Hrossakaup

Jæja, nú virðist þingheimur vera að hefja sín árlegu hrossakaup. Hver fær hvað og hver ekki. Í þessum kaupum fer enginn sáttur frá borði, en þó enginn með neinum skaða. Vinnuveitendur þeirra, við þjóðin, komum til með að bera hann, sem áður.

Tvö mál eru stjórnarliðum hugleikin, að hækka veiðigjöld og binda okkur enn fastar við ESB með samþykkt bókunar 35 við EES samninginn. Fyrra málinu hefur einkum verið mótmælt af sjöllum, meðan Miðflokkur hefur tekið að sér að standa vörð sjálfstæðisins. Til fróðleiks var einn stjórnarflokkanna mjög einarður gegn þessum málum fyrir kosningar, þó það sé gleymt nú.

Efnislega ætla ég ekki að fara í gegnum þessi tvö mál, allir sem vilja ættu að þekkja þau nokkuð vel, eftir langar umræður á þingi. Þó verður að segja að auknar álögur hafa aldrei aukið hagvöxt, þvert á móti. 

En þessi tvö mál eru í eðli sínu mjög ólík. Auknar álögur á ákveðna atvinnugrein er eitthvað sem hægt er að draga til baka, ef vilji þings er til þess. Hinu verður ekki svo auðveldlega aftur snúið, frekara aflát fullveldisins. Það mun standa um ókomna tíð.

Því er mikilvægt að í þessum hrossakaupum þingheims, verði ekki gefið eftir af sjálfstæðinu, að frekar verði látið undan í skattaálögum. Það má leiðrétta síðar. 

Samningaþóf á þingi

Valkyrjurnar kikna í hnjánum fyrir framan Trump

Það leynir sér ekki aðdáun valkyrjanna á Trump. Önnur sagt hann vera heillandi og fágætt bros fer um varir hinnar. Vantar bara þá þriðju til að syngja eina vögguvísu fyrir hann.

Það er annars hið besta mál að ráðafólk okkar skuli taka forseta Bandaríkjanna í sátt, enda öflugasta ríki okkur til varna ef á þarf að halda. Hernaðarmáttur esb ríkja segir þar lítið. Þó Trump sé eins og hann er, gamall egóisti sem komst til valda með auð sínum, mun hans tími verða stuttur í veraldarsögunni. Aðrir munu taka við og mikilvægt fyrir okkur, sem örþjóð, að spilla ekki sambandinu í vesturátt.

Það er líka gleðilegt að ríki esb skuli nú loks ætla að leggja fram sitt framlag til NATO, en það var krafa Trump á hans fyrra kjörtímabili og aftur þegar hann komst til valda í vetur. Einföld krafa um að staðið yrði við þann samning. Loks nú ætla Evrópuríki að uppfylla hann. Þar með er búið að eyða þeirri vá sem virtist ætla að raungerast, að slit yrðu á milli gömlu og nýju þjóða hins vestræna heims. 

Það er hætt við að kalt vatn renni milli herðablaða Pútíns. Það sem hann sá sem auðvelda bráð er nú ekki eins auðveld. Ekkert er lengur sem heftrar því að stærsta og öflugasta herveldið komi vinaþjóðum sínum til hjálpar, verði á þær ráðist. 5. greinin er orðin virk aftur. 

Við íslendingar höfum verið þeirrar gæfu njótandi að vera herlaus þjóð. Við höfum því verið undanskilin þeirri kvöð að þurfa að greiða fullt gjald til hermála. Það virðist standa. Vonandi ber okkur gæfa til að vera herlaus um alla framtíð. En til að svo megi verða, verðum við að halda góðu sambandi við vinaþjóðir okkar, jafnvel þó trúðar nái völdum um skamma stund. 

Þá verða íslenskir ráðamenn að fara að átta sig á því að okkar hlutverk í heimsmálum er ekkert. Við eigum ekki að skipta okkur af vopnaskaki stórþjóðanna. Þar getum við ekkert lagt til annað en andlegan stuðning, sem dugir skammt gegn blýi. Það er kominn tími fyrir íslenska ráðamenn að fara að vinna þá vinnu sem þeir voru kosnir til, að stjórna Íslandi. 

