við "að talað væri niður til þeirra sem best vissu um málið".

Þetta eru vissulega orð að sönnu hjá ráðherranum. Hún hengir sig á álit eins lögfræðings, sem hann tók sér tvo heila daga til að semja. Annað vill hún ekki heyra og í hvert sinn sem hún er spurð erfiðra spurninga um málið, talar hún þóttalega til viðspyrjandans, rétt eins og kom fram á Alþingi, er hún svaraði fyrirspurn SDG.

Engu skiptir í huga ráðherrans þó norskur lögfræðingur með sérþekkingu á ESB rétti, sjái málið í allt öðru og skelfilegra ljósi. Eftir að hafa farið yfir lögfræðiálit það er ráðherrann keypti og tekið sér góðan tíma til þess, komst þessi evópufræðingur að því að ekki stóð steinn yfir steini í hinu keypta áliti, sem ráðherrann velur að nota sem sitt leiðarljós. Álit evrópusérfræðingsins er samhljóða áliti nokkurra íslenskra lögfræðinga, með sérþekkingu á ESB rétti, sem og hinna ýmsu fræðinga sem þekkja einna best til þessa máls, sumir búnir að kynna sér það í þaula.

Ráðherrar og þingmenn Sjálfstæðisflokks ættu aðeins að íhuga stöðu sína. Þeir hafa í sínu farteski umboð frá æðstu stofnun flokksins, landsfundi, um að hafna þessum pakka frá Brussel. Fari þeir gegn sínu baklandi þurfa þeir sennilega flestir að finna sér aðra vinnu eftir næstu kosningar. Það er alveg ljóst að það eru sumir ráðherrar og þingmenn Sjálfstæðisflokks sem draga þennan vagn fáviskunnar út í drullusvaðið. Framsókn er þar bara attaníossi og gerir það sem þarf til að halda stólum. Hugsun þeirra nær ekki fram til næstu kosninga. Og VG er kominn í þá stöðu að þeir geta ekki með neinum hætti gengið til kosninga. Alveg er á kristaltæru að Þórdís mun ekki njóta náðar kjósenda í sínu kjördæmi, breyti hún ekki afstöðu sinni í þessu máli.

Þá spyr maður sig; hvers vegna láta ráðherrar sjálfstæðisflokks svona? Ein skýringin er að þeir séu þegar komnir með sæstreng svo langt að erfitt er að snúa við, en það skýrir þó ekki allan illviljann til landsmanna. Getur verið að þetta fólk sem fremst stendur í samþykkt 3. orkupakka ESB, eða eittvað fólk sem er því nátengt, eigi einhverra hagsmuna að gæta?

 

3. orkumálapakki ESB snýr fyrst og fremst að orkuflutningum milli landa, auk ýmissa annarra aukaverkana. Á þeirri forsendu er lögfræðiálitið sem ráðherra keypti, byggt. Þó er ljóst að þó enginn strengur komi, munu áhrif pakkans verða nokkuð víðtæk. Um það má lesa í mörgum greinum sem ritaðar hafa verið, af fólki sem hefur mun meiri þekkingu en ég á þessu máli. Þar hefur Bjarni Jónsson, rafmagnsverkfræðingur, kannski verið fremstur í flokki, en ljóst er að hann hefur mikla og víðtæka þekkingu á málinu. Nú er ljóst að eina forsendan sem finnst í hinu pantaða áliti ráðherrans er brostin og strengur til Bretlands kominn á fullt rek.

Hingað til hefur fyrst og fremst verið deilt um hvort 3. orkupakki ESB sé bara slæmur fyrir okkur íslendinga eða hvort hann er mjög slæmur. Þetta var í sjálfu sér réttmætt deila, meðan hægt var að telja fólki trú um að enginn strengur væri á leiðinni. Nú þarf ekki lengur að deila um þetta og eftir stendur að samþykkt þessa pakka mun valda þjóðinni skelfingu.

