Þegar hatrið slær menn í hausinn

Og hverju á svo þessi skýrsla að skila?

Auðvitað á að liggja fyrir hverju sinni hvað hver á og það gerir það að sjálfsögðu. Enginn getur átt eitt né nett nema það sé talið fram til skatts og greiddur af því þau gjöld sem lögbundin eru. Þessar upplýsingar liggja auðvitað fyrir, hjá öllum þegnum þessa lands, hvort sem þeir eru útgerðarmenn, þingmenn eða þeir er sjá um að þrífa gólfin undir þeim. Enginn kemst undan þessu. 

Varðandi þessa skýrslubeiðni Dags þá virðist sem hann hafi meiri áhuga á eignum útgerðamanna í óskildum rekstri, en því hvort eignarhald þeirra standist reglur um hámarkseign kvóta. Vill semsagt meina það að hver sá sem ákveður að fara í útgerð megi þá ekki koma nálægt neinum öðrum rekstri. Þetta er auðvitað fáheyrt. 

Í því sveitarfélagi sem ég bý var eitt sinn blómleg útgerð. Eitt útgerðafélagið stóð þó ofar öðrum hvað stærð og burði varðar. Þetta var löngu fyrir kvótasetningu. Þetta vel rekna fyrirtæki var með allskyns rekstur meðfram og utanvið útgerðina, meðal annars byggði það bíóhús fyrir bæjarfélagið. Auðvitað voru sumir sem horfðu öfundaraugum til eigenda þessa fyrirtækis, en flestir bæjarbúar voru þó ánægðir með það. Útgerðarfyrirtækið skaffaði góða vinnu fyrir stóran hluta bæjarbúa og tekjur til sveitarfélagsins. Í þá daga vissi flest fólk að verðmætasköpun er forsenda hagsældar. Í dag halda sumir, einkum sumir vinstriþingmenn, að verðmætasköpun sé af hinu illa. 

Það var svo þegar vinstriflokkar komu á kvótasetningu sem málin fóru að halla, enda miðstýring alltaf af hinu illa. Þá fór að halla undan vítt og breytt um landið og það augljósa skeði, samþjöppun veiðiheimilda. Nú eru einungis örfáir smábátar gerðir út frá mínu sveitarfélagi og allur fiskur keyrður burtu. 

Öfund leiðir gjarnan af sér hatur og þegar hatrið fer yfir ákveðin mörk, á það til að slá til baka. Enginn efi er að vinstri pólitíkin hefur gjarnan hatast út í þá sem gengur vel í rekstri fyrirtækja og efnast af þeim sökum. Þeirra mottó er að allir eigi að vera jafnir, hafa það jafn skítt.

Þetta sannaðist með ákvörðun um kvótasetninguna, sem fyrst og fremst var sett á fyrir tilstuðlan forrennara Samfylkingar, Alþýðuflokks. Fékk þar Framsókn með í púkkið. Allir vita hvert framhaldið varð. Og nú er hoggið í sama knérunn með ofursköttun á sjávarútveg. Það mun leiða til enn frekari samþjöppunar af þeirri einföldu ástæðu að smærri útgerðarfyrirtæki, af þeirri stærð er gerði mitt sveitarfélag að einum öflugasta útgerðabæ landsins á sínum tíma, hafa ekki burði til að greiða þann skatt, meðan stórútgerðin ræður við það. Auðvitað mun það leiða til enn frekari samþjöppunar.

Það er svo sem ekkert að því að skoða eignarhald útgerðarmanna á fyrirtækjum í ótengdum rekstri. En hvað svo? Hvað á að gera við þær upplýsingar? Er kannski meining Dags að banna þeim að eiga hluti í ótengdum fyrirtækjum?

Enn og aftur að verðmætasköpuninni. Ef útgerðarmaður leggur sitt fé í fyrirtæki ótengt útgerðinni sjálfri, er hann að skapa verðmæti. Hann er líka að skapa atvinnu. Allt skilar þetta sér í auknum tekjum til ríkis og sveitarfélaga. Þessi verðmæti eru ekki sjálfgefin og alls ekki víst að þau yrðu til með öðrum hætti. 

Því spyr ég, er ætlunin að fara að stjórna því hverjir megi eiga og hverjir ekki? Að ef menn eru í útgerð megi þeir ekki eiga neitt annað meðan menn sem stunda viðskipti með aurinn okkar geta lagt undir sig nánast hvað sem er? Viðskipti sem engri verðmætasköpun skilar, belgir bara veski þess er þau stunda.

Það er kannski rétt að vara Jón Ásgeir við. Hann safnar nú fyrirtækjum á báða bóga, nú síðast banka. Passaðu þig Jón, keyptu þér aldrei hlut í útgerðarfyrirtæki, þá mun Dagur koma og skamma þig!

Kortleggja eignarhald 20 sjávarútvegsfyrirtækja

Fólki er vissulega ekki sama, Jóhann

Það er hárrétt hjá ráðherra, fólkinu í landinu er ekki sama hvaða stefna er tekin í loftlagsmálum eða náttúruvernd almennt. 

Fólk er til dæmis ekki sama um alla þá skatta sem af því er tekið, skatta sem virðast hverfa út í tómið, í nafni loftlagsins. Engin árangursfylgni er með þessum fjáraustri né hvað um peninginn verður. Verst er þó að horfa uppá fjármuni hverfa úr landi vegna þessa málefnis. 

Fólki er heldur ekki sama þegar ráðherrar eru að lofa einhverjum óraunhæfum markmiðum í loftlagsmálum, markmiðum sem útilokað er að ná en vegna þessara loforða gætum við þurft að greiða háar upphæðir úr landi, upphæðir sem enginn virðist vita hvað um verður.

