Og verðbólgudraugurinn dafnar

Della eða ekki skal ósagt látið, en engu að síður stór undarlegt. Að fjármálaráðherra skuli fela sig bak við fyrri ríkisstjórn er auðvitað eitthvað svo kol rangt.

Fjármálaráðherra er vorkunn. Hefur yfir sér þrjár konur, hver annarri frekari á aurinn. Reyndar náði hann að plata eina þeirra upp úr skónum, leyfir henni að bruðla örlitlum aurum til skjólstæðinga sinna, aurum sem hann sækir til annarra skjólstæðinga hennar. Komst þar á blóðbragðið sem einkennir þessi fjárlög. Verst er þó fyrir ráðherrann að hafa sinn formann í ráðherrastól. Henni getur hann ekki stjórnað né platað, gæti þá misst stólinn. 

Þær fraukur er stjórna landinu hafa mikið talað um að standa vörð um um lítilmagnann, svona eins og síðasta ríkisstjórn krata, sem ætlaði að reisa skjaldborg um heimilin. Því lofað að ekki yrðu hækkaðir skattar á heimilin og umhverfi atvinnulífsins bætt og einfaldað. Að stuðla þannig að því að minnka kostnað og lækka verðbólgu og vexti. 

Hver er svo niðurstaðan, um hvað fjalla svo nýju fjárlög, sem fjármálaráðherra segir vera runnin úr ranni síðustu ríkisstjórnar? Jú, skattahækkanir á skattahækkanir ofan! SJS er að missa titilinn sem skattaskelfir Íslands, yfir til ráðherra sem ekki var kosinn af þjóðinni. 

Launafólk í landinu horfir upp á allt að 20 milljarða skattahækkun í formi minnkandi tekna aldraðra, styttingu atvinnuleysisbóta, raunlækkun barnabóta, lækkun húsnæðisbóta, aukinni skattheimtu með upptöku kílómetragjalds, niðurfellingu samsköttunar hjóna og verðtryggðum hækkunum allra krónuskatta, meðan almenningur þarf að herða sultarólina. Fleira má telja en þessir liðir vigta mest.  Allir þessir skattar leggjast þyngst á þá sem minna hafa og auðvitað landsbyggðina. Ofaná þetta koma svo skattar á atvinnulífið, sem auðvitað lendir fyrst og fremst á almenningi að borga, gegnum hærra verðlag. Þetta kallar ráðherra hagræðingu upp á 13 milljarða. Önnur eins öfugmæli er fáheyrð!

Verðbólgudraugurinn mun dafna vel, atvinnulífið mun blæða og sultarólin herðist enn frekar að almenningi. Atvinnulífið lamast og almenningur missir vinnuna. Ekki fögur sjón.

Þó verður að segja að útspil nokkurra þingmanna Sjálfstæðisflokksins, um sölu Landsbankans, toppi þó enn frekar þetta rugl allt saman. Engum bónda, sama hversu að hefur þrengt, hefði dottið til hugar sú fávisku að selja frá sér bestu mjólkurkúnna. Fyrir hvað er þá lifað. Landsbankinn er að gefa ríkissjóð í arð um 20 milljarða á þessu ári, án nokkurs kostnaðar fyrir ríkissjóð. Sú upphæð mun bara hækka á komandi árum, þegar búið verður að borga niður monthöllina sem reist var í kjölfar bankahrunsins. Að ætla að selja bankann fyrir 200 milljarða, tífaldan arð ársins í ár, er þvílík fásinna að maður hélt að jafnvel sjallar áttuðu sig á því. Sorglegt að svo skuli ekki vera. 

Það sem landið þarf er aðhald á öllum sviðum. Stjórnvöld eiga að setja á algjört stopp á útgjöld ríkissjóðs og ráðherra, utan þess sem lögbundið er, heilbrigðisstofnanir og menntakerfið. Öll önnur útgjöld á að frysta þar til búið er að velta við hverjum steini, búið að losa ríkissjóð við alla þá sem fjármálaráðherra sagði vera áskrifendur að launum sínum og finna hvert það skúmaskot sem aurar okkar týnast í. Heilbrigðiskerfið verður að virka, sem og menntakerfið. Því er nauðsynlegt að þangað fari rekstrarfé en þar eru líka mörg skúmaskotin sem þarf að skoða og ræsta. 

Skatta á að lækka, bæði á fólk og fyrirtæki raunverulega lækka, ekki með einhverjum undanbrögðum sem þetta fjárlagafrumvarp sýnir. Fyrirtækin munu þá lifa af og fólkið heldur atvinnu. Þetta eru sársaukafullar aðgerðir en ef vel tekst, ef staðið er að málum með festu, mun það skila landinu sterku á öllum sviðum. Þessu þarf auðvitað að fylgja traust til þess að almenningur fái síðan notið þessa, enda ekki síst hann sem þarf að blæða á meðan aðgerðir standa yfir. 

Ef vilji er til að ná tökum á vanda þjóðarinnar þarf að taka til hendi. Þar er enginn undanskilinn. Fjármálafrumvarp ríkisstjórnarinnar vinnur þvert gegn því, þar eru byrgðar enn og aftur færðar á almenning. Málefnaskráin er síst betri. Þar er beinlínis verið að etja saman hópum, þjóðin klofin í herðar niður. Það er það síðasta sem við þurfum!

Sem fyrr segir, þá vorkenni ég fjármálaráðherra. Hann vill sjálfsagt vel en ræður engu. Við þær aðstæður stækka menn við það að ganga út, láta ekki hafa sig að fífli!

„Hvaða endemis della er þetta?“

Svo bresta krosstré sem önnur tré

Forsetinn kallar eftir aukinni virðingu, trausti og ábyrgð þingmanna og Alþingis. Var þar auðvitað að vísa til þeirra ótrúlegu uppákomu á síðasta vorþingi, þegar forsætisráðherra hafði ekki burði til að ná samningum við stjórnarandstöðuna, svo ljúka mætti þingstörfum. Sumir kalla þetta málþóf stjórnarandstöðu, en réttnefnið auðvitað getuleysi forsætisráðherra. 

