"Hin hliðin"

Á hverjum laugardagsmorgni má lesa skrif Þorsteins Pálssonar í Fréttablaðið. Þetta er orðið jafn tryggt og að sól rennur upp að morgni. Þennan laugardag er fyrirsögnin á pistli Þorsteins "Hin hliðin".

Það leynast oftast einhver sannleikskorn í skrifum Þorsteins, þó oftast séu greinar hans litaðar blindu af ást til ESB. Frekar í ætt við trúboð en pólitískar hugsjónir. En það er alltaf jafn gaman að lesa skrif Þorsteins, jafnvel þó þær séu á trúarlegum nótum. En ekki meira um þessa grein Þorsteins, sem hann kallar "Hin hliðin", fólk getur skemmt sér við lestur hennar í Fréttablaðinu.

Það sem mér er ofar í hug þegar nafn Þorsteins ber á góma og reyndar nöfn fleiri mann sem telja sig til Sjálfstæðisflokks, er framferði þeirra síðustu tvær vikur.

Eftir síðasta landsfund flokksins, þar sem samþykkt var af miklum meirihluta fundarmanna að draga umsókn okkar að ESB til baka og ekki hefja þá vegferð aftur nema þjóðin ákvæði slíkt í kosningu, hafa þessir menn farið offari. Sjálfur hefur Þorsteinn mætt á hvern fundinn af öðrum með sitt trúboð og fréttamiðlar hafa verið duglegir við að taka viðtöl við hann. Félagar hans í trúarhreyfingu ESB hafa stutt hann dyggilega í þessari baráttu. En kannski ætti Þorsteinn og félagar að skoða þá hlið teningsins sem snýr að lýðræðislegum rétti.

Fyrir það fyrsta var þessi ákvörðun landsfundar Sjálfstæðisflokks tekin á lýðræðisgrunni. Um hana var kosið og meirihlutin tók þessa ákvörðun. Þá felur þessi tillaga í sér aukið lýðræði, þ.e. að valdið til þessarar ákvörðunar er fært til þjóðarinnar. Því ber tillaga Sjálfstæðisflokks og reyndar einnig Framsóknarflokks og Hægri grænna, í sér aukið lýðræði. Í stað þess að halda áfram vegferð sem þjóðin var aldrei spurð um, er þeirri vegferð hætt þar til þjóðarvilji er til staðar. Þegar það umboð hefur verið fengið eru talsmenn þjóðarinnar mun sterkari á eftir. Velji hins vegar þjóðin að láta staðar numið, verður að virða það. Enginn hefur umboð til slíkrar vegferðar ef þjóðin er á móti henni, það er enginn svo vitiborinn að hann geti tekið þjóðarvilja og sett hann undir stól!

Þorsteinn og félagar, sem mest hafa haft sig í frammi síðustu tvær vikur ættu því að fagna þessari tillögu flokk síns. Þeir telja sig vera að tala fyrir meirihluta landsmanna og því ættu þeir ekki að óttast slíka kosningu. Ef þeir óttast hana, eins og halda mætti af þeirra málflutningi, eru þeir að fara freklega gegn lýðræðinu. Þá eru þessir menn að segja að þeir hafi vit til að segja þjóðinni fyrir verkum, segja að þeirra hugsjón sé æðri þjóðarvilja og að lýðræðinu sé fórnandi fyrir hana.

Lýðræðið byggir á meirihluta, þetta er grunnur lýðræðisins. Þetta segir að stundum verða menn undir í kosningu. Þeir sem hafa þroska til að virða meirihlutavilja, virða lýðræðið, sætta sig við slíkt. Þeir sem ekki geta sætt sig við slíkt tap, hafa ekki þroska til að taka þátt í lýðræðislegri umræðu eða ákvarðanatöku. Hafa ekki þroska til að vera þáttakendurn í lýðræðinu.

Það er merkilegt að fylgjast með trúboði aðildarsinna síðustu daga og ekki síður merkilegt að sjá hverjir halda uppi þessari umræðu.

Umræðan byggir fyrst og fremst á tvennu, þeim öfugmælum að lýðræðið verði ekki tryggt nema þjóðin fái að kjósa um samning og að þjóðinni sé ekki treystandi fyrir eigin gjaldmiðli.

Fyrra atriðið er öllu undarlegra. Hvernig er lýðræðið best tryggt með því að þjóðin fái að kjósa um samning sem hún hefur aldrei beðið um? Þetta er eins og leggja fyrir einhvern samning um kaup á húsi, þó hann hafi aldrei ætlað í slík viðskipti.

Seinna atriðið lýsir vantrausti á þjóðina. Þar er í raun verið að halda því fram að á Íslandi búi einungis hálfvitar, sem ekki kunni fótum sínum forráð. Þá er ljóst að jafnvel þó þjóðin væri öll sem einn maður um að taka upp erlendann gjaldmiðili og þar yrði evran fyrir valinu, mun slík skipti ekki geta orðið fyrr en eftir einhver ár og þangað til verðum við að leggja allt okkar traust á okkar íslensku krónu. Þessir menn hafa ekki haft hina minnstu tilburði til að gera grein fyrir sínum hugmyndum um hvernig reka á hagkerfið fram til þess. Þeirra málflutningur byggist á þeirri fátæklegu fullyrðingu að hér muni allt batna við upptöku evru, gott ef sólin fer ekki líka að skýna skærar.

