WEF, enginn á neitt og er ánægður

Einhver valdamesti maður heims í dag er Claus Schwab. þýskur verkfræðingur er stóð að stofnun World Economic Forum, WEF, árið 1971. Reyndar var nafn þessa hóps annað í byrjun eða European Managment Forum, stofnað gegn veldi Bandaríkjanna. Árið 1986 var nafninu breytt í WEF og öllum boðin aðild er gátu greitt árgjaldið. Ár hvert í janúar er haldin ráðstefna WEF í Davos í Sviss.

Eins og nafnið ber með sér er um að ræða félagsskap um efnahagsmál, viðskipti, þó undir liggi nokkuð svartari mynd. Allir ríkustu viðskiptamenn heims teljast til hópsins auk meira metandi stjórnmálamanna og þekktra einstaklinga. Enginn kemst þó inn nema gegn vænni greiðslu til WEF. Undirstofnun WEF er svo Young Global Leader, YGL, en þar eru stjórnmálamenn fræddir um hvernig haga skuli framtíðinni. Einn frægasti meðlimur þess hóps, sem Claus er einkar hlýtt til, er Vladimir Pútín. En flestir stjórnmálamenn vesturlanda eru einnig, eða hafa verið, hluti YGL. 

Eins og áður segir er opinber tilgangur þessa hóps að vinna að frjálsum viðskiptum. Óopinbera markmiðið er þó yfirráð yfir heiminum. The Great Reset kom fram á tímum covid. Í raun fjallar sú hugmynd um það markmið að enginn á neitt og er ánægður. Þar af leiðir að þeir ríkustu eignast þá allt. Agenda 2030 er sú stefna sem nú er unnið eftir. Markmiðið í stuttu máli það sama og The Great Reset.

WEF hefur gjarnan látið til sín taka um hin ýmsu málefni, gjarnan það sem er efst á baugi á hverjum tíma. Á ráðstefnum hópsins fá ríkustu viðskiptamenn heims tækifæri til að stýra ráðandi stjórnmálafólki, segja því til. Undanfarin ár hafa loftlagsmál verið efst á baugi og meðlimir flykkjast til Davos á einkaþotum sínum til að segja okkur lítilmagnanum hversu miklir sóðar við séum.

Næsta ráðstefna átti þó að fjalla um AI, tískuorð dagsins. Þar liggja auðvitað miklir peningar undir og mikilvægt að stjórnmálamenn séu ekki að flækjast fyrir peningafólkinu. Séu ekki að setja einhverjar skorður á þá peningahít. Hætt er þó við að forseti Bandaríkjanna verði fyrirferðameiri á þeirri ráðstefnu. Honum hefur tekist að brjóta niður helsta markmið WEF, frjáls viðskipti. Setur tolla á allt og alla og aðrar þjóðir svara í sömu mynt. Sannkallað tollastríð skollið á heimsbyggðina, til góðs eða ills.

Forenda heimsyfirráða er tollfrelsi og því illt í efni fyrir WEF og ofurríka fólkið. 

Markmið

Þegar gengið er til samninga eru báðir aðilar með ákveðin markmið.

Evrópusambandið er með skýr markmið varðandi inngöngu í sambandið, allt eða ekkert. Einfalt markmið sem auðvelt er að standa við. Öðru máli gegnir um íslensk stjórnvöld, hvort heldur þegar þessi vegferð var farin eftir hrun eða nú í upphafi þeirrar seinni. Engin markmið hafa verið sett fram, ekkert sagt hversu langt má ganga, yfir höfuð ekki nein stefna af hálfi stjórnvalda hér á landi, bara ætt áfram í blindni. Það kann ekki góðri lukku að stýra.

Fyrir síðustu kosningar var umræðum um aðild að esb haldið vandlega í skefjum. Einstaka greinar skrifaðar í fjölmiðla af mönnum er tengjast Viðreisn en enginn frambjóðandi flokksins tók undir þau skrif. Þögnin alger enda ljóst að á því byggðist fylgið. Í stjórnarsáttmála var svo ein setning sett inn í síðasta kafla hennar, um að kjósa skuli fyrir lok kjörtímabilsins um framhald þeirrar vegferðar er Jóhanna og Steingrímur hófu vorið 2009. 

Áður en til þeirrar kosningar kemur þurfa stjórnvöld að koma fram með skýr markmið, þó ekki sé til annars en að þjóðin viti um hvað hún er að kjósa. Það er ekki hægt að kjósa um bara eitthvað, skýr markmið verða að liggja fyrir. 

En eins og áður segir, þá er markmið esb ósköp einfalt varðandi umsókn um aðild að sambandinu. Því markmiði verður ekki breytt, hvað sem tautar og raular. Því er eðlilegast og heiðarlegast að þjóðin fái einfaldlega að kjósa um hvort hún vilji afsala völdum úr landi, vilji gerast aðildarríki esb, með öllum kostum þess og göllum. Um það munu viðræðurnar snúast, hvernig við teljum okkur geta aðlagað okkar regluverk að regluverki sambandsins og hversu hratt. Ekki um einhverjar undanþágur, ekki um einhverja sérmeðferð og alls ekki að esb aðlagi sitt regluverk að einhverju leiti að okkar. Snúast um það eitt hvort við viljum gangast undir regluverk esb eða ekki. 

Því er ekki um samningsviðræður að ræða, heldur aðlögunarviðræður, sem ráðherrar viðreisnar hafa nú þegar þjófstartað í trássi við eigin stjórnarsáttmála, Alþingi og þjóðina.

Háttarlag sem ætti að vera fjallað um í öllum fjölmiðlum með mjög gagnrýnum hætti, ekki heilagri þögn!

 

Evrópuumræða truflar brýnni mál

Háttvirtur forsætisráðherra, eða þannig

Loks tjáði háttvirtur forsætisráðherra sig um tolla málin, annar vegar hækkun á tollum til Bandaríkjanna og hins vegar refsitollar esb á ees löndin. 