Þessu vill forsetinn breyta og nefnir að hugsanlega þurfi að breyta þingsköpum, jafnvel einnig stjórnarskrá. Hvað þessi uppákoma í vor kemur stjórnarskrá við er vandséð, en vissulega þarf að breyta henni svo hægt sé að samþykkja sum mál á málefnaskrá ríkisstjórnarinnar, fyrir næsta vetur. Nefni sem dæmi bókun 35. Og auðvitað þarf breytingu hennar svo áframhaldandi innleiðing inn í esb geti haldið áfram. 

Þegar farið er að ræða breytingu á þingsköpum, í þeim tilgangi að hefta málfrelsi þingmanna, erum við komin á hættulega braut. Staðreyndin er að sú uppákoma er varð síðasta vor var ekki málþóf. Síðasta málþóf á Alþingi fór fram skömmu fyrir aldamót, þegar þingmaður talaði í ræðustól í 11 klukkustundir samfellt. Það kallaðist málþóf.

Staðreyndin er að meirihluti Alþingis hefur með dagskrárvaldið að gera, minnihlutinn ræður þar engu. Eina vopn minnihlutans er að tefja afgreiðslu mála með því að ræða þau í þaula. Það er síðan fulltrúi meirihlutans, forsætisráðherra, sem þarf að ná sáttum við minnihlutann. Notkun greinar 71 er ekki lausn, heldur virkar hún sem bensín á eld. Samningar og sátt er það sem eykur virðingu okkar kjósenda fyrir Alþingi, ekki yfirgangur og frekja. Ef þessi réttur minnihlutans til að tefja mál og reyna þannig að ná einhverri sátt um málalok er afnumin, er það skerðing á tjáningarfrelsi. Skerðing á lýðræðinu í landinu. 

Það er ekki glæsilegur forseti í lýðræðisríki sem leggur slíkt fram! Það mun hvorki auka virðingu forsetaembættisins né Alþingis!

Kannski ráðamenn ættu að skoða störf Alþingis, áður en þeir tjá sig á þann veg sem forseti gerir. Tvisvar áður, frá bankahruni, hafa komið upp svipaðar aðstæður á þingi og í vor. Fyrra skiptið í umræðu um icesave samninginn, sem þáverandi forseti vísaði síðan til þjóðarinnar og var felldur á eftirminnilegan hátt. Seinna náðist fullnaðarsigur í því máli fyrir dómstólum. Betra hefði farið ef meirihlutinn hefði hlustað á þeim tíma. Síðara málið var afgreiðsla Alþingis á orkupakka 3. Við erum farin að finna á eigin skinni að þar hefði meirihluti Alþingis betur hlustað. Það mál sem um var fjallað í vor var um ofurskatta á útgerðina. Þegar er farið að koma í ljós að þar var farið offari af stjórnvöldum og víst að framundan eru hamfarir í mörgum sjávarplássum landsins vegna þess, manngerðar hamfarir skapaðar af meirihluta Alþingis. Kannski hefði meirihlutinn átt að hlusta þá líka. Minnihluti Alþingis hefur aldrei beitt því eina vopni sem hann hefur að reyna að tefja mál nema fyrir liggi að starfandi meirihluti er augljóslega að gera rangt. 

Við lifum á viðsjárverðum tímum. Okkur hefur þó enn tekist að halda málfrelsinu lifandi, þó að því sé sótt úr flestum áttum. Aldrei hélt ég þó að við kysum yfir okkur forseta sem væri á þeirri línu að málfrelsi væri eitthvað slæmt fyrir þjóðina.

En svo bresta krosstré sem önnur tré.

Halla: Hugsanlega tímabært að hugleiða breytingar

Tekjur og skuldir ríkissjóðs

Skuldir ríkissjóðs verða aldrei greiddar niður með aukinni skattpíningu. Einungis aukin verðmætasköpun og hagræðing í rekstri ríkisins, getur unnið á þeim. 

Þegar lifað er um efni fram þarf að skoða hvað er í ólagi og laga það. Rekstur ríkissjóðs ber þess merki að að lengi hafi verið safnað skuldum umfram tekjur. Sér í lagi á tíma ríkisstjórnar Katrínar og því miður virðist þessi ríkisstjórn sem nú situr, vera einstaklega dugleg við að sóa fé í alls kyns óþarfa, einkum á erlendri grundu þar sem afraksturinn hverfur úr landi. 

Aukin verðmætasköpun fæst ekki með aukinni skattpíningu, þvert á móti leiðir slík píning til samdráttar og afturfarar. Skuldir aukast vegna minni tekna ríkissjóðs. 

Hagræðing í rekstri ríkisins ætti að vera forgangsatriði. Allir peningar sem frá ríkissjóð koma, ættu að nýtast hér innanlands, svo afrakstur þeirra haldist í landinu. En það er víðar sem hægt er að spara. Lokun landamæranna er forgangsatriði. Sú sóun fjár sem opnun þeirra leiðir af sér er ekki með nokkru móti réttlætanleg. Þá er ríkisbáknið sjálft orðið ósjálfbært, nærri 30% launþega orðnir starfsmenn ríkisins og stefnir hratt í 50%! Á þessu þarf að taka. Það getur engin þjóð staðið undir því að helmingur launþega þurfi að halda uppi hinum helmingnum, sér í lagi þegar verðmætasköpunin sjálf er á enn færri höndum. Það mun leiða til tortímingar.

Þegar við vorum bláfátæk þjóð gátum við byggt upp sjúkrahús vítt og breytt um landið, skólar voru í hverri sveit og héraðsskólar til framhaldsmenntunar í hverju héraði. Ekki var neitt vandamál að manna þessar stofnanir og fólk gat leitað sér lækninga í héraði og börnin fengu góða menntun í heimasveit og síðan undirstöðu til háskólanáms eða hinna ýmsu starfa, í héraði. 