Kristrún: „Sterkasta varnarbandalag í heiminum“

Bókun 35, hvers vegna nú?

Enn er bókun 35 komin til Alþingis og enn er okkur sagt að mikið liggi við, jafnvel sjálfur EES samningurinn. 

Það eru nú liðin 33 ár frá samþykkt Alþingis á EES samningnum, með minnsta mögulega meirihluta þingmanna og án aðkomu þjóðarinnar. Vitandi vits var bókun 35 haldið utan samningsins, enda ljóst að sú bókun væri hreint brot á stjórnarskrá okkar. Um það voru allir löglærðir menn sammála, þó deilt hafi verið um hversu mikið samningurinn að öðru leyti gengi gegn stjórnarskránni. 

EB nú ESB, samþykkti þessa afgreiðslu og lengi framanaf var ekki gerð athugasemd við hana. Jafnvel í tíð Jóhönnustjórnar, þegar Össur dvaldi löngum stundum í höfuðstöðvum sambandsins, við þá iðju að koma landinu undir yfirráð ESB, heyrðist ekki orð um þessa bókun, a.m.k. ekki opinberlega. 

Það er því undarleg árátta krata og sjálfstæðiskrata, áherslan á þetta mál. Jafnvel haldið fram að 33 ára hamall samningur sé í uppnámi. Gott og vel, er ekki bara kominn tími til að taka upp þann gamla samning, gera á honum þær bætur sem þarf?  Frá samþykkt hans hefur margt breyst. Kannski stærst breytingin eðli og tilgangur mótherja okkar að þeim samningi. 

Eins og áður segir var samningurinn gerður við Efnahagsbandalag Evrópu, EB. Skömmu eftir undirritun samningsins var gerð mjög dramatísk breyting á samstarfi þeirra þjóða er tilheyrðu EB. Gerðu nýtt samkomulag þeirra á milli um enn frekari samruna og samstarf á pólitíska sviðinu. Þá varð til Evrópusambandið, ESB. Síðan hefur það eflst mjög á pólitíska sviðinu og við orðið að taka við hinum ýmsu tilskipunum á því sviði. Þó var þessi samningur einungis um viðskipti þegar Alþingi samþykkti hann. Því er full ástæða að taka hann upp, átti auðvitað að gera það við eðlisbreytinguna sem aðildarríki EB/ESB samþykktu á sinum tíma. 

Í vitengdri frétt heldur þingmaður Samfylkingar því fram að einhugur innan ríkisstjórnar sé um samþykkt bókunar 35. Þetta er mjög merkilegt, ef satt er. Flokkur fólksins hefur gegnum tíðina verið mjög andvígur bókunnar 35. Einn ráðherra flokksins einn ötulasti talsmaður gegn þeirri bókun og bent á það augljósa að engin breyting hafi verið gerð á stjórnarskrá sem heimilar samþykkt þessarar bókunar. Hún er jafn mikið brot á stjórnarskrá nú og vorið 1992. Hvernig ætlar Ff að útskýra fyrir sínum kjósendum þessa umpólun, þessi sviknu kosningaloforð?

En hvers vegna núna? Það er stóra spurningin. Hvað veldur því að EES samningurinn er í hættu nú, 33 árum eftir samþykkt hans. EB samþykkti á sínum tíma samninginn, eftir afgreiðslu Alþingis, án bókunar 35. Hvað hefur breyst?

Er þetta kannski frekar eitthvað innanlandsmál? Eitthvað sem kratar og sjálfstæðiskratar sjá sér hag í? 

Þegar síðustu sneiðar salamipylsunar er skornar eru puttarnir í hættu. Að ekki einungis að síðasta sneiðin verði skorin, heldur einnig framanaf fingrum sér.

Einhugur innan ríkisstjórnarinnar um bókun 35

Logið að þjóðinni

Hafin er bygging á fyrsta risa vindorkuveri hér á landi. Okkur þjóðinni var talin trú um að þar væri fyrirtæki okkar landsmanna að verki, Landsvirkjun. Á þeim grundvelli hefur málið verið kynnt og á þeim grundvelli hafa mótmæli gegn þessu vindorkuveri verið minni en ella. Mörgum þótt ásættanlegt að fyrirtæki í eigu landsmanna stæðu að slíkri framkvæmd, umfram erlenda aðila. Aðrir hafa þó ekki gert greinarmun á því hvort náttúrunni verði fargað í nafni innlendra eða erlendra aðila. Fórnin er alltaf söm.