Fólki er ekki sama þegar náttúrunni skuli fórnað, svo hægt sé að minnka þann skaða sem ráðherrar hafa gert þjóðinni ábyrga fyrir erlendis, með óraunhæfum loforðum. Þar má nefna vindorku, einhverja skelfilegustu orkuöflun sem hægt er að finna út frá náttúrusjónarmiðum. 

Fólki er ekki sama, þegar sótt er að náttúru á öllum sviðum, skuli einblínt á einn þátt í loftlagsmálum, þátt sem áhöld eru um hvort virkilega hafa áhrif á loftslagið en er gróðri jarðar lífsnauðsynlegur og þar með öllu lífi. Einblínt á einn þátt og í krafti þess megi fórna náttúrunni í heild sér. 

Fólki er ekki sama þegar rannsóknir eru hundsaðar af þeirri einu ástæðu að þær falla ekki að ríkjandi hugmyndum um loftlagsmál. Má þar nefna nýlega rannsókn um losun vegna landnýtingar, sem reyndar fellur alveg að annarri eldri rannsókn um losun frá jarðvegi. Yngri rannsóknin segir okkur að mjög líklega er engin losun vegna landnotkunar, hugsanlega algjör andstæða þess. Þar sem landnotkun er talin mjög mikill losunarvaldur co2 bókhaldi Íslands, skiptir miklu máli að þessi rannsókn sé efld, að fá fram sannleik málsins.

Fólk vill verja náttúruna, ekki bara loftslagið heldur alla þætti náttúrunnar. Þar er jörðin komin að þolmörkum og stefnir hratt í óefni, ekki hvað síst vegna þessarar störunar á einn þátt loftlagsins.

Fólk vill að reynt sé að hlusta á sem flest sjónarmið fræðimanna á þessu sviði öllu og ef talið er að enn muni hlýna, nú eða fara að kolna, þá séu gerðar ráðstafanir svo við hugsanlega getum lifað slíkar breytingar af. Við breytum ekki loftslaginu, en við getum kannski aðlagað okkur að því.

Náttúrunni verður aldrei bjargað með því að fórna henni.

 

 

Sama manneskjan tali við sjálfa sig í spegli

Hvernig má það vera?!

Hvernig má það vera að fulltrúar flugfélags sem eru á leið til sýslumanns til að óska eftir gjaldþrotaskiptum, senda á sama tíma út flugvélar með allt að 900 farþegum, vitandi að félagið myndi ekki geta flutt þá til baka? Hver er ábyrgð stjórnenda þessa fallna flugfélags? 

Hvernig má að vera að flugfélag sem stefnir beint á hausinn og hefur reyndar gert frá stofnun, lætur það gerast að tæplega tvö þúsund farþegar verða strandaglópar á erlendri grundu? Hver er ábyrgð stjórnenda þessa félags?

Hvernig má það vera að lífeyrissjóðir eru að leggja flugfélagi til fjármuni launafólks, þegar það er rekið með milljarða tapi ár eftir ár. Tap fjögurra lífeyrissjóða nemur allt að 3 milljörðum króna, sem teknir verða úr vösum lífeyrisþega með lækkun lífeyris? Hver er ábyrgð stjórnenda þessara lífeyrissjóða? 

Hvernig má það vera að flugfélag sem fer á hausinn getur skotið undan einu verðmætum fyrirtækisins og fært undir erlent skúffufyrirtæki? Að Play fari á hausinn og flugvélarnar færðar undir fyrirtækið Play! Skúffufyrirtæki á Möltu. Rétt eins og ekkert hafi í skorist, nema auðvitað að nærri tvö þúsund manns eru strandaglópar erlendis, lífeyrissjóðir launafólks tapa þrem milljörðum, einhverjir tugir milljarða uppsafnað tap félagsins og kolefnisskatturinn sem féll á gjaldaga í dag, lendir á þjóðinni. Engar eignir verða eftir upp í þessa skuld, þar sem flugflotinn færist undir erlenda deild hins fallna flugfélags. Hver er ábyrgð þeirra sem eiga að verja okkur fyrir svona glæpastarfsemi? 

Þegar Skúli sigldi sínu flugfélagi í strand voru allar flugvélar kyrrsettar þar sem þær voru. Hvers vegna er það ekki gert núna. 

Svo heldur forstjórinn því fram að fólk muni sakna starfa hans, sakna þess að lífeyrir þess dregst saman, sakna þess að verða strandaglópar erlendis, sakni þess að taka á sig tugmilljarða skuldir sem hann hefur safnað upp! Er maðurinn algjörlega utan við raunveruleikann?!

 

 

Líkur á að allar vélar Play endi í félaginu á Möltu

Landið þitt og landið mitt og landið okkar allra

Ég ætla rétt að vona að fyrirsögn viðtengdrar fréttar sé til komin í höfði fréttaritarans, ekki utanríkisráðherra. Hún á ekki Ísland, heldur við íbúar þess, því hefur hún væntanlega sagt "Áhyggjuefni fyrir lítið ríki eins og okkar". 

En hvað um það, ráðherra hefur verið nokkuð orðhvöss í ýmsum málum og breytir svo sem ekki út frá þeirri venju sinni í þessu ávarpi sínu. Hleypur nokkuð um víðan völl, eins og áttavilltum er gjarnt. 