Nú er Ísland talið með ríkustu þjóðum heims. Héraðssjúkrahúsin verið lögð niður og kallast nú heilsugæslustöðvar, þar sem minnstu krankleika er hægt að laga en öll meiri veikindi þarf að bæta í einni stofnun á höfuðborgarsvæðinu Háskólasjúkrahúsinu, ef mannskapur fæst. Skólum til sveita hefur fækkað verulega og börn, sum hver, þurfa að ferðast daglega langa leið til skóla, ekki óalgengt að þau þurfi að sitja í bíl hátt í eina klukkustund, aðra leiðina. Héraðsskólar hafa allir verið aflagðir og nokkrir framhaldskólar, gjarnan staðsettir í stærri bæjarfélögum, reistir í staðinn. Flestir þó á höfuðborgarsvæðinu. Börn fá því ekki lengur framhaldsmenntun heima í héraði, þurfa að flytja burtu til að stunda nám sitt. Það sem verra er að menntun unga fólksins hefur dalað verulega, svo mikið að Ísland er í flokki vanþróaðra ríkja á því sviði. Skortur á hæfu fólki til að mennta börnin okkar er helsta skýringin auk kol rangrar stefnu í menntamálum. Því koma sum hver ólæs úr skólunum og fara þannig í háskólana. Enginn skortur er á þeim og enginn skortur á kennurum þar, þó hráefnið sem þeir fá til meðhöndlunar sé oftar en ekki stór gallað vegna lélegs undirbúnings. 

Þessir tveir liðir, heilbrigðismál og menntunarmál eru stærstu liðir í útgjöldum ríkissjóðs. Fjármagnið sem til þessara tveggja liða fer, fer hækkandi með hverju ári samhliða minni þjónustu. Þarna er eitthvað stórt að. Tálga mætti töluvert fjármagn til baka ef kjarkur væri til að taka á þessum þáttum og jafnvel auka þjónustuna. Auðvitað þarf að eyða öllum blýantsnögurum í kerfinu, fólkinu sem fjármálaráðherra sagði að væru áskrifendur að launum sínum.

Alla vega er fullt tilefni til að skoða rekstur ríkissjóðs, velta við hverri krónu. Jafnvel spurning að setja á stopp á ráðherra í eyðslusemi, að banna þeim að eyða einni krónu nema samþykki Alþingis liggi fyrir. 

Málið er ósköp einfalt fyrir alla nema hagfræðinga, tekjur þurfa alltaf að duga fyrir gjöldum. Hagfræðingum tekst að snúa þessu við. 

Vaxtagjöld hvers einasta íbúa nemi 314.000 kr. á ári

Hvaða vit hefur ESB á djúpborunum, Jóhann?

Hvers vegna þurfum við samstarf við Evrópuþjóðir í djúpborunum, Jóhann? Eru þær framarlega á þessu sviði? Getum við lært eitthvað af þeim? 

Staðreyndin er að við erum sjálf fullfær um djúpboranir til orkuvinnslu, höfum þegar stundað slíkt um nokkurt skeið. Á meginlandinu er þessi aðferð nánast óþekkt. Því eigum við að halda áfram þessu þróunarstarfi sjálf, ekki blanda öðrum inn í það. Þekkingu getum við hins vegar miðlað til annarra, gegn hóflegu gjaldi auðvitað. Þar á Evrópa ekki ein að sitja að þeirri miðlun, heldur öll jarðkringlan. 

Hagkvæmni orkuframleiðslu liggur alltaf í stöðugum rekstri. Þetta á við um alla virkjanakosti þar sem hægt er að ná stöðugleika, reyndar öllum virkjanakostum utan vindorku og sólarorku. Jafn skjótt og stöðugleiki hverfur, hvort heldur það er jarðgufa eða vatnsorka, hækkar kostnaður við orkuframleiðsluna. Því er fráleitt að segja að einhver stöðugur virkjanakostur henti vel til jöfnunar vind eða sólarorku. Það mun hækka orkuverðið. 

Ef við aukum djúpboranir og vinnum orku úr þerri gufu sem þannig fæst, mætti hins vegar koma í veg fyrir að fórna landinu undir vindorkuver, til hagsbóta fyrir landið okar en ekki erlenda auðjöfra. 

Þegar við sem þjóð ákváðum að nýta okkar auðlindir okkur í hag var ljóst að við höfðum engin efni til að fara í slíkar stórframkvæmdir. Auðveldasta leiðin hefði verið að selja erlendum aðilum aðgang að auðlindinni í þeirri von að þeir myndu sjá um að rafvæða landið. Sem betur fer voru stjórnmálamenn þess tíma nokkuð kjarkaðri og höfðu meiri trú á þjóðinni en nú. Því var farin sú leið að semja við stóra orkukaupendur, sem sköffuðu auk þess atvinnu hér á landi og skildu eftir gjaldeyri í ríkiskassann með sölu afurða erlendis.

Stofnað var fyrirtæki í eigu landsmanna til orkuframleiðslunnar og sett fram orkustefna sem var fyrst og fremst hugsuð fyrir eigendur fyrirtækisins, landsmenn. Þannig var hægt að rafvæða landið á ótrúlega skömmum tíma, þjóðinni til heilla. Á þeim tíma var ekki farið að tala um ofurhlýnun jarðar og kolefnisspor, enda töldu vísindamenn í þá daga að ísöld væri að skella á. Engu að síður útrýmdi þessi rafvæðing okkar allri olíu- og kolakyndingu húsa, eyddi olíukynntum rafstöðvum vítt og breytt um landið. Hversu mikið kolefnisspor var sparað með þessu hefur aldrei verið sagt, þó vissulega hefði verið upplagt að halda því fram af okkar hálfu, er það rugl allt fór af stað.

