Keppni í heimsku og brjálæði!

Eftir að upp komst um svikamillu Runnig Tide, hélt maður að botninum í heimsku væri náð. Svo er þó alls ekki.

Carbfix vill dæla einhverjum milljónum tonna af co2 niður í iður jarðar, undir Hafnafirði.

Og það nýjasta, nýtt fyrirtæki, Röst; vill fá leyfi til að sturta 30 tonnum af vítissóta, já 30 tonnum, í Hvalfjörðinn.

Og ekki má svo gleyma Heidelberg, sem enn vill fá að flytja fósturjörðina okkar úr landi.

 

Allar þessar hugmyndir eru sagðar í nafni loflagsbreytinga, en eiga frekar kannski heima í höfðum brjálaðra gervivísindamanna. Reyndar er drifkrafturinn ekki svo flókinn, heldur eru það peningarnir sem ráða eins og alltaf.

 

Runnig Tide

þarf vart að minnast á. Þó verður að segja að þær tölur sem ræddar eru magn sem sleppt var í hafið eru kolrangar. Mun meira magn var flutt frá Kanada hingað til lands en það sem gefið er upp og mun minna magn var eftir í landi þegar yfir lauk. En það kemur ekki á óvart, allt sem frá þessu fólki er stóð að verkefninu kom, voru lygar eða ímyndanir.

Góðu heilli tapaðist ekki mikið fé hér á landi af því ævintýri, þó æra sumra hefði skerst verulega. Því meira var tapið hjá erlendum aðilum og sjóðum, sem létu blekkjast.

 

Carbfix

er af sama toga, verið að blekkja almenning. Svo kómískt, eða öllu heldur sorglegt, sem það er, þá tvinnast þessi verkefni saman. Núverandi forstjóri OR, eiganda Carbfix, var áður bæjarstjóri á Akranesi og greiddi þar götur Running Tide. 

Því er gjarna haldið fram að þarna sé um reynda aðferð að ræða og nefnt að Carbfix hafi stundað þetta um árabil á Hellisheiðinni. Að bera það saman við áætlanirnar í Hafnafirði, eða Þorlákshöfn, eða bara þar sem þeir ná að plata almenning, er svo fjarri lagi samanburðarhæft. Bara það eitt að á Hellisheiðinni hefur verið dælt niður um 45.000 tonnum af co2 undanfarinn áratug eða svo. Í Hafnafirði (Þorlákshöfn) er ætlunin að dæla niður 3.000.000 tonna af co2 á ÁRI. Firringin er algjör. 

Þá er rétt að minna þá á sem enn muna einn áratug aftur í tímann, hvernig upphaf þessarar dælingar var og ástæðu hennar. Fyrst og fremst var verið að reyna að minnka sýrumengun frá orkuverinu, sem hafði verið að hrella höfuðborgarbúa og nærsveitir. Niðurdæling á co2 var bara aukaafurð og kom til síðar. Þá ættu menn að mun hvernig jörð skalf við upphaf verkefnisins, ekki síst í Hveragerði en fannst líka vel til borgarinnar. Það varð því að draga verulega úr dælingu, til þess eins að róa fósturjörðina.

 

Röst,

nýtt fyrirtæki í eigu þeirra er stóðu að Running Tide ævintýrinu  hefur nú skotið upp kolli sínum. Þeirra áætlanir eru nokkuð skuggalegri en þær sem að ofan eru taldar, reyndar svo skuggalegar að maður hélt í fyrstu að um grín væri að ræða. Því miður er ekki svo. 

Röst hyggst setja 30 tonn af vítissóda í Hvalfjörðinn. Miðað við hvernig Runnig Tide höndlaði sannleikann um sína aðfarir og að um sömu eigendur er að ræða, má búast við að magnið verði töluvert meira. Ekki að það skipti svo sem mestu máli, 30 tonn er alveg yfirdrifið. 

Talskona þessa fyrirtækis lét hafa eftir sér að þetta væri svo lítið magn að það hefði engin áhrif. Þá spyr maður, auðvitað eins og hálfviti, hvers vegna þá að ver að þessu? Ef þetta hefur engin áhrif, hvað þá? Þá hefur einnig komið fram frá fyrirtækinu sú mýta að ætlunin væri að blanda þessum 30 tonnum út í 200 tonn af vatni og þá væri blandan algerlega hættulaus. Ég veit eiginlega ekki hvað skal segja um svona fullyrðingu, annað hvort heldur hún að fólk sé fífl, eða hún sjálf gæti borið slíkan titil.

Þessi blanda Rastar mun þá verða með styrkleika upp á um 15% vítissóta og af þeirri blöndu er ætlunin að hella 230 tonnum í Hvalfjörðinn, innst þar sem hafstraumar eru minni. Þessi kokteill mun því fá að grassera í rólegheitum á því svæði sem fólk gerir sér til skemmtunar að ganga fjörur og tína sér skelfisk til átu. Og hvaða áhrif hefur þessi kokteill á laxinn. Hann gengur með landi í sínar ár og hefur ekki tök á að vita hvar hefur verið mengað og hvar ekki.

Þá skreyta þessir aðilar sig með því að ekki sé um ábatafyrirtæki að ræða, að ekki sé ætlunin að selja kolefniskvóta. Auðvitað er ekki verið að vinna þetta frítt, heldur eig einhverjir sjóðir að greiða kostnaðinn. hvaða sjóðir eða hvernig þeir eru fjármagnaðir kemur ekki fram. Þó er ljóst, sama hvaða sjóður er og sama hvernig hann er fjármagnaður, sá kostnaður lendir ætíð á endanum alltaf neðst í virðiskeðjunni.

Þessi áform Rastar eru svo gjörsamlega út úr kú að engu tali tekur.

 

Heidelberg 

þarf vart að ræða. Þar heldur Steini Víglunds sig enn við sama heygarðshornið, vill flytja fósturjörðina okkar til Evrópu, svo steypa megi þar meira. Hann heldur sig í tískunni og segir það vera til að minnka kolefnisspor steypu þar ytra. Líklegra er að þar búi að baki einfaldari orsök, eða skortur á steypuefni, eða réttara sagt reglugerðafargan þar ytra orðið svo flókið að einfaldara er að sækja steypuefni til Íslands en að berjast við búrókratana í Brussel.

Honum gengur hins vegar svolítið brokklega að fá aðstöðu hér á landi, til að flytja fósturjörðina okkar til Evrópu. Það er vonandi að enn muni verða andstaða við þessar áætlanir Steina.

 

Allar eru þessar gölnu hugmyndir framkvæmdar í nafni loftlagsins, eða öllu heldur einu pínu litlu efni lofthjúpsins, co2, þ.e. er ein eining kolefni og tvær einingar súrefni. Þetta efni hefur stundum verið kallað lífsandi, enda fæða plantna á jörðinni, vinna úr því kolefnið og skila súrefninu til baka. Fari magn þess niður fyrir ákveðin mörk, mun allt gróðurlíf deyja og þá um leið allt líf á jörðinni.

Hvaða brjálæði skýtur upp kollinum næst?

En hvað um það, alla vega verður ekki jörðinni bjargað með því að fórna náttúrunni.