Ráðherra tjáði þjóðinni að viðræður stæðu yfir við valdalaus möppudýr beggja vegna Atlantsála og meira væri ekki hægt að gera. Nú þyrftum við bara að bíða og vona. Varðandi BNA er biðin liðin og tollar skollnir á. Varðandi refsitolla esb er enn beðið. 

Forsætisráðherra Íslands er valdamesti maður þjóðarinnar, hafin yfir alla fagraðherra og forsetann meðan þar situr manneskja sem lætur þetta gott heita.

Sem slík átti hún strax og kunngert var um þessar álögur, að krefjast fundar með æðstu mönnum þeirra ríkja eða ríkjabandalaga er okkur vilja refsa. Krefjast strax fundar með forseta BNA og forseta ráðherraráðs esb, tala þar umbúðalaust við æðstu stjórnendur. Láta í það skína að þetta framferði gæti haft afleiðingar. Við erum jú enn sjálfstæð þjóð. 

Ekki nefnir hún neitt samstarf við önnur ees ríki hafi verið að ræða varðandi refsitolla esb. Einungis samtöl við minna setta menn innan sambandsins.

Kannski er þetta með ráðum gert, kannski þóknast henni ágætlega að slíkir refsitollar verði settir á okkur. Geti síðan farið og fengið þá fellda niður tímabundið. Telur hugsanlega það gæti aukið fylgi sitt meðal kjósenda og hjálpað til við að auka vilja fólks til aðlögunar að sambandið. Að leifa þjóðinni að bragða örlítið á ódrykkjum sambandsins og hafa síðan þann vönd að hóta enn frekari óáran.

Íslenska þjóðin hefur hins vegar sýnt það að hún lætur ekki ógnarstjórn yfir sig gangs. Lætur ekki hóta sér. Því er hætt við að þetta framferði ráðherrans muni frekar draga úr áhuga á aðlögun að esb, sér í lagi þegar ráðherrar viðreisnar haga sér eins og svín, taka afdrifaríkar ákvarðanir án aðkomu þings eða þjóðar. 

Engu er líkara en land okkar sé með öllu stjórnlaust, meðan manngerðar hörmungar dynja á okkur.

Fyrr frýs í helvíti!

Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir er enginn nýgræðingur í stjórnmálum, reyndar sá er lengsta starfsævi hefur þar nú um stundir. Hún hefur marga fjöruna sopið og ekki alltaf til góðs. Er sá þingmaður sem tekist hefur að rísa upp eftir áföll sem aðrir verða að lúffa fyrir. Hefur ákveðni sem einkenni, en stundum á kostnað sannleikans. Er annálaður refur í pólitík og systur hennar gætu verið leynd og lygi. 

Þingmenn okkar hér í Norðvesturkjördæmi eru hins vegar flestir enn blautir bak við eyrun á þessum velli. Trúa enn á sannindi og heiðarleika. Það er létt verk fyrir gamalgróinn pólitíkus, sem ekki kallar allt ömmu sína, að snú sakleysingjum á sitt band. Og trú þeirra verður fölskvalaus.

Það hefur verið merkilegt að fylgjast með þessari árás esb á Ísland og enn merkilegri eru viðbrögð stjórnarherra okkar. Frétt um að esb ætlaði að leggja hermdartolla á okkur fór fyrst í loftið í Noregi og skömmu síðar hér á landi. Kom eins og vandarhögg á okkur sem þjóð. Engin viðbrögð komu frá ríkisstjórninni í heila tvo daga um málið. Þá kom utanríkisráðherra og sagði að sambandinu væri þetta heimilt, gafst upp á staðnum. Skömmu áður hafði verið haldinn fundur í utanríkismálanefnd og málið ekki kynnt þar. Ráðherra kom tvisvar fram í fréttum og sagði þetta ekki rétt, hún hefði lagt málið fyrir nefndina. Varð síðan að gefa það eftir þar sem enginn, ekki einu sinni fulltrúi eins stjórnaflokksins kannaðist við það. Ráðherra var uppvís að lygum! 

Hvorki formenn hinna tveggja stjórnarflokkanna né nokkur annar ráðherra í ríkisstjórninni hefur fengist til að tjá sig um þetta mál. Sennilega ekki orðnir nógu sjóaðir í þeim fræðum að blekkja fólk, sem einkennir eldri stjórnmálamenn. Er ekki treystandi til að ræða málið opinberlega. Undarlegust er þó þögn forsætisráðherrans. 

Fyrsti þingmaður Norðvesturlands tók upp hjá sér að kalla alla þingmenn kjördæmisins á fund, enda það kjördæmi sem verst mun lenda undir þessu fyrsta höggi sleggjunnar frá Brussel. Sá fundur fór fram í dag og verður að segja að ráðherra hefur tekist nokkuð vel að tala þennan hóp niður. Hól þeirra til ráðherrans, eftir fundinn, hreint með ólíkindum, eins og þeir hafi ekki fylgst með framkomu hennar til þessa í málinu. Framkomu sem einkennst hefur af leynd og lygum. 

Mikið óskaplega erum við kjósendur hér í Norðvesturkjördæmi heppin að eiga svona góða þingmenn, saklausa sem ungbörn, þingmenn sem virkilega trúa því að einn æðsti trúboði esb á Íslandi ætli að styggja vini sína þar ytra!

Fyrr frýs í helvíti!!

„Ráðherrann var ærlegur“ á fundi um tolla ESB

Styttist í kosningar?

Fyrir síðustu kosningar var aldrei rætt um aðlögun Íslands að esb, aldrei rætt um hvort gamla umsóknin væri enn gild, enda legið fyrir fram á þennan dag að svo er ekki. Einungis hörðustu aðildarsinnar hafa haldið upp þeim málflutningi hér á landi, allt frá því bréf þess efnis að Ísland væri ekki lengur umsóknarríki var samþykkt af framkvæmdarstjórn sambandsins. Nú bregður hins vegar öðru við, sjálfur forseti framkvæmdarstjórnarinnar heldur því fram að umsóknin sé gild og skiptir þá litlu máli hvað hver segir, hún er valdið. 