Megin málið er að okkur sem bláfátækri þjóð, tókst að rafvæða landið okkar á ótrúlega stuttum tíma. Þurftum ekki erlenda auðróna til þess verks. Því getum við í dag, ein ríkasta þjóð heims, auðveldlega þróað og stundað auknar djúpboranir. Ef það getur leitt til þess að við getum staðið gegn því að fórna landinu undir vindorkuver, er sigurinn unninn. Aukaafurð væri svo sala á þekkingu um allan heim, jafnt til Evrópu sem annarra heimsálfa. 

Hleypum aldrei erlendum auðjöfrum inn í orkuframleiðslu hér á landi. Þannig gerum við landið okkar að þriðja heims nýlenduríki, fórnum því á altari Mammons. 

Segir mikil tækifæri fólgin í þróun djúpborunar

Þegar rykið er sest

Mikið moldviðri varð í þjóðfélaginu eftir Kastljósþátt ruv, þar sem tekist var á um hvort kynin væru tvö eða fleiri. Nú er rykið að setjast, þó fréttastofa ruv reyni eftir fremsta megni að blása það upp aftur. 

Hvers vegna ruv ákvað að hafa þetta málefni á dagskrá er erfitt að segja. Ekkert í málflutningi þingmannsins dagana á undan bar tilefni til þess. Hann hefur verið opinber á sína sýn um þetta málefni lengi, rétt eins og margur landinn. Hugsanlega átti að taka þennan þingmann, sem ekki er á sömu línu í þjóðfélagsumræðunni og ruv, auk þess að vera þingmaður Miðflokksins, niður í eitt skiptið fyrir öll. Iðja sem fréttastofan, sem er fóðruð af okkur landsmönnum, er svo tamt að gera. Mætti nefna í því sambandi mýmörg dæmi. Það má líka spyrja hvers vegna þingmaðurinn hafi látið leiða sig í þessa gildru. Heift fréttastofunnar gegn flokki hans er þvílík að undrun sætir að nokkur úr þeim flokki láti sér detta til hugar að mæta þangað í viðtal. Niðurstaðan var að miklu moldviðri var rótað upp og sáu margir minni spámenn, sérstaklega í stjórnmálum, sér leik á borði. Ætluðu að slá einhverjar pólitískar keilur en enduðu vara rykugir upp fyrir haus. Ömurlegast þó er biskup og landlæknir létu hafa sig út í rykskýið

Auðvitað eru kynin einungis tvö, því verður aldrei mótmælt. Kynþrá er annað mál. Sumir þrá ástir af sama kyni og þeir sjálfir og hefur svo verið frá því maðurinn hóf að ganga uppréttur. Rómverjar fóru ekki í felur með þessar kenndir sínar, þó þær síðar hafi ekki verið kirkjunni þóknanlegar. 

Við eigum margt gott fólk sem ber kynhneigð til sama kyns, jafnvel talið að sumt af því fólki er hér nam land á sínum tíma hafi verið samkynhneigt.  Gagnkynhneigð og samkynhneigð er eitthvað sem fólk hefur fyrir sig, kemur engum öðrum við. Verðleikar fólks verða ekki dæmdir út frá þeim eiginleikum. 

Hin síðari ár hafa verið stofnuð samtök til hjálpar þessu fólki og vissulega veitti ekki af í upphafi. Þessi samtök hafa hins vegar farið nokkuð hressilega fram úr sér, eru farin að skaða málstaðinn. Þar liggur hundurinn grafinn, ekki vegna haturs til samkynhneigðra, heldur framgöngu þeirra er telja sig í forsvari fyrir þann hóp. Ég man þá tíð er eitt okkar besta söngvaskáld þurfti að flýja landið vegna ofsókna gegn samkynhneigðum, nú flýr þetta fólk landið vegna ofsókna þeirra sem segjast vera að standa vörð þess. Það segir kannski meira en nokkuð annað. 

Fyrir ekki svo mörgum árum síðan var ákveðið að banna kristinfræði í skólum landsins. Talið vera innræting. Einnig er bannað að afhenda börnum hvers kyns varning innan skólalóða, ef þær eru merktar einhverju fyrirtæki eða félagsskap. Sama ástæða. Hins vegar þykir sjálfsagt að börn sé uppfyllt að allskyns hugmyndum um kyn og kynlíf! Jafnvel fengið til þeirrar fræðslu fólk sem enga þekkingu hefur á kennslu eða hvernig skuli koma fram við börn. Börnum jafnvel talin trú um að þau gætu verið af öðru kyni, kynlaus eða bara eitthvað allt annað. Hvers konar rugl er eiginlega í gangi? Allt er þetta af kröfu þeirra er telja sig standa vörð samkynhneigðra. Fólki er misboðið! 

Börn fæðast af öðru hvoru kyni, karlkyni eða kvenkyni. Kynhneigð kemur ekki í vöggugjöf, kemur fyrst til er börn fara að nálgast kynþroska. Sumir strákar leika sér af dúkkum og stelpur af bílum. Það segir ekkert um kynhneigð þeirra, einungis hvaða leikföngum er að þeim haldið. Að fara að ræða kynhneigð við börn í leikskólum eða fyrstu bekkjum grunnskóla, er því ekkert annað en innræting. Eitthvað sem ekki má varðandi þjóðkirkjuna okkar og ekki varðandi hugsanlegar auglýsingar á fatnaði, öryggishjálmum eða öðru sem börn þurfa. 

Þarna liggur vandinn. Innræting er alltaf hættuleg. 

En rykið er að setjast og sennilega einhverjir sem eru með þynnku yfir ummælum sem látin voru falla í miðju rykskýinu. Aðrir eru forhertari og reyna að halda málinu til streitu. Þar, rétt eins og upphaf þessa rugls, liggur megin sökin hjá fréttastofu ruv. Reynir af öllum mætti að halda málinu lifandi, þó sífellt færri vilji koma nálægt því. Utan auðvitað nokkurra afdankaðra stjórnmálamanna sem ætti fyrir löngu að vera búnir að yfirgefa völlinn. Stjórnmálamanna sem reyna af fremsta megni að slá sig til riddara þegar brekkan framundan verður brattari niður. 

