Ekki má það minna vera

Auðvitað þurfum við að gera vel við allt fólkið sem hjálpar ráðherrunum að stjórna landinu. Annars gæti illa farið.

Nýtt 6000 fermetra húsnæði, fyrir tvö ráðuneyti er það minnsta sem hægt var að finna, enda kostar hver farmeter ekki nema rétt um eina milljón króna. Minna má það ekki vera. Ríkisbankinn, sem selur eiganda sínum þetta fína húsnæði, hangir á horriminni og þarf nauðsynlega að minnka höll sína örlítið.

Hvert erum við landsmenn komnir?! hvert eru stjórnvöld komin, sem slíka gjörninga gera. Það eitt að Landsbankinn reisi sér hurðarás um öxl með byggingu eins allra dýrast húsnæðis á landinu, er sannarlega gagnrýni vert. Sér í lagi þar sem bankinn er í eigu landsmanna. Þegar síðan þetta ríkisfyrirtæki selur eiganda sínum rúmlega þriðjung af því húsi sem hann hafði byggt, á verði sem er einstakt, verður öll gagnrýni á stjórnendur landsins gagnslaus. Það stoðar lítið að gagnrýna fávíst fólk!

Kannski er allt það fólk sem á að hjálpa ráðherrum við stjórn landsins ekki starfi sínu vaxið. Kannski er allt of margt fólk sem fær það hlutverk að reyna að tryggja að ráðherrar haldi sönsum. Kannski er allt þetta fólk engu betra en ráðherrarnir sem það á að passa.

Þegar ekki er hægt að halda hér uppi sómasamlegu heilbrigðiskerfi, ekki hægt að koma börnum læsum út á lífið, ekki hægt að halda uppi matvælaframleiðslu í landinu svo vel sé og ekki er hægt að sýna öldruðum þann sóma að þeir fái eytt elliárunum með reisn og svo framvegis, er varla til fjármagn til kaupa á dýrasta húsnæði landsins, svo blýantsnagararnir hafi það gott. Ein milljón undir hvern stól, fjórar milljónir til að hægt sé að setjast á klósettið, er vissulega vel í lagt.

Fyrir þessa sex milljarða sem húsnæðið kostar okkur landsmenn, hefði verið hægt að gera svo margt annað og betra. Best hefði þó verið að minnka halla ríkissjóðs um þá upphæð.

Fólk sem situr efst í fílabeinsturni veit lítið um raunveruleikann sem fyrir neðan er. Nú er fílabeinsturnunum fjölgað sem aldrei fyrr.

Það er vissulega farið að koma upp ónotatilfinning í maga manns. Ástandið í landinu, ekki síst stjórnmálum, er farið að minna helst til mikið á árin fyrir hrun. Flottræfilshátturinn orðin helsta aðalsmerkið!!

Ráðuneytin flytja eftir áramót

Áttatíu og eitthvað

Stórveldið Ísland sendi 80 og eitthvað fulltrúa til Dúbaí, þvert yfir hnöttinn. Þar stendur enn yfir ráðstefna sem kallast Cop28, eða 28 unda loftlagsráðstefna Sameinuðuþjóðana. Þá ráðstefnu sækja um 97.000 einstaklinga.

Hvers vegna sendum við bara 80 og eitthvað, af hverju ekki 180 og eitthvað eða 1080 og eitthvað. Við erum nefnilega svo öflug á heimsvísu, svo ofboðslega rík, nema kannski þegar kemur að grunnþjónustunni hér heima. Þá eru fáir aurar til. Á okkar ráðamenn er sko hlustað á erlendri grundu og ráð þeirra mikils metin. Enda ljóst að Ísland spilar lykilhlutverk þegar kemur að stjórnun veðurfarsins. Það má skilja á orðum fyrrum forseta vors, sem eitt sinn naut aðdáunar og trausts þjóðarinnar. 

Það er vísindalega sannað að skömmu eftir að lauf fara að gulna á trjám hér á landi, tekur að kólna í Evrópu og meir en það, það kólnar þá um allt norðurhvel jarðar! Því ættum við að vera dugleg að senda sem flesta ráðamenn okkar út í heim, sem lengst og sem oftast. Þannig gætum við hugsanlega frestað eitthvað banvænum kuldum í Evrópu og á norðurhvelinu, gætum hugsanlega lengt þann tíma sem laufin á trjánum okkar halda fallega græna lit sínum. Bónusinn væri að þessir ráðamenn gera þá ekkert af sér hér heima á meðan, meðan heimsbyggðin hæðist að þeim. 

