Vörn Más barnaleg

Því betur sem mál Más skýrist, aukast efasemdir um vit og glóru þessa manns. Það er orðið ljóst að ákvörðun um að bankinn kostaði málaferli hanns við bankann voru tekin án vitundar og samþykkis bankaráðs, að þessi ákvörðun var tekin af formanni ráðsins, hugsanlega í samvinnu við Má sjálfann.

Sú vörn sem Már hefur gripið til í þessu máli er frekar barnaleg. Fyrir það fyrsta þá segir hann nú að hann hefði aldrei haldið málinu til streytu nema hafa fullvissu fyrir því að allur kostnaður yrði greiddur af bankanum sjálfum. Þetta segir tvennt; þessi ákvörðun hefur verið tekin á frumstigum málsins, sem aftur segir að Kata Júl. hefur logið að Alþingi. Hennar afsökun hefur verið að málið hafi verið í miðju ferli og því ekki legið fyrir á þeim tíma að bankinn myndi standa straum af kostnaði Más. Nú hefur Már afsannað þá afsökun Kötu.

Þá hefur Már og reyndar líka Lára, haldið því fram að nauðsynlegt væri fyrir bankann sjálfann að fá úr þessu skorið. Auðvitað hlýtur að vera nauðsynlegt fyrir banka að fá botn í málaferli sem bankastjórinn sjálfur fer með á hendur bankans. En það réttlætir ekki að bankinn greiði allan kostnað, enda var það ein af kröfum bankans að sá kostnaður myndi falla á Má. Lár V Júlíusdóttir er lögfræðingur, með málflutningsréttindi fyrir Hæstarétti. Lára var um skeið lögfræðingur ASÍ og þekkir vel til vinnuréttar. Hún veit líka að aldrei hefur komið upp sú staða að launþegi sem fer í mál við sinn atvinnurekenda og tapar því máli, hafi fengið sinn málskostnað greiddan frá þeim atvinnurekenda.

Þessi rök, að svo mikilvægt hafi verið fyrir bankann að fá úr málinu skorið, standast ekki. Ef slík rök eru tekin gild er hætt við að margur geti sýnt fram á enn ríkari þörf fyrir niðurstöðu. Það fer auðvitað enginn með mál gegnum bæði dómstig nema hann telji ríka þörf á niðurstöðu.

Már segir að launalækkunin sjálf hafi ekki verið aðalmálið, heldur sjálfstæði bankans. Við þetta hengir hann áhyggjum sínum fyrir arftökum sínum. Þarna reynir Már að gera sjálfan sig að píslavætti.

Þessi ákvörðun kjararáðs kemur sjálfstæði bankans ekkert við. Kjararáð var einungis að úrskurða um laun vegna nýrra laga, sem þáverandi ríkisstjórn hafði sett. Þessi lög voru ekki sett gegn seðlabankastjóra einum, heldur forstjórum allra fyrirtækja ríkisins, þar á meðal seðlabankastjóra. Því eru þessi rök Más haldlítil. Við gildistöku þessara laga voru margir sem þurftu að sætta sig við launalækkun og að auki voru þessi lög voru notuð sem rök fyrir því að skerða réttindi aldraðra og öryrkja. Heildartekjur aldraðra og öryrkja náði þó ekki nema broti þeirra launaskerðingar sem Már þurfti að taka á sig!!

Um samanburð Más á einkamáli gegn Seðlabankanum um launakjör sín við þjóðlendumálin er fátt að segja annað en hann opinberar sína fávisku enn frekar. Fyrir það fyrsta var samið um það fyrirfram að allur kostnaður myndi greiðast af ríkinu í þjóðlendudeilunum, slíkur samningur var ekki gerður í máli Más gegn bankanum.