Þegar horft er til þessa máls, eftir að rykið er fallið, verður ekki annað séð en að þarna hafi fréttastofa ruv ætlað að taka pólitískt líf af þingmanni Miðflokksins. 

Stjórnmálafræðingurinn

Það kemur svo sem ekki á óvart að Eiríkur Bergmann, fyrrum frambjóðandi Samfylkingar, óttist sterkan mann í stöðu formanns þingflokks Sjálfstæðisflokksins. Það gæti hæglega skapað vá fyrir Samfylkingu og það er eitthvað sem Eiríki hugnast ekki. 

Í viðtalinu telur Eiríkur að ný forusta sé að safna kringum sig sínu fólki. Þegar miklar breytingar verða á forustu flokka verður gjarnan áherslubreyting. Fólki er þá gjarnan skipt inn sem er á sömu línu og forustan. Þetta er eðlilegt í stjórnmálastarfi. 

Kannski er einmitt Akkilesarhæll formanns Samfylkingar að hafa ekki farið þessa leið, þurfa að sitja uppi með fólk í ábyrgðarstöðum innan flokksins, sem ekki er á sömu línu og hún. Því nær hún ekki þeim árangri sem stefnt var að. En þetta er önnur umræða, auðvitað.

Varðandi Óla Adólfs þá lýst mér vel á valið hjá formanni Sjálfstæðisflokksins. Þarna fer maður með mikla þekkingu á sveitarstjórnarmálum, mikla þekkingu úr atvinnulífinu og stjórnmálamaður sem hefur sýnt einstaka réttsýni, sem er sjaldgæft í þeirri stétt. Eina sem ég óttast er að hann sé of góður í starfið, hafi ekki þann refskap í sínu höfði sem einkennir allt of marga stjórnmálamenn. 

 

Hinu er svo hægt að velta fyrir sér, hvers vegna mogginn leitar í smiðju Samfylkingar um álit á því sem gerist innan Sjálfstæðisflokks. Getur verið að einhver öfl innan sjalla séu þar að baki, að verið sé að gera minna úr hinum nýja þingflokksformanni en efni standa til?

Eiríkur Bergmann er ekki stjórnmálafræðingurinn á Íslandi, einungis einn af fjölmörgum stjórnmálafræðingum og hægur vandi fyrir blaðið að nálgast slíkan fræðing sem ekki er smitaður af kratasýkinni.

„Þarna er nýgræðingur á ferðinni“

Vingull

Það verður ekki annað sagt en að hinn ungi umhverfis- og orkumálaráðherra sé óttalegur vingull. Hreyfist eins og tuska í vindi. 

Á upphafsdögum sínum sem ráðherra sagði hann að ekki yrðu teknar neinar ákvarðanir um uppbyggingu vindorku fyrr en skýr stefna og skýr lagaumgjörð í sátt við landsmenn lægi fyrir. Einnig nefndi hann að mikilvægt væri að verkefnisstjórn rammaáætlunar fengi að vinna sitt verk í friði og að hennar verk væri virt, að Alþingi færi ekki að krukka í þær tillögur sem frá verkefnastjórn kæmi. 

Kannski vegna þessara orða ráðherrans, að ekki væri tímabært að ræða vindorku, nú eða af einskærri visku þeirra er þessa verkefnastjórn skipa, þá gaf hún út sína áætlun til umfjöllunar Alþingis, snemma sumars. Þar voru allir vindorkukostir setti í biðflokk.

Varla orðið þurrt blekið á þeim tillögum þegar ráðherra tilkynnti upp á sitt einsdæmi, án aðkomu Alþingis, að einn ákveðin virkjanakostur vindorku, staðsettur nærri arnarbyggðum, skildi settur í nýtingaflokk. Rökin voru vægast sagt barnaleg, en látum það liggja milli hluta. Þarna hafði hann afrekað að gera sjálfan sig marklausan með því að framkvæma þvert á fyrri yfirlýsingar, bæði að ekki skyldi verða rætt um vindorku fyrr en lagaumhverfið væri komið, í sátt við þing og þjóð, heldur einnig með því að fara freklega gegn tillögum verkefnastjórnar rammaáætlunar. Geri aðrir betur!

Svo ætlast þessi maður til að fólk leggi trúnað á orð hans nú, þegar hann færir sig aftur til upphafsins, þegar hann fer með sömu rullu og á fyrstu dögum í starfi, rullu sem hann sjálfur hefur freklega brotið á allan hátt!

Meiri vindhani er vandfundinn, snýst um sjálfan sig eins og vingull!

 

 

Enginn fær flýtimeðferð

Vextir, plan og sleggja

Hagkerfið er ekki eitthvað sem hefur sjálfstæðan vilja, það fer eftir gerðum ráðafólks. Vextir eru sama marki brenndir. Nú hefur Seðlabankastjóri gefið út að vextir muni verða óbreyttir áfram, að ekki sé neina lækkun þeirra að sjá. Segir hagkerfið vera að hitna og þurfi að kæla það. Kannski ætti hann að skoða hvað háir vextir hafa á hagkerfið. Leiðir til aukins kostnaðar á öllum sviðum þjóðfélagsins. Fyrirtæki velta þeim kostnaði út í vöruverðið, almenningur verður hins vegar að taka á sig þyngri byrgðar, bæði í háum vöxtum af húsnæði sem og hærri kostnaði við það eitt að lifa. Þessi stefna setur gildandi kjarasamninga í voða og einsýnt að krafa um hærri laun mun koma fram. Þetta er ekki flókið mál þó hagfræðingar eigi erfitt með að skilja þessa einföldu staðreynd. 