Cop 28 er semsagt 28 ráðstefnan á jafn mörgum árum, þar sem heimsbyggðinni er færð sú frétt að jörðin eigi einungis örfá ár eftir til tortímingar, eða eins og forsætisráðherra okkar hafði sem lokaorð í sinni ræðu, suður í Dúbaí, steikingar jarðar.

Eitt skilur þessi ráðstefna eftir, sem margir hafa bent á en fáir viðurkenna. Þessar ráðstefnur snúa um eitt verkefni og aðeins eitt. Að færa peninga frá almenningi til valdra auðmanna. Sönnunin liggur svo skýr á borðinu að fáir geta efast. Forríkur forstjóri stærsta olíufyrirtækis Saudí Arabíu, háttsettur innan samtaka olíufyrirtækja þar syðra, nær með auð sínum að kaupa sig sem formann ráðstefnunnar! Hann hélt hjartnæma opnunarræðu á henni, þar sem hann fór stórum og þungum orðum um olíuvinnslu heimsins, taldi að þar mætti finna sökudólga. Ekki hafði hann yfirgefið höllina þegar hann, í viðtali eftir þessa hjartnæmu ræðu sína, fullyrti að notkun jarðefnaeldsneytis væri ekki skaðleg jörðinni, að engar vísindalegar rannsóknir staðfestu það.

Þarna var auðvitað komin skýring þess að réttlætanlegt væri fyrir hann að kaupa formannsæti ráðstefnunnar. Ekki var það til að standa að því að fórna eigin auðæfum, alls ekki. Nei, þarna náði hann að gera vægi orða sinna verulegt. Enda er það svo að vart berast nú fréttir af þessari ráðstefnu. Reyndar fræddi mogginn okkur um að nokkur mengun væri í Dúbaí. Sennilega bæði á götum þar syðra sem og í hugum þeirra 97 þúsund gesta sem ráðstefnuna sækja.

Miklar fréttir voru um einhver straumhvörf myndu verða á ráðstefnunni, áður en hún hófst, þar sem færa átti heimsbyggðina aftur um eina öld eða svo, á næstu fimm til tíu árum. Minna fer af þeim fréttum nú, meira að segja rúv þegir að mestu. 

Vonandi skilar þessi ráðstefna því að fólk hugsi aðeins, opni hug sinn og forvitnist. Forvitni er jú forsenda vísinda, að leita sannana. Að fólk átti sig á því að náttúrunni verði ekki bjargað með því að fórna henni. Við erum reyndar komin nokkuð vel á leið í þeirri vegferð. Frumskógar eru ruddir til að framleiða "náttúrulegt" eldsneyti, ökrum til matvælaframleiðslu er breytt í sama tilgangi. Ósnortinni náttúru og blómlegum landbúnaðarhéruðum er fórnað undir sólarrafhlöð og stórmengandi vindorkuver. 

Það mun ekki verða hlýnun jarðar sem útrýmir mannverunni á jörðinni, heldur meintar aðgerðir til stjórnunar hitastigs jarðar. Fórn náttúru og endalaus skattlagning mun kollvarpa tilveru mannsins. Og þegar við aumingjarnir sem búum til verðmætin, föllum fyrir hungrinu, verða peningar auðrónanna lítils virði.

Íslenskir stjórnmálamenn ráða þar litlu, eru ekki einu sinni peð á skákborði heimsmálanna! 

Fullveldið 105 ára og sjálfshól rásar 2.

Mikil mistök voru gerð fyrir fjörutíu árum síðan, þegar rás 2 var hleypt út í loftið. Ekki var hægt að velja verri dag en sjálfan fullveldisdaginn til að starta þeirri útvarpsrás.

Rás 2 má muna sinn fífil fegurri. Nú er svo komið að fáir hæla þessari stöð sem einhverjum meiriháttar menningarmiðli. Því er einungis eitt til ráða hjá starfsfólki hennar, að hæla sjálfu sér! Hvert sinn sem ég hef álpast inn á þessa útvarpsrás í dag, hefur dunið á manni sjálfshólið. Fer reyndar lítið fyrir hóli á það fólk sem ruddi þar brautina, en þess meira hæla starfandi starfsmenn stöðvarinnar sjálfu sér. Sjálfshól er einn angi minnimáttarkenndar og ekki annað séð en innan stöðvarinnar sé fólk haldið alvarlegri minnimáttarkennd.

