Gjörningur um aðgerðaráætlun

Fjórir ráðherrar héldu einskonar gjörning í gær. Tilefnið var stiknun jarðar.

Tók mig til og horfði á myndband af sýningunni. Það tók nokkuð á og þurfti einbeitingu til að halda þræðinum, enda þarna saman komnir einhverjir leiðinlegustu ráðherrar landsins, þessa stundina. Ekki var ég þó miklu nær eftir boðskapinn, minnti nokkuð á fyrirtæki eitt sem nýlega hefur geispað golunni, bæði hér á landi sem og í heimalandi sínu (sjá myndband í frétt).

Kolefnislosun er gjarnan mæld miðað við höfðatölu hvers lands. Þessi mælikvarði er okkur Íslendingum mjög óhagstæður. Erum fámenn þjóð í stóru landi og ef landhelgin er talin með er yfirráðasvæði okkar gífurlega stórt. Þar sem verið er að tala um mengun á heimsvísu væri auðvitað eðlilegra að mæla hana við yfirráðasvæði hverrar þjóðar. En það er annað mál og kom auðvitað ekki fram í boðskap ráðherrana okkar.

Boðskapurinn er einfaldur; við skulum vera búin að minnka losun um 41% miðað við losun 2005 fyrir árið 2030, eða eftir sex ár. Og við eigum að verða kolefnishlutlaus tíu árum síðar. Kolefnishlutleysi næst auðvitað aldrei, eða við skulum vona ekki. Það myndi þíða dauða fyrir jörðina. Og sex ár er stuttur tími, rétt um eitt og hálft kjörtímabil. Kannski skilja stjórnmálamenn slíkan mælikvarða betur.

Nú eru komin fram um 200 markmið til að ná þessum áföngum, markmið sem reyndar eru mun færri þar sem svo virðist sem sum sömu markmið séu nokkuð oft endurnýtt og kannski sú endurnýting sem best gengur hjá okkur. Hvað um það, það vantar ekki hugmyndaflug ráðherrana. Enn tönglast á hlutum sem þegar hefur verið bent á að ekki gangi.

Nýir orkugjafar (vindorka ráðherranna), endurheimt votlendis og fleiri kunnugleg hugtök. Aukin skógrækt til bindingar á co2 og einhverjar aðrar ótilgreindar aðgerðir. Flísasleppingin Runnig Tide klikkaði reyndar, en sjálfsagt munu einhverjir erlendir aðilar koma með enn fráleitari hugmyndir. Og svo eru það auðvitað bændurnir okkar, þ.e. hinn hefðbundni landbúnaður. Hér eins og í Evrópu eru þeir taldir vera mestu umhverfissóðarnir og nánast réttdræpir.

Það var vægast sagt nokkuð ruglingslegt að hlusta á matvælaráðherra. Annað hvort hefur hún ekki hundsvit á þessum málum eða hún vísvitandi ruglar til þess eins að ná athygli. Hún ræddi prump og viðrekstur jórturdýranna og úrganginn frá þeim. Taldi þetta hina mestu vá, enda er þetta víst bráðhættulegt eiturefni sem kallast metangas. Í næstu setningu talaði hún um að endurheimta þurfi votlendi í enn stærra mæli en hingað til, svo minnka megi losun co2 í andrúmsloftið..

Endurheimt votlendis hefur að mestu verið lagt niður, enda ljóst að þar gæti Running Tide verið á góðum heimavelli. Mat á áhrifum landþurrkunar er ekki bara rangt, heldur kolrangt.

Áætluð áhrif hvers skurðar er metin allt að 75 metra til beggja átta. Flestir skurðir voru hins vegar grafnir með um 40 metra millibili eða minna, þannig að áhrifasvæði þeirra getur aldrei orðið meira en 20 metrar til hvorrar hliðar. Ef lengra bil var milli skurða, í blautu landi, náðu þeir ekki að þurrka upp alla spilduna á milli. Varð bleyta og stundum ófært tækjum um hana miðja. Þarna er fyrsta skekkjan og hún ekki neitt smáræði.

