ASÍ - nokkrar staðreyndir

Gylfi Arnbjörnsson er rumskaður af værum svefni. Svo virðist sem það eina sem geti vakið þann mann upp, séu kosningar um stjórn ASÍ. Þess á milli sefur hann vært eða skreppur í kokteilboð til SA. Í draumsvefni sínum þruglar hann síðan stefnuskrá Samfylkingar, sem eins og flestir vita er um það mál eitt að koma Íslandi undir Brusselska stjórn.

En skoðum aðeins staðreyndirnar sem Gylfi tiltekur í sínum pistli.

1. Það er vissulega rétt að lækkun á miðþrepi tekjuskatts kemur ekki þeim sem eru með laun undir 250.000 króna á mánuði, til góða. Þarna ætti kannski Gylfi að spyrja sig hvers vegna kjarasamningar í landinu heimili atvinnurekendum að greiða laun undir 250.000 krónum. Þarna hefur verkalýðshreyfingin brugðist! Einfaldasta lausnin til að afnema það misrétti sem myndaðist við lækkun tekjuskatts af miðþrepi, er að enginn launamaður sé á lægsta þrepi. Það væri einnig mesta og besta kjarabótin sem verkalýðshreyfingin gæti náð fyrir þá lægst launuðu. Gaman þætti mér að sjá Gylfa lifa af launum undir 250.000 krónum á mánuði, jafnvel þó verulegur skattaafsláttur væri í boði. 

2. Auðlegðarskattur var vissulega afnuminn á síðasta ári. Auðvitað má halda því fram, eins og Gylfi gerir, að hann komi einungis hátekjufólki til góða. Ekki er ég þó viss um að það fólk sem komið er af vinnumarkaði, eftir að hafa stritað alla sína tíð fyrir eigin húsnæði, sé honum sammála. Fjöldi fólks sem átti eigin húsnæði og eitthvert sparifé sem það ætlaði að njóta á sínum elliárum, varð að selja ofanaf sér vegna þessa skatts. Betri kjarabót var ekki til fyrir aldrað fólk, sem alla sína ævi hefur stritað fyrir eigin húsnæði og örlitlum aukapening, til að létta sín síðustu æviár, en afnám auðlegðarskatts. 

3. Lækkun á verðtryggðum húsnæðislánum telur Gylfi mikið óréttlæti. Fyrir það fyrsta var þetta mál lagt fyrir þjóðina í síðustu Alþingiskosningum, varð reyndar eitt aðlakosningamál þeirra. Og þjóðin kaus, kaus þá flokka sem lofuðu hjálp til heimila landsins, en hegndu hressilega þeim flokkum sem sögðu að ekki yrði meira gert. Þá þarf Gylfi að átta sig á að yfir eitt hundrað þúsund manns í landinu mun njóta þessara aðgerða. Auðvitað munu skipting þessarar leiðréttingar sennilega koma þeim sem eru á allra lægstu laununum lítt til gróða, enda þau svo lág að útilokað er fyrir það fólk að lifa, hvað þá kaupa eða leigja sér húsnæði. En þar er fyrst og fremst við verkalýðshreyfinguna að sakast.

Auðvitað svíður Gylfa þessi leiðrétting, enda hefur hann verið hellsti talsmaður fjármagnsaflanna í landinu og sennilega gerði hann sín stæðstu afglöp í kjölfar bankahrunsins, þegar hann hafnaði með öllu að vísitölutrygging lána yrði afnumin tímabundið, meðan efnahagslífið kæmist á rétt ról. Ef það hefði verið gert væri ekki þörf á leiðréttingu húsnæðislána í dag.

4. Aftenging frítekjumarks við lífeyrisbætur var ekki bara þörf, heldur nauðsynleg aðgerð. Önnur eins ósvinna þekkist ekki um víða veröld, en einmitt þessi tenging tekna og eigna við lífeyrisgreiðslur. Þessi ósköp gátu einfaldlega lagt lífeyriskerfið í rúst. Til hvers að að greiða í lífeyrissjóð ef ekkert fæst úr honum, af þeirri ástæðu einni saman að manni takist að safna sér einhverjum aukasjóð yfir ævina?

Það er auðvitað rétt að þeir sem eru á lágmarkslífeyri og eiga enga sjóði, fá ekkert vegna þessa, en skaði þeirra er heldur enginn. Hins vegar er spurning hvort réttlátt sé að það eigi að hegna þeim sem tekst að safna sér einhverjum aukasjóð, í nafni jafnaðarmennskunnar.

5. Virðisaukaskattur og vörugjald. Þetta mál er heitast í umræðu dagsins og vissulega slær Gylfi um sig með því. En skoðum aðeins staðreyndir þessa máls. Hækkun neðra þrep virðisaukaskatts mun hækka matvörur, um það deilir enginn. En hversu mikið? Þessi hækkun mun nema sem svarar 0,7% kjaraskerðingu þeirra sem eru á allra lægstu laununum, þ.e. ef sá hinn sami á ekki rétt á barna- og vaxtabótum, eða annarra mótvægisaðgerða sem boðaðar eru samhliða þessari hækkun. Og ekki má þessi einstaklingur heldur kaupa neitt sem er í efraþrepinu, til að kjaraskerðingin haldi sér. 