Í dag er fullveldið 105 ára. Ekki er minnst á þann áfanga hjá starfsfólki rásar 2. Ekki frekar en þegar við héldum upp á aldarafmæli fullveldisins, fyrir fimm árum síðan. Þá voru starfsmenn stöðvarinnar svo uppteknir af því að halda upp á 35 ára afmæli rásarinnar. Taldi það merkari tímamót en aldarafmæli fullveldis okkar.

En hvað sem starfsfólk rásar 2 segir, þá eigum við þjóðin stórafmæli, fullveldisafmæli. Fullveldið gaf þjóðinni yfirráð yfir löggjafavaldinu, dómsvaldinu og framkvæmdavaldinu. Urðum fullvalda þjóð í konungsríki. Þetta var stærsta og afdrifaríkasta skrefið í átt til stofnunar lýðveldis Íslands.

En það eru blikur á lofti. Löggjafavaldið og jafnvel dómsvaldið hefur verið fært í litlum en mörgum skrefum undir erlend yfirráð. Framkvæmdavaldið telur sig ekki lengur starfsfólk landsmanna, talar frekar máli þessara erlendu aðila.  Enn er talað um að Ísland sé fullvalda lýðveldi. Fullveldið byggir á fullum yfirráðum yfir eigin þegnum. Svo er ekki í dag. Við gerð EES samningsins var bent á að fullveldinu væri að hluta fórnað. Að sá samningur stæðist ekki stjórnarskrá. Síðan eru liðnir um þrír áratugir og hægt og sígandi verið gengið á rétt landsmanna og stjórnarskrá, gegnum þann samning. Hin síðari ár hefur svo keyrt um þverbak. Regluverk ESB, gegnum EES samninginn flæðir inn í landið. Fæstir þingmenn nenna að kynna sér allt það regluverk og samþykkja hljóðalaust. Þannig höfum við glatað sjálfræði yfir einni mestu auðlind okkar, orkuauðlindinni.

Á starfandi þingi nú liggja svo fyrir áætlanir um að samþykkja enn frekari eftirgjöf af fullveldinu, með svokallaðri bókun 35. Þar fer fyrir málinu formaður þess stjórnmálaflokks sem kennir sig við sjálfstæði þjóðarinnar. Kaldhæðnin getur vart orðið meiri. Verði af samþykkt þeirrar bókunar, verður ekkert fullveldi eftir til að halda uppá.

Þá getum við glaðst með sjálfhverfa starfsfólkinu á rás 2, þann 1. des hvert ár. Gætum jafnvel sent skjaldarmerki rásarinnar til Winnipeg í Kanada, þar sem það gæti staðið við hlið styttunnar af Jóni Sigurðssyni. Hætt er þó við að afkomendum íslendinganna sem þangað fluttu, þegar sjálfstæðisbarátta okkar stóð sem hæst, þyki slík gjöf móðgandi. Þar vestra er minning Jóns Sigurðssonar og fullveldisstofnunin í hávegum höfð.

Það færi betur ef landsmenn ræktu arf sinn jafn vel og afkomendur þess fólks sem þurfti að flýja héðan náttúruhamfarir, örbyrgð og fátækt, mitt í baráttunni um fullveldi landsins okkar.

Það færi betur ef við stæðum vörð þeirrar baráttu er forfeður okkar unnu, í skugga hafísára, stórgosa, fátæktar og landflótta.

MIB í strætó

 

Svartklæddir eftirlitsmenn í Strætó

Lélegir stjórnendur?

Eru íslenskir stjórnendur fyrirtækja almennt lélegir?

Við þekkjum öll söguna af því þegar nokkrir einstaklingar komust yfir bankakerfið okkar og settu það á hausinn svo fjölskyldum landsins blæddi. Sumir töldu að þar hefðu menn fyrst og fremst verið að sanna þá kenningu að besta leiðin til að ræna banka, væri að ræna hann innanfrá. Eða voru þessir menn kannski bara svona lélegir stjórnendur?

Mörg fyrirtæki voru stofnuð í kjölfar hrunsins, flest þeirra farið á hausinn. Má þar nefna flugfélög og fjárfestingafélög. Þar er greinilegt að stjórnun var léleg.

Íslenskt lyfjafyrirtæki, sem rekið er um allan heim, er rekið með gríðarlegu tapi. Lyfjanotkun hefur þó aldrei verið meiri, hvort heldur er hér á landi eða öðrum löndum hins vestræna heim. Ber það merki þess að hinn íslenski stjórnandi þess fyrirtækis sé góður stjórnandi?