Ráðherra hefur áhyggjur af því að nú "molni" undan aljóðalögum. Þar ætti hún að skoða hvers vegna svo er, ekki fullyrða um hluti nema hafa kynnt sér málið til hlítar. Víst er að hópar sem vilja minni afskipti af alþjóðasamfélaginu og kröfum frá þeim, er heldur að vaxa fiskur um hrygg. Vilja sjá fullveldi ríkja verða meira og hafa ákvarðanavaldið nær sér. Að löggjöfin sé gerða neðanfrá en komi ekki að ofan. Út á þetta gengur lýðræðið. Andstaða þess er hins vegar boðvald að ofan, einkum boðvald alþjóðastofnana. Að einstaklingurinn fái ráðið sinni framtíð í eigin landi en þurfi ekki að lúta ofurvaldi þeirra sem með fjármuni heimsins fara. 

Sagan segir okkur að ætíð þegar stjórnvöld taka sér meira vald en almenningur getur sætt sig við, verður uppreisn, stundum blóðug. Þangað stefnir hinn vestræni heimur óðfluga. 

Ráðherra nefnir auðvitað stríðin tvö sem lita nútímann. Innrás Rússa í Úkraínu og varnarstríð Israel eftir blóðuga árás Hamasliða þann 7. október, 2023, sem múslimaheimurinn fagnaði um allan heim. Árás sem á sér enga fyrirmynd. 

Varðandi stríðið í Úkraínu þá verður að segjast hreint eins og er að þar er enginn vilji til sátta og hefur aldrei verið. Við upphaf þess stóðu Þjóðverjar harðir gegn því eina svari sem Pútín skilur, hernaðarlegu svari af þeirri stærðargráðu sem hann réði ekki við. Síðan þá hefur mörgu lífi verið fórnað að ósekju. Stríðinu viðhaldið út í hið óendanlega, einkum vegna græðgi þeirra sem mest á slíku græða. Þeim hefur verið færð hin eiginlegu völd, afleiðing heimspólitíkur. Að nokkur stjórnmálamaður í hinum vestræna heimi skuli voga sér að tala um það stríð eins og eitthvert ill leysanlegt vandamál, er með ólíkindum. Það vandamál mátti leysa á fyrstu dögum þess. En hvorki var vilji né þor til þess. 

Stríðið í Israel er af nokkuð öðrum toga. Það hófst með einstari fólskuárás Hamasliða inn í Israel, þar sem hundruðin voru drepnir, fjöldi fólks tekið í gíslingu og lík þeirra dánu voru svívirt. Allt tekið upp á myndbönd og þeim útvarpað um allan heim í rauntíma. Múslimaþjóðir fögnuðu ákaft, enda þeirra markmið alla tíð verið að útrýma Israel. Hvað hélt fólk að Israel myndi gera? Vitandi að þar var við völd einn herskáasti maður um langan tíma, var ljóst að svarið yrði ofsafengið. Þeir sem héldu annað kunna ekki að lesa stjórnmál. 

Reyndar gaf Israel Hamasliðum heila viku til að skila gíslunum, en það var ekki gert. Á hvaða tímapunkti sem er gat Hamas skilað gíslunum og tekið þannig vopnin af Israel, en kusu að gera það ekki. Þegar sá sem kveikir í eigin húsi hefur ekki vit á að forða sér, brennur hann auðvitað inn. 

Og nú keppast stjórnmálamenn heimsins við að samþykkja svokallaða tveggja ríkja lausn. Sumir setja skilyrði en aðrir ekki. Þau skilyrði snúa einkum að því að útiloka Hamas. En hefur Hamas verið spurt hvort þeir séu tilbúnir að ganga að þessari lausn? Auðvitað ekki, enda svarið einfalt, við viðurkennum ekki Israel svo tveggja ríkja lausn er ekki í boði og alls ekki ef Hamas á að víkja. Þetta er því engin lausn, ekki fyrr en Hamas hefur verið þurrkað út. Þá má skoða hana. Tveggja ríkja lausn hefur tvisvar áður verið samþykkt, af bæði fulltrúum Israel og Palestínu. Þáverandi forustumaður Palestínuaraba, Yasser Arafat galt að lokum með lífi sínu þau svik við Palestínu, enda þar skýrt að aldrei mætti viðurkenna Israel sem ríki. 

Afleiðing alls þessa er að fjölmiðlar og auðvitað fylgja pólitíkusarnir þeim, hefur tekist að vekja upp gamlan draug fortíðar, draug sem maður hélt að væri dauður en lifir enn góðu lífi, gyðingahatrið. Svo rammt kveður að þessu nú um stundir að ekki er séð hvaða afleiðingar það mun hafa. Þar er mannskepnunni rétt lýst, er ætíð sjálfri sér verst.

Undir lok ávarpsins kom ráðherra með eina gleðifrétt, Antonio Guterres er kominn á síðasta söludag. Þessi maður sem skaðað hefur SÞ meira en nokkrum her væri unnt, er loks að fara að stíga niður. Farið hefur betra fé. Ráðherrann okkar vill auðvitað kynsystur sína í stólinn, nefnir ekki sjálfa sig en sjálfsagt telur hún sig þess verða. Að ráða í eitt æðsta embætti heims eftir kyni er auðvitað galið. Þar á geta að ráða. Auðvitað er slík geta til í báðum kynjum, en kyn má aldrei ráða. Ekki beinlíns hægt að segja að yfirráð kvenna hér á landi hafi verið heillaspor fyrir þjóðina. Helstu einkenni íslensku ríkisstjórnarinnar einræðistilburðir og hroki. Ekki kannski það sem SÞ vantar nú, eftir áralanga óstjórn. 