En nú er ljóst að Landsvirkjun er einungis notuð sem skálkaskjól fyrir erlendan aðila, Enercon. Hefur gert samning við það erlenda fyrirtæki um byggingu og REKSTUR vindorkuversins. Landsvirkjun mun því einungis skaffa nafn sitt á gjörninginn og væntanlega taka svo við ruslinu þegar allt er komið í þrot.

Logið var að þjóðinni og inngangurinn inn á hálendið mengaður.

Landsvirkjun var stofnað til að halda utanum orkuvæðingu landsins, um miðjan sjöunda áratug síðustu aldar. Það verkefni gekk vel framanaf. Fyrirtækið rekið óhagnaðardrifið samkvæmt lögum. Verð orkunnar miðaðist við að greiða niður skuldir vegna framkvæmda og orkuverð til eigenda átti að lækka eftir því sem fram liði. 

En sú lækkun kom aldrei til eigenda Landsvirkjunar. Heimskir stjórnmálamenn flæktu okkur í samstarf við milljóna þjóðir, með EES samningnum. Eitthvað sem sagan mun dæma þá af. Stuttu síðar voru orkumál tengd þeim samningi, algerlega að óþörfu. Síðan hefur sigið á ógæfuhlið eigenda Landsvirkjunar, hver tilskipunin á fætur annarri. Enda orka ekki lengur skilgreind sem innviðir, heldur vara. Og vara skal hlíta lögmáli markaðarins, samkvæmt þeim sem segja okkur fyrir verkum. Og þann markað þarf að búa til, sé hann ekki fyrir hendi. Um það höfum við ekkert val. Mammon svífst einskis.

Og nú ætlar þetta fyrirtæki okkar að nota þennan auð okkar í vonlaust verkefni, verkefni sem hvergi hefur gengið upp í heiminum nema með góðum og öflugum ríkisstyrkjum, vindorku. Er engu betri fjarfesting en Icesave. 

Þessi fjáraustur verður auðvitað bak við tjöldin, til hins erlenda fyrirtækis Enercon. Sama hagfræðin og skóp Icesave. 

 

Náttúrunni verður ekki bjargað með því að fórna henni.

 

Áróðurinn hafinn

Stjórnvöld hafa hafið áróðurinn fyrir kosningu um aðild að esb. Annars vegar með fjáraustri til að "rétt niðurstaða"  fáist og hins vegar með því að læða inn í hugarskot fólks að öll mótmæli gegn aðild sé til komin af inngripi erlendra aðila, gjarnan ótiltekinna öfgahópa.

Fyrir það fyrsta er engin rétt eða röng niðurstaða sem mun koma fram úr þessari kosningu, einungis vilji meirihluta landsmanna. Það kallast lýðræði. Inngrip stjórnvalda í slíka kosningu kallast allt öðru og ljótara nafni. Kjósendur vega og mets kosti og galla aðildar og eiga að fá að gera það í friði fyrir ríkjandi stjórnvöldum.

Að nota ríkissjóð til öflunar atkvæða til aðildar að esb eru inngrip sem ekki á né má samþykkja, aldrei. Sambandið sjálft er þegar með háar greiðslur til þessa verks, sumpart gegnum menntaelítuna í nafni svokallaðra styrkja, en mestan part til fjölmiðla til að fá "rétta" umfjöllun. Þar er ekki á bætandi, þó grunur sé um enn víðtækari greiðslur sambandsins til stuðnings aðildar Íslands að esb. Allt inngrip með peningum í þessa umræði, skekkir niðurstöðuna, gerir hana ómerka. 

Sú ógn af utanaðkomandi erlendum öflum, sem ráðherra nefnir, er ekki til staðar. Engin erlend öfl hafa hag af því að við göngum ekki ì esb. Þessi umræða er hins vegar nokkuð algeng í dag, ekki síst innan esb og þá hefur umræða Trumps einnig verið nokkur í þessum dúr. Ef grunur er um vafasama kosningu er haldið uppi þessum áróðri og ef kosningaúrslit eru ráðamönnum ekki hagfelld er þetta fyrsta sem sagt er, að einhver óskilgetin utanaðkomandi öfl, gjarnan kennd við öfgahópa, sögð hafa haft afskipti af kosningunni.

