Popúlismi Kristrúnar

Hún er farin að taka á sig undarlega mynd þessi svokallaða jafnaðarstefna. 

Engin áhöld eru um að orkuverð til húshitunar er mun hærra á köldum svæðum en heitum, að raforkuverð er komið í þær hæðir að illmögulegt er að hita heimili með þeim orkugjafa. Verð á heitu vatni hefur einnig hækkað, þó ekki til jafns við raforkuna. Þennan aðstöðumun þarf auðvitað að jafna. Að valin skuli sú leið að hækka verð á hitaveitu er kannski ekki rétta leiðin. Reyndar eins vitlaus og hugsast getur. Nær að setja þak á raforkuverð til heimila og minni fyrirtækja. Einnig mætti hætta með þann orkumarkað sem orkustefna ESB hefur leitt af sér hér á landi. Fámenn þjóð í stóru landi með lokað raforkukerfi, ber ekki markaðsvæðingu. Ber ekki að einhver geti haft hagnað af því einu að kaupa og selja raforkuna. 

Það er sífellt að koma í ljós betur og betur hvert þessi frostríkisstjórn er að leiða þjóðina. Í nafni jöfnunar eru skattar hækkaðir, oftast án rökstuðnings. Hækkun skatta hefur alla tíð leitt af sér minni framleiðni. Þetta ætti fyrrum bankastarfsmaðurinn Kristrún að vita. 

Enn frekari tenging við ESB er baráttumál ríkistjórnarinnar, þó formaður jafnaðarmanna hafi afneitað þeirri för fyrir kosningar og einn af stjórnarflokkunum hafi barist gegn þeirri vegferð, allt þar til sá flokkur komst til valda. 

Á sjálfan þjóðhátíðardaginn flutti Kristrún þjóðinni þær fréttir að hún hugnaðist tvennar kosningar um aðild okkar að ESB. Fyrst kosið um hvort halda ætti áfram samningaviðræðum við sambandið um inngöngu og síðan þegar samningur lægi fyrir, kosið um hann. Kristrún er enginn hálfviti, þó greinilegt sé að hún telji kjósendur vara það.

Það hafa aldrei verið neinar samningarviðræður við ESB um inngöngu Íslands í sambandið. Hins vegar hófust aðlögunarviðræður um það málefni sumarið 2009, án þess að þjóðin fengi þar neina aðkomu. Þær viðræður strönduðu þegar kom að því að aðlaga sjávarútveg og landbúnað við regluverk ESB. Það hefur margoft komið fram af hálfu fulltrúa ESB og stendur ritað í Lissabonsáttmálanum, að þjóð sem óskar inngöngu í sambandið verður að aðlaga sig að fullu að regluverki sambandsins. Engar varanlegar undanþágur eru til umræðu en hægt að fá einhverja frestun á einstökum veigaminni þáttum. 

Því þarf ekki tvennar kosningar, einungis einar, um hvort við viljum halda áfram aðlögun að ESB sem að lokum mun leiða til aðildar að sambandinu. Að halda fram að um einhverjar samningarviðræður sé að ræða er fráleitt og það veit Kristrún. Einungis viðræður um hversu hratt eða hægt við ætlum að aðlaga regluverk okkar að regluverki ESB.

Ef eitthvað gæti kallast popúlismi þá eru það orð Kristrúnar að kveldi þjóðhátíðardagsins, fer fram með fullyrðingu sem hún veit að er röng, til að auka eigin vinsældir. Það sama má segja um orð hennar í viðtengdri frétt. Þar er hún á fundi á köldu svæði, þar sem fólk vill réttlæti. Það fólk vill heyra orð eins og jöfnun húshitunar, er hins vegar ekkert að spá í hvernig sú jöfnun mun fara fram. Kristrún myndi aldrei segja á fundi í Reykjavík að hún ætlaði að hækka húshitunarkostnað borgarbúa til að jafna við háan hitunarkostnað víða á landsbyggðinni. Það væri ekki vænt til fylgis. Hins vegar gleymir Kristrún þeirri staðreynd að fréttir berast fljótt. 

Að jafna hlut landsmanna er hið besta mál, sér í lagi þegar um grunnþjónustu er að ræða, en sá jöfnuður verður að vera til hagsældar, ekki bölvunar. 

Stundum er líkast því að maður sé staddur í Ameríkuhreppi, þar sem yfirlýsingar og gífuryrði fljúga úr munnum ráðamanna, sem aldrei fyrr. Þann tíma sem ríkisstjórn Kristrúnar hefur starfað hafa orð og æði formanna stjórnarflokanna, einkum þó Samfylkingar og Viðreisnar, verið ærið nærri því sem er að gerast þar westra.

Auðlindagjald á hitaveitu