Inn í þessa umræðu spilast síðan fulyrðingar sem sjaldnast eiga við rök að styðjast. Einn er sá maður sem lengi og hart hefur barist fyrir aðild að ESB, Andrés Magnússon, framkvæmdastjóri verslunar og þjónustu. Hann var spurður að því, af fréttastofu RUV, hvort ekki gæti skapast hætta fyrir íslenskann bústofn ef innflutningur á hráu ofrosnu kjöti yrði óheftur. Hann sagði að ekki væri hægt að fullyrða slíkt nema láta á það reyna! Þvílík fyrra! Og hvað ætlar framkvæmdarstjórinn að gera ef hér kæmu upp sjúkdómar sem íslenskur bústofn er með öllu ófær að takast á við? Ætlar hann þá bara að segja sorrý? Þetta er einungis ein byrtingarmynd þess málflutnings sem aðildarsinnar halda uppi.

Þegar skoðað er hverjir það eru sem mest halda sig í frammi við trúboð ESB, kemur í ljós að þeir tengjast flestir ákveðnum starfsgreinum. Talsmenn verlsunar og þjónustu, hluti menntaelítunnar og hluti atvinnurekenda eru þar áberandi, að ógleymdri fjármálaelítunni. Þetta eru þeir hópar sem sannarlega munu hagnast á aðild.

Verslunin sér fram á minni gjöld til ríkisins, í formi lægri skatta. Haldi einhver að það muni skila sér til neytenda, er það mikill misskilningur. Sá hagnaður fer allur í vasa verslunareigenda.

Menntaelítan sér fram á auðvet aðgengi í styrkjakerfi ESB. Sjá fram á að sú barátta þeirri verðu auðveldari en hingað til.

Atvinnurekendur sjá fram á enn auðveldari nálgun eftir ódýru vinnuafli.

Og fjármálaelítan sér fram á enn auðveldari leið til gróða, sér fram á að geta sprengt bankakerfið langt umfram getu eða þarfar þjóðarbúsins, eins og gert var síðustu misserin fyrir hrun. Hún sér fram á að geta komist í klúbb þeirra stórríku aftur, þar sem hún fékk að dvelja um hríð, eða þar til skýjaborg hennar hrundu eins og spilaborg.

Það merkiegasta við málflutning aðildarsinna er þó sennilega að þeir eru flestir einnig hörðustu varðhundar verðtryggingar. Ekki hefur neinn þeirra rökstutt þessi öfugmæli sín og ekki dettur neimun fjölmiðli í hug að krefja þá um slíkann rökstuðning.

Það er ljóst að kostnaður okkar við aðild verður nokkur. Við munum þurfa að leggja mikið fjármagn til sambandsins og nærri víst að ekki næst að ná því öllu til baka í formi styrkja. Þar munu auðvitað möguleikar menntaelítunnar verða skör hærra en annara þjóðfélagsþegna. Það er undarleg ráðstöfun að láta ákvörðun um hvernig nota skuli styrki til hinna ýmsu greina í þjóðfélaginu renna fyrst til Brussel og láta kommisara þar um skiptingu þess fjár, með tilheyrandi kostnaði. Þetta er eins og að atvinnurekendur greiddu ekki launþegum launin, heldur færu þau til þriðja aðila. Síðan væri það undir launþeganum sjálfum komið hversu mikið af launum hann nær að endurheimta, eftir að milliliðurinn hefur tekið þann skerf af þeim sem hann telur sér hæfilegt!

Væri þá ekki betra að leggja félagsgjöldin til ESB í íslenskann sjóð og deila úr honum eftir því sem við sjálf teljum best hverju sinni. Þannig er komist hjá þeim kostnaði sem þarf að greiða til uppihalds kommisarakerfisins í Brussel og allt það fjármagn sem við sjálf búum til, kæmi okkur til góða.

Það er ljóst að út frá fjárhagslegu sjónarmiði er aðild okkur óhagstæð. Auðvitað eru uppi þær hugmyndir að slíkt sjónarmið eigi ekki að ráða, heldur samhyggðin við Evrópu.

Þetta er vissulega gott og gilt sjónarmið og þeir sem þannig hugsa eiga auðvitað að viðurkenna það með stolti. Ekki fela sig bakvið einhver ímynduð hagræan sjónarmið sem ekki standast.

Það er nefnilega um þetta sem spurningin stendur, hvort við viljum verða tengdari ríkjum ESB, jafnvel þó það kosti okkur eitthvað fjármagn og jafnvel þó við þurfum að fórna hluta af okkar sjálfsákvörðunarrétti. En þá verður fólk að gera sér ljóst hvert raunverulegt vald okkar yrði innan þeirrar samvinnu, með 0,06% vægi. 

Þetta er í raun eina hlið teningsins sem Þorsteinn Pálson veltir í höndum sér, sem skiptir máli. Einhverra hluta vegna kýs hann þó að láta hana snúa niður.

 

Athugasemdir

[Sigurður Kristján Hjaltested (IP-tala skráð) 9.3.2013 kl. 22:43]

Alveg sammála þér Gunnar. Það er í raun alveg stórfurðulegt hvernig

þessir ESB sinnar vilja túlka lýðræðið. Hingað til hafa minnihlutahópar

náð þeim árangri að koma sínum sjónarmiðum í gegn með

stöðugum hræðslu áróðri, sem hefur orðið til þess að Alþingi

hefur samþykkt allskonar dellu, því annars gæti það

(þingmenn) átt það að hættu að verða kallaðir ýmsum ónöfnum

frá þrýsthóp þessara manna.

Minnihluti á ekki að stjórna svo einfalt er það. Því miður hefur það

skeð of oft. Lýðræði gengur út á meirihluta og það þarf ekkert

að rökræða um það. Hræðslan við þjóðaratkvæðagreiðslu liggur

í óttanum við lýðræðið. Þ.e.a.s vitandi  af því að þeirra

málflutningur/málstaður er tapaður ef þjóðin fær að kjósa.

Í raun heitir þessi tækling, andlýðræðisleg.

M.b.kv.