Evrópusambandið hefur gengið svo langt að neita niðurstöðu kosninga, ef þær eru ekki að vilja þess. Sett ríki í skammarkrók og sektað þau, ef vilji þeirra þjóða er ekki sami og framkvæmdarstjórnarinnar. Fyrir vestan okkur er réttarkerfið örlítið skárra, þar komast menn illa upp með svona rugl, geta ekki refsað fyrir "ranga"  niðurstöðu. Þar er dómskerfið enn virkt. 

Einu erlendu afskiptin sem við þurfum að hafa áhyggjur af, stafa frá esb. Þau eru þegar hafin.

Að nota fjármuni til að hafa áhrif á vilja fólks í kosningum er eitt, annað að koma inn í huga fólks að einungis ein skoðun sé rétt. Þetta er afbökun lýðræðisins. Þegar stjórnvöld haga sér með þeim hætti erum við komin nær einræðinu en gott þykir og nauðsynlegt að rétta þann kúrs.

Þá er spurning, þegar slíkt er gert i þeim tilgangi að færa völd til erlendra ríkjasambanda, að veikja lýðræði, hvenær ákvæði stjórnarskrár um landráð virkjast?

Ekki hlutverk stjórnvalda að greiða fyrir rétt svar

Kristrún stækkar sem stjórnmálamaður

Kristrún Frostadóttir er meiri stjórnmálamaður en ég hélt. Henni hefur tekist að koma á framfæri skynsamlegum athugasemdum um stöðu Íslands í þeim hverfula heimi sem nú er. 

Hefur bent á það augljósa að betra sé að bíða á hliðarlínunni meðan væringarnar ganga yfir, að um tímabundið ástand sé að ræða varðandi Trump og hans yfirlýsingar, hans tími er takmarkaður. Bendir nú á að óráð sé að horfa til esb um þessar mundir. Að ástandið þar sé þannig að það geti skekkt skoðanakönnun meðal landsmanna um hvort ganga eigi inn í það samband.

Svo er bara spurning hvernig henni gengur að halda völdum. Hefur vissulega annan samstarfsflokkinn með sér í þessu máli. Ekki verður sagt það sama um hinn samstartsflokkinn. Þar er hart barist fyrir að hefja formlegar aðildarviðræður sem fyrst. Sá flokkur hefur stól utanríkisráðherra undir sínum höndum og er sá ráðherra þegar farinn að ræða aðild, þó óformlegt sé, enda ekki komin heimild til verksins.

Erfiðast mun Kristrúnu þó reynast að eiga við eigin flokksmenn. Sífellt fleiri á þeim bænum eru farnir að tjá sig í andstöðu við eigin formann. Þar koma bæði nýkjörnir þingmenn sem leituðu skjóls í sal Alþingis sem og gamlir uppgjafaþingmenn sem þjóðin hefur hafnað hin síðustu ár. Hvort hallarbylting verði gerð innan Samfylkingar, eða hvort Kristrún gefst að lokum upp fyrir samherjum sínum, er enn óljóst. Hitt liggur orðið ljóst fyrir að vilji margra samflóista er ekki á sömu leið og formannsins þó kjósendur flokksins fylgi henni. 

Vonandi mun hún halda völdum innan eigin flokks, vonandi munu gamlingjarnir, uppgjafa stjórnmálamennirnir átta sig á að þeirra þjónustu var hafnað. Og vonandi mun Kristrún ná stjórn á utanríkisráðherra, sem virðist fara sínar eigin leiðir, án samþykkis þings eða þjóðar. Þorgerður Katrín virðist nema sín stjórnmál af Donald Trump. Orð og æði þeirra beggja á pari! 

 

Aldrei hélt ég að ég ætti eftir að hæla kratískum stjórnmálamanni. Maður veit víst ekki sína ævi fyrr en öll er.