Atvinnufyrirtæki munu leggja upp laupana, sum fljótlega en önnur, eins og stóriðjan, þegar gildandi raforkusamningar falla úr gildi. Þegar er ljóst að garðyrkjubændur munu allir hætta sinni starfsemi, enda rekstrargrundvöllur þeirra nánast brostinn nú þegar, eftir að orkufyrirtækin hér á landi hættu að selja þeim umframorku. Annar landbúnaður mun leggjast af, þar sem hækkun orkuverðs mun verða þeim ofviða og í framhaldi af því mun ferðaþjónustan skerðast gífurlega, enda landið þá komið í auðn á stórum svæðum.

Eftir munu einhver kaffihús í miðbæ Reykjavíkur standa og hinn nýi Landspítali, sem á að taka í gagnið á svipuðum tíma og lagningu strengsins er lokið, mun standa nánast tómur. Landsmenn verða að stærstum hluta fluttir úr landi.

Þetta er ekki glæsileg sýn sem fyrir augum ber, fái þessir misvitru ráðherra Sjálfstæðisflokks framgengt vilja sínum og lygum.

Hugguleg gjöf sem þeir ætla að færa þjóðinni, á fyrsta ári annarrar aldar sjálfstæðisins!!

 

 

 

 

Ice Link-strengurinn á lista ESB

Ráðherra niðurlægir kjósendur!

Eitt af stóru kosningaloforðum Framsóknar fyrir kosningarnar haustið 2017, var að vegagjöld yrðu aldrei tekin upp kæmist flokkurinn til valda. Formaður flokksins (SIJ) var duglegur að halda þessu kosningaloforði á lofti og koma vart fram í fjölmiðlum eða fram á fundum án þess að nefna einmitt þetta kosningaloforð.

Í fyrstu tveim viðtölum við fjölmiðla, eftir að hafa tekið við stól samgönguráðherra, ítrekaði SIJ enn og aftur þetta atriði. Síðan komu áramót, með sinni gleði og glaum. Eitthvað hefur ruglast í kolli ráðherrans í þeim gleðskap, því í fyrsta viðtali hans við fjölmiðla á árinu 2018, innan við viku frá því síðasta, var komið annað hljóð í kallinn. Nú voru veggjöld allt í einu orðin hans hugðarefni og hafa verið síðan.

Í þeirri frétt sem þessi pistil er hengdur við, er í fyrsta skipti sem fréttamaður nefnir þessar staðreyndir við ráðherrann og hann krafinn skýringa. Svar ráðherrans er vægast sagt undarlegt. Annað hvort er hann að hæðast að kjósendum og niðurlægja þá, nú eða eitthvað stórkostlegt er að í kolli ráðherrans!

Nú heldur hann því fram að hann hafi aldrei verið á móti veggjöldum, bara á móti tollahliðum. Hann nefnir sem dæmi að aðferðarfræðin við Hvalfjarðargöng þóknist honum! Er minni ráðherrans svo skert að hann man ekki að hann sjálfur var síðasti maður Íslands til að greiða toll í tollskýli Hvalfjarðargangna!! Íslenskir stjórnmálamenn hafa verið krafðir um geðrannsókn fyrir minna rugl!

Það er nú svo að nú þegar eru flest verk í vegagerð unnin af verktökum og því engin stefnubreyting þar á hjá ráðherra. Hitt má vel hugsa sér að verktakar taki einnig yfir hönnun og fjármögnun verkefna. Þá á einfaldlega að semja við þá verktaka um ákveðna greiðslu á ári hverju af vegafé. Veggjöld eiga ekkert að þurfa að koma til.

Hitt má svo aftur skoða að taka upp einhverskonar aðra aðferð við fjármögnun vegaframkvæmda en nú er. Það hlýtur þá að skoðast í því ljósi að núverandi aðferð leggist þá niður fyrir einhverja aðra. Tvísköttun á ekki og má ekki koma til greina, aldrei!!

Það er ljótt að hæðast að fólki, enn verra þegar ráðherrar telja sig þess umkomna að gera slíkt við sína kjósendur. Þingmenn og ekki síst ráðherrar eru starfsfólk kjósenda, ekki öfugt!!