„Áhyggjuefni fyrir lítil ríki eins og mitt eigið“

Á Íslandi gengur allt samkvæmt áætlun

Einhver hættulegasti maður heims er Klaus Schvab, stofnandi og stjórnandi WEF. Mun reyndar stíga niður úr hásæti sínu á næsta fundi WEF, í Davos í janúar, í skugga sakamálarannsóknar er hann stendur frammi fyrir. Eftirmenn hans hafa verið nefndir og þar yfirleitt nöfn jafn mikilla siðleysingja og hann sjálfur. 

Eins og áður segir stofnaði Schvab WEF, gagngert til að ná heims yfirráðum. Það tókst. Hann hefur aldrei verið kosinn af einum eða neinum, stofnaði bara batterí sem hann vélaði stjórnmálafólk til að hlíta. En það getur enginn stofnað einhver samtök og náð yfirráðum yfir heiminum, segja sumir. Það er kapítalismi í sinni verstu mynd, einræði. 

Það er hárrétt, kapítalisminn getur ekki orðið meiri. Og til að koma svona samtökum á koppinn þarf auðvitað mikið fjármagn, auk auðvitað fávissra stjórnmálamanna. Einnig gott að hafa þekkt andlit meðal fundarmanna, helst þekkta Hollywoodleikara, þeir eru alltaf tilbúnir að sýna sig.  Og hvert leitaði svo Schvab eftir auðtrúuðu stjórnmálafólki? Auðvitað á vinstri væng stjórnmálanna, lætur það vinna fyrir sig að einum mesta kapítalisma sem þekkst hefur í mannkynssögunni. Þarf ekki mikið til, svo sem. 

Stærsti bakjarl WEF á fjármálasviðinu er svo auðvitað Blackrock, fyrirtækið sem sagt er eiga heiminn. Auk þess eru allir þeir sem mest ríkidæmi ráða yfir velkomnir í klúbbinn, bara ef þeir borga nóg. Það er semsagt vinstri elítan og fjármálaöflin sem sameinast um markmiðin, að koma á mesta kapítalisma sem þekkist, þar sem allt fjármagn heimsins sogast á fáar hendur. Fjármálaöflin mynda stefnur í þessu skyni og fávíst stjórnmálafólk samþykkir, rétt eins og það séu skipanir frá himnaföðurnum. Síðasta afurðin, sú sem unnið er eftir núna um mest allan heim, kallast Agenda 2030. Stefna sem snýr að því að enginn eigi neitt og sé bara ánægður með það. Landamæri eiga að þurrkast út og heimsviðskiptin blómstra. 

Vandinn er hins vegar sá að stundum koma upp stjórnmálamenn sem efast um þessi gildi, ná jafnvel miklum völdum. Einn slíkur gulur og gugginn, vestan Atlantsála, tók upp á þeirri fásinnu, að mati Schvab, að leggja verndartolla á viðskipti til lands síns. Þetta er náttúrulega slík fásinna af þeim gula og hreint ekki í þeim anda að koma öllu fjármagni heimsins frá fólkinu, ríkjunum og yfir á hendi þess eina prósents sem þegar á megnið af öllu fjármagni heimsbyggðarinnar. Svar WEF var einfalt og ekki séð hvort eða hvenær þeir láta verða að efndum í því sambandi. Hafa einfaldlega bent á að kannski sé kominn tími til að skoða annan heimsgjaldmiðil en dollar! Hafa bent á að auðvelt væri að færa allar Evrópuþjóðir undir kínverska juanið, ef svo ber undir. Líklegt er þó að þeir þori ekki að fara þá vegferð af ótta við að einhverjir hlaupi úr skaftinu. Bíði frekar þar til sá guli fer frá og taki upp þráðinn þar vestra, eins og ekkert hafi í skorist. 

En það þarf meira til en fjármagn og einfalt stjórnmálafólk, svo ná megi yfirráðum yfir heiminum. Ótti er þar öflugt hjálpartæki. Þeir sem fylgst hafa með ráðstefnum WEF sjá þar merkin. Lengi hafa loftlagsmál verið þar hjálpartæki. Skattlagning sögð leysa vandann. Nú svo komið að hvort heldur er hlýtt að kalt, þá er það hlýnun jarðar sem veldur. Fleira má telja, s.s. sjúkdómar, hungur og hvers kyns óáran. Ef allt um þrýtur er bara startað stríðum. Þar græða auðvitað þeir ríku mest. Ótti er ekki nýtt fyrirbrygði í stjórnun, var notuð að kirkjunni í aldir og kóngum og keisurum. Þessi leið hefur aldrei enst, fólk rís upp þegar því ofbýður. 

 

En hvers vegna er þessi færsla tengd við frétt af landsþingi Viðreisnar? Svarið ætti að liggja í augum uppi. Viðreisn stendur hart að því að leggja niður íslenskt lýðræði, byrjar smátt en enginn þarf að efast hvert stefnt er, í anda agenda 2030. Tekur svo sem við ágætu búi til þess arna, enda fyrirrennari Viðreisnar, ríkisstjórn Katrínar, dugleg að vinna að markmiðinu, þó erfiðlega hafi gengið að samþykkja valdaafsalið.

Ástandið í dag er slíkt að nánast útilokað er fyrir ungt fólk að eignast íbúð og ekki séð að núverandi ríkisstjórn ætli neitt að laga það. Fasteignafyrirtæki eiga flestar íbúðir sem byggðar eru og geta í krafti stærðar haldið verði uppi. Fólk er tilneytt til að fara á leigumarkað og festast þar um aldur og ævi.