Vill ekki hræða landsmenn til að ganga í ESB

Utanríkisráðherra fórnar framtíðinni

Vopnahlé er alltaf vopnahlé og því ber að fagna. Stríð eru einhverjar mestu manngerðu hamfarir sem þekkjast og því ætíð fagnaðarerindi ef annar aðili stríðandi ríkja boði vopnahlé. Auðvitað ætlast sá aðili til að mótherjinn svari þá í sömu mynnt. Því er ótrúlegt og reyndar óforsvaranlegt ef fulltrúi annarrar þjóðar talar gegn vopnahléi, jafnvel þó hún hafi megna ímugust á þeim er boðar vopnahléið. Slíkt er vart í anda kristinnar trúar og viðkomandi þjóð til háborinnar skammar.

Nú vita þeir sem vilja vita og einnig hinir sem ekki vilja vita en gera sér far um að skoða söguna, að Rússum er sjaldan treystandi. Skiptir þar litlu hvort um munnlegan eða skriflegan samning er að ræða. Dæmi þess í sögunni eru fleiri en svo að hægt sé að líta framhjá þeim. Hvort orð Pútíns um vopnahlé séu markverð eða ekki er þó ekki hægt að dæma fyrirfram. Hann setur þau fram með einni forsendu, að Úkraína svari í sömu mynnt. Öll neikvæðni er litin sem höfnun. 

Auðvitað verða herir Úkraínu að vera viðbúnir, enda illa brennt sig á Rússum gegnum söguna. Pútín hefur gefið út að hans herir muni verða viðbúnir einnig. Það sem skiptir máli er að ekkert verði gert sem gefur hans her tilefni til að brjóta þetta vopnahlé. Tal íslenska utanríkisráðherrans er einmitt til þess fallið.

Það er spurning hvert utanríkisráðherra er að draga þjóðina. Í gegnum tvær heimsstyrjaldir tókst okkur að vera hlutlaus þjóð, að því marki að við tókum ekki beinan þátt í þeim hildarleikjum. Eftir stríð höfum við haldið okkur á sömu braut, látið aðrar og öflugri þjóðir um styrjaldarruglið. Okkar hlutverk hefur verið að lána hér land fyrir hersetu, reyndar ekki spurð í fyrstu en síðar gerður samningur um slíkt. Þar höfum við raðað okkur á bekk með þeim þjóðum er teljast til lýðræðislegs stjórnarfar, gegn einræðisríkjum. Nú virðist stefnan vera meira í eina átt, í stað þess að horfa heiminn stærri augum. Ekki var kosið um þessa stefnubreytingu, fyrir síðustu jól.

Í síðar heimsstyrjöldinni var land okkar mikilvægt í flutningum á vörum til Rússlands, sem þá var orðinn samherji okkar gegn nasisma Þjóðverja. Svo mikilvægt var okkar hlutverk í þeim flutningum að segja má að þar hafi skilið milli þess hvort nasismi yrði ráðandi í heiminum, eða ekki. Rússar voru á þessum tíma í sárum eftir innbyrðis valdabaráttu, sem leitt hafði til þess að Stalín var búinn að lama heri sína og öll hergagnaframleiðsla var í molum. Ef ekki hefði komið til hinir miklu flutningar hergagna frá Ameríku til Rússlands, með nauðsynlegri viðkomu hér á landi, er víst að Hitler hefði náð að leggja Rússland.

Seinna, þegar við stóðum í stríði um landhelgi okkar og okkar nánustu vinaþjóðir lokuðu mörkuðum fyrir fiski frá okkur, þökkuðu Rússar okkur greiðann. Opnuðu á vöruskipti við okkur.

Hið pólitíska landslag í heiminum hefur breyst mikið hin síðustu ár. Einræðið hefur haldið velli í flestum einræðisríkjum, en aftur erfiðara að segja til um hvert stefnan er í þeim ríkjum sem talin eru lýðræðisleg. Þar eru blikur á lofti, einkum vegna þess að þær þjóðir eru farnar að elda grátt silfur. Í Bandaríkjunum er tímabundið forseti sem er bæði sjálfum sér, þjóð sinni og heiminum öllum stór hættulegur. Hann mun þó ekki ríkja lengi og aftur mun verða hægt að treysta á vinskap þar vestra. Í Evrópu er vandinn mun stærri. Þar hefur ESB tekið öll völd. Kosningar til forustu þar eru brandari, lítið betri en í Rússlandi eða Kína. Enn er sagt ríkja lýðræði í ESB ríkjum, en það skerðist hratt. Á þann væng vill utanríkisráðherra leiða okkur Íslendinga. Snýst gegn öllum sem ekki eru alveg á sama máli og ESB. Hvort heldur þar er um að ræða forna fjendur eða vinaþjóðir okkar til vesturs. Vill leggjast í fang ESB og setja okkur þar sem stríðsþjóð, jafnvel að skaffa þar fólk á vígvelli heimsins.