Aðkoma einkaaðila flýti framkvæmdum

Ævintýrahöfundurinn Silja Dögg

Það verður vart skafið af Silju Dögg haturshugur til síns fyrrum formanns.

Það ættu flestir landsmenn að vita að salur Alþingis er einungis formlegur afgreiðslustaður mála. Stefna þeirra, undirbúningur og eiginleg afgreiðsla fer fram annarsstaðar. Þar ráða auðvitað mestu þeir flokkar sem eru í stjórn, en aðrir geta með lagni komið sínum málum á framfæri og ná stundum árangri. Því er ekki hægt að meta kjark og dugnað manna eftir setu í sal Alþingis, heldur hvernig þeim gengur að koma fram sínum stefnumálum. Það starf er því unnið á öðrum vettvangi. Kannski má segja að þeir sem eru þaulsetnastir í sal Alþingis, séu einmitt þeir kjarklausustu, í það minnsta verklausustu. 

Silja nefnir aðförina að SDG, með tilstilli ruv, sem eitthvað kjarkleysi af hans hálfu. Líkja má stjórnmálum við einskonar herför, þar sem fylkingar safnast saman og berjast fyrir sínum málstað. Það hefur seint þótt mikill kjarkur falin í því þegar hersveitin hleypur burt með skottið milli fóta sér, þegar að yfirmanninum er sótt. Þingmenn Framsóknar á þeim tíma voru þó ekki lengi að láta sig hverfa, einmitt þegar þeir áttu að standa að baki formanni sínum. Kjarkurinn var ekki meiri en svo að þeir létu blekkjast af dómstól götunnar, eins og hverjir aðrir kjarkleysingjar. Sagan á eftir að dæma þá þingmenn hart, er reyndar þegar farin að gera slíkt. Kannski öðlast þeir einhvern tímann nægan kjark til að biðja sinn fyrrum formann afsökunar.

Þá vill Silja eigna þingmönnum og embættismönnum þá baráttu sem SDG leiddi í kjölfar hrunsins. Vissulega stóðu flestir þingmenn flokksins að baki sínum formanni meðan mesta orrustan á því sviði stóð, en sú orrusta var ekki síst gegn embættiskerfinu, sem allt vildi samþykkja sem koma frá fjármálaelítunni.

Framsóknarflokkur var ekki beinlínis beysinn, þegar SDG tók við honum og nokkuð víst að hann hefði þurrkast út vorið 2009 ef gamla flokksklíkan hefði haldið þar völdum. Það var síðan fyrir elju og baráttu hins nýja formanns sem flokkurinn náði fræknu fylgi vorið 2013. Sumir þingmenn Framsóknar á þeim tíma voru duglegir við að halda uppi málstaðnum með sínum formanni, aðrir höfðu sig lítt í frammi og sumir jafnvel unnu gegn honum. Hitt er þó víst að það var fyrir tilstilli SDG og fyrir hans dugnað og kjark, sem flokkurinn náði að lifa af vorið 2009 og fá síðan það fylgi sem hann fékk vorið 2013. Þar bar lítið á Silju Dögg, eða þeim þingmönnum flokksins sem nú verma stóla Alþingis!

Varðandi landfundinn sem Silja velur að nefna er það rétt að SDG gekk af fundi eftir kosningar, enda sá hann að hann átti ekkert erindi þar lengur. Gamla flokksklíkan hafði aftur tekið völdin og hans nærveru því ekki lengur óskað. Eftir sem áður yfirgaf hann ekki flokkinn strax og reyndi að leita sátta. En kjarkleysingjarnir sem nú sátu í umboði gömlu flokksklíkunnar fengu ekki heimild til sátta.

Sjálfur var ég alin upp við Framsóknarflokk, sem svo margt annað landbyggðafólk. Þann flokk kaus ég alla tíð og var lengi stoltur af. Síðan fór stoltið þverrandi þó enn væri merkt við XB á kjörseðli og að lokum hætti maður að setja Xið. Ekki gat ég þó kosið aðra flokka, að svo stöddu. Í nokkrar kosningar skilaði ég því auðu, enda enda hafði minn gamli flokkur verið yfirtekinn að fólki sem ekki vildi lengur fylgja gömlu stefnunni. Þessi klíka sem yfirtekið hafði flokkinn afrekaði það helst að fylgið féll hratt og síðust árin sem hún réði voru formannaskipti orðin nær regluleg, svo erfitt var fyrir flokksfélaga að henda reiður á hver sat þann stól hverju sinni.