Einkabíllinn er markvisst gerður útlægur, ekki bara af borgaryfirvöldum heldur einnig með reglugerðarbreytingu um að hægt sé að byggja heilu blokkirnar án þess að gert sé ráð fyrir bíleign íbúa. 

Vöxtum er markvisst haldið uppi, til að gera líf íbúa enn ömurlegra. Þar eru notaðar reiknikúnstir sem erfitt er fyrir venjulegt fólk að átta sig á. Markvisst unnið að því að útrýma lögeyrinum fyrir greiðslukort, jafnvel erfitt eða útilokað að nota lögeyri til greiðslu reikninga í banka. 

Svona mætti lengi telja.

Og fólk virðist bara ánægt með þessa þróun, svona eins og Schvab spáði, er ánægt með að eiga ekkert, er ánægt með að fjármagnið fari á fárra hendur. 

Því getur utanríkisráðherra staðið keik og hælt sér á næstu ráðstefnu WEF, í Davos í janúar. Getur með sanni sagt að á Íslandi gangi allt samkvæmt áætlun. 

 

Myndir: Margt um manninn á Grand Hótel

Flottræfilsháttur borgarlínunar

Hvaða snillingi datt til hugar að best væri að hafa almenningssamgöngur milli akbrauta? Þetta er eins heimskulegt og vitlaust sem hugsast getur. 

Allar almenningssamgöngur eiga auðvitað að vera utan við akbrautir. Þannig má minnka um helming umferð gangandi yfir akbrautir. Að hafa þær fyrir miðju mun leiða til þess að allir sem ferðast með almenningssamgöngum þurfa að arka yfir gangbraut til og frá þeim ferðakosti, með tilheyrandi hættu fyrir fólk. Þá mun þetta flækja enn frekar umferð um gatnamót. 

Það er sama hvaða hug menn bera til borgarlínu, hvort menn eru alfarið á móti þessum kosti eða dýrka hann, fólk hlýtur að geta komið sér saman um bestu útfærsluna. Að ekki verði valin sú sísta og hættulegasta. 

Auðvitað má sjá slíka útfærslu í gömlum borgum erlendis, þar sem almenningssamgöngur komu fyrst til sögunnar, gjarnan með sporvögnum og síðan fléttað utanum það akbrautum fyrir einkabílinn. Þar er þetta gert af nauðsyn. Allar nýrri borgir og allar borgir sem hafa uppfært almenningssamgöngur hjá sér, hafa fært almenningssamgöngur niður í jörðina. Eru með bílaumferðina ofanjarðar og almenningssamgöngur neðanjarðar. Í úthverfum, svona álíka stórum og höfuðborgarsvæðið, eru hins vegar oftast sér akreinar fyrir almenningssamgöngur utan almennrar umferðar. 

Hér á landi er ekki réttlætanlegt að færa umferð niður í jörðu, ekki almenningssamgöngur og alls ekki almenna umferð. Sér akreinar strætisvagna, utan almennu akreina, eru orðnar nokkuð þekktar í Reykjavík og virka vel. Halda á áfram á þeirri braut enda víðast hægt að koma þeim við. Hvaða nafni sú leið er gefin skiptir minna máli, hægt að kalla það borgarlínu, léttlínu eða bara sínu rétta nafni, umferð strætisvagna.

Stærð og umfang höfuðborgarsvæðisins og efnahagur þjóðarinnar bíður ekki upp á dýrari framkvæmd. Við höfum ekki efni á þeim flottræfilshætti sem borgarlínu er ætlað að vera og við höfum enn síður efni á að spila með mannslífin með því að hafa hana inn í miðju umferðarflæðis gatnakerfisins. 

Hönnun á 49 borgarlínustöðvum

ExGraze verkefnið

Enn er umhverfis- og orkumálaráðherra út í móa, veit ekki hvað hann segir eða meinar. 

Nú vill hann auka það sem kallast "endurheimt votlendis", í þágu loftlagstrúarinnar. Vandinn fyrir ráðherrann er þó sá að þessi aðferðarfræði er ekki viðurkennd á alþjóðavelli í þeim trúarbrögðum. Er aðferðarfræði sem áhöld eru á um hvort raunverulega virka til þess sem ætlað er auk þess að grunnurinn undir þessa aðferðarfræði hér á landi er kolrangur. 

Ef ráðherrann vill leggja til leið svo koma megi í veg fyrir að héðan fari óheyrilegir fjármunir úr landi, til einhverra sem enginn veit hverjir eru eða til hvers þeir peningar nýtast, ætti hann að skoða raunverulegt verkefni, verkefni byggt á rannsóknum og rökum. Eitthvað sem lagar okkar kol ranga kolefnisbókhald svo um munar.

ExGraze verkefnið er eitt slíkt. Þar er ávinningurinn margfaldur. Fyrst ber auðvitað að nefna ranga bókhaldið okkar. Þar er stór hluti vera sagður frá landnýtingu, þó ekki hafi neinar rannsóknir sýnt fram á hvað þar liggi að baki. Einungis settar fram tölur um losunina, án allra tölulegra staðreynda. Þetta hefur lengi verið vitað og reyndar náðst að leiðrétta augljósustu vankanta þessa rugls, þó aldrei að fullu. 

Rannsóknir sem stundaðar hafa verið undanfarið og kallast ExGraze verkefnið, sýna hins vegar að um algjöra andstæðu er að ræða, að í stað losun frá landnotkun er um verulega bindingu að ræða, svo mikla að landnotkun er að binda verulega umfram losun, einkum á beitarsvæðum sauðfjár. Þessar niðurstöður, þó einungis væru nýttar til leiðréttingar á kolefnisbókhaldi Íslands, gætu komið í veg fyrir að við þurfum að kaupa okkur aflátsbréf loflagskirkjunnar. Værum aflögufær um slík bréf. 