Því má ætla að lang flestir njóti einhverra þeirra mótvægisaðgerða sem boðaðar eru og því ekki um kjaraskerðingu hjá þeim að ræða, heldur kjarabót. Hitt má svo deila um hvort eitthvert misvægi sé á þessum kjarabótum, vegna aðgerða ríkisstjórnarinnar. Sumir fá kannski meira og aðrir minna, eins og alltaf þegar um skattbreytingar er að ræða. Það misvægi þarf þó ekki að einskorðast við tekjumark einstaklinga, frekar neyslumynstur.

Almennt er það svo að um kjarmál launafólks er samið milli þeirra og atvinnurekenda. Aðgerðir stjórnvalda eiga ekki að skipa þar einhvern sess, enda slíkar aðgerðir ansi léttar í hendi og geðþóttarákvörðun stjórnvalda hverju sinni hvort þær halda eða ekki. Þetta sást vel á síðasta kjörtímabili, þegar stjórnvöld ákváðu einhliða að afnema tengingu persónuafsláttar við vísitölu. Þó var þessi tenging framlag stjórnvalda á sínum tíma til að undir kjarasamninga yrði skrifað, nokkrum árum fyrr.

Það ætti ekki að vera stór mál fyrir Gylfa að ná fram 0,7% aukalaunahækun fyrir þá sem eru á lægstu laununum og engra mótvægisaðgerða njóta, það þarf sjálfsagt engin stórátök til að ná fram þeirri leiðréttingu.

Hitt gæti reynst erfiðara fyrir Gylfa, að hreinsa skítinn eftir sjálfann sig í síðustu kjarasamningum. Þar liggur meinið grafið, ekki hjá stjórnvöldum. Í síðustu kjarasamningur tók Gylfi þátt í einni mestu svikamillu sem launþegar hafa lennt í. Samið var um launahækkun upp á 2,8% og því haldið fram að um einhverskonar þjóðarsátt væri að ræða. Þjóðarsátt verður aldrei gerð nema með aðkomu allra hópa í þjóðfélaginu, einn hópur má sín lítils í slíkri sátt. Enda kom á daginn að enginn var á sömu línu og Gylfi, ekki einu sinnu þeir sem sátu andspænis honum við samningsborðið. Þeir hlógu dátt.

Verið getur og reyndar miklar líkur á, að til harðrar baráttu almenns launafólks komi í vetur, með tilheyrandi verkföllum og skelfingu fyrir alla. Sú harka skapast þó ekki vegna aðgerða stjórnvalda, enda erfitt að fara í verkföll vegna aukins kaupmáttar. Ef til hörku kemur er ástæðan að öllu leiti vegna þeirrar kúgunnar sem Gylfi stóð að varðandi launafólk, í síðustu kjarasamningum.

Gylfi kallar ríkisstjórnina "ríkisstjórn ríka fólksins". Hvaða nafn gefur hann þá síðustu ríkisstjórn? Ef skoðuð eru verk núverandi ríkisstjórnar og þau borin saman við verk hinnar fyrri, hlýtur Gylfi að gefa henni ljótt nafn. Þá var ekki hikað við að ráðast beint gegn launþegum, bæði í svívirðilegri skattlagningu, sem og afnámi hinna ýmissa réttinda.

Hverjum þeim sem leggur á sig að skoða verk Gylfa, sér að þar fer maður auðvaldsins. Þó hann, af veikum mætti, reyni að tala máli launafólks, svona einu sinni á ári, er það máttlaust gegn verkum hanns. Og svo merkilga vill til að þetta auma tal hanns um aðstæður láglaunastétta, byrtist alltaf rétt fyrir ársþing ASÍ. Það var einmitt fyrir slíkt þing sem hann opinberlega sagði sig úr Samfylkingunni, haustið 2012, vitandi að öðrum kosti yrði honum ekki sætt í stól forseta ASÍ. Þessi úrsögn hanns var þó einungis í orði, ekki á borði.

Gylfi Arnbjörnsson getur vissulega þakkað hinu sovéska skipulag innan verkalýðshreyfingarinnar, sem tryggir honum stól  forseta ASÍ svo lengi sem honum sýnist, svona rétt eins og forsetar Sovétríkjanna voru nokkuð tryggir með sín embætti. Að lokum hrundu Sovétríkin og alls ekki fráleitt að sömu örlög nálgist ASÍ, hratt og hljótt!

 

Bjarni vandar ASÍ ekki kveðjurnar

Athugasemdir

[Sigurdur Hjaltested (IP-tala skráð) 21.9.2014 kl. 21:54]

Godur pistill hja ther og svo rett. Tek undir lokin hja ther og vona bara fyrir verkalydinn ad ASI lognist utaf. Thad hefur akkurat ekkert gert fyrir verkalydin fra thvi thessi vesalingur og samfoisti komst i stolinn.