Þetta er helstefna. Engin þjóð hefur hernaðarmátt á við Bandaríkin. Í síðari heimstyrjöldinni var það sú þjóð sem leiddi heiminn til lýðræðis. Barðist á tveim vígstöðvum, í Evrópu og Asíu. Aðrar þjóðir höfðu ekki bolmagn til verksins. Enn í dag er það eina þjóðin sem getur staðið vörð lýðræðisins, þó nú um skamman tíma sé þar við völd gamalmenni sem ekki er tilbúið til hjálpar. Hann mun fara frá.

Að halla sér að ESB, með vanmáttugan herafla og fórna vináttu til vesturs, er hættuleg stefna. Þetta er sú stefna sem utanríkisráðherra okkar er að leiða þjóðina, til glötunar lýðræðis og jafnvel styrjaldarástands.

Forseti Úkraínu veit vel hvernig landið liggur, hann veit hversu vanmáttugt ESB er. Þegar Bandaríkin drógu verulega ú hernaðarstuðningi sínum, varð honum ljóst að ekki yrði lengra haldið. Að geta ESB til hjálpar væri engin. Því hefur hann gefið upp þá von að ná aftur réttmætum löndum Úkraínu og vill semja. Veit sem er að án Bandaríkjanna er það ekki hægt. Þetta segir manni allt um getuleysi ESB á hernaðarsviði, þegar sá aðili sem stendur næst hildarleiknum sér að ekki er hægt að treysta á hjálp frá þeim bænum. Þegar sá sem best þekkir og er mest þurfi, velur uppgjöf frekar en að treysta ESB.

Utanríkisráðherra okkar velur hins vegar getuleysið og fórnar sannarlegri getu til varnar lands okkar, af einskærri andúð á manni sem tímabundið er við völd í Bandaríkjunum.

Fórnar framtíðinni!

 

Vopnahlé ekki á pútínskum forsendum

ESB fjármagnar áróður RUV

Í síðasta pistli fjallaði ég um falsfréttir fjölmiðla. Ástæðan var umfjöllun þeirra um opinbera skýrslu, þar sem sjálft efni skýrslunnar kom ekki fram en öll fréttaumfjöllun um eitthvað sem hvergi var minnst á í þeirri skýrslu.

Í viðtengdri frétt er sagt frá því að ruv hafi þegið styrki frá esb, til fjarmögnunar áróðursstarfsemi sambandsins. Alls greiddi sambandið 3.5 milljarða í verkefnið. Spurning hversu lengi það hefur staðið yfir að esb styrki ruv.

Þetta er graf alvarlegt mál. Fyrir það fyrsta er með öllu ótækt að opinber stofnun hér á landi þiggi styrki frá erlendum ríkjum eða ríkjasamböndum. Í öðru lagi er klárt mál að slík styrkjaþóknun mun gera þá stofnun háða styrkgjafa og því ófært að fjalla um málefni hans. Í þriðja lagi er málið enn alvarlegra þegar þessi stofnun er ráðandi á fjölmiðlamarkaði hér, þiggur fé úr ríkissjóð, fé sem allir landsmenn eru neyddir til að greiða.

Mikið hefur verið rætt um ruv undanfarin misseri. Rætt um að innan stofnunarinnar þyki vera óeðlilegur halli í umræðum, vinstri öflum hampað meðan þöggun er beitt á þá sem aðhyllast hægri pólitík. Rætt um tengsl stofnunarinnar við sakamál, þar sem nokkrir starfsmenn hennar fengu stöðu sakbornings. Því máli er ekki lokið. Fleira má telja til sem getur talist athugavert við þessa stofnun, eins og t.d. hvernig hún ræðir málefni esb, en á því er auðvitað komin skýring, eins og fram kemur í viðhengdri frétt. 