Fyrir síðustu kosningar talaði núverandi forsætisráðherra um að hún hefði plan, að auki væri hún vopnuð sleggju, til að keyra niður vextina. Lítið hefur borið á þessu plani hennar, sem reyndar var aldrei upplýst hvað innihéldi. Hitt er þó ljóst að eyðslusemi ríkisstjórnarinnar er með fádæmum, ekki til þurfandi íslendinga, heldur til alls kyns annarra mála og þá fyrst og fremst erlendis. Flytur fé úr landi, fé sem okkur er svo nauðsynlegt að fá í tómann ríkissjóð, til að vinna bug á verðbólgu og vöxtum. Kannski var þetta í planinu hennar, að sóa í stað þess að safna. 

Þegar sleggja er munduð er hægt að gefa gott högg, því betra sem sleggjan er stærri. Sleggjan ein gerir ekki neitt, það þarf að reiða hana til höggs og hafa til þess afl. Svo virðist sem forsætisráðherra hafi ekki það afl sem þarf. Nema hún hafi alls ekki verið með sleggju í búri sínu, heldur lítinn dúkkhamar. Hann dugir skammt.

Þessi kosningabarátta Kristrúnar var reyndar nokkuð snilldarleg, einkum vegna þess að hún gat treyst á að fjölmiðlar færu ekki að spyrja of nærgöngulla spurninga, eins og hvað væri í planinu hennar eða hversu stór sleggjan væri. Þarna vísaði hún auðvitað til þrumuguðsins Þórs, sem var vopnaður hamri sínu Mjölni, stærri og öflugri en nokkur sleggja. Ásatrúin er ofin í sálu okkar hvort sem við viljum eða ekki. Og margir sem féllu fyrir þessu kosningarbragði hennar. 

En nú, þegar á hólminn er komið, kemur í ljós að hvorki var til plan né sleggja, bara orðafroða. Ræður ekki við stjórn landsins, sóar auð okkar í stað þess að safna. 

„Þurfum við að kalla fram samdrátt í kerfinu?“

Varðstaða braskarana

Mikið óskaplega erum við Íslendingar heppin að eiga svona gott fólk inn í stjórnsýslunni okkar, fólk sem hugsar fyrst og fremst um hag okkar sem neytenda. Einni slíkri stofnun stjórnar strákpjakkur frá Höllustöðum, stofnun sem einmitt á að hugsa fyrst og fremst um hag neytenda, kölluð Samkeppnisstofnun (SKE).

Nú hefur þessi norðlenski pjakkur látið fólk sitt vinna mikið þrekvirki, sett saman skýrslu upp á heilar 135 blaðsíður um að Landsvirkjun hafi verið að svindla á þjóðinni, fyrirtækið sem þjóðin þó á. Því beri þessu fyrirtæki, sem þjóðin á, að greiða sekt upp á samtals 1.4 milljarða, eða eitt þúsund og fjögur hundruð milljónir króna. Sekt sem þjóðin þarf að greiða sjálfri sér, fyrir akkúrat ekki neitt. 

Þegar grannt er skoðað er málið örlítið flóknara. Fyrir það fyrsta þá svindlaði LV ekki á þjóðinni, heldur þeim milliliðum sem hafa hag af því að versla með orkuna okkar. Ef eitthvað svindl var á annað borð. Málið snýst semsagt um sölu á einhverju sem alls ekki er til, svokallaðri tapaðri orku. Sú orka tapast milli virkjanna og neytenda, um dreifikerfið okkar. Þetta vandamál þekktist ekki á árum áður, ekki fyrr en við gengum esb á hönd varðandi orkumál. Þá var orkan einfaldlega seld við þann enda dreifikerfisins sem nær var notanda og LV tók á sig þessa svokölluðu töpuðu orku. 

En nú eru málin svolítið flóknari, svona í anda esb kommissarakerfisins. Nú er orkan fyrst seld við vegg orkuversins, síðan aftur við þann enda er liggur hjá neytandanum. Því myndast þarna tap sem þarf að bæta og það tap er lagt á herðar Landsnets, fyrirtækis sem stofna þurfti til að uppfylla orkustefnu sambandsins. Og Landsnet þarf að kaupa þá orku, tapaða orku sem útilokað er að selja aftur. Um þessi kaup snýst þessi huggulega skýrsla SKE. 

En það er fleira sem kemur til, ekki bara sala á tapaðri orku til Landsnets. Stærra mál er hvernig staðið er að þessari sölu. Fjöldi milliliða hafa sprottið upp um höndlun orkunnar okkar, milliliðir sem græða á því einu að kaupa orku og selja aftur. Þurfa í raun ekki að hafa skrifstofu, hægt að stjórna slíku fyrirtæki úr síma ef menn vilja. Þessi fyrirtæki kaupa orku af orkufyrirtækjunum okkar og selja okkur svo orkuna sem við áttum, á hærra verði. Allt í boði esb. 

Það liggur því í augum uppi að orka sem keypt er beint af orkufyrirtæki er ódýrari en orka frá þessum milliliðum. Þetta er Höllustaðapjakkurinn ekki sáttur við. Vill að LV bjóði hærra verð til sölu á tapaðri orku en raunverulegri orku sem milliliðir kaupa af fyrirtækinu. Þarna er strákur kominn eitthvað fram úr sér, er ekki alveg að skilja hlutina. 

En hvað um það, skýrslan langa er komin út og sektin verið lögð á. Sekt sem auðvitað mun að öllu leiti lenda á okkur sem kaupum orkuna sem við þó áttum fyrir. Skiptir þar engu af hverjum við kaupum, LV verður að setja þetta inn í sölu frá sér, jafnt nýtanlega orku sem við notum sem ónýtanlega orku sem fyrir tækið okkar, Landsnet þarf að kaupa. Sem svo mun leiða til enn hærri kostnaðar við flutning orkunnar til okkar. 