Þegar Kristrún Frostadóttir tók við Samfylkingunni, stefndi flokkurinn út af þingi. Fylgið féll jafnt og þétt. Hennar fyrsta verk var að tilkynna að aðildarviðræður væru alls ekki í forgangi, að önnur og þarfari mál þyrfti að laga fyrst, einkum hagstjórnina. Ung og fersk, nýkomin úr starfi fjárfestingarbanka, fasið ferskt og að því er virtist manneskja sem vissi hvað hún sagði og hefði burði til að fylgja því eftir. Og fylgi flokksins rauk upp. Kannski fyrst og fremst vegna þess að aðlögunarumsóknin hafði verið læst niður í skúffu, að okkur var sagt. 

Viðreisn átti erfiðara með að auka sitt fylgi, hélt sig nálægt sínum 6% sem sá flokkur hafði lengst af haft. Allir vita jú tilurð þess flokks, flís esb sinna úr Sjálfstæðisflokki. Eina mál þess flokks var aðild að esb, önnur fengin lánuð frá öðrum flokkum, eftir hentugleika hvert sinn. Nokkru fyrir kosningar hætti formaðurinn að tala um esb aðild, sneri máli sínu að öðrum málum, gjarnan eftir því hvernig vindar blésu þá stundina. Þetta gerði hún í óþökk margra þeirra er gengið höfðu úr Sjálfstæðisflokki og stofnað Viðreisn. En þetta bar árangur. Fylgið fór að aukast og í kosningum náði þessi flokkur 15.8% fylgi. 

Eftir kosningar mynduðu þessir tveir flokkar svo meirihluta með tilstilli Flokks fólksins, en um hann þarf ekki að ræða, er búinn að brenna allar brýr að baki sér. 

Þessi nýja ríkisstjórn gerði auðvitað með sér stjórnarsáttmála, alls upp á 23 kafla. Þegar blaðað er í þennan stjórnarsáttmála er ýmislegt að sjá.

1. kaflin  fjallar um það mál sem kannski mesta var rætt fyrir kosningarnar og mestu skiptir fyrir okkur sem þjóð, efnahagsmálin. Allir muna eftir stóru sleggjunni sem átti að notast til að berja niður vextina og planið sem reyndar ekki var skilgreint neitt frekar. Og 1. kafli stjórnarsáttmálans ber keim af þeirri umræðu, ná stöðugleika og minnka hallarekstur. Raunin er nokkuð önnur. sjaldan eða aldrei hafa ráðamenn þjóðarinnar farið á jafn mikið peningafyllerí en einmitt sú stjórn sem nú situr og þar hafa þær stöllur Kristrún og Þorgerður verið atkvæðamestar, sérstaklega á erlendri grundu. Hafa dreift okkar gjaldeyri sem sælgæti hvar sem þær koma.  

3. kaflinn fjallar um samgöngur. Þar er lofað að vinna á innviðaskuld vegakerfisins, rjúfa kyrrstöðu í jarðgangnagerð og efla samgöngusáttmálann. Einungis það síðastnefnda fær eitthvað gildi í verkum stjórnarinnar. Ekki gert ráð fyrir neinum peningum ´til jarðgangna þetta kjörtímabil og innviðaskuldin eykst sem aldrei fyrr. Vegir ónýtir um stóran hluta landsins. 

4., 5., 8., 14. og 15. kaflar sáttmálans eru mjúku málin, hugðarefni Flokks fólksins og ekkert þeirra hefur litið dagsins ljós og ekkert útlit fyrir að svo muni verða. Hjakkað í sama farinu og það litla sem gert er, er heldur til óbóta. 

12. kaflinn er um matvælaframleiðslu. Frekar rýrt innihald utan 48 dagarnir, mál Flokks fólksins. Allir vita hvernig það fór. Jú, og svo auðvitað ofurskattar lagðir á útgerðina, sem mun stuðla að enn frekari samþjöppun á þeim vettvangi. Landbúnaður vart nefndur.

Svo er það 21. kaflinn. Hann er nokkuð merkilegur en ekki víst að þeir sem þar eru nefndir kannist mikið við efndir.

Að endingu, í lokakaflanum, þeim 21., er rætt um utanríkismál. Heilar fimm línur. Ein þessara lína inniheldur loforð um að kosið yrði um aðlögunarviðræður fyrir 2027. Miðað við hvernig ríkisstjórnin hefur starfað til þessa mætti ætla að síðasti kaflinn hefði átt að vera efstur á blaði. 

Það er deginum ljósara að Flokkur fólksins hefur gengið verulega skertur frá borði. Jafnvel svo að flestir væru búnir að slita samstarfinu. 
Fyrir kosningar var þessi flokkur með ákveðnar skoðanir á ýmsum málum, sögð stór orð. Eftir kosningar var bara hlegið og sungið, fylleríið hafið. Spurning hvort þingmenn þessa flokks sé til í að hlægja og syngja áfram með sínum formanni. Formaðurinn mun aldrei slíta samstarfinu, þingmenn flokksins hafa valið. Eða eru þeir allir sem formaðurinn, algerar druslur þegar til á að taka. 

Það er hins vegar samskipti hinna tveggja flokkanna, Samfylkingar og Viðreisnar, sem vekja upp spurninguna sem prýðir þennan pistil. Þar virðist eitthvað stórt í gangi. Formaður Viðreisnar hefur leynt og ljóst gengið veginn til esb. Þegar gert samkomulög og gerninga framhjá Alþingi. Annar ráðherra flokksins hefur verið henni handgengin í þessu starfi. Þær skeyta engu um þjóðina eða þau vandamál sem við er að etja hér á landi. Einungis unnin verk í þágu esb. Haga sér sem talsmenn sambandsins en ekki kjörnir fulltrúar á þingi. Leynd og lygi eru þeirra systur.