Og nú þarf íslenskt flugfélag að breyta hjá sér afkomuspá, vegna jarðhræringa á Reykjanesi. Ekki vegna þess að farþegum hafi fækkað svo mikið, einungis pöntunum með skömmu fyrirvar fækkað örlítið og að sögn forstjórans merki um að það sé að ganga til baka. Aldrei hafa verið fleiri ferðamenn sem heimsækja Ísland og þetta ár. Er þetta merki um góða stjórnun?

Þeir sem ekki geta rekið lyfjafyrirtæki með sóma, þegar lyf eru brudd sem sælgæti um allan heim og þeir sem ekki geta rekið flugfélag þegar farþegafjöldi er í hæstu hæðum, ættu kannski að skoða stöðu sína. Kannski hentar þeim betur eitthvað annað starf en stjórnun.

Breyta afkomuspá vegna jarðhræringanna

Helber lygaþvættingur

Einn er sá flokkur á Alþingi sem mest hefur predikað siðabót kjörinna fulltrúa. Reyndar var þessi stjórnmálaflokkur stofnaður um það eitt, í upphafi. 

Þó er það svo að eini þingmaðurinn sem setið hefur á þingi og hefur á baki sér áfellisdóm siðanefndar Alþingis, kemur frá þeim flokki og situr enn sem fastast.  Og nú bætist við að fyrsti kjörni fulltrúi Alþingis sem handtekinn er af lögreglu, kemur einnig frá þessum sama flokki. Víst er að hún mun einnig sitja áfram á þingi.

Þeir sem predika siðabót kjörinna fulltrúa og eru gjarnan fyrstir til að kalla eftir afsögnum annarra þingmanna, við minnsta tilefni, ættu auðvitað að sýna gott fordæmi. Og þegar upp koma atvik sem rýrir störf þeirra á einhvern hátt, eiga þingmenn þessa flokks að fara eftir því sem þeir krefja aðra um.  Annað kallast tvískinnungur og lygaþvættingur!

 

Kannast ekki við fordæmi

Einkavæðing andskotans

Nú þegar við landsmenn erum farnir að byggja svokallaða varnargarða vegna mögulegs hraunrennslis á Reykjanesi, vaknar óneitanlega upp spurningar í huga manns. Spurningar um einkarekstur á innviðum.

Þeir varnargarðar sem nú eru í framkvæmd og kosta munu einhverja milljarða króna, eru sagðir til að verja innviði á Reykjanesinu. Innviði sem eru í einkaeign, einkarekstri. Hvernig Bláa lónið getur talist til innviða landsins er svo aftur stór spurning. Afrennsli frá orkuveri sem hefur verið markaðssett erlendis og einhverra hluta vegna komist í eigu einkaaðila. En látum vera að ræða það núna.

Orkuverið sjálft telst óneitanlega til innviða. Um það verður ekki deilt. Það er rekið af einkaaðilum sem hirða af því allan arð sem gefst. Þegar á móti blæs, á síðan ríkið að hlaupa undir bagga. Þarna er eitthvað rangt. Kallast einkavæðing andskotans.

Ef innviðir landsins eru svo mikilvægir að ríkissjóður verður að koma til þegar hætt steðjar af, hlýtur að vera best að slíkir innviðir séu í höndum ríkisins. Að einkaaðilar geti ekki sölsað þá undir sig. Þannig myndi arður af fyrirtækinu, þegar vel gengur, renna í ríkiskassann, sem þá væri kannski sterkari að taka á áföllunum þegar þau ríða yfir. Ef við hins vegar teljum að einkavæða megi þessa innviði, hlýtur sú einkavæðing að taka bæði til hagnaðar og taps.

Það er í sjálfu sér ekkert að því að gera tilraunir til að berjast við náttúruna, þó slíkt hafi sjaldnast tekist. Bygging varnargarða vegna mögulegs hraunflæðis er vart hægt að sjá að takist, sér í lagi þegar ekki er vitað hvort eða hvar gýs. En sjálfsagt að prófa það. Ef ríkissjóður stendur að slíkum tilraunum verður að velja vandlega hvað skal reyna að verja. Vel stæð einkafyrirtæki sem greiða eigendum mikinn arð geta varla verið framarlega í því vali. Þau geta einfaldlega sótt um leyfi til að gera slíkar tilraunir upp á sínar eigin spýtur.