Þá eru þjóðlendumálin allt annars eðlis en einkamálaferli vegna kjara. Þar var um að ræða spurningu um eignarrétt. Ríkið fór viljandi fram með stöngustu kröfur um eignarrétt á löndum. Síðan var það á valdi dómstóla að skera úr um hvort bændur hefðu nægjanleg gögn til að halda sínum löndum. Því var þarna um að ræða vísvitandi ofsókn af hálfu ríkisins og til að koma til móts við þá ofsókn var ákveðið að ríkið stæði skil af kostnaði við að láta dómstóla skera úr um ágreining. En fyrst og fremst var um það samið strax í upphafi að kostnaður vegna þessa myndi lenda á ríkinu. Það kom líka á daginn að flestir þeir sem töldu sig hafa verið hlunnfarna unnu sitt mál, þannig ríkinu hefði líklega verið dæmdur allur kostnaður hvort eð var. En það kom þó aldrei til þess að dómstólar þyrftu að taka afstöðu til þess, þar sem samningur lá fyrir.  

Í máli Más gegn Seðlabankanum fór bankinn hins vegar fram á við dómstóla að kostnaður félli allur á Má. Þessa kröfu lagði bankinn fram. Þegar síðan dómur fellur er ekki fallist á þá kröfu, heldur hvorum aðila fyrir sig gert að bera sinn kostnað, jafnvel þó bankinn hafi unnið málið að öllu öðru leiti. Það má því með sanni segja að Lára hafi vísvitandi gengið gegn úrskurði Hæstaréttar, nú eða bankaráðs, ef Már segir satt.

Það er magnað að Már skildi ekki vera látinn fara þegar hann fór í mál við bankann. Það á sér sennilega ekki fordæmi að æðsti stjórnandi fyrirtækis fari í mál við eigið fyrirtæki vegna launa sinna.

Hvernig hann síðan tekur á þessu máli nú, þegar það óvart opinberaðist, ætti að gera stjórnvöldum létt að reka hann. Þau rök sem Már hefur telft fram til þessa eru vægast sagt barnaleg og vart hægt að segja að maður sem heldur fram slíkum rökum hafi þá getur eða vit sem þarf til að stjórna seðlabanka!!

 

Upplýsti ekki bankaráðið

Athugasemdir

[Guðmundur Ásgeirsson, 9.3.2014 kl. 16:56]

Það var stolið úr seðlabankanum af starfsmönnum hans.

Seðlabankinn fór ekki heldur eftir dómi Hæstaréttar.

Í siðmenntuðum löndum væri slíkum banka lokað.

[Bjarni Jónsson, 9.3.2014 kl. 20:51]

Hrokagikkurinn í stóli Seðlabankastjóra hefur sýnt af sér vítavert dómgreindarleysi og ótrúlega græðgi.  Orð fyrrverandi formanns bankaráðsins, Láru V., um, að hún hafi notið stuðnings meirihluta bankaráðsins, án þess að nokkurt minnisblað eða fundargerð styðji það, verður að rannsaka.  Það kann að verða nauðsynlegt fyrir bankann að krefja hana um endurgreiðslu á sé, sem hún e.t.v. samþykkti að greiða úr sjóði Seðlabankans í heimildarleysi.  Prókúruhöfum ber að sæta ábyrgð.

[Filippus Jóhannsson (IP-tala skráð) 9.3.2014 kl. 22:00]

Það liggur í augum uppi að Seðlabankastjóri á að segja af sér strax. Lára Júlíusdóttir endurgreiði bankanum þennann málskostnað sem hún tók ófrjálsri hendi og missi lögmannsréttindi sín ævilangt. Menn hafa verið dæmdir fyrir minni sakir, því að sleppa hvítflibbaliðinu endalaust.

[kristinn geir steindórsson briem (IP-tala skráð) 10.3.2014 kl. 23:43]

í sambandi við þjóðlendur þá borgar ríkið ekki allan kosnað bara þann sem það telur eðlilegt. reinslan af ríknu er að það er nískt . svo már gétur ekki notað þjóðlendulög sem rök.