Það er vissulega kominn tími til að skoða rekstur þessarar stofnunar. Þar þarf að velta við hverjum steini og síðan ákveða hvort rétt sé að leggja hana af. 

Svo er auðvitað stóra spurningin, hversu margir aðrir fjölmiðlar eru að þiggja styrki frá esb? Það er ljóst að umræður um málefni sambandsins draga mjög taum þess, í sumum fjölmiðlum umfram aðra. Reyndar er stór munur á þeim og ruv, eru sagðir einkareknir, ekki ríkisstofnun. Þeim er því heimilt að þiggja styrki frá hverjum sem er, jafnvel kölska ef svo ber undir. Það væri þó sanngjarnt og í raun eðlilegt að þessir einkareknu fjölmiðlar gæfu upp sína styrkgjafa, svo við almenningur getum valið þá sem eru minnst spilltir.

Staðreyndin er einföld, einkareknum fjölmiðlum er heimilt að draga taum sinna eigenda, jafnvel verið með skipulagðan áróður í þeirra þágu. Fólk er almennt ekki svo skyni skroppið að það geti ekki greint á milli sannleika eða skáldskapar. Opinbera hlutafélagið ruv, sem allir landsmenn eru skyldugir að greiða skatt til, hefur hins vegar ekki þessa heimild, má ekki hygla einum en beita þöggun á annan. Henni ber að segja satt og rétt frá öllu og láta alla njóta sannmælis. Heldur getur ruv ekki beitt óvönduðum aðferðum og jafnvel lögbrotum til fréttaöflunar. Er ekki sorpmiðill sem kennir sig við rannsóknarblaðamennsku.

Allir fjölmiðlar verða hins vegar að segja satt og rétt frá öllum fréttum og ef vafi leikur á um sannleika, er betra að fresta fréttinni. Það hefði ruv betur gert í svokölluðu Ásthildar máli, þar sem ráðherra varð að víkja vegna einhliða fréttaflutnings. Svo sem ekki í fyrsta sinn sem ruv hefur komið ráðherra frá með slíkum vinnubrögðum.

Evrópustyrkir til RÚV athugaverðir

Lán Í óláni

Ef rétt er haldið á spöðum gætum við Íslendingar gert okkur mat úr verndartollum Trumps. Við lendum þar í lægsta stigi, meðan Norðmenn þurfa að greiða 50% hærri toll og ESB ríki tvöfalt hærri.

BNA þarf vörur frá Evrópu, hvað sem Trump finnst um það mál, geta einfaldlega ekki lokað fyrir alla þá þörf, ekki með pennanum. Hugsanlega gæti verið hægt að minnka þann innflutning til lengri tíma, en kjörtímabil hans dugir ekki til þess.

Því má segja að við séum komin í lykilstöðu, getum beitt sömu aðferð og Norðmenn varðandi Rússafiskinn og Tyrkir með Rússagasið, farið bakdyramegin. Þannig gætum við tekið í gegnum Ísland vörur til BNA og flutt þangað inn á 10% tolli, í stað 20% sem ESB ríki þurfa að greiða.

Varðandi fiskinn þá eru Norðmenn okkar keppinautar á markaði BNA um fiskmeti, hvítt sem rautt. Þar erum við nú komin með forskot sem hægt er að nýta, bæði til aukinnar markaðssetningar og einnig sem milliland á norskum fiski.

Eina hættan í þessum breytingum er ESB utanríkisráðherra okkar. Takist henni að halda aftur af sér og leyfir markaðnum að nýta sér þessi tækifæri, mun allt leika í lyndi. Hitt er þó líklegra að hún álpist í eitthvað samstarf við ESB um hefndartolla. Slíkt gæti sett allt hér á hliðina. Ef sú leið er farin mun verða stutt í að við fáum sömu tolla á okkur og ríki ESB, verði hækkaður úr 10% í 20%. Því er mikilvægt að halda aftur af fáviskunni um samvinnu við sambandið í þessu máli. Okkur ber ekki skylda til þess og engin ástæða til að rugga bátnum.

Grípum gæsina meðan hún gefst. Ekki víst hversu lengi þetta ástand varir, en gæti gert okkur kleyft að vinna frekari markaði innan BNA. 