Framanaf lét forsætisráðherra sér þetta í ljúfu lagi vera, en nú virðist eins og snurða sé hlaupin á þráðinn. Gerir sér kannski grein fyrir að ekki sé vænlegt að kljúfa þjóðina í herðar niður, eins og forveri hennar um árið. Að það sé engum til hagsbóta. Kannski finnst henni formaður Viðreisnar vera of herská, of áberandi. Hver veit. Alla vega eru tafir á svörum frá henni, þegar sæluríkið ætlar að setja á okkur hefndartolla. En svo getur auðvitað verið að hún sé einfaldlega að bíða, kannski að efna eitthvað loforð, þar til tollurinn hefur verið á lagður. Afsökunin um að hún sé í fríi stenst ekki. Æðstu menn þjóðar, sem ráðist er gegn, koma heim úr fríi og berjast fyrir sína þjóð. 

Hver það verður sem slítur stjórninni er erfitt að segja. Flokkur fólksins er auðvitað sá aðili sem mest ranglætið hefur fengið í þessu samstarfi, þurft að falla frá flestum þeim grundvallarmálum sem þeir lofuðu kjósendum og orðið að horfa vanmáttugir á svik við það litla sem þeir þó héldu sig fá. 

Eða verður það formaður Samfylkingar sem sér um þetta verk? Að hún vilji ekki ana út í það fen sem Þorgerður Katrín er komin í og sokkin upp að öxlum. Að hún vilji frekar snúa við upp á fast land. Að einhver glóra sé í kollinum á henni. Að hún átti sig á að aðlögunarviðræður án þess að stór meirihluti þjóðarinnar sé þeim sammála, muni kljúfa þjóðina í herðar niður. Jafnvel gæti hugsast að hún hafi rekist á "planið" sitt, eða fundið sleggjuna og vilji snúa sér að þarfari verkefnum, að byggja þjóðina upp, að sinna hinum 21 flokkum stjórnarsáttmálans. 

Í öllu falli er ljóst að þetta samstarf þessara þriggja flokka er komið nærri endastöð. Þá mun þjóðin refsa. 

 

Farið að minna á undirgefni Jóhönnustjórnarinnar

Alzheimer?

Það er virkilega komin upp sú staða að fara þurfi að skoða hvort Þorgerður Katrín gangi heil til skógar. 

Þessi stjórnmálamaður, sem nú um stund vermir sæti utanríkisráðherra, er með mestan starfsaldur allra þingmanna okkar í dag. Hefur gengt ýmsum trúnaðarstörfum fyrir þing og þjóð, allt upp í ráðherrastöður. Hún á því að þekkja manna mest allra þingmanna skil milli löggjafavalds og framkvæmdavalds. Hún á líka að vita, eða ætti að vita, að sannleikurinn skilar sér alltaf að lokum, að ekki sé hægt að skýla sér bak við lygar. 

Þrátt fyrir þetta hefur Þorgerður trekk í trekk, bæði í orði og á borði, framkvæmt embættisgerðir sem vart standast stjórnskipan, nú síðast hreint brot á þrískiptingu valds með því að ganga framhjá þinginu í afdrifaríkri ákvörðun um tengingu okkar við esb á sviði utanríkismála. Fórnar sjálfstæði okkar í þeim mikilvæga málaflokki, án aðkomu löggjafavaldsins. Virðist telja sig hafna yfir þingið og geta gert það sem henni sýnist. 

Þá hefur Þorgerður æ oftar verið staðin að lygum gagnvart þjóð og þingi. Nú vegna tollamála. Alvarlegt brot sem ætti að leiða til tafarlausrar afsagnar hennar. Hún er ekki í kosningabaráttu, heldur utanríkisráðherra og ber að verja land okkar. 

Þessi tollamál, sem utanríkisráðherra segist hafa tilkynnt utanríkismálanefnd, en enginn kannast við, jafnvel stjórnarþingmenn í nefndinni kannast ekki við, snúa að refsitollum sem esb hyggst leggja á ees ríkin, svo undarlegt sem það hljómar. Þessir tollar núna snúa að kísilmálmframleiðslu, en víst að álframleiðslan mun fljótt fá á sig sömu tolla, verði ekki brugðist við af hörku. Og þar stendur hnífurinn í kúnni, utanríkisráðherra Íslands hagar sér sem talsmaður esb í þessu máli, ekki sem utanríkisráðherra þeirrar þjóðar er tollunum er ætlað að skaða. 

Nú er komið í ljós að esb sendi bréf um málið til íslenska utanríkisráðuneytisins snemma árs. Þar hefur þetta bréf legið í felum í hartnær hálft ár og væri sjálfsagt enn dulið öllum ef ekki hefði komið til fréttir frá Noregi um málið. Ráðherra ætlaði greinilega að þegja það fram yfir gildistöku þess. Loks er það upplýsist, eru einungis þrjár vikur til gildistöku þessa refsitolls. Og ekki séð að nokkurn hlut sé farið að vinna í málinu af viti. 

Auðvitað átti ráðherra að leggja bréfið, strax er það kom, fyrir utanríkismálanefnd, jafnvel alþingi og þjóðina. Því er borið við að um trúnaðarskjal hafi verið að ræða. Sá trúnaður gildir um störf nefndarinnar og því ekki afsökun fyrir að hún fékk ekki að sjá þessa áætlun esb um að refsa okkur. 

Þegar ráðherra fær í hendur bréf merkt trúnaðarmál, bréf sem hefur mikil áhrif á þjóðarbúið, að ekki sé talað um álagningu refsitolla, á ráðherra umsvifalaust að senda til baka svar um að ekki sé hægt að halda trúnað um málið og hefja strax sterka vörn gegn mótaðilanum. Trúnaður er einungis haldinn ef um viðkvæm mál er að ræða, samninga á viðkvæmu stigi eða annað þar sem hagsmunir beggja liggja undir. Trúnaður getur aldrei gilt ef um einhliða ákvörðun er að ræða. Það kallast uppgjöf að samþykkja slíka afarkosti. 

Þessi mál og fleiri og hvernig ráðherra hefur spilað úr þeim, að ekki sé minnst á hreinar lygar ráðherrans, gefa vísbendingu um að ekki sé allt í lagi með persónuna sem embættinu gegnir. 