Niðurstaðan er því sú að stofnun sem á að standa vörð um hag okkar neytenda, vinnur gegn þeirri stefnu. Leggur himinháar sektir á fyrirtæki sem munu leiða til versnandi hags fólksins í landinu. Stendur vörð um einhver þykjustufyrirtæki sem græða á því einu að höndla með orkuna okkar en leggur háar sekti á fyrirtækin sem þjóðin á og sér um að framleiða rafmagnið, sektir sem munu leiða til þess að fyrirtæki okkar landsmanna sem sér um dreifingu orkunnar, þarf að hækka sína gjaldskrá einnig. 

Það liggur nú ljóst fyrir hver stefna SKE er, ekki að standa vörð landsmanna, eins og átti að vera, nei, þetta fyrirtæki er komið í vinnu hjá bröskurum og stendur þeirra vörð! 

Mikil er arfleifð Húnvetninga

 

Kemur beint niður á almenningi

Villta vestrið

Þau eru orðin fjölmörg fyrirtækin sem bjóða fram krafta sína til innheimtu fé af borgurunum, í formi bílastæðagjalda. Flest virðast föðurlaus með öllu, ef marka má heimasíður þeirra. Einungis tvö þeirra sem gefa upp eiganda og bæði í eigu Öryggismiðstöðvarinnar, Green Parking og fyrirtæki sem ber það öfugmælanafn Sannir Vættir. 

Engar reglur eru um gjaldtöku af bílastæðum, hvort heldur hversu hátt má rukka né með hvaða hætti innheimtan fer fram. Því hafa, eins og áður segir, fjölmargir séð góðan hagnað af því að rukka inn þessi gjöld. Auðvitað taka þessi fyrirtæki hluta gjaldsins til sín, þannig að þúsundkallinn rýrnar verulega áður en hann kemur til eiganda stæðisins. Þar á ofan komast þessi fyrirtæki upp með ótrúlega viðskiptahætti, sem jafnvel mafíuforingjar myndu ekki þora að nota, að fella gjaldið nánast samstundis og leggja vænt kröfugjald á. Jafnvel fimmfalda upphaflegu upphæðina, nánast strax og til hennar var stofnað. Þetta er svívirða sem stjórnvöld verða að stöðva hið snarasta. Kröfugjaldið færist auðvitað beint í vasa rukkarans og virðist sem mörgum þessara fyrirtækja sé stýrt erlendis frá, jafnvel frá aflandseyjum. 

Ráðherrar eru hissa, lýsa áhyggjum yfir ástandinu en gera akkúrat ekki neitt! Skömmin er þeirra.

Fyrir nokkrum árum var nefnt að leggja hóflegt gjald á alla ferðamenn sem kæmu til landsins, setja það í sjóð sem úthlutaði síðan til þarfra verkefna. Málið komst aldrei lengra en það, ekki hægt að ræða hversu hátt það gjald þyrfti að vera né hverjir myndu stýra þeim sjóð. Hvort hann yrði á herðum ríkisins eða ferðaþjónustunnar sjálfrar. Ástæða þess að málið fékk ekki framgang var auðvitað ferðaþjónustuaðilar og samtök þeirra. Töldu slíkt gjald geta leitt til fækkunar ferðafólks til landsins. Vildu frekar að hver og einn gæti rukkað á sínu svæði. 

Ferðafólk sem hingað kemur vill auðvitað skoða sem flestar af okkar perlum, til þess er ferðin hingað ætluð. Nú er svo komið, sökum einskærar græðgi ferðaþjónustunnar, að fáir staðir eru eftir þar sem hægt er að skoða landið okkar án þess að greiða gjald fyrir að leggja bílnum. Því ekki óalgengt að kostnaður við eina ferð í kringum landið hlaupi á tugum þúsunda í þann eina gjaldalið, ef greitt er strax. Hundruðum þúsunda ef fólk lendir í vél rukkunarfyrirtækjanna. Hefði ekki verið betra að fara hina leiðina, að leggja hóflegt gjald við komu til landsins? Fólk væri þá meðvitað um kostnaðinn og ætti ekki á hættu að eitthvað andlitslaust rukkunarfyrirtæki færi að elta það. 

Rukkunarfyrirtækin virðast spila á lélegar eða engar merkingar. Og jafnvel þó merkingar séu í lagi, þá tekur ótrúlegan tíma að koma greiðslu í gegn. Það mátti undirritaður reyna í sumar. Þannig ná þau að leggja á það sem þau kalla vanrækslugjald, en er ekkert annað en okurstarfsemi af allra verstu sort. Eðlileg viðskipti eru að eftir að stofnað er til skuldar líði ákveðinn dagafjöldi áður en vanrækslugjald leggst á og þá hóflegt í fyrstu rukkun. Ekki margföldun skuldarinnar. Að fólk hafi tíma til að greiða skuldina.  

En það er ekki bara á ferðamannastöðum sem þessi glæpafyrirtæki vinna. Reykjavíkurborg og önnur stærri sveitarfélög, ásamt einkafyrirtækjum og ríkisstofnunum hafa ráðið þau til sinnar þjónustu. Þar er ástandið jafnvel enn verra. Sumum bílastæðum skipt milli glæpafyrirtækjanna svo vonlaust er að vita hverjum skal skila skattinum, öryrkjar lenda sífellt í rukkunum og svona má lengi telja. Sömu glæpafyrirtækin, sama verklagið. 

Ráðherrar þurfa að girða sig í brók. Vissulega ekki vandi sem núverandi ríkisstjórn skóp en klárlega hennar að leysa. Rafræna rukkun á þegar í stað að banna og viðskiptahættir þessara okurfyrirtækja þurfa að vera stöðvaðir. Taka upp dönsku leiðina. Þetta er hægt með bráðabirgðalögum og nokkuð víst að fullur meirihluti þingmanna er til staðar. Best væri auðvitað að banna með öllu gjaldtöku einstaklinga og taka upp gjald við komu til landsins. Til vara að banna starfsemi glæpafyrirtækjanna og gera einfaldlega skylt að rukka á staðnum. 