Með tilkomu SDG, snemma vetur 2009, breyttist þetta, enda aftur horft til þeirrar stefnu sem flokkurinn var stofnaður fyrir. Hinir gömlu kjósendur, sem voru í sömu sporum og ég, voru þó ekki allir tilbúnir að kjósa flokkinn strax, þó nægilega margir til að flokkurinn lifði af kosninguna vorið 2009. Fjórum árum síðar var séð að hinn nýi formaður hélt uppi merki hins gamla flokks og að þeir sem nánast höfðu náð að koma flokknum í gröfina, voru orðnir valdlausir innan hans. Þetta skilaði sér í fylgi vorið 2013 og gömlu kjósendurnir voru aftur komnir með traust til flokksins.

Popúlismi er skilgreining á því þegar fólk velur að taka staðlausar staðreyndir, sem hafa verið eyrnayndi fólks og fjölmiðla og nýta slíkt í sinn málflutning. Því verður vart annað sagt en þessi skrif Siljar séu einmitt skólabókardæmi um popúlisma. Hún velur að taka hvert málefnið af öðru í sinn málflutning, málefni sem voru á sínum tíma dásamleg í eyrum þeirra sem hötuðust sem mest við SDG. Málefni sem síðan hafa verið gerð afturreka og send til föðurhúsanna.

Um traust og trúgirni er það eitt að segja að ég vorkenni þingmönnum Framsóknar fyrir trúgirni þeirra á sínum herrum og víst er að traust þeirra byggir á því einu að hlítt sé!

Silja Dögg er auðvitað traust sínum herrum og lætur sig hafa það að skrifa ævintýri á facebook, ævintýri sem fjölmiðlar gleypa auðvitað. Ævintýri geta verið skemmtileg, þar sem þau eiga við og sjálfsagt verða í framtíðinni sögð ævintýri um þær prinsessur og prinsa sem hlýddu sínum herrum í Framsóknarflokknum, út í forina sem sökkti þeim!!

„Stórskotahríð úr glerhýsi“

Boð og bönn skila sjaldnast árangri

Boð og bönn hafa sjaldnast skilað árangri, hitt má vel skoða, þ.e. úrvinnslugjald. Reyndar er nú þegar greitt úrvinnslugjald á margar plastvörur, t.d. rúlluplast. Einhverra hluta vegna skilar það gjald sér ekki til þeirra sem ættu að njóta og sá hvati til betri hirðu plastsins því ekki til staðar.

Innkaupapokar hafa um langt skeið verið seldir í verslunum, svo tillaga starfshópsins þar um fer nokkuð yfir markið. Reyndar er ekki að sjá minni notkun vegna þess, enda spurning hvað ætti að koma í staðinn. Nefnt hefur verið bréfpoka, sérstakir maíspokar og svo auðvitað margnotapokar.

Ég var alinn upp við að eyðing skóga væri að leggja jörðina í eyði, væri mannsins stærsta böl. Því má afskrifa bréfpokana strax.

Maíspokar eru gerðir úr maís, eins og gefur að skilja. Með hratt fjölgandi mannkyni og frekari þörf á matvælum til að fóðra það, væri auðvitað út úr kortinu að taka enn frekara landbúnaðarsvæði úr matvælaframleiðslu. Nú þegar eru allt of stór slík svæði farin úr matvælaframleiðslu og notuð til að framleiða svokallað lífeldsneyti, svo fáránlegt sem það nú er.