Vissulega er Orkuverið í Svartengi nokkuð mikilvægt fyrir landi og þjóð. Orkuframleiðsla HS Orku er samkvæmt heimasíðu fyrirtækisins um 184 MW uppsett afl. Það munar sannarlega um það. Þessi orka er unnin úr jarðvarma, fengnum með djúpum borholum í jörðina. Dýpsta holan þeirra er 4,6 km. Alls er virkjunin með 54 háhitaholur, nokkuð vel djúpar. Talið var að hraunið undir Grindavík hafi verið komið 0,8 km upp undir yfirborð jarðar. Nýjustu fréttir eru að kvika nálgist óðfluga yfirborðið nærri Svartsengi og því kannski ekki mesta ógn orkuversins rennsli á hrauni ofanjarðar, heldur eldsumbrot neðanjarðar. Eldsumbrot sem kannski ná ekki upp á yfirborðið en gæti hæglega eyðilegt allar borholur virkjunarinnar.

Þegar við veljum að byggja á þekktum eldsumbrotasvæðum eða virkja þau, verðum við að sætta okkur við að náttúran ræður þar öllu. Ef hún ekki sættir sig við þau áform okkar er enginn mannlegur máttur sem getur stöðvað hana. Skiptir þar engu hvort um efnaða einkaaðila er að ræða eða sveltan ríkissjóð.

Verðmæti eða verðmæti og siðleysi fjölmiðla

Ég á engin nógu stór orð til hugganar Grindvíkingum.

Þó ekki hafi enn hafist gos á Reykjanesi er ljóst að þar hafa orðið miklar náttúruhamfarir, með tilheyrandi tjóni á mannvirkjum og innviðum. Margir eiga um sárt að binda, hafa tapað sínu heimili. Enn fleiri lifa í óvissu um framtíðina. Vita ekki hvort þeirra heimili mun einnig tapast, eða hvort yfirleitt verður aftur snúið í heimabæinn. Tap og missir eigna er skelfileg, enn verri er óvissan. Fyrir leikmann sem horfir þessa atburði úr fjarska, er erfitt að gera sér í hugarlund hvernig Grindvíkingum líður.  Mestu verðmætin, fólkið sjálft, hefur enn sloppið frá fjörtjóni og ber sannarlega að þakka það.

Sá sem fylgist með þessum hamförum úr fjarka á kannski auðveldara að meta hvernig til hefur tekist í stjórnun mála, vegna þessara skelfilegu atburða. Sem fyrr mæða verklegar athafnir mest á hjálparsveitum landsins. Stjórnunin er hins vegar í höndum stjórnvalda, með aðstoð frá Veðurstofunni og Almannavörnum. Verkleg stjórnun er í höndum lögreglunnar á Suðurnesjum. Satt best að segja verður að segjast eins og er að þarna hafa hlutir þróast á misgóðan veg og hægt að gagnrýna margt. Ekki hjálparsveitarfólkið, það vinnur sína vinnu að alúð. Annað verður sagt um allar ákvarðanatökur og stjórnun.

Björgun verðmæta eru orð sem mikið heyrast í fréttum. En hvað eru verðmæti eða verðmætabjörgun? Peningaleg verðmæti eru mörgum ofarlega íhuga, en meiri verðmæti verður að telja persónulega hluti fólks, jafnvel þó lítið fengist fyrir þá á markaði. Minningar, myndir og hvað það sem tengir fólk við fortíðina eru mestu verðmætin og oftast ómetanleg. Járnarusl og annað, sem hægt er að fá peninga fyrir, má missa sig. Þau verðmæti er auðvelt að endurnýja.

Af aðgerðum stjórnvalda sést vel hvar hugur þeirra liggur, þegar að túlkun verðmæta kemur. Þar er aurinn metinn hærra en andinn. Fyrstu aðgerðir voru að byggja svokallaðan varnargarð um tvö einkafyrirtæki, sem hafa skilað eigendum góðum arði. Ekki er þó meiningin hjá stjórnvöldum að rukka eigendur þessara fyrirtækja um greiðslu á þessum framkvæmdum, heldur eigum við landsmenn að greiða þær. Það má ekki skerða arðgreiðslur fyrirtækjanna til sinna eigenda, eða spilar kannski þar inní að einn eigandi að öðru þessara fyrirtækja er gift ráðherra?

