Land þrælanna

Það er skelfileg tilhugsun að það skuli vera heil sex prósent launþega sem hefur innanvið 250 þúsund krónur í heildarlaun að meðaltali yfir árið. Það er útilokað að framfleyta sér á slíkum launum og því ætti í raun enginn að þurfa að reyna slíkt.  Það er ekki hægt að lýsa þessari staðreynd á annan veg en að hér fari fram þrælahald með samþykkt stjórnvalda og forystu verkalýðsins.

Nýgerðir kjarasamningar voru hreinn brandari og ekki hægt að túlka þá á annan veg en heimskulegann gjörning. Þó örlítil sporsla væri gefin til þeirra sem allra lægstu launin hafa, er hún svo lítil að varla tekur því að taka við henni. Hún mun engu breyta um eymd þeirra sem eru með heldarlaun langt undir framfærsluviðmiðum um nettólaun.

Forysta atvinnurekenda og fjármálafírarnir hrósa happi, enda niðurstaða þessa kjarasamnings langt yfir væntingum þeirra. Enn og aftur hefur tekist að plata forystu launþega. Sumir freysta þess að líkja þessum samningum við þjóðarsáttina 1990 og vissulega má gera það, þ.e. hvað snýr að kjarasamningnum sjálfum. En að öðru leyti er ekkert samhengi þar á milli, þar sem allt annað vantar, aðkomu allra annara en launþega. Þjóðarsátt verður ekki gerð af einum hóp í þjóðfélaginu, til að slík sátt geti orðið verða allir að spila með, allir!!

Eitt atriði þessa kjarasamning er að aðrir hópar sem eftir á að semja við verði að nota þessa ómynd sem fyrirmynd. Auðvitað er það ákæði einskis virði, þar sem þeir sem eftir eiga að semja eru ekki aðilar að þessum samning og því ekki bundnir honum á einn eða neinn hátt.

Nú keppast allir sem eftir eiga að semja við, við að benda á þessa augljósu staðreynd, enda þessi samningur ekki þess virði að fara eftir. Allt eins má sleppa því að semja, svo slappur sem hann er.

En þetta segir manni að þeir sem á eftir koma munu ná hærri launahækkunum og verkalýðurinn mun enn og aftur verða látinn sitja hjá borði. Hafi verið vilji Gylfa til að leytast við að þessi kjarasamningur yrði fyrirmynd þess sem á eftir kemur, átti hann auðvitað að krefjast ákvæðis þess að ef aðrir hópar fá meira, þá hækki launaliður þessa samnings sjálfkrafa um sömu prósentu. Þannig og einungis þannig gæti þessi kjarasamningur orðið að fyrirmynd og hugsanlega upphaf einhvers sem kalla mætti þjóðarsátt. En eins og frá þessum samning er gengið þá mun enn fleira verkafólk verða undir í baráttunni.

Það er gjörsamlega útilokað að samþykkja að hækkun lægstu launa skapi verðbólgu. Til þess að svo verði verða laun að hækka svo mikið að einhver afgangur verði eftir við mánaðamót. Enn er langt í að svo geti orðið, jafnvel þó þessi sultarlaun hefðu verið hækkuð um 20.000 kr á mánuði.

Um þann mikla kostnað sem Bjarni telur vera við að hækka persónuafslátt er það að segja að tillaga kom til stjórnvalda um að nýta það fé sem skattalækkun gefur, til þeirra nota. Ekki var farið fram á aukið fé til þessa, fyrr en Gylfi Arnbjörnsson kom að málinu, enda vill hann auðvitað halda skattalækkuninni inni. Það hefur enginn farið fram a að sú ósvinna sem fyrri ríkisstjórn framkvæmdi með því að aftengja persónuafsláttinn, verð leiðrétt á einu bretti. Einungis að það fé sem stjórnvöld telji sig geta lagt til niðurgreiðslu launa, yrði nýtt á til að hefja þá leiðréttingu. Því er ekki hægt að afsaka þetta sem mikinn kostnað.

Ég óttast að þessi kjarasamningur verði felldur af launþegum og þá verðum við verr stödd en áður. Gylfi tók sér í munn fræg ummæli sem áður hafa fallið, um að hann hafi verið orðinn þreyttur og viljað klára þetta mál sem fyrst. Slíkt hugarfar leiðir alltaf til lélegrar niðurstöðu. Eitt sinn munaði minnstu að slíkt hugarfar hefði gert þjóðina að þrælum Breta og Hollendinga. Núna mun þetta hugarfar festa enn frekar við lýði kerfisbundna þrælkun launþega. Ef ekki, þá logandi verkföll á nýju ári. Hvorugur kosturinn er góður og báðir munu auka eymd landsmanna. Þjóðfélagið má ekki við slíku.

Það hlýtur að vera eðlileg krafa til þeirra sem semja um kaup og kjör launþega, að þeir sýni því fólki, sem borgar þeim laun, smá virðingu. Að þeir gangi til þeirrar vinnu af heilum hug en ekki leti, aumingjaskap og undirgefni gagnvart mótherjanum!!

 

Um 6% launþega í neðsta þrepi

Athugasemdir

[Þorsteinn Valur Baldvinsson, 23.12.2013 kl. 17:38]

Sú fullyrðing að hækkun lágmarkslauna auki atvinnuleysi hefur reynst röng miðað við reynslu Bandaríkjamanna

http://valli57.blog.is/blog/valli57/entry/1323955/

[Þorsteinn Valur Baldvinsson, 23.12.2013 kl. 17:39]

http://valli57.blog.is/blog/valli57/image/1220586/

[Helgi (IP-tala skráð) 27.12.2013 kl. 10:39]

Sæll.

Ég hef aldrei skilið og mun aldrei skilja af hverju launþegasamtök setja ekki fram kröfu um mikinn samdrátt hjá hinu opinbera.

Með því að segja upp verulegum fjölda opinberra starfsmanna (ca. 50%) næstu tvö árin skapast verulegt svigrúm fyrir skattalækkanir og slíkar lækkanir munu auka kaupmátt almennings. Slíkt mun einnig létta þungu fargi af einkageiranum þar sem verðmætasköpunin á sér stað og munu opinberu starfsmennirnir sem misstu sína vinnu fljótlega finna sér störf í einkageiranum (nema kannski gagnslaus stétt eins og kynjafræðingar). Fyrir þessu höfum við nokkur söguleg dæmi.

@1: Nei, ef þú hækkar lágmarkslaun ertu að dæma ákveðinn fjölda einstaklinga til atvinnuleysis. Þetta kom greinilega fram í USA í atvinnuleysi meðal svertingja þar. Hægri grænir lögðu til lágmarkslaun upp á 220 þús ef ég man rétt fyrir síðustu kosningnar. Hvers vegna ekki 300 þús?

Ef lágmarkslaun og verkalýðsfélög myndu hverfa að sjónarsviðinu myndi atvinnuleysi sömuleiðis hverfa af sjónarsviðinu.