Ef vilji er til enn frekari ávinnings, mætti svo fjölga sauðfé í landinu, til aukinnar sölu aflátsbréfa. Arðurinn af þeirri sölu gæti orðið það mikill að henda mætti því kjöti sem fólk ekki vill leggja sér til munns. 

Þarna er sóknartækifærið Jóhann, ekki í því að búa til fúafen þar sem ekki sprettur neitt nema einstaka mýrarstör! 

Svo er hægt að velta fyrir sér þessum ofstopa gegn lífsandanum, því efni í andrúmslofti sem er plöntum svo nauðsynlegt og þar með öllu lífi á jörðinni. Einungis heittrúaðir einfeldningar velta hins vegar fyrir sér þeirri hugsun að maðurinn geti breytt veðurlaginu. Nú um stund er að hlýna, þó það skeið hafi reyndar staðið ákaflega stutt, í jarðfræðilegu tilliti. Svo mun aftur kólna. Hversu mikið á eftir að hlýna áður en kólnar aftur, skal ósagt látið, en hringrásin er og hefur alltaf verið á sömu lund. Langar ísaldir með tiltölulega stuttum hlýskeiðum á milli, oftast mun hlýrri en við höfum enn fengið að njóta og munum kannski aldrei fá. 

Það undarlegast er þó að þeir sem horfa til sögu jarðar og dæma út frá henni, eru uppnefndir "afneitarar", en hinir sem afneita sögunni, kallast "upplýstir"! Jú, jú, svart getur víst verið hvítt, ef trúin nógu er sterk. 

Og í nafni trúarinnar vill Jóhann ekki hlusta á rökin. Í nafni trúarinnar mun þetta ágæta rannsóknarverkefni, ExGraze, verða jarðað. Málið snýst nefnilega ekki um staðreyndir, heldur trú, trú á að maðurinn sé svo fullkominn að hann geti stjórnað náttúrinni!

Endurheimt votlendis hagkvæmust

Og verðbólgudraugurinn dafnar

Della eða ekki skal ósagt látið, en engu að síður stór undarlegt. Að fjármálaráðherra skuli fela sig bak við fyrri ríkisstjórn er auðvitað eitthvað svo kol rangt.

Fjármálaráðherra er vorkunn. Hefur yfir sér þrjár konur, hver annarri frekari á aurinn. Reyndar náði hann að plata eina þeirra upp úr skónum, leyfir henni að bruðla örlitlum aurum til skjólstæðinga sinna, aurum sem hann sækir til annarra skjólstæðinga hennar. Komst þar á blóðbragðið sem einkennir þessi fjárlög. Verst er þó fyrir ráðherrann að hafa sinn formann í ráðherrastól. Henni getur hann ekki stjórnað né platað, gæti þá misst stólinn. 

Þær fraukur er stjórna landinu hafa mikið talað um að standa vörð um um lítilmagnann, svona eins og síðasta ríkisstjórn krata, sem ætlaði að reisa skjaldborg um heimilin. Því lofað að ekki yrðu hækkaðir skattar á heimilin og umhverfi atvinnulífsins bætt og einfaldað. Að stuðla þannig að því að minnka kostnað og lækka verðbólgu og vexti. 

Hver er svo niðurstaðan, um hvað fjalla svo nýju fjárlög, sem fjármálaráðherra segir vera runnin úr ranni síðustu ríkisstjórnar? Jú, skattahækkanir á skattahækkanir ofan! SJS er að missa titilinn sem skattaskelfir Íslands, yfir til ráðherra sem ekki var kosinn af þjóðinni. 

Launafólk í landinu horfir upp á allt að 20 milljarða skattahækkun í formi minnkandi tekna aldraðra, styttingu atvinnuleysisbóta, raunlækkun barnabóta, lækkun húsnæðisbóta, aukinni skattheimtu með upptöku kílómetragjalds, niðurfellingu samsköttunar hjóna og verðtryggðum hækkunum allra krónuskatta, meðan almenningur þarf að herða sultarólina. Fleira má telja en þessir liðir vigta mest.  Allir þessir skattar leggjast þyngst á þá sem minna hafa og auðvitað landsbyggðina. Ofaná þetta koma svo skattar á atvinnulífið, sem auðvitað lendir fyrst og fremst á almenningi að borga, gegnum hærra verðlag. Þetta kallar ráðherra hagræðingu upp á 13 milljarða. Önnur eins öfugmæli er fáheyrð!

Verðbólgudraugurinn mun dafna vel, atvinnulífið mun blæða og sultarólin herðist enn frekar að almenningi. Atvinnulífið lamast og almenningur missir vinnuna. Ekki fögur sjón.

Þó verður að segja að útspil nokkurra þingmanna Sjálfstæðisflokksins, um sölu Landsbankans, toppi þó enn frekar þetta rugl allt saman. Engum bónda, sama hversu að hefur þrengt, hefði dottið til hugar sú fávisku að selja frá sér bestu mjólkurkúnna. Fyrir hvað er þá lifað. Landsbankinn er að gefa ríkissjóð í arð um 20 milljarða á þessu ári, án nokkurs kostnaðar fyrir ríkissjóð. Sú upphæð mun bara hækka á komandi árum, þegar búið verður að borga niður monthöllina sem reist var í kjölfar bankahrunsins. Að ætla að selja bankann fyrir 200 milljarða, tífaldan arð ársins í ár, er þvílík fásinna að maður hélt að jafnvel sjallar áttuðu sig á því. Sorglegt að svo skuli ekki vera. 