Þar næsta var að hleypa fyrirtækjum, nánast óheft, inn á hættusvæðið í Grindavík, til að bjarga veraldlegum eigum sínum. Þar fengu flutningabílar að athafa sig í tuga tali, við björgun á fiski og öðrum veraldlegum eigum fyrirtækjanna. Fyrirtækja sem einnig hafa verið drjúg í arðgreiðslum til sinna eigenda. Ekki var búið að bjarga málleysingjunum af svæðinu þegar flutningabílarnir birtust, í löngum lestum.

Íbúum var svo loks hleypt inn á svæðið í litlum skömmtum. Mátti dvelja þar örskamma stund, undir vökulum augum hjálparsveitarmanna. Þar var framkoman nokkuð önnur en við fyrirtækin. Enda lítil veraldleg verðmæti á flestum heimilum, þó kannski þau séu meiri hlutfallslega en hjá fyrirtækjunum. Andlegu verðmætin, þau sem tengja fólk við sínar rætur, eru hins vegar mikil. Þá hafa sumir fengið að heimsækja sín hús aftur og aftur, meðan aðrir fá ekki að koma nálægt svæðinu. Þar virðist sem frekjan og auðvitað ef fólk hefur getað sýnt fram á að það sé að bjarga einhverjum veraldlegum verðmætum, riðið baggamuninn.

Það er hreint til skammar hvernig stjórnvöld hafa staðið sig í þessu máli.

Fyrir það fyrsta er fráleitt að halda að einhverjir varnargarðar upp á þriggja metra hæð geti stöðvað framrás hrauns. Það þarf ekki annað en að skoða örlítið myndina sem sést í meðfylgjandi frétt til að átta sig á þeim öflum sem náttúran býr yfir. Bera saman hraunflákana á svæðinu við þessa örlitlu varnargarða. Þá er ekki víst hvort né hvar muni gjósa. Lengd garðanna er slík, væntanlega svo bjarga megi eigum ráðherrafrúarinnar, að vel gæti gosið innan þeirra. Þarna er um minnisvarða að ræða, sem fávískir stjórnmálamenn reisa sér til heiðurs, sem fyrr á kostanað almennings.

Í öðru lagi var forgangsröðun björgunar í Grindavík kol röng. Það fyrsta sem átti að bjarga voru málleysingjarnir. Þeir voru þarna lokaðir af, jafnvel án þess að þeir hefðu vatn eða mat. Síðan átti að leyfa skipulagða för íbúa, til að bjarga sínum verðmætum. Að lokum átt svo að leyfa fyrirtækjum aðgang að svæðinu. Þeirra verðmæti voru öll afturkræf.

Það verður ekki ritað um þessi ósköp án þess að nefna örlítið fjölmiðla og þeirra siðleysi. Meðan íbúar fengu skammtaðar örfár mínútur við björgun sinna verðmæta, fengu fréttamenn og þeirra fylgdarlið að valsa þarna um óáreitt, klukkustundum saman. Þeirra verk virtist fyrst og fremst vera að tefja fólk með fráleitum spurningum. Sumir gerðu tilraun til húsbrots, þó ekki tækist svo vitað sé. Reyndar var hvorki upplýst hvort myndefni eða myndavél hafi verið gerð upptæk, né að lögreglan hafi yfir höfuð skipt sér af málinu. Vel getur verið að viðkomandi hafi verið búinn að fara inn í einhver hús áður en hann varða svo "óheppinn" að lenda í upptöku myndavélakerfis. 

Fjölmiðlar eru ævareiðir vegna þess að loks voru settar hömlur á ferðir þeirra inn á svæðið. Telja sitt verk að "upplýsa" almenning. Allar megin upplýsingar eru gefnar upp af viðbragðsaðilum, með fréttatilkynningum og fundum. Hlutur fjölmiðla er að dreifa þeim fréttum til landsmanna. Þeir þurfa ekki að mæta á staðinn til þess og enn síður að tefja fólk. Þá mættu fjölmiðlar örlítið huga að sálarheill fólks sem er í sorg og vanda. Ekki síst þegar sá vandi stafar af skelfilegum náttúruhamförum, þar sem fólk horfir upp á hús sín brotna undan átökum náttúrunnar. Sífelldar bjánalegar spurningar upplýsa ekki nokkurn mann en getur hæglega sært þá sem fyrir ógnaröflunum verða.

 

 

Yfir 400 skjálftar frá miðnætti

Nasismi

Að dæma heila þjóð af því sem stjórnvöld ákveða er fráleitt. Slíkt er ekki hægt að kalla annað en nasisma. Sama hvaða þjóð á í hlut eða hvaða trú hún aðhyllist.