Þeir fjölmörgu sem orðið hafa vitni að byrjun á alzheimer sjúkdómnum geta séð þarna tengsl. Lygar sem stafa af því að sjúklingurinn telur sig hafa sagt eitthvað en sagði aldrei og alger brestur í að þekkja rétt frá röngu. Að þekkja hvað má og hvað ekki.

Það er erfitt að trúa því að þessi hegðun hennar sé af ráðum gerð, að hún sé svo forhert. 

Skuldbundin að fylgja stefnu ESB

Náföl og hrædd

Utanríkisráðherra kom náföl og hrædd fram í fréttum ruv í kvöld. Ótti hennar stafaði ekki vegna þess að 30 ára rótgróið fyrirtæki á Íslandi væri í hættu og störfum 33 starfsmanna þess stofnað í voða, nei, ráðherra óttaðist að ef ekki yrði farið í einu og ölu að kröfum esb, gæti Ísland lent á gráum lista sambandsins. Þetta var henni hugfangnara en íslensku störfin og íslenska þekkingin sem esb vill sekta fyrir, vegna meints sambands við Rússa.

Það verður vart skýrara hvar hugur hennar liggur, ekki hjá þjóðinni. ekki hjá fyrirtækjum landsins og ekki hjá fólkinu sem skapar auðinn til að halda henni uppi! Nei, hennar hugur er allur út í Brussel.

Þessar svokölluðu viðskiptaþvinganir Evrópuríkja, undir stjórn esb, eru hvorki fugl né fiskur. Öll ríkin brjóta þann samning þvers og kruss. Sjálft hjarta esb, Þýskaland, er þar sennilega verst. Verslar olíu og gas af Rússum eftir krókaleiðum, oftast gegnum Tyrkland en einnig öðrum, oftast flutt með skuggaolíuflota Rússa. Hátæknibúnaður streymir þangað austur, sem aldrei fyrr. Og ekki má gleyma öllum fiskinum sem þessi skuggafiskveiðifloti veiðir. Hvert fer hann? Jú, á markað í Evrópu! 

Það skýtur því skökku við að nú skuli hegna íslensku fyrirtæki fyrir eitthvað sem það alls ekki er sekt af. Og þar með stofna fjölda starfa í voða. Byrjið á því sem skiptir máli, olíu og gaskaupum af Rússum, sala á ýmsum tæknibúnaði svo þeir geti murkað lífið úr saklausu fólki í Úkraínu. Svona mætti lengi telja. Meðan ríki esb eru beinlínis að maka krókinn á stríðinu þar eystra, er tilgangslaust að elta einhver íslensk smáfyrirtæki sem hafa það eitt á samviskunni að pappírsleg tengsl er hægt að finna til Rússlands, þó nokkuð fjarlæg, áður en Pútín hóf helferðina. 

Vélfag er 30 ára gamalt íslenskt fyrirtæki, byggt upp af íslensku hugviti, með íslenskt starfsfólk, við að þróa hátæknilausnir í fiskiðnaði. Utanríkisráðherra hefur það verkefni að verja íslenska starfsemi á erlendri grundu, ekki eyða henni.  

Er ást ráðherrans virkilega svo mikil til esb, að hún telji að fórna megi íslenskum fyrirtækjum og íslensku störfum á altari sambandsins! Hún á að vera utanríkisráðherra Íslands, ekki málpípa og áróðursráðherra esb.

Ótti hennar við að styggja sambandið er fölskvalaus!

 

Fjármunir íslensks fyrirtækis mögulega frystir

Eitt og annað eftir þinglok

Ég hef nú fylgst að alvöru með störfum Alþingis í nærri hálfa öld. Aldrei man ég þvílík þingslit sem nú og hefur þó í gegnum tíðina oft verið lágt lagst. Að forseti Alþingis þurfi margsinnis að ávíta ráðherra er algjör nýlunda, sem ekki eykur veg Alþingis og ekki er hægt að segja að virðing hafi verið mikil fyrir. 

Ríkisstjórnin beit í eitt mál og hélt í það eins og hundur á roði. Munurinn einungis að hundurinn étur roðið strax er hann hefur náð því, en þetta málefni ríkisstjórnarinnar tekur ekki gildi fyrr en eftir tvö ár. Með þessu ætlar svo ríkisstjórnin að kenna málþófi stjórnarandstöðunnar um að önnur þörf málefni komust ekki í afgreiðslu. Það er meirihlutinn sem hefur dagskrárvaldið, það er meirihlutinn sem gat að skaðlausu frestað þessu hundsbiti ríkisstjórnarinnar, svo önnur mál kæmust á dagskrá. 

Ísland býr við þrískiptingu valds, löggjafavald, framkvæmdarvald og dómsvald. Hin nýja ríkisstjórn Kristrúnar virðist ekki skilja þessa skiptingu, setur samasemmerki milli löggjafavalds og framkvæmdarvalds. Ráðherrar hafa fullyrt í fjölmiðlum að mál sem framkvæmdarvaldið (stjórnvöld) leggur fram á Alþingi skulu ná fram að ganga. Er ekki kominn tími til að skilja þetta betur að? Að þegar þingmaður verður ráðherra skuli hann stíga niður sem þingmaður og varamaður settur í hans stað, að ráðherrar, framkvæmdavaldið, hafi ekki atkvæðarétt á Alþingi.

Þó ég sé nú kominn nokkuð til ára minna, þarf ég að leita í sögubækur til að finna notkun 71. greinar þinglaga. Ekki lengur. Nú eru fávísir þingmenn meirihlutans farnir að tala um að auka eigi notkun þessa ákvæðis, að bryðja það sem sælgæti! Þessi grein er hættuleg í alla staði, enda kölluð kjarnorkuákvæðið, eða kjarnorkutakkinn. Strax við umræður um fiskveiðifrumvarp atvinnumálaráðherra impraði sérlegur ráðgjafi fréttastofu ruv á þessum möguleika og ítrekaði hann sífellt eftir það, allt þar til ákvæðið var notað, í fyrsta sinn í 66 ár. 