Fjölnotapokar eru vissulega í boði, en það er með þá eins og hitt, að framleiðsla þeirra skerðir á einhvern hátt annað og nauðsynlegra. Í raun er eina efnið sem nýta má silki, en það er jú framleitt úr vefum köngulóa  og ekki nýtt til annars. Aðrar vefnaðarvörur eru ýmist framleiddar úr ull, ýmiskonar gróðurvörum eða plasti, sem á jú að banna. Þar að auki er nánast útilokað að muna eftir þeim pokum, þegar farið er í búð.

Flestar aðrar vöru sem framleiddar eru úr plasti eru sama merki brenndar. Eitthvað annað þarf að koma í staðinn og þetta "annað" skerðir í flestum tilfellum eitthvað enn þýðingameira.

 

Plast er vissulega skaðvaldur, þegar ekki er rétt með það farið. Þó finnst varla vistvænni vara.

Plast er framleitt úr úrgangi olíuhreinsistöðva, úrgangi sem annars þarf að eyða á einhvern hátt. Þá er plastið einhver besta framleiðsluvara til endurvinnslu, sem enn þekkist. 

Það er gleðilegt að sjá að þessi "samráðsvettvangur" gleymir ekki þeim þætti og vonandi að hann fái eitthvern hljómgrunn ráðamanna. Þar er virkilega hægt að gera betur og kostnaðurinn þarf ekki að vera mikill. Hvatarnir til hirðu alls plasts geta verið margskonar. Áður hefur verið nefnt úrvinnslugjald og það virkar ágætlega þegar þeir njóta sem plastið nota. Aðstöðu til að losna við flokkað plast þarf að sjálfsögðu að byggja upp, en hún er nær engin í dag. Gera þeim sem vilja nýsköpun á endurvinnslu plasts hægara fyrir og að sjálfsögðu að leita upplýsinga erlendis frá um hvernig megi endurnýta plast, enda margar þjóðir langt komnar á því sviði. Mikilvægast er þó að breyta hugarfari fólks til plasts, að notað plast séu verðmæti en ekki rusl.

En plast er ekki bara plast. Til eru fjölmargar gerðir af plasti og flækir það nokkuð endurvinnslu þess. Sumt plast er auðvelt að endurvinna, meðan annað er erfiðara. Ekki þarf lengi að leita á veraldarvefnum til að sjá grósku í endurvinnslu plasts erlendis. Þar eru Indverjar sennilega lengst komnir. Þar má sjá að flokkað plast eftir tegundum er endurunnið til ýmissa nota, meðan óflokkað plast er tætt niður og blandað saman við malbik. Lagðir hafa verið vegir með slíku plastblönduðu malbiki í nokkur ár á Indlandi og niðurstaðan hreint út sagt frábær. Ending malbiksins eykst margfalt, eitthvað sem okkur vantar svo sárlega hér á landi.

Bretar eru einnig nokkuð vel á veg komnir í endurvinnslu á plasti. Þeir hafa farið þá leið að leita til þeirra sem lengra eru komnir og eru nú t.d. byrjaðir að prufa blöndun á plasti við malbik, í samstarfi við Indverja. Hér á landi hefur heyrst að einhverjir fræðingar séu að fara í þróunarvinnu á þessu sviði. Þekkja þeir ekki síma?!

Hvað sem öllu líður þá eru boð og bönn sjaldnast til árangurs. Með núverandi ráðherra umhverfismála má þó búast við að mest verði lögð áhersla á þann þátt, þó nefndin bendi einnig á aðrar betri leiðir.

Skylduð í samræmda flokkun

Full langt gengið

Nú gengur Kolbrún Baldursdóttir of langt, að gagnrýna viðburði á vegum borgarstjórnar. Puff!

Hvað er hún eiginlega að meina? Á að banna eða draga úr slíkum móttökum? Hvað á Dagur þá að gera?!! Verður þá ekkert eftir fyrir hann annað en einhverjar stunguskóflur, til að fá mynd af sér í blöðunum?!

Þetta gengur auðvitað ekki hjá Kolbrúnu, hún má ekki vega svona að Degi.

