Hver er verðmiðinn?

Sumir þingmenn hafa farið mikinn síðustu daga, vegna áætlana um þyngri aðgerðir vegna covid veirunnar. Þar fara fram þingmenn bæði stjórnar og stjórnarandstöðu. Einn þeirra hótar að Alþingi takið málið til endurskoðunar meðan annar segir að grafalvarlegt sé að læsa frískt fólk inni. Dramatísk ummæli sem dæma sig sjálf.

 

Auðvitað er enginn frískur einstaklingur læstur inni, einungis þeir sem þegar hafa smitast og þeir sem grunur er á að hafi smitast og bíða eftir niðurstöðum mælinga. Samkvæmt þessi telur viðkomandi þingmaður að sá sem mælist smitaður geti jafnframt verið frískur. Eitt er þó víst að ekki er víst að sá sem þessi "fríski" einstaklingur smitar verði jafn heppinn og sá "fríski". Um þetta snýst málið. Ef hægt væri að tryggja að enginn sem smitast veikist, væri málið einfalt. En svo er ekki, sumir veikjast illa og sumir þurfa að gjalda með lífi sínu. Það hefði verið málinu hæfara ef viðkomandi þingmaður hefði sagt að það væri graf alvarlegt að láta smitaða ganga lausa í þjóðfélaginu.

Ósátti stjórnarþingmaðurinn, sem ætlar að láta Alþingi taka völdin í þessu máli, kallar eftir fyrirsjáanleika. Maður spyr sig hvernig svona menn komast yfirleitt í þá stöðu að vera í framboði til Alþingis, hvað þá að ná þangað inn. Veit maðurinn ekki að það er verið að berjast við vírus sem herjar á heimsbyggðina? Hvernig ætlar hann að fá fyrirsjáanleika í þeirri baráttu? Þetta er svo vitlaust að engu tali tekur!

Eftir nærri tveggja ára baráttu við þennan illvíga sjúkdóm ætti fólki að vera ljóst að veiran fer hvorki eftir valdskipunum né í manngreiningarálit. Meðan hún geisar hefur hún völdin. Svo einfalt er það. Aðgerðir stjórnvalda eru til þess eins að verja borgarana. Sóttvarnarlæknir, sem hefur jú menntun á þessu sviði, kemur með tillögur til stjórnvalda, eftir stöðu veirunnar og byggðar á fræðunum. Stjórnvöld taka síðan ákvarðanir og bera á þeim ábyrgð. Við þá ákvarðanatöku á líf borgarana að skipta mestu, síðan hvernig heilbrigðiskerfið er í stakk búið og að lokum má einnig horfa til hagfræðilegra þátta. Þeir eru þó nánast aukaatriði. Hér á landi hefur tekist einstaklega vel að feta þann veg, einkum vegna þess að stjórnvöld hlusta á sér hæfara fólk á sviði sóttvarna. Vonandi mun það verða svo þar til sigur hefur unnist á veirunni. Þar til sigur hefur unnist má búast við að hér verði tilslakanir og hertar aðgerðir á víxl, eftir því hvernig veiran hagar sér.

Það að setja hagfræðilegar staðreyndir neðar lýðheilsu virðist fara fyrir brjóstið á sumum. Það er sárt að horfa til þess að til séu þannig þenkjandi fólk. Ef það er svo að þetta fólk telji mannslát vera ásættanlega fórn til að halda hagkerfinu sem bestu, þarf það að tilgreina hversu margir þurfi að láta lífið áður en farið er í hertari aðgerðir. Það þarf þá að hafa verðmiða á mannslífin!

 

Nýju aðgerðirnar taka gildi á Þorláksmessu

Það er ekki bæði sleppt og haldið

Framkvæmdastjóri Landverndar telur ekki ástæðu til frekari uppbyggingar á orkusviðinu, nema kannski að efla línur um landið. Þetta kemur ekki á óvart, utan þess að hún skuli nú opna á frekari uppbyggingu dreifikerfisins. Þar hefur Landvernd verið dugleg að stöðva málin, hingað til.

Rök framkvæmdastjórans eru þau að nú sé óvenjulegt ástand. Lítil raforkuframleiðsla yfir veturinn, hátt verð á áli og loðna. Það er svo sem ekkert óvenjulegt við þetta, né að það þurfi að vera meitlað í stein. Raforkuframleiðsla þarf ekki að vera minni á veturna, en þá þarf auðvitað að vera þannig búið hjá Landsvirkjun að til staðar sé bæði aukin framleiðslugeta og nægt vatn í lónum. Það má vissulega segja að þar hafi Landsvirkjun sofið á verðinum.

Álverð rokkar alltaf upp og niður, hefur ætið gert það og mun sjálfsagt halda því áfram. Hápunktar á verði á áli taka ekki mið af árstíðum, heldur markaði. Því þarf að vera til orka til þeirrar framleiðslu, nema Landvernd telji betra að loka þessum verksmiðjum og færa framleiðsluna úr landi, þar sem orkan kæmi frá kolakyntum orkuverum.