Nú er þessi sérlegi ráðgjafi farinn að velta því upp hvort Flokkur fólksins muni sitja undir því að eina málið sem sá flokkur kom inn í stjórnarsáttmála, hafi ekki náð fram að ganga, vegna hundsbitsins í fiskveiðifrumvarpið. Hvort Flokkur fólksins sætti sig við að málaflokkurinn hafi verið færður yfir á einn ráðherra flokksins, til að fullkomna skömmina. Er semsagt farinn að ýja að stjórnarslitum. Samfylking fer nú með himinskautum í skoðanakönnunum, þó Viðreisn standi heldur verr. Von ráðgjafans er kannski að nýjar kosningar muni geta leitt af sér hreinan kratameirihluta. Hitt gæti líka verið að hann telji nægjanlegt fylgi meðal krata Sjálfstæðisflokks, sem eru jú ansi margir og þess eina krata Framsóknar, geti kannski myndað nýjan meirihluta án Flokks fólksins. Hver veit? Það væri draumastaða ráðgjafans. 

Svo er það blessaða fiskveiðifrumvarpið, þetta sem mun stór auka skatt á útgerðir landsins. Hvers vegna hékk atvinnumálaráðherrann og hennar flokkur svo á því frumvarpi? Vissulega hjálpaði það til að útiloka afgreiðslu annarra þarfari frumvarpa, eins og strandveiðifrumvarpið. Það var aldrei ætlun Viðreisnar að hleypa því í gegn, aldrei. Fjármálaráðherra, sem reyndar er ekki kosinn af þjóðinni heldur situr í skjóli Viðreisnar, hefur ákveðnar skoðanir á hvernig nýta skuli fiskinn hér við land. Þar á hagkvæmnin ein að ráða. Og þar liggur fiskurinn undir steininum, fáar en öflugar útgerðir. 

Hugmyndafræðingur Samfylkingar, fyrrum ritstjóri og fallisti í kosningum fyrir kosningar, hélt að hann væri að samþykkja frumvarp sem myndi leggja stórútgerðina, hans draumamálefni. Hann er nú ekki betur gerður en það. Samfylkingin elti þá klisju og dró Flokk fólksins með sér. Viðreisn tókst að plata samstarfsflokkana. Hressilega.

Ætlun Viðreisnar var aldrei að ráðast á stórútgerðina, heldur efla hana. Það er eina útgerðin sem mun lifa af. Aðrar minni munu leggja upp laupana. Eftir mun standa draumur fjármálaráðherra og reyndar einnig draumur Þorgerðar Katrínar, fáar stórar og öflugar útgerðir. Það muna jú flestir hvernig Viðreisn varð til. Sem flís úr Sjálfstæðisflokki vegna eins málefnis, aðild að esb.   

Og nú ætlar Þorgerður að koma okkur undir esb með góðu eða illu. Er búin að vera meirihluta síns starfstíma sem utanríkisráðherra í heimsóknum í stofnanir sambandsins, sem svo endaði með heimsókn forseta framkvæmdarstórnar esb til landsins. Það þarf einstaka barnahugsun til að átta sig ekki á þessu. Talað er um að kjósa eigi um framhald aðlögunar að esb. Reyndar sagt að um samning sé að ræða. Þorgerður Katrín er enginn hálfviti, hún veit nákvæmlega hvernig þetta virkar, hún veit nákvæmlega að ekki er um samningsdrög að ræða, heldur aðlögun að regluverki esb. Hún veit líka nákvæmlega hvernig að þessu skuli staðið, þannig að ekki verði aftur snúið. 

Fyrri viðræður um aðlögun að esb strönduðu um haustið 2012, formleg stöðvun janúar 2013. Þáverandi ráðherra sjávarútvegs og landbúnaðar neitaði að hefja aðlögun þeirra tveggja kafla. Á því strandaði. Ef halda á áfram aðlögun, frá því sem frá var horfið, eins og Þorgerður Katrín segist ætla að gera, munu það verða þessir tveir kaflar sem fyrstir verða aðlagaðir að regluverki esb. Þar með er fullnaðarsigri náð. Hvað verður þá um að kjósa? Ekkert, akkúrat ekkert. Skaðinn verður skeður.

Nýleg heimsókn forseta framkvæmdastjórnar esb kom eins og skrattinn úr sauðaleggnum. Tilgangurinn óljós þó ýmis málefni væru nefnd. Þar bar auðvitað hæst varnarsamstarf við esb. Herveldið esb er því miður ekki til, ekki enn. Um hvað var þá verið að ræða? Á að leysa upp NATO? Hver er vandinn? Við erum stofnaðilar að NATO, eins og flestar þjóðir vestanverðar Evrópu og Bandaríkin. Þar höfum við verndina. Nema auðvitað, að esb ætli að leysa upp það samstarf. Sé svo þurfum við vissulega vernd, þó langdregið sé að sækja hana til hernaðarlega vanmáttugra ríkja. Nær að horfa þá til þeirra er eru okkur nær og öflugri. Það nennir enginn að taka með sér ofurfeitan og latan hund í smalamennsku.  

Þessi ríkisstjórn sem nú situr er þjóðinni hættuleg, stór hættuleg. Lýðveldið er í hættu, varnir okkar eru í hættu og stjórnarherrar okkar ekki starfi sínu valdandi. Enginn vilji til að sameina þjóðina, frekar unnið að sundrungu hennar. Frekja og hroki stjórnarherra er yfirgengileg, svo ekki sé meira sagt. 

Aðlögun Kristrún, ekki aðildarviðræður heldur aðlögunarviðræður

Illu heilli samþykkti Alþingi, með minnsta mögulega meirihluta, EES samninginn. Þar með var frelsi þjóðarinnar skert. En skoðum aðeins söguna.

