23 milljarða hækkun lána - 820 milljónir hvern dag

Mæld vísitala hækkar í febrúar um 1,64%. Þetta er mesta hækkun síðan bankarnir hrundu.

Þessi hækkun mun skila bönkum og lánafyrirtækjum 23 milljarða hækkun á höfuðstól lána almennings. 23 milljörðum á 28 dögum!!

Það er erfitt að reka fyrirtæki með tapi sem fær slíka bónusa, fyrir akkúrat ekki neitt!

Ekkert liggur að baki þessari hækkun og í raun engin forsenda fyrir henni, nema mæld vísitala neysluverðs. Hvers konar þjóðfélag er eiginlega hér á landi? Hvernig getur nokkur maður rökstutt þetta rugl?

Þessir 23 milljarðar sem nú leggjast á lán fólks nú munu aldrei fara þaðan aftur. Þeir festast við höfuðstól lánanna og verða sem hluti þeirra þar til þau verða uppgreidd. Ekkert mun koma í veg fyrir það. Með verðtryggingu er útilokað fyrir fólk að komast undan þessum klafa, það mun bera hann til síðustu afborgunar lánsins!

Það er með ólíkindum að nokkrum manni skuli detta í hug að verja þessa skelfingu, hvort sem er með því að neita allri umræðu um hana eða með orðskrúði um að koma verðbólgu niður á skynsamlegt mark. Einungis afnám verðtryggingar getur afstýrt þeirri ógn sem að landinu steðjar. 

Samfylking vill ekkert um verðtryggingu tala, bendir bara á ESB. Þeir sem líta til Evrópu sjá þó að sú lausn er ekki til staðar og jafnvel þó svo væri mun þjóðinni ekki endast afl til að bíða þeirrar lausnar.

Hin Samfylkingin, sem eitt sinn var kölluð litla Samfylking en ber nú orðið nafnið stóra Samfylking, veit ekkert hvað hún vill. Þó er helst að sjá að hennar stefna samrýmist gömlu Samfylkingunni að fullu.

Sjálfstæðisflokkur lofar að koma verðtryggingu niður. Það er gott og gilt, en bjargar engu fyrir það fólk sem nú er að taka á sig þessa 23 milljarða. Þeir munu sitja fastir á lánum þess, jafnvel þó Sjálfstæðisflokk  tækist að koma verðbólgunni niður undir núllið. 23 milljarðarnir leggjast á lánin við næstu mánaðamót og þar munu þeir liggja! Það mun hins vegar reynast Sjálfstæðisflokki ofviða að koma böndum á verðbólguna, meðan verðtrygging er við líði. 

Framsókn lofar afnámi verðtryggingar. Vart verður séð að þeir komi því máli í gegn, þar sem þeir verða í öllu falli að treysta á samstarf við annan flokk, í ríkisstjórn. Það er bara enginn annar flokkur til staðar sem vill fara þessa leið.

Þeir sem sætta sig við að  verðtryggðar skuldir heimila hækki um 820.000.000 kr. hvern dag, nærri einum milljarði, verja verðtrygginguna. Sál þeirra er svört!!

 

 

 

Mesta hækkun síðan nóvember 2008

Athugasemdir

[Sæll (IP-tala skráð) 1.3.2013 kl. 09:29]

Sæll.

Spurningin sem enginn leitar svara við er: Hvað gerist ef við afnemum verðtrygginguna? Verður framboð lánsfjár það sama eða minna? Þetta skiptir máli. Hver er kostnaðurinn við afnám verðtryggingar? Hver borgar? Hvað með áhrif á þau lán sem þegar hafa verið veitt (verið er að breyta forsendum)?

Svo er enginn sem spyr hvað húsnæðiseigendur í öðrum löndum eru að greiða í raunvexti af sínum lánum. Gleymum verðtryggingunni eitt andartak, hvað með raunvexti? Af hverju greiða Íslendingar í kringum 5% raunvexti af sínum lánum þegar erlendir íbúðareigendur greiða 1-2% vexti? Skortir ekki eitthvað upp á samkeppni hér? Auðvitað!!