Það sem landið þarf er aðhald á öllum sviðum. Stjórnvöld eiga að setja á algjört stopp á útgjöld ríkissjóðs og ráðherra, utan þess sem lögbundið er, heilbrigðisstofnanir og menntakerfið. Öll önnur útgjöld á að frysta þar til búið er að velta við hverjum steini, búið að losa ríkissjóð við alla þá sem fjármálaráðherra sagði vera áskrifendur að launum sínum og finna hvert það skúmaskot sem aurar okkar týnast í. Heilbrigðiskerfið verður að virka, sem og menntakerfið. Því er nauðsynlegt að þangað fari rekstrarfé en þar eru líka mörg skúmaskotin sem þarf að skoða og ræsta. 

Skatta á að lækka, bæði á fólk og fyrirtæki raunverulega lækka, ekki með einhverjum undanbrögðum sem þetta fjárlagafrumvarp sýnir. Fyrirtækin munu þá lifa af og fólkið heldur atvinnu. Þetta eru sársaukafullar aðgerðir en ef vel tekst, ef staðið er að málum með festu, mun það skila landinu sterku á öllum sviðum. Þessu þarf auðvitað að fylgja traust til þess að almenningur fái síðan notið þessa, enda ekki síst hann sem þarf að blæða á meðan aðgerðir standa yfir. 

Ef vilji er til að ná tökum á vanda þjóðarinnar þarf að taka til hendi. Þar er enginn undanskilinn. Fjármálafrumvarp ríkisstjórnarinnar vinnur þvert gegn því, þar eru byrgðar enn og aftur færðar á almenning. Málefnaskráin er síst betri. Þar er beinlínis verið að etja saman hópum, þjóðin klofin í herðar niður. Það er það síðasta sem við þurfum!

Sem fyrr segir, þá vorkenni ég fjármálaráðherra. Hann vill sjálfsagt vel en ræður engu. Við þær aðstæður stækka menn við það að ganga út, láta ekki hafa sig að fífli!

„Hvaða endemis della er þetta?“

Svo bresta krosstré sem önnur tré

Forsetinn kallar eftir aukinni virðingu, trausti og ábyrgð þingmanna og Alþingis. Var þar auðvitað að vísa til þeirra ótrúlegu uppákomu á síðasta vorþingi, þegar forsætisráðherra hafði ekki burði til að ná samningum við stjórnarandstöðuna, svo ljúka mætti þingstörfum. Sumir kalla þetta málþóf stjórnarandstöðu, en réttnefnið auðvitað getuleysi forsætisráðherra. 

Þessu vill forsetinn breyta og nefnir að hugsanlega þurfi að breyta þingsköpum, jafnvel einnig stjórnarskrá. Hvað þessi uppákoma í vor kemur stjórnarskrá við er vandséð, en vissulega þarf að breyta henni svo hægt sé að samþykkja sum mál á málefnaskrá ríkisstjórnarinnar, fyrir næsta vetur. Nefni sem dæmi bókun 35. Og auðvitað þarf breytingu hennar svo áframhaldandi innleiðing inn í esb geti haldið áfram. 

Þegar farið er að ræða breytingu á þingsköpum, í þeim tilgangi að hefta málfrelsi þingmanna, erum við komin á hættulega braut. Staðreyndin er að sú uppákoma er varð síðasta vor var ekki málþóf. Síðasta málþóf á Alþingi fór fram skömmu fyrir aldamót, þegar þingmaður talaði í ræðustól í 11 klukkustundir samfellt. Það kallaðist málþóf.

Staðreyndin er að meirihluti Alþingis hefur með dagskrárvaldið að gera, minnihlutinn ræður þar engu. Eina vopn minnihlutans er að tefja afgreiðslu mála með því að ræða þau í þaula. Það er síðan fulltrúi meirihlutans, forsætisráðherra, sem þarf að ná sáttum við minnihlutann. Notkun greinar 71 er ekki lausn, heldur virkar hún sem bensín á eld. Samningar og sátt er það sem eykur virðingu okkar kjósenda fyrir Alþingi, ekki yfirgangur og frekja. Ef þessi réttur minnihlutans til að tefja mál og reyna þannig að ná einhverri sátt um málalok er afnumin, er það skerðing á tjáningarfrelsi. Skerðing á lýðræðinu í landinu. 

Það er ekki glæsilegur forseti í lýðræðisríki sem leggur slíkt fram! Það mun hvorki auka virðingu forsetaembættisins né Alþingis!

Kannski ráðamenn ættu að skoða störf Alþingis, áður en þeir tjá sig á þann veg sem forseti gerir. Tvisvar áður, frá bankahruni, hafa komið upp svipaðar aðstæður á þingi og í vor. Fyrra skiptið í umræðu um icesave samninginn, sem þáverandi forseti vísaði síðan til þjóðarinnar og var felldur á eftirminnilegan hátt. Seinna náðist fullnaðarsigur í því máli fyrir dómstólum. Betra hefði farið ef meirihlutinn hefði hlustað á þeim tíma. Síðara málið var afgreiðsla Alþingis á orkupakka 3. Við erum farin að finna á eigin skinni að þar hefði meirihluti Alþingis betur hlustað. Það mál sem um var fjallað í vor var um ofurskatta á útgerðina. Þegar er farið að koma í ljós að þar var farið offari af stjórnvöldum og víst að framundan eru hamfarir í mörgum sjávarplássum landsins vegna þess, manngerðar hamfarir skapaðar af meirihluta Alþingis. Kannski hefði meirihlutinn átt að hlusta þá líka. Minnihluti Alþingis hefur aldrei beitt því eina vopni sem hann hefur að reyna að tefja mál nema fyrir liggi að starfandi meirihluti er augljóslega að gera rangt. 