Og talandi um hefndartolla á Trump, þá gæti slíkt reynst erfitt fyrir okkur, auk þess sem það hefði sennilega lítil áhrif á hagkerfi BNA, ef nokkur. Verslun hingað frá BNA er þegar tolluð í topp, reyndar undir öðrum orðum eins og vörugjaldi, en tollur engu að síður. Að hækka hann enn frekar er litt vænt til áhrifa. Þar er betra að láta hvern einstakling ráða hvort hann kaupir vörur þaðan, eða ekki. Sama á reyndar við um ESB ríki. Tollar á vörum til þeirra frá BNA er þegar mun hærri en þessi tollur sem Trump var að setja á. Því kannski svolítið undarlegt hvernig forsvarsmenn þeirra ríkja láta.

Verndartollar eru ætíð gagnrýni verðir, sér í lagi þegar þegar þeir eru lagðir flatir á allar vörur. Þeir geta þó átt rétt á sér í einstaka tilfellum. Þetta er gert í öllum ríkjum hins vestræna heims, oftast þó á tilteknar vörur eða þjónustu. Ekkert nýtt undir sólinni þar. Það sem kemur á óvart nú er að BNA skuli fara þessa leið, eina ríkið sem hingað til hefur verið uppsigað við slíka tolla. Sem dæmi þá er tollur af bílum til ESB, frá ríkjum utan þess, nú um 45% og allt ætlar um koll að keyra þegar bílar fluttir til BNA frá ESB, eiga að taka á sig 20% toll.

Nú þarf utanríkisráðherra okkar að láta af sinni stórmennsku og tala af skynsemi, eða hellst bara þegja alveg. Hún er utanríkisráðherra Íslands, ekki ESB, þó stundum gæti maður haldið það. Þessi aðgerð Trump er auðvitað fráleit frá öllum hliðum, rétt eins og verndartollar ESB. Hins vegar gætum við haft af henni ágóða sem við að sjálfsögðu eigum að nýta okkur.

Við einfaldlega höfum ekki efni á að fara í eitthvað tollastríð, hvort heldur það er í samvinnu við ESB eða á eigin vegum, sýna einhvern flottræfilshátt til að falla að geði ESB elítunnar. Þá munu einhverjir aðrir nýta það tækifæri sem okkur býðst nú.

Höfðu ekki ímyndunarafl í svona mikinn mun

Ógn við lýðræðið

Hvernig í ósköpunum er hægt að komast að því að kosning sem haldin er eftir þeim reglum sem settar eru og um 70% þjóðar tekur þátt í, hvernig í ósköpunum er hægt að komast að því að niðurstað þeirrar kosningar sé ógn við lýðræðið?! Að þeirri niðurstöðu komst þó "sérfræðingur" er fréttastofa ruv dró til sín í sjónvarpssal. 

Flokkur Marie Le Penn, Þjóðfylkingin, hlaut yfirburðakosningu í frönsku þingkosningunum. Þeir sem fylgst hafa með málflutningi þess flokks vita að hann byggir fyrst og fremst á að setja Frakkland og franska kjósendur í fyrirrúm. Hefur sett spurningamerki um þróun esb, einkum þeim andlýðræðislegu gildum sem sífellt meira eru að yfirtaka sambandið. Þetta þykir esb vera ógn og því verið duglegt að úthrópa Þjóðfylkinguna sem hægri öfgaflokk, reynt að koma í undirvitund kjósenda að hættulegt sé að kjósa þann flokk.

Nú er það svo, samkvæmt frönskum kosningalögum, að ef enginn flokkur nær hreinum meirihluta, skal kjósa aftur um þá tvo flokka er mest fylgi fengu. Því verður kosið aftur um næstu helgi, væntanlega á milli Þjóðfylkingar og bandalags vinstriflokka. Flokkur Macrons, sem hlaut afhroð í kosningunni, hefur ekki rétt til þátttöku í þeirri kosningu. Þó hefur Macron stigið fram og sagt að nauðsynlegt sé að mynda kosningabandalag gegn Þjóðfylkingunni. Að hans flokkur fái aðgengi að bandalagi vinstri flokka. 

Hvað kallast slík afskræming á lýðræðinu?!

Ógn við lýðræðið?!

Flokkur Le Pen bar sigur úr býtum