Sumir setja sama sem merki við gyðinga og zionista. Það er eins og að kalla alla íslendinga sjálfstæðismenn, af því sá flokkur hefur verið lengst við völd frá endurreisn sjálfstæðisins. Eða kalla alla Bandaríkjamenn Trumpista, af því það gamalmenni var við völd þar eitt kjörtímabil. Eða að setja alla Palestínumenn undir hatt Hamas. Málflutningur þessa fólks er fráleitur.

Það er ekki til fyrirmyndar hvernig stjórnvöld í Ísrael haga sér og sjálfsagt að fordæma það. Einnig má fordæma árásir Hamas fyrir það að ráðast gegn saklausum borgurum, limlesta þá, taka af lífi og sverta líkin. Og hæla sér af ódæðinu í vefmiðlum. Þar kom almenningur í Palestínu ekkert að verki, ekki frekar en ferðafólk frá Ísrael, sem sækir land okkar heim beri ábyrgð á þeim hörmungum er ríða yfir Palestínu. Þarna berjast vitfirringar á báða bóga. Það á ekki og má ekki dæma viðkomandi þjóðir af verkum þessara vitfirringa.

Þeir sem slíkt gera eru engu betri en nasistar Þýskalands, fyrir miðja síðustu öld.

Vilja ekki veita Ísraelum þjónustu

Bleikur Land Crusier

Það er sjaldgæft að stjórnmálamenn festist svo í gömlum kreddum að ekkert annað komist að í höfði þeirra. Allt er réttlætanlegt til að ná þeim kreddum fram.

Meirihluti borgarstjórnar berst enn eins og rjúpa við staurinn í þeirri kreddu að koma á gamaldags almenningssamgöngum í borginni, samgöngukerfi sem helst má sjá leifar af í austur Evrópu, frá tímum kommúnista. Og ekki bara að leitað sé hófanna þar eystra um aðferðafræðina, þá er sömu taktík beitt til að opinbera ruglið. Haldnir eru fundir þar sem einræða er haldin um verkefnið og hver sem þorir að gagnrýna það sagður annað hvort heimskur eða gamalmenni, nema hvort tveggja sé. 

Öllum brögðum er beitt til að viðhalda fáviskunni. Þar sem umferð er þokkalega greiðfær er þrengt að, þar sem umferð er tafsöm má ekkert gera til úrbóta. Peningavitið virðist algjörlega horfið þessu fólki, gerir ekki greinarmun á hvort verkefnið standist einhverjar áætlanir eða ekki. Skiptir þar engu hvort rætt er um tugi eða hundruð milljarða í krónum talið, eða hvort rætt er um hækkanir í prósentum upp á allt að 100%.

Þeir stjórnmálamenn sem svo djúpt sökkva í eigin heimsku eru jafnvel sjaldséðari en að mæta bleikum Land Crusier út á þjóðvegi. Þó eru slíkir stjórnmálamenn ráðandi yfir höfuðborg Íslands!

Þung umferð í borginni kemur ekki á óvart

Gýs innan eða utan varnargarðanna?

Meðan jarð- og eldfjallafræðingar geta ekki sagt til um hvort muni kjósa og enn síður hvar, er næsta fráleitt að reisa einhverja varnargarða. Þá gæti allt eins gosið innan þeirra eins og utan. En verkfræðingarnir eru kátir. Þeir arka nú um og setja niður hæla og veifur, rétt eins og viska þeirra um eldgos sé meiri en vit eldfjallafræðinga. Sem jú vita hvorki hvort né hvar mun gjósa.

Vissulega eru verðmæti í húfi, komi til goss á svæðinu. Mestu verðmætin eru þó í mannslífum og þau verðmæti á að leggja áherslu á að verja. Járnadraslið má alltaf byggja upp aftur. Hvað virkjunina sjálfa áhrærir þá verður ekki séð að hún muni geta lifað af gos í nágrenni við sig, jafnvel þó stærstu varnargarðar yrðu reistir umhverfis hana. Slík umbrot í jarðskorpunni, svo nærri henni, hljóta að hafa áhrif á borholur hennar, jafnvel eyða þeim að fullu. Samfara því að virkjunin leggst af mun Bláa lónið þurrkast upp. Tilvera þess er jú úrgangur frá orkuverinu. Því verður að teljast hæpið að ætla að verja tugum milljarða úr okkar sjóðum til varnar þessa mannvirkis, jafnvel þó dýrt sé. Enn fáránlegra er að ætla að reisa varnargarða vegna einhverra náttúruhamfara sem hvorki er vitað hvort verða né hvar.