Það var árið 1985 sem fyrst var rætt um frekari samvinnu EFTA ríkjanna við Efnahagsbandalag Evrópu, (EB). Fjórum árum síðar hófust viðræður og aðeins tveim árum síðar, 1991 lágu samningsdrög fyrir. Eitt EFTA ríkjanna gaf þjóð sinn vald til að ákveða hvort samningurinn skildi samþykktur, Sviss og var hann kolfelldur af kjósendum. Hin þrjú ríkin, Ísland, Noregur og Lictenstein fóru þá leið að halda þjóðinni frá ákvörðuninni, létu þjóðþingin samþykkja samninginn. EES samningurinn var samþykktur af Alþingi 12. janúar 1993 og tók síðan formlega gildi þann 1. janúar 1994.

Meðan á viðræðum stóð var enn í gildi meðal ríkja Evrópu, Rómarsáttmálinn, þ.e. sáttmáli um samstarf á efnahagslegum grunni, Kallaðist Evrópu bandalagið, (EB), eða European Economc Community (EEC), var bandalag þjóða innan Evrópu um samvinnu á efnahagssviði. 

Þann 1. nóvember 1993, tæpum 10 mánuðum eftir að Alþingi samþykkti EES samninginn, sem umtalsverð breyting verður á samstarfi EB þjóða. Þá tekur gildi Maasticht samkomulagið og eðlið breyttist frá því að vera um efnahagsmál yfir í frekari samvinnu á stjórnmálasviðinu. Upphafið að því að sameina Evrópu undir einn hatt, til samræmis við Bandaríkin. Enn frekar var síðan gengið við gildistöku Lissabonsáttmálann, þann 1. desember 2009. Þar með lauk í raun þeirri vegferð sem hófst 1957, að klára það sem Hitler mistókst. 

Alþingi samþykkti því samning milli Íslands og EB, ekki ESB. Strax þegar eðlisbreytingin verður á samstarfi Evrópuríkja, átti Alþingi að kalla eftir endurskoðun samningsins til að tryggja stjórnmálalegt vald okkar. Því miður hafði enginn kjark til þess. 

Það er engum blöðum um það að fletta að ESB samningurinn hefur gert landi okkar gott í sumum málum og hefði sjálfsagt verið ágætur ef ekki hefði orðið þessi eðlisbreyting á mótherja okkar þar. En hið slæma sem hann hefur leitt yfir þjóðina verður ekki horft framhjá. 

Fjórfrelsið, sem er megin hugtak EES samningsins, fjallar um frelsi til flutnings fólks, vöru, fjármagns og þjónustu innan ESB og EES ríkja. Þetta frelsi hefur leitt yfir okkur margar hörmungar, en sjaldan sem nú síðustu árin. Ekkert er minnst á samvinnu á pólitíska sviðinu, sem þó virðist vera orðið helsta verkefni íslenskra stjórnvalda. Síðustu ár hafa utanríkisráðherrar okkar varið löngum stundum í Brussel og komið rígspenntir heim, rétt eins og þeir hafi hreinlega bjargað heiminum. 

Frelsi til flutnings fólks. Margir líta þennan þátt sem einna stærsta kost EES samningsins. En hverju hefur hann leitt af sér? Jú, vissulega er þægilegt að geta ferðast til annarra landa án þess að sýna vegabréf. Frelsið hefur þó leitt til þess að sífellt fleiri lönd krefjast vegabréfs við komu og allir þurfa að gera grein fyrir sér áður en haldið er í flug. En þetta gerir líka fólki sem ekki býr innan EES/ESB auðveldara fyrir. Eftir að það kemst inn fyrir ytri landamærin, er í raun engin fyrrstaða, fyrr en nú í flugi hingað. En þetta frelsi hefur einnig leitt til að atvinnusvæðið verður stærra. Við getum farið í vinnu erlendis og erlendir ríkisborgarar geta fengið vinnu hér. Var reyndar aldrei nein fyrirstaða fyrir Íslendinga að fá vinnu innan Evrópu, né annarsstaðar ef því var að skipta. Fólksflutningar Íslendinga á árunum kringum 1970 sýna það, vandræðalaust að fá vinnu hvar sem okkur datt til hugar. Hin hliðin er skuggalegri, innflutningur á ódýru vinnuafli hingað til lands. Sumir atvinnurekendur flytja hingað fólk gegnum starfsmannaleigur, fólk sem þarf að búa við mun verri kjör en aðrir. Þetta er ljótur leikur, í nafni EES samningsins. 

Frelsi til flutnings á vörum. Um þetta væri hægt að skrifa langan pistil en læt duga að nefna örfá atriði. Fyrir það fyrsta er ekkert frelsi á flutningi á vörum milli EES og ESB. Allt er skammtað, jafnvel verslun með fisk er takmörkuð. Þar gildir fyrst og fremst eitt; ef ég klóra þér á bakinu verður þú líka að klóra mér. Enn höfum við þó frelsi til að versla við þjóðir utan ESB, þó með höftum. Varnarveggur ESB nær ekki bara til tollvarna, heldur eru ýmsar reglur settar til varnar innflutningi inn á ESB svæðið. Þekktast er sennilega CE merkingin, reglugerð sem tryggir að engar vörur má flytja inn á svæðið nema hafa fengið þá vottun. Jafnvel vörur sem eru mun betri og tryggari fá ekki slíka vottun nema gegnum kommissara ESB. Það getur reynst þrautin þyngri. Um þetta er ekki fjallað í EES samningnum, kemur síðar, er hluti þess sem kalla mætti pólitískt samstarf, enda einungis til þess gert að verja evrópskan iðnað. Undir þetta höfum við gengist. 