Loðnan er ólíkindatík og erfitt að átta sig á hennar hegðun. Hitt er víst að þegar hún gefur sig, þarf að veiða hana. Það er líka vitað að veiðitími loðnunnar er að vetri til. Ef við viljum gera vinnslu loðnunnar umhverfisvænni, þarf auðvitað að vera til rafmagn til þess. Annars er sú vinnsla keyrð með olíu, olíu sem svarar til um 20.000 fólksbílum að magni til en sennilega nærri 40.000 að mengun til, þar sem fiskimjölsverksmiðjur eru kynntar með mun meira mengandi eldsneyti en bílaflotinn.

Umhverfisvernd og aðgerðir gegn umhverfismengun eiga vart saman. Það sannar framkvæmdastjóri Landverndar í þessu viðtali. Umhverfisvernd vinnur gegn allri nýtingu auðlinda landsins, sér í lagi orkuauðlinda. Aðgerðir gegn umhverfismengun kalla hins vegar á aukna nýtingu auðlinda okkar. Þar breytir engu hvort um er að ræða aðgerðir gegn umhverfismengun á landsvísu eða heimsvísu. Framkvæmdastjóri Landverndar verður að átta sig á það er ekki bæði sleppt og haldið í þessu máli.

Orkuskipti í samgöngum kosta orku. Kannski hafa menn verið sofandi á verðinum vegna þeirra ummæla er forstjóri Orkuveitu Reykjavíkur lét falla, að ekki þyrfti aukna orku til orkuskipta í samgöngum, kannski trúðu of margir þessu gaspri forstjórans. Það er vitað hvað við flytjum mikið af eldsneyti til landsins, auðvelt er að reikna það magn til orku og þannig hægt að sjá hversu mikla orku þarf til orkuskipta í samgöngum. Þetta er ekki flókið, hitt er flóknara að átta sig hvernig forstjóri OR gat komist að sinni undarlegu niðurstöðu. Einna líkast því að hann telji rafmagn verða til í tenglunum! Eitt liggur fyrir að innflutningur á rafbílum hefur aukist verulega og kannski það eigi einhvern þátt í að ekki er lengur til næg orka í kerfinu. Það hefur alla vega ekki verið gert neitt í að auka orkuframleiðsluna.

Undir lok viðtalsins segir framkvæmdastjóri Landverndar að Ísland sé verra en margar Evrópuþjóðir þegar kemur að mengun, að hér á landi sé mengun á hvern íbúa mun hærri en þar. Það má reikna sig í allan fjandann, og vissulega er ljóst að fámenn þjóð í stóru landi, sem að auki hefur yfir að ráða miklu magni af hreinum orkulindum, sé verra sett í samanburðinum, þegar valið er að nota viðmiðun útreikninga á hvern íbúa. Vandinn er hins vegar ekki landlægur, heldur á heimsvísu. Því væri eðlilegra að reikna mengun hvers lands á landstærð, þann hluta heimsbyggðarinnar sem viðkomandi þjóð ræður yfir. Þá er ljóst að fáar þjóðir komast með tærnar þar sem við höfum hælana. Í öllu falli er ljóst að þessir útreikningar verða okkur vart hagstæðari ef við þurfum að kynda bræðslurnar á olíu, sem svarar því að á götur og vegi landsins væri dengt 20-40.000 bensínbílum, í viðbót við það sem fyrir er!

Megin málið er að til að vinna gegn mengun á heimsvísu þarf að nýta allar hreinar og endurnýjanlegar orkulindir sem fyrir finnast á jörðinni. Þá er ég að tala um hreinar endurnýjanlegar orkulindir, vatn, jarðhita, etc.  ekki vindmillur eða eitthvað sem mengar jafnvel meira en gasorkuverin.

 

 

Ekki afsökun til að virkja meira

Blessað skammtímaminnið

Það hefur gjarnan verið sagt að minni kjósenda sé skammt, sérstaklega kringum kosningar. Verra er þegar þeir sem treysta á þetta skammtímaminni kjósenda eru sjálfir haldnir þeim kvilla.

Ólína Þorvarðardóttir gagnrýnir að kísilverið að Bakka hafi fengið tvöþúsund milljónir af almannafé við stofnun. Svo sem ekki fráleit gagnrýni. En man Ólína ekki hverjir voru við stjórnvölin þegar þessi höfðinglega gjöf var gefin? Sjálf sat hún þá á þingi, fyrir samfylkinguna, sem leiddi þá stjórn. 

Auðvitað man Ólína þetta, hún er fjarri því að vera heimsk. En þarna, eins og svo oft áður, velur hún að fegra söguna og treystir þar á að skammtímaminni almennings sé bilað. Og vissulega má segja að henni hafi tekist ætlunarverk sitt, að hluta. Skammtímaminni annarra er voru í þessu viðtali virðist ekki ná aftur til síðasta áratugar.

 

„Það er ekkert búið að loka“