Látum lýðræðið blómstra, kjósum um framhaldið

Það sjónarspil sem stjórnvöld lögðu fyrir þjóðina á fyrsta degi Alþingis, eftir jólafrí, var mikið.

Ríkisstjórnin ákvað að "hægja" á aðildarviðræðum og Jóni Bjarnasyni var úthýst úr utanríkismálanefnd.

Nú hefur forsætisráðherra staðfest að um þetta hafi verið gert samkomulag, svo ekki kæmi til stjórnarslita. VG gaf þarna eftir í stóru máli til þess eins að stjórnin gæti lifað út kjörtímabilið. Það er helsta takmark Steingríms J, það er hans eina takmark. Forsætisráðherra hefur tekið af allan vafa um hvað málið snerist og engin afsökun VG liða getur breytt þeirri staðreynd. Hún setti ríkisstjórnina á öngulinn og Steingrímur kokgleypti.

Að "hægja" á aðildarviðræðum breytir engu. Aðlögunarferlið mun halda áfam á sínum hraða. Það er nefnilega svo að viðræðurnar sjálfar hafa gengið á hraða snigilsins og vart hægt að hæga á þeim meira. Aðlögunarferlið hefur hins vegar verið á fljúgandi siglingu og mun verða svo fram yfir kosningar. Þá mun áróðursstríðið verða á fullum skrið einnig, undir forsjá Evrópustofu og fjármagnað úr stórum sjóðum ESB.

Ef VG liðar, undir stjórn Steingríms J eru svo einfaldir að halda að það eitt að "hægja" á viðræðum, gefi þeim eitthvað aflátsbréf, er það mikill miskilningur. Ef þeir halda að þetta muni eitthvað minnka umræðuna um aðild og að hægt verði að halda þeirri umræðu utan kosningabaráttunnar, eru þeir gjörsamlega utan alls skilning á því í hverju pólitík er falin. 

Kröfunni um að draga umsóknina til baka og að ekki yrði aftur farið að stað nema að undanenginni kosningu meðal þjóðarinnar, þar sem þjóðin sjálf gæfi leyfi fyrir aðildarumsókn, áttu VG liðar að fagna. Þeir áttu að fagna kjarki Jóns Bjarnasonar og láta á það reyna hvort Samfylkingin ætlaði að fremja pólitískt sjálfsmorð með stjórnarslitum. En það gat formaðurinn ekki hugsað sér. Hans markmið kemur ekkert við hvernig þjóðinni farnast, hanns markmið koma ekkert pólitík við við, hans markmið er einungis eitt, að vinstristjórn lifi af eitt kjörtímabil. Til að það megi nást, er öllu öðru fórnað.

Þessi krafa um að draga til baka umsóknina og láta þjóðina ráða hvort áfram verði haldið er eins eðlileg og lýðræðisleg sem frekast getur orðið. 

Fyrir það fyrsta var ætt af stað í þessa ferð án aðkomu þjóðarinnar. Þá hafa allar áætlanir þeirra sem fyrir málinu stóðu, um tímalengd ferlisins, brostið. Það hefur komið í ljós að megin markmið umsóknarinnar, að sjá hvernig samning mætti ná, er ekki fyrir hendi. ESB hefur tekið það skýrt fram og það stendur skýrum stöfum í Lissabonsáttmálanum, að ekki sé um samningaviðræður að ræða, heldur aðlögunarviðræður. Þarna er mikill munur á.

Þá hefur ástand innan ESB breyst verulega frá því Alþingi samþykkti að fara þesa vegferð og fyrir séð að umgjörð sambandsins á einnig eftir að breytast, til meiri miðstjórnar. Sjálfur utanríkisráðherra sagði á Alþingi að um verulegt afsal fullveldis yrði að ræða fyrir Ísland, ef að aðild verður. Dettur nokkrum manni í hug að náðst hefði meirihluti á Alþingi, sumarið 2009, um aðildarumsókn, ef þetta hefði verið vitað þá? Ef utanríkisráðherra hefði þá sagt að aðild muni leiða af sér verulegt afsal fulveldisins?

Það eru því öll rök til þess að láta þjóðina taka afstöðu um hvort lengra verður haldið. Vissulega liggur ekki fyrir "samningur", en hann mun aldrei liggja fyrir. Það mun hins vegar einherntímann í framtíðinni liggja fyrir aðlögunaráætlun, tilboð frá ESB um hversu langann tíma við fáum til að uppfylla einstök atriði aðildarinnar. Hvenær slíkt tilboð af hálfu ESB mun liggja fyrir er með öllu óvíst, en litlar líkur eru á að það hafist á næsta kjörtímabili, miðað við ganginn hingað til.

Vera má að meirihluti þjóðarinnar vilji fá að sjá slíka áætlun, vilji fá að sjá hversu hratt við þurfum að uppfylla öll skilyrði ESB laga. Það mun þá koma fram í slíkri kosningu meðal þjóðarinnar. Á eftir yrðu þeir fulltrúar sem fyrir þjóðina fara, í þeim viðræðum, verða sterkari og hafa betra bakland.

Ef, hins vegar meirihluti þjóðarinnar vill láta staðar numið, verður það vissulega gert.

Hvor niðurstaðan sem yrði ofaná, sýnir vilja þjóðarinnar og mun því ná öllum vopnum úr höndum hins aðilans, minnihlutans. Því ætti að geta náðst sátt meðal þjóðarinnar um þessa lýðræðislegu aðferð, sérstaklega meðal þeirra sem gefa sig út fyrir og tala mikið um, aukið lýðræði. Þarna gætu þeir sýnt í verki að orð þeirra eru ekki bara orð.

Lýðræðinu verður ekki fullnægt með orðunum einum, því verður einungis fullnægt í verki.

 

 

Framhald viðræðna skilyrði samstarfs

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 16.1.2013 kl. 11:19]

Tek undir hvert einasta orð hjá þér Gunnar.