Frelsi á flutningi fjármagns. Eitt af aðalsmerkjum ESB er frjálst flæði fjármagns og átti evran að sjá til þess. EB, sem EES samningurinn var gerður við, hafði ekki þetta frelsi, enda hvert ríki með sinn eigin gjaldmiðil og eigi efnahagskerfi, sem oftar en ekki voru mjög ólík. Fyrir okkur hér á klakanum leiddi þetta frelsi til þess að landið var nánast sett á hausinn, er fjárglæframenn náðu tangarhaldi á bankakerfinu okkar. Ef ekki hefði komið til að við vorum enn utan ESB og gátum sett hérna bráðábyrgðarlög, væri Ísland orðin hjáleiga Bretlands og Hollands. Svo einfalt er það. Þetta frelsi getur aldrei gengið upp í svo fámennu landi sem Ísland er. Mun alltaf skaða okkur meira en hjálpa. Sumir vilja tengja þetta atriði við upptöku evru og telja að þannig sé hægt að lækka hér vexti. Upptaka evru verður aðeins hægt með inngöngu í ESB og allt tal um ágæti þess er hrein tálsýn. Hagkerfið mun alltaf ráða afkomu okkar, hver sem gjaldmiðillinn er. 

Að lokum er það frelsi á þjónustu. Lengi framanaf var þetta atriði EES samningsins lítt notað, eða þar til gerð var athugasemd um það. Síðan hefur sigið verulega á ógæfuhlið landsins okkar. Sem dæmi þarf að bjóða allar stærri framkvæmdir út á Evrópska efnahagssvæðinu, þ.e. innan allra EES/ESB ríkja, með ölllum þeim tilkostnaði sem því fylgir. Mörg verkefni, jafnvel verkefni sem ætluð eru til að styrkja innlendan hag, fara því úr landi. Verkefni sem verður að vinna hér, eru gjarnan unnin af erlendum verktökum, með erlent vinnuafl á erlendum lálaunum. Vissulega má segja að verkefnið sjálft verði með þessu hagkvæmara, en þjóðinni blæðir. 

Fjórfrelsið er innan EES samningsins. Því til viðbótar koma síðan hinar og þessar pólitísku reglur sem gera öllu atvinnulífi erfiðara fyrir, jafnvel svo að fyrirtæki hætta. Samkeppnisstaðan veikist. Og ekki má gleyma orkupökkunum. Eitthvað sem svo auðvelt var fyrir okkur að hafna strax í upphafi en hafa nú flækt okkur í net orkustefnu ESB, undir stjórn ACER. Á þessum grunni hefur nú verið settur upp svokallaður orkumarkaður hér á landi, þar sem innanvið 400.000 manns búa, í hlutfallslega stóru landi. Markaður þar sem menn geta hagnast af því einu að kaupa og selja orku. Þurfa ekki einu sinni skrifstofu, nóg að vera með snjallsíma. Þetta er algjörlega galið! 

Við Íslendingar búum að einum mestu verðmætum sem ein þjóð getur hugsað sér. Hreint loft, hreint vatn, ómenguð matvæli, bæði af landi og úr sjó og nánast endalausa hræódýra orku.  Og við erum búin að fara í gegnum þau orkuskipti sem aðrar þjóðir eru að berjast við í dag. Ef ekki væri fyrir EES samninginn, eða öllu heldur ranga framkvæmd hans, værum við ríkasta þjóð í heimi. Hefðum yfirburði á flestum sviðum er snýr að rekstri einnar þjóðar. 

Þessu var fórnað með EES samningnum og vilja sumir stíga síðasta skrefið í forina og aðlagast að ESB. Það er ekki um neinn samning að ræða varðandi inngöngu í ESB, einungis aðlögun, hversu lengi hún á að standa. Engar varanlegar undanþágur.  

Fjárheimild veitt í þjóðaratkvæðagreiðslu

Valkyrjurnar kikna í hnjánum fyrir framan Trump

Það leynir sér ekki aðdáun valkyrjanna á Trump. Önnur sagt hann vera heillandi og fágætt bros fer um varir hinnar. Vantar bara þá þriðju til að syngja eina vögguvísu fyrir hann.

Það er annars hið besta mál að ráðafólk okkar skuli taka forseta Bandaríkjanna í sátt, enda öflugasta ríki okkur til varna ef á þarf að halda. Hernaðarmáttur esb ríkja segir þar lítið. Þó Trump sé eins og hann er, gamall egóisti sem komst til valda með auð sínum, mun hans tími verða stuttur í veraldarsögunni. Aðrir munu taka við og mikilvægt fyrir okkur, sem örþjóð, að spilla ekki sambandinu í vesturátt.

Það er líka gleðilegt að ríki esb skuli nú loks ætla að leggja fram sitt framlag til NATO, en það var krafa Trump á hans fyrra kjörtímabili og aftur þegar hann komst til valda í vetur. Einföld krafa um að staðið yrði við þann samning. Loks nú ætla Evrópuríki að uppfylla hann. Þar með er búið að eyða þeirri vá sem virtist ætla að raungerast, að slit yrðu á milli gömlu og nýju þjóða hins vestræna heims. 

Það er hætt við að kalt vatn renni milli herðablaða Pútíns. Það sem hann sá sem auðvelda bráð er nú ekki eins auðveld. Ekkert er lengur sem heftrar því að stærsta og öflugasta herveldið komi vinaþjóðum sínum til hjálpar, verði á þær ráðist. 5. greinin er orðin virk aftur. 

Við íslendingar höfum verið þeirrar gæfu njótandi að vera herlaus þjóð. Við höfum því verið undanskilin þeirri kvöð að þurfa að greiða fullt gjald til hermála. Það virðist standa. Vonandi ber okkur gæfa til að vera herlaus um alla framtíð. En til að svo megi verða, verðum við að halda góðu sambandi við vinaþjóðir okkar, jafnvel þó trúðar nái völdum um skamma stund. 

Þá verða íslenskir ráðamenn að fara að átta sig á því að okkar hlutverk í heimsmálum er ekkert. Við eigum ekki að skipta okkur af vopnaskaki stórþjóðanna. Þar getum við ekkert lagt til annað en andlegan stuðning, sem dugir skammt gegn blýi. Það er kominn tími fyrir íslenska ráðamenn að fara að vinna þá vinnu sem þeir voru kosnir til, að stjórna Íslandi. 

Kristrún: „Sterkasta varnarbandalag í heiminum“