30 milljónir í móttökur

mig spyr sig ... eða þannig

Fjárfestingarleið Seðlabankans var samþykkt á Alþingi í mars 2011, eða meðan ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttir var við völd. Á sama ári varð skipti á fjármálaráðherrum, Steingrímur J Sigfússon lét af því embætti og við tók Oddný G Harðardóttir. Því ætti Oddný vart að þurfa að leita langt yfir skammt eftir svörum við spurningum sínum. Stundum er talað um skammtímamynni Íslendinga, en mynnisleysi þingmannsins slær þó sennilega öll fyrri met.

Auðvitað var fjárfestingaleiðin misnotuð, það liggur í augum uppi. Þarna gafst mönnum sem höfðu náð að flytja miklar fjárhæðir úr landi fyrir hrun, tækifæri á að koma með þær til baka aftur og fá fyrir vænan pening. Þetta var eins og happdrættisvinningur, meðan sömu stjórnvöld horfðu með velþóknun á almenning vera kastað á götuna.

Ekki einungis hafði þessum mönnum tekist, með því að koma fé úr landi, að forða því að "eignir" þeirra rýrnuðu meðan hrunið gekk yfir, svona eins og fasteignir og laun almennings, heldur fengu þeir greiddar verulegar upphæðir fyrir það eitt að skila fénu aftur til landsins. Ekki var neinu skeytt um hvernig þetta fé hafði orðið til, hvort þar var um að ræða réttmæta eign eða hvort um illa fengið fé var að ræða.

Þessi ákvörðun Alþingis, undir stjórn ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur, bar þess glögg merki, eins og raunar flest sem frá þeirri ríkisstjórn kom, hvar í flokki hún stóð. Undirlægjuháttur við auðvaldið var algjört, þó alveg sérstaklega ef um erlenda auðmenn var að ræða. Almenning var kastað á gaddinn og bönkum gefið skotleyfi!!

Það er í sjálfu sér undarlegt að manneskja sem kosin hefur verið á þing og vill væntanlega láta taka sig alvarlega, er að spyrja spurninga um mál sem er svo augljóst svar við. Enn frekari er heimskan, þegar viðkomandi fyrirspyrjandi er einmitt sá sem hellst bar ábyrgð á ruglinu!

Hitt er sjálfsagt að spyrja, hvers vegna ekki var komist í veg fyrir þessa misnotkun og þar ætti auðvitað Oddný G Harðardóttir að verða fyrir svörum!!

Var fjárfestingaleiðin misnotuð?

IceLink, tenging Íslands við Evrópu

Umræðan um tilskipun ESB um þriðja orkumálapakka sambandsins hefur hingað til fyrst og fremst snúist um hversu slæmur hann sé fyrir okkur Íslendinga, hvort hann sé bara slæmur eða hvort hann sé mikið slæmur. Enn hefur enginn nefnt neitt gott við þessa tilskipun, þ.e. gott fyrir Ísland. En nú er að verða breyting á og umræðan farin að dýpka. Má þar nefna lögfræðiálit sem Birgir Tjörvi Pétursson vann fyrir Iðnaðarráðuneytið. Þar kemst lögfræðingurinn að þeirri skoðun að að þessi tilskipun hafi lítil sem engin áhrif hér á landi, meðan ekki er kominn sæstrengur sem tengir okkur við evrópskan raforkumarkað.

Fenginn var norskur sérfræðingur í Evrópurétti, Peter Torberg Örebech, lögfræðingur, til að fara yfir þetta álit Birgis Tjörva og er skemmst frá að  segja að sá norski sá lítið vit í áliti þess íslenska. Nú hefur skoðun Peters verið þýtt á íslensku og má lesa hana hér. Það ætti engum að dyljast að lögfræðingur sem sérhæfir sig í Evrópurétti hefur nokkuð meiri þekkingu í þeim rétti en íslenskur hæstaréttarlögmaður, jafnvel þó báðir séu vel að sér í lögum, á sínu sviði.

Frá því EES samningurinn var undirritaður, þann 2. maí 1992, hefur mikið vatn runnið til sjávar og ljóst að túlkun samningsins hefur farið heldur á verri veg. Það breytir ekki þeirri staðreynd að grunn samningurinn stendur enn, enda aldrei verið tekinn upp. Strax í upphafi voru tveir megin atvinnuvegir þjóðarinnar utan þessa samnings, sjávarútvegur og landbúnaður.

