ESB sinnum er ekki sjálfrátt

Það er magnað að fylgjast með ESB sinnum þessa daganna. Þeir voru kátir þegar IPA styrkirnir fóru að streyma til landsins og óttuðst ekkert frekar en að kannski myndi skrúfast fyrir þá betlipeninga. Áttuðu sig greinilega ekki á eðli þeirra og að greiðslu yrði hætt jafn skjótt og annað hvort umsókn yrði dregin til baka eða aðild samþykkt.

Allan tímann sem aðildarferlið stóð yfir var því haldið fram, ekki síst af þáverandi utanríkisráðherra, að þessir styrkir væru eitthvað allt annað en ESB sagði. Ekki fylgdi þó hvars eðlis þeir væru, en bara ekki styrkir til að aðlagast sambandinu. Hafi svo verið hljóta þeir að hafa verið mútugreiðslur, því annað er ekki eftir.

Sjálfstæðissinnaðir Íslendingar, sem ekki vilja gangast undir vald Brussel, voru þessum styrkjum andvígir og eru enn, enda full ljóst hvert eðli þeirra er. Þar lét núverandi utanríkisráðherra ekki eftir að tjá sína skoðun og hefur reyndar ítrekað hana eftir að hann tók við stól utanríkisráðherra. Jafnvel eftir að hann sagði það vonbrygði að þeir styrkjir sem þegar hafði verið samið um skyldu vera dregnir til baka, sagðist hann persónulega á móti þeim. En sem æðsti embættismaður þjóðarinnar í utanríkismálum hlýtur hann að standa á rétti þjóðarinnar, hverjar sem hans persónulegu skoðanir eru. Þetta er auðvitað framandi sjónarmið fyrir vinstra fólk, en kýrskýrt fyrir okkur hin.

Því var haldið fram að hvert það verkefni sem ESB samþykkti styrki til myndu njóta þeirra, hvernig sem allt færi. Að gerðir samningar myndu standa. Eftir að viðræðum hafði verið frestað var ekki annað að skilja en þetta stæði. En það er með þessa samninga eins og svo marga aðra sem ESB gerir, þeir standa og falla eftir höfðum embættismanna sambandsins.

Það er því ekkert óeðlilegt við það að utanríkisráðuneytið kanni hvort þessir styrkir skuli greiddir, hvort samningum við ESB sé treystandi. Úr því utanríkisráðherra afþakkaði ekki styrkina tímabundið um leið og viðræðum var frestað, sem hann auðvitað átti að gera, verða samningar að standa.

Það ætti ekki að taka langann tíma að skoða þetta mál. Samningarnir um styrkina hljóta að vera til og ef í þeim er uppsagnarákvæði er ekki annað að gera en skoða hvort eftir því hafi verið farið við uppsögn styrkjanna. Ef svo er, þarf ekki að ræða málið frekar. Ef ekki, þarf kannski að láta dómstóla skera úr um þá framkvæmd.

Það sem kemur kannski mest á óvart er að ESB sinnar hamast nú í hverju skúmaskoti við að hallmæla því að skoðað sé hvort ESB beri að standa við gerða samninga og greiða þá IPA styrki sem þegar hafa verið samþykktir og samningar gerðir um. Það er eins og þetta fólk vilji alls ekki að greiðsla IPA styrkjanna haldi áfram.

Eða er kannski þeirra ótti að upp komist að ESB hafi þarna brotið samninga? Að enn frekar opinberist fyrir þjóðinni hvert eðli þessa sambands er og hversu illa er hægt að treysta því? Að samningar við ESB séu ekki pappírsins virði, að þegar á reynir þá sé það aflsmunurinn sem ræður en ekki gerður samningur?

ESB sinnum er ekki sjálfrátt.