Óbreitt ástand er ekki í boði, svona villta vesturs ástand mun skaða ferðaþjónustuna svo um munar, jafnvel fella hana. Þarf sannarlega að hafa vit fyrir aurapúkunum í ferðaþjónustunni, sem hugsa um það eitt að græða sem mest. Er fyrirmunað að hugsa til framtíðar.

 

Rukkuð um hátt í sex þúsund við Kirkjufell

Þvílík dásemd !

Þvílík dásemd fyrir okkur landsmenn er þessi ees samningur. Hann léttir okkur sannarlega lífið með móttöku bráðnauðsynlegra reglugerða frá esb. Verður enn betra þegar við fáum hreina aðild og hægt að sleppa þessum auka millilið. 

Nú vitum við að dömubindi eru einota, jafnvel varðar við lög að nota þau oftar. Blauttuskur má alls ekki nýta aftur, ber að henda eftir eina notkun. Verst kemur þetta sennilega við reykingarfólkið, þar sem filter sígarettna má einungis nota einu sinni. Bannað að taka nema einn smók af rettunni og alls ekki kveikja í stubbi. Hver viðurlögin við þessu eru kemur ekki fram, en lögreglan hlýtur að fylgjast vel með að farið sé eftir þessari reglugerð. Skoða vandlega í buxur kvenna til að sjá hvort örugglega sé þar um fersk bindi að ræða, fara inn á heimili fólks til að tryggja að notkun blauttuskna sé samkvæmt lögum og elta hvern reykingarmann til að passa að hann taki nú einungis einn smók af hverri rettu. 

Allt er þetta gert í þágu þess vanda er örplastið plagar heimsbyggðina, Evróputilskipun um plastmengun og úrgangsvarnir. 

Hvenær kemur tilskipun um að banna vindorkuver, Jóhann? Við gætum kannski verið þar á undan esb og gefið fordæmið? Alla vega er fátt í heiminum sem veldur meiri örplastmengun en vindorkuver og fátt sem er meira mengandi en fullnýttir spaðar vindorkuvera. 

Er kannski bara nóg að merkja þessa spaða sem einnota og málið þá leyst?

Þegar maður heldur að maður hafi heyrt allt, að ekki sé hægt að ganga lengra í ruglinu, kemur alltaf ný tilskipun frá esb um eitthvað enn heimskulegra! 

Hringrásarhagkerfið á að ganga út á að hlutir séu nýttir sem mest og best, ekki að henda eftir eina notkun. Auðvitað er notkun sumra efna og vara með þeim hætti að þær geti ekki fallið undir margnotkun, eins og dömubindi og blauttuskur, en plastmál má vissulega nota oftar en einu sinni. Að gera þau einnota er einungis sóun og í andstöðu við nýtingu okkar á auðlindum jarðar. Svo á við um fjölmarga hluti, nýting til hins ýtrasta á að vera markmiðið, hvar sem því verður við komið. 

 

Dömubindi verði merkt sem „einnota“

WEF, enginn á neitt og er ánægður

Einhver valdamesti maður heims í dag er Claus Schwab. þýskur verkfræðingur er stóð að stofnun World Economic Forum, WEF, árið 1971. Reyndar var nafn þessa hóps annað í byrjun eða European Managment Forum, stofnað gegn veldi Bandaríkjanna. Árið 1986 var nafninu breytt í WEF og öllum boðin aðild er gátu greitt árgjaldið. Ár hvert í janúar er haldin ráðstefna WEF í Davos í Sviss.

Eins og nafnið ber með sér er um að ræða félagsskap um efnahagsmál, viðskipti, þó undir liggi nokkuð svartari mynd. Allir ríkustu viðskiptamenn heims teljast til hópsins auk meira metandi stjórnmálamanna og þekktra einstaklinga. Enginn kemst þó inn nema gegn vænni greiðslu til WEF. Undirstofnun WEF er svo Young Global Leader, YGL, en þar eru stjórnmálamenn fræddir um hvernig haga skuli framtíðinni. Einn frægasti meðlimur þess hóps, sem Claus er einkar hlýtt til, er Vladimir Pútín. En flestir stjórnmálamenn vesturlanda eru einnig, eða hafa verið, hluti YGL. 

Eins og áður segir er opinber tilgangur þessa hóps að vinna að frjálsum viðskiptum. Óopinbera markmiðið er þó yfirráð yfir heiminum. The Great Reset kom fram á tímum covid. Í raun fjallar sú hugmynd um það markmið að enginn á neitt og er ánægður. Þar af leiðir að þeir ríkustu eignast þá allt. Agenda 2030 er sú stefna sem nú er unnið eftir. Markmiðið í stuttu máli það sama og The Great Reset.

WEF hefur gjarnan látið til sín taka um hin ýmsu málefni, gjarnan það sem er efst á baugi á hverjum tíma. Á ráðstefnum hópsins fá ríkustu viðskiptamenn heims tækifæri til að stýra ráðandi stjórnmálafólki, segja því til. Undanfarin ár hafa loftlagsmál verið efst á baugi og meðlimir flykkjast til Davos á einkaþotum sínum til að segja okkur lítilmagnanum hversu miklir sóðar við séum.

Næsta ráðstefna átti þó að fjalla um AI, tískuorð dagsins. Þar liggja auðvitað miklir peningar undir og mikilvægt að stjórnmálamenn séu ekki að flækjast fyrir peningafólkinu. Séu ekki að setja einhverjar skorður á þá peningahít. Hætt er þó við að forseti Bandaríkjanna verði fyrirferðameiri á þeirri ráðstefnu. Honum hefur tekist að brjóta niður helsta markmið WEF, frjáls viðskipti. Setur tolla á allt og alla og aðrar þjóðir svara í sömu mynt. Sannkallað tollastríð skollið á heimsbyggðina, til góðs eða ills.

Forenda heimsyfirráða er tollfrelsi og því illt í efni fyrir WEF og ofurríka fólkið.