Á þeirri forsendu strönduðu aðildarviðræður okkar við ESB, um áramótin 2012/2013 og á sömu forsendu var gerður viðskiptasamningur við ESB um sölu á landbúnaðarvörum, sumarið 2015, samningur sem var utan EES samnings. Samt sem áður tókst EFTA dómstólnum, héraðsdómi og nú fyrir nokkrum dögum hæstarétti að dæma innflutning á hráu og ófrosnu kjöti frá ESB til Íslands, löglegan. Þetta tókst með því að færa rökfærsluna frá kaflanum um landbúnað yfir í kaflann um viðskipti. Engu var skeytt um að landbúnaður var utan samningsins og því síður var hlustað á rök lækna og annarra um dýraheilbrigði.

Það þarf því vart snilling til að átta sig á hvernig þessir sömu dómstólar muni dæma, verði íslenska ríkið eða Alþingi ekki nægjanlega leiðitamt við ESB, í málefni sem Alþingi hefur þó samþykkt sem tilskipun frá sambandinu. Að halda að lög um að Alþingi fái ráðið hvort tenging við evrópskan raforkumarkað verði að veruleika eða ekki, eftir samþykkt tilskipunarinnar, er í besta falli barnalegt og að halda að við getum tekið hér upp tilskipun frá ESB um eitthvað málefni, tilskipun sem við síðan þurfum ekki að fara eftir, er svo fráleitt að undur þykja að nokkrum manni detti í hug að setja slíkt fram!!

Það verður fróðlegt að sjá hvort þingmenn velji að skoða þetta mál með opnum huga, eða hvort þeir ætla að æða áfram út í það fen sem leið þeirra liggur nú. Þetta á sérstaklega við um þingmenn og ráðherra Framsóknar og Sjálfstæðisflokks, en þeir hafa jú í farteski sínu skýr fyrirmæli frá sínum æðstu stofnunum um að samþykkja EKKI tilskipun um þriðja orkumálapakka ESB!!

Sífellt hærra ákall á uppsögn EES

Nýlega felldi Hæstiréttur dóm um að innflutningur á ófrosnu kjöti væri heimill, samkvæmt EES samningnum. Þetta er nokkuð undarlegur dómur, þar sem landbúnaði og fiskveiðum var haldið utan þess samnings, við gerð hans í upphafi síðasta áratugar síðustu aldar. Má kannski eiga von á að evrópskir dómstólar fari að fella dóma í sambandi við fiskveiðar hér við land, af því þeir standist ekki EES samninginn?

Sárt var að lesa á fésbókinn færslu eftir fyrrverandi formann Bændasamtakanna, þar sem uppgjafartónninn var í fyrirrúmi hjá þessum fyrrum skelegga forustumanni bænda. Kannski núverandi staða hans sé farin að skekkja eitthvað dómgreindina.

Það er ljóst að hvert kíló af innfluttu kjöti mun leiða af sér sama magn af óseldu íslensku kjöti. Þá þarf ekki að nefna þann regin mun á íslensku kjöti og því erlenda, en enginn bústofn er jafn hreinn og sá íslenski og hér á landi er sýklalyfjanotkun nánast engin og hormónagjöf óþekkt, meðan erlendis er slíkri ólyfjan  beinlínis blandað saman við fóður skeppnanna. Þetta hefur auðvitað þann ókost að íslenskur bústofn er einstaklega viðkvæmur fyrir smiti alls kyns sjúkdóma sem viðgangast í erlendum bústofnum þó kostirnir toppi það auðvitað margfalt.

Smitsjúkdómafræðingar hafa mælt eindregið gegn innflutningi á ófrosnu kjöti, enda smithættan margfalt meiri. Lyfjaofnæmi er orðið stórt vandamál erlendis og jafnvel talið að innan skamms tíma muni þar herja alvarlegir sjúkdómar og mannfellir, vegna þess. Leiða má líkum að því að slíkt lyfjaofnæmi megi að stærstum eða öllum hluta rekja til þess að skepnur til manneldis eru markvisst fóðraðar á fúkalyfjum.

