Landsbyggðaskattur

Bensíngjald, olíugjald, kolefnisgjald og virðisaukaskattur á þessi gjöld er tær landsbyggðaskattur. Á höfuðborgarsvæðinu þarf enginn að eiga bíl, frekar en hann kýs. Þar eru almenningssamgöngur þokkalegar, lagðir hafa verið stígar ( að hluta á kostnað landsbyggðafólks) vítt og breytt um borgina, þannig að göngu og reiðhjólafæri þar er með því betra sem þekkist í víðri veröld.

Landsbyggðafólkið er hins vegar nauðbeygt til að eiga bíl. Vinnu geta fáir sótt nema á eigin bíl, innkaup af öllu tagi eru útilokuð nema með eigin bíl og stundum þarf að fara langar leiðir til slíkra þarfa. Þjónusta er flest eða öll þannig að bíl þarf til. Og þar er enn verið að auka vegalengdir með sífelldri kröfu um stærri sveitarfélög, sem leiðir af sér að þjónusta, einkum ríkis og bæja, verður enn torsóttri.

Verst er þó með heilbrigðiskerfið. Þar er markvisst unnið að því að færa sem mest af allri slíkri starfsemi á einn stað, í miðbæ Reykjavíkur. Sjúkir og slasaðir verða því að sækja sífellt meira af slíkri þjónustu þangað. Fyrir landsbyggðafólk er það eitt slæm þróun og þegar síðan eina leið þess til að sækja slíka þjónustu er skattlögð enn frekar verður mismuninn enn frekari.

Þá má ekki gleyma þeirri staðreynd að stór hluti aðfanga út á land fara með vörubílum, hvort heldur þar er um að ræða klósettpappírinn fyrir heimilið eða rekstrarvaran fyrir fyrirtækið. Þá þurfa flest fyrirtæki að koma sinni framleiðsluvöru til baka, eftir sömu leið.

Það er því verið að skattleggja landsbyggðafólk umfram annað fólk hér á landi. Slík mismunun er óviðunnandi og líklega brot á 65.gr. stjórnarskrár.

Skilar tveimur milljörðum aukalega