Við lifum á viðsjárverðum tímum. Okkur hefur þó enn tekist að halda málfrelsinu lifandi, þó að því sé sótt úr flestum áttum. Aldrei hélt ég þó að við kysum yfir okkur forseta sem væri á þeirri línu að málfrelsi væri eitthvað slæmt fyrir þjóðina.

En svo bresta krosstré sem önnur tré.

Halla: Hugsanlega tímabært að hugleiða breytingar

Tekjur og skuldir ríkissjóðs

Skuldir ríkissjóðs verða aldrei greiddar niður með aukinni skattpíningu. Einungis aukin verðmætasköpun og hagræðing í rekstri ríkisins, getur unnið á þeim. 

Þegar lifað er um efni fram þarf að skoða hvað er í ólagi og laga það. Rekstur ríkissjóðs ber þess merki að að lengi hafi verið safnað skuldum umfram tekjur. Sér í lagi á tíma ríkisstjórnar Katrínar og því miður virðist þessi ríkisstjórn sem nú situr, vera einstaklega dugleg við að sóa fé í alls kyns óþarfa, einkum á erlendri grundu þar sem afraksturinn hverfur úr landi. 

Aukin verðmætasköpun fæst ekki með aukinni skattpíningu, þvert á móti leiðir slík píning til samdráttar og afturfarar. Skuldir aukast vegna minni tekna ríkissjóðs. 

Hagræðing í rekstri ríkisins ætti að vera forgangsatriði. Allir peningar sem frá ríkissjóð koma, ættu að nýtast hér innanlands, svo afrakstur þeirra haldist í landinu. En það er víðar sem hægt er að spara. Lokun landamæranna er forgangsatriði. Sú sóun fjár sem opnun þeirra leiðir af sér er ekki með nokkru móti réttlætanleg. Þá er ríkisbáknið sjálft orðið ósjálfbært, nærri 30% launþega orðnir starfsmenn ríkisins og stefnir hratt í 50%! Á þessu þarf að taka. Það getur engin þjóð staðið undir því að helmingur launþega þurfi að halda uppi hinum helmingnum, sér í lagi þegar verðmætasköpunin sjálf er á enn færri höndum. Það mun leiða til tortímingar.

Þegar við vorum bláfátæk þjóð gátum við byggt upp sjúkrahús vítt og breytt um landið, skólar voru í hverri sveit og héraðsskólar til framhaldsmenntunar í hverju héraði. Ekki var neitt vandamál að manna þessar stofnanir og fólk gat leitað sér lækninga í héraði og börnin fengu góða menntun í heimasveit og síðan undirstöðu til háskólanáms eða hinna ýmsu starfa, í héraði. 

Nú er Ísland talið með ríkustu þjóðum heims. Héraðssjúkrahúsin verið lögð niður og kallast nú heilsugæslustöðvar, þar sem minnstu krankleika er hægt að laga en öll meiri veikindi þarf að bæta í einni stofnun á höfuðborgarsvæðinu Háskólasjúkrahúsinu, ef mannskapur fæst. Skólum til sveita hefur fækkað verulega og börn, sum hver, þurfa að ferðast daglega langa leið til skóla, ekki óalgengt að þau þurfi að sitja í bíl hátt í eina klukkustund, aðra leiðina. Héraðsskólar hafa allir verið aflagðir og nokkrir framhaldskólar, gjarnan staðsettir í stærri bæjarfélögum, reistir í staðinn. Flestir þó á höfuðborgarsvæðinu. Börn fá því ekki lengur framhaldsmenntun heima í héraði, þurfa að flytja burtu til að stunda nám sitt. Það sem verra er að menntun unga fólksins hefur dalað verulega, svo mikið að Ísland er í flokki vanþróaðra ríkja á því sviði. Skortur á hæfu fólki til að mennta börnin okkar er helsta skýringin auk kol rangrar stefnu í menntamálum. Því koma sum hver ólæs úr skólunum og fara þannig í háskólana. Enginn skortur er á þeim og enginn skortur á kennurum þar, þó hráefnið sem þeir fá til meðhöndlunar sé oftar en ekki stór gallað vegna lélegs undirbúnings. 

Þessir tveir liðir, heilbrigðismál og menntunarmál eru stærstu liðir í útgjöldum ríkissjóðs. Fjármagnið sem til þessara tveggja liða fer, fer hækkandi með hverju ári samhliða minni þjónustu. Þarna er eitthvað stórt að. Tálga mætti töluvert fjármagn til baka ef kjarkur væri til að taka á þessum þáttum og jafnvel auka þjónustuna. Auðvitað þarf að eyða öllum blýantsnögurum í kerfinu, fólkinu sem fjármálaráðherra sagði að væru áskrifendur að launum sínum.

Alla vega er fullt tilefni til að skoða rekstur ríkissjóðs, velta við hverri krónu. Jafnvel spurning að setja á stopp á ráðherra í eyðslusemi, að banna þeim að eyða einni krónu nema samþykki Alþingis liggi fyrir. 

Málið er ósköp einfalt fyrir alla nema hagfræðinga, tekjur þurfa alltaf að duga fyrir gjöldum. Hagfræðingum tekst að snúa þessu við. 

Vaxtagjöld hvers einasta íbúa nemi 314.000 kr. á ári