Á vefsíðu visir.is er viðtal við framkvæmdastjóra Krónunnar, þar sem hún fullyrðir að bændur þurfi ekkert að óttast þó innflutningur á erlendu kjöti aukist. Segir að nú þegar sé flutt inn töluvert magn af kjöti og það hafi sýnt sig að neytendur haldi tryggð við íslenska kjötið. Á hvaða lyfjum er manneskjan!!

Fyrir það fyrsta þá væru innflytjendur vart að flytja inn erlent kjöt, ef það ekki selst.

Í öðru lagi þá er það rétt, töluverður innflutningur er nú þegar á kjöti og spurning hvort vandi bænda í dag væri jafn stór ef sá innflutningur væri minni eða jafnvel ekki til staðar.

Í þriðja lagi er ljóst að kaupmaður sem flytur inn kjöt, þarf að greiða það að fullu áður en það fæst flutt til landsins og ber því sjálfur ábyrgð á rýrnun vegna söluleysis, meðan hann fær innlenda kjötið lánað út á krít og skilar aftur því sem ekki selst. Þetta leiðir af sér að innflutta kjötinu verður haldið frammi fyrir neytandanum meðan leita þarf að því íslenska aftast í hillum verslana.

Í fjórða lagi þá er með öllu útilokað að hægt sé að treysta matvælaeftirliti ESB til að gefa út heilbrigðisvottorð fyrir erlent kjöt. Allar þær krísur og öll þau hneyksli sem það eftirlit hefur orðið fyrir síðustu ár, hafa gert trúverðugleika þess að engu. Þá er samkvæmt reglum ESB nægilegt að einungis 60% matvæla sé frá því landi sem fær upprunavottorðið, hin 40% geta verið hvaðan sem er úr heiminum. Uppraunavottorðið er að auki gefið á það land sem kjötið er unnið, sem þarf alls ekki að vera sama land og skepnan fæddist í og var alin upp.

Það er ljóst að þessi dómur hæstaréttar er enn eitt áfallið fyrir íslenska bændur og vandséð hvernig þeir geta bætt því á annað sem á þá hefur verið lagt. Þetta er í raun enn frekari staðfesting þess að vilji til að halda íslenskan landbúnað er einungis til staðar á tyllidögum. Ráðherra landbúnaðarmála er eins mikil dula og frekast getur og ætti að skammast sín. Allt sem hann hefur gert hefur verið gegn bændum og fáheyrt að ráðherra ráðist með slíku offorsi á þá stétt sem hann á að vera fulltrúi og varðmaður fyrir. Jafnvel forveri hans, formaður Viðreisnar, var skárri og er þá mikið sagt. Hætt er við að fáir kjósendur Sjálfstæðisflokk hugsi vel til hans í næstu kosningum.

Þá er einstakt hvernig fyrrum formaður bænda talar og einstakt hvernig einn maður hefur snúast frá dyggri stöðu með bændum til algerrar uppgjafar. Þingmaðurinn talar nú um að engin önnur lausn sé en að fara að dómi Hæstaréttar, meðan augljósa leiðin er auðvitað að byrja strax á að reyna viðræður við ESB um málið, þó reyndar lýkur á lausn þar séu frekar litlar, svona í ljósi þess hvernig breskum stjórnvöldum gengur að uppfylla vilja kjósenda sinna.

Þá er alltaf ein lausn eftir, lausn sem reyndar myndi leysa mörg önnur vandamál hér á landi og myndi leysa þingmenn frá þeirri kvöð að samþykkja landsölufrumvarp utanríkisráðherra, sem mun verða flutt eftir áramót. Sú lausn myndi einnig leysa fyrrum þingmann og ráðherra Sjálfstæðisflokks frá nefndarstarfi því sem nú þegar er farið að gera hann að einskonar hirðfífli.

Þessi lausn er uppsögn EES samningsins.