Auðvitað er til fólk sem sér sér hag í öllu þessu, vill ná sér í sem mestan aur áður en yfir lýkur. Hvort heldur gýs eða ekki. Verkfræðingar eru þegar byrjaðir að hanna og jafnvel staðsetja varnargarða. Varnargarða sem hvorki er vitað hvort muni halda né hvort eru á réttum stað. Auðvitað vilja þessir menn fá greitt fyrir sína vinnu og tímakaup verkfræðings er ekki sérlega lágt. Verktakar bíða í startholunum, hugsa sér einnig gott til glóðarinnar. Það er bara vonandi að þetta fólk, verkfræðingarnir og verktakarnir, verði ekki gosinu að bráð, ef gýs.

Við eigum fyrst og fremst að hugsa um að verja fólkið okkar. Járnadraslið og drullupollur úrgangsins frá orkuverinu má missa sig, jafnvel þó sá pollur sé heimsfrægur. Það yrði sannarlega mikið tjón en þó minna en sem nemur öllum kostnaði við gerð varnargarðanna. Staðreyndin er að náttúran sjálf er öflugri en nokkur varnargarður og ef gýs og ef hraun rennur í átt að Svartsengi, munu engir varnargarðar stöðva þá framrás náttúrunnar. Allt eins hægt að fá einhvern eldklerk til að reyna að messa yfir náttúruöflunum.

Auðvitað er það svo að það mun örugglega gjósa á Reykjanesinu, hvort sem það verður í náinni framtíð eða seinna. Hvar mun gjósa er aftur stóra spurningin. Nú eru líkur á að það verði norðan eða vestan við fjallið Þorbjörn. En engin vissa er þó fyrir að svo verði. Svæðið sem um ræðir er stórt og allt eins gæti gosið beint undir Svartsengi. Þar er jú greiðfærast fyrir eldinn að ná upp, sökum fjölda borhola á svæðinu. Einnig gæti gosið hinu megin í jaðri landrissins. Um þetta er ekki vitað, ekki frekar en þegar gos hófst við Litla Hrút. Þá töldu eldfjallafræðingar meiri líkur á að gos kæmi upp nær Keili. Enn sorglegri voru ágiskanir þeirra þegar gjósa tók í Geldingadölum.

Við lifum á Íslandi. Við vitum að stór hluti landsins er á goshættusvæði. Við höfum ákveðið að nýta það land til byggðar. Við höfum ákveðið að nýta hita úr iðrum jarðar á þessum svæðum. Ef náttúran sjálf er eitthvað ósátt við þessar ákvarðanir okkar, verðum við að virða vilja hennar. Það stoðar lítt að berjast við öflugustu náttúruöflin.

 

Varnargarðar reistir þegar tillagan liggur fyrir

Siðblinda stjórnmálamanna

Þegar ruv flutti frétt af því að fulltrúi Pírata í borgarstjórn efaðist um réttmæti þess að ríkisstyrkja fjölmiðla, varð ég nokkuð hissa. Kannski væri einhver glóra í þessu hjá henni. Alla vega varð fréttin til þess að ég gerði meira en að lesa fyrirsögnina, las alla fréttina.

Þar heldur borgarfulltrúinn því fram að tengja eigi slíka ríkisstyrki við það að fjölmiðlar séu ekki pólitískir. Enn meira opnuðust augu mín. Þetta var alveg frábær tillaga hjá borgarfulltrúanum. Reyndar einn hængur þar á, fjölmiðlar myndu þá sennilega ekki starfa lengi í landinu, þar sem ekki finnst einn einasti ópólitískur fjölmiðill hér. Þar er sennilega sá þurftafrekasti pólitískastur, þ.e. ruv. Enda var fréttamaður þaðan fljótur að lýsa yfir frati á þennan málflutning borgarfulltrúans.

En þegar enn lengra var lesið kom í ljós að borgarfulltrúinn var ekki að hugsa um pólitík afskiptaleysi fjölmiðla, vildi bara taka þá af sakramentinu sem ekki þóknuðust henni. Mogganum hafði orðið það á að flytja aðrar fréttir af fjárhagsstöðu borgarinnar en siðblind borgarstjórn heldur fram.

Varla er hægt að hugsa sér meiri siðblindu en þennan málflutning borgarfulltrúans.