Almenna reglan ætti að vera sú að þegar tveir fullveðja aðilar gera með sér samning á hann að gilda - hvort sem útkoman er góð eða slæm fyrir annan aðilann. Fólk sem semur af sér verður að taka afleiðingum þess.

Vandinn er sá að varðandi húsnæðislánin er ekki jafnræði milli aðila. Eins og ég skil ástandið er það þannig að ef ég get ekki greitt af mínu láni og húsnæði mitt er yfirveðsett er ég fastur í húsi mínu og get ekkert gert. Hér hallar augljóslega mjög á lántaka. Sjallarnir komu með tillögu fyrir að verða tveimur árum sem er mjög góð: Lántakinn geti skilað lánastofnun sinni lykum að eigninni og verið þar með laus allra mála. Þá er það lánastofnunarinnar að koma húsnæðinu í verð og þar með er hún látin taka ábyrgð á eigin útlánastefnu. Lántakinn verður svo sjálfur að finna sér þak yfir höfuðið en hann er í það minnsta ekki þræll. Ef málin væru svona væri það báðum í hag að lenda einhverju samkomulagi enda lánastofnunum dýrt að sitja uppi með margar eignir sem engar tekjur eru af.

Nýlega sá ég að íbúðalánasjóður ætti um 2200 húseignir, hinir bankarnir eiga saman sjálfsagt eitthvað svipað saman. Af hverju eru lánastofnananir ekki skyldaðar til þess að setja þessar eignir á markað? Af hverju liggja lánastofnanir á hundruðum íbúða sem standa auðar? Þær eru að krukka í markaðinn - draga úr framboði og slíkt kemur beinlínis niður á neytendum. Af hverju gera þingmenn ekkert? Vilja þeir það ekki eða skilja þeir ekki vandann? Ég veit ekki hvort er verra? Anyone?

[Gunnar Heiðarsson, 2.3.2013 kl. 14:33]

Sæll Sæll og takk fyrir þessa athugasemd.

Þú segir að enginn leiti svara við því hvað kostar að afnema verðtrygginguna. Það er kannski rétt, en það er þá af viljaleysi. Þessar stærðir ætti að vera auðvelt að reikna. Sennilega kæmi þó flestum á óvart hversu lág sú niðurstaða gæti orðið, mun lægri en margur vill láta.

Hitt er erfiðar að reikna út og það er kostnaðurinn við að gera ekki neitt. Reyndar liggur niðurstaða þess nokkuð ljós fyrir, en erfiðara að segja til um hversu langan tíma tekur að ná henni. Niðurstaðan er annað bankagjaldþrot með þjóðargjaldþroti í kjölfarið. Hvort það skeður á einu ári eða lengri tíma er erfiðara að segja til um.

Tillagan um að skila húsnæði til lánastofnunar er góðrar gjalda verð. Staðreyndin er að það leysir þó ekki vandan til langframa, einungis skammtímaredding. Ef slíkt yrði tekið upp má gera ráð fyrir að bankarnir muni eignast stæðstan hluta íbúða landsins. Þúsundir myndu þá labba með lykilinn af sinni íbúð í sinn banka og skila honum inn. Lausnin hlýtur að byggja á því að fólk haldi húsnæði sínu, ekki að auka fasteignasafn bankans og að fólk fari á götuna.

Bankar og lánastofnanir eiga nú þegar þúsundir fasteigna, eins og þú bendir á Sæll. Þessar stofnanir eru orðnar markaðsráðandi á fasteignamarkaði. Þær hafa getu til að liggja með fasteignir og halda þeim frá markaði, til að halda uppi verði þeirra. Þetta er auðvitað út í hött og ætti ekki að þekkjast. Einfallt ráð væri ein lítil lagasetning sem skipaði bönkum og lánafyrirtækjum að setja þær eignir sem þær ráða yfir á markað, sölumarkað eða leigumarkað.

Það sem er þó skuggalegast við þessa stefnu bankanna, um að halda eignum frá markaði, er að oftar en ekki liggja þær eignir undir skemmdum vegna þess að þeim er hvorki við haldið né þær kynntar. Gífurleg verðmæti eru að fara forgörðum vegna þessa.