Í öðru lagi þá voru flestir skurðir grafnir fyrir 1980, eða fyrir um hálfum fimmta áratug síðan. Eftir þann tíma er skurðir einungis grafnir til að viðhalda eða endurnýja tún og akra.

Í þriðja lagi þá endast skurðir til þurrkunar votlendis ekki nema í mesta lagi tuttugu ár, nema hreinsað sé úr þeim reglulega. Því eru flestir skurðir sem ekki hafa beinan tilgang til ræktunar, orðnir fullir og því skaðlausir að þessi leyti.

Í fjórða lagi þá veldur það rask sem til verður við fyllingu skurða mikilli losun co2. Tekur sennilega mörg ár að jafna sig. Þá er erfitt og stundum ekki hægt að loka gömlum skurðum í votlendi, þar sem land er orðið svo blautt vegna gagnsleysis þessara skurða. Því hafa menn gripið til þess ráðs, í anda Running Tide, að velja skurði í vallendi til verksins. Þar endurheimtist ekki votlendi. Einungis lokað skurðum með tilheyrandi aukinni losun co2!

Í fimmta lagi þá er það svo að ef tækist að loka skurðum í votlendi og endurheimta það, þá mun aukast losun á co2 vegna rasksins en einnig mun þá stór aukast losun á metani, sem fyrst og fremst á sinn uppruna í votlendi! Þetta gas sem ráðherrann telur svo banvænt fyrir jörðina okkar! Þarna talar hún í kross og gerði það reyndar margítrekað á fundinum.

Í sjötta lagi er ljóst að þurrlendi gefur af sér meiri grænblöðunga og grænblöðungar eru ein afkastamesta jurt til ljóstillífunar. þ.e. að vinna kolefnið úr co2 og skila af sér súrefninu.

Eina markverða sem matvælaráðherra gaf frá sér var aukin áhersla á skógrækt. Ekki svo sem í fyrsta skipti sem ráðamenn nefna þetta og óvíst hvort efndir verða betri nú en áður. Skógrækt gerir landið fallegra og skjólsælla. Það er næg ástæða til að auka skógrækt, þó vissulega fara þurfi varlega á þessu sviði, a.m.k. meðan við erum og getum boðið erlendu ferðafólki til okkar. Það kemur ekki hingað til að skoða skóga.

Þar sem þessi fundur var bæði leiðinlegur og litlar upplýsingar að fá, fór ég að ráði umhverfisráðherra og skoðaði síðuna sem hann benti fólki á, co2.is Þvílík steypa sem þar birtist og þarf langan tíma til að komast gegnum þann frumskóg. Þvælt fram og til baka um akkúrat ekki neitt. Hver linkurinn af öðrum svo manni sundlaði. Þarna mátti þó finna einstakar tölur, svona innan um skrúðmælið. T.d. kemur fram að landnotkun losi mest, eða um 7757 þ.t.co2 ígildi. Næst kemur svo það sem kallast samfélagsleg losun, um 2762 þ.t.co2 ígildi og loks stóriðjan og flug um 2300 þ.t.co2 ígildi. Þetta gerir samtals um 12.824 þ.t.co2 ígildi. Eins og áður segir þá er losun vegna landnotkunar hressilega ofreiknuð. Hvort hinar tölurnar standast raunveruleikann skal ósagt látið. Hitt er ljóst að matvælaráðherra hefur miklar áhyggjur af sóðaskap landbúnaðarins. Ekki einungis vegna þessarar ofreiknuðu tölu vegna landnotkunar, heldur einnig vegna þeirra 618 þ.t.co2 ígildislosunar sem kemur fram í samfélagslosuninni. Væntanlega búið að umreikna prumpið og ropið yfir í co2 ígildi, þó það sé reyndar metan.

Ríkisstjórnin ætti að stökkva til og ráða til sín "sérfræðingana" sem misstu vinnuna hjá Running Tide. Þeir ættu ekki vandræðum með að redda þessu smámáli. Þeirra markmið var að bjarga heiminum svo varla mikið mál fyrir þá að redda nokkrum tonnum fyrir okkur Íslendinga. Gulli þekkir þá, gæti bara slegið á þráðinn.

Skelfilegast við þetta allt eru þó þær hugmyndir að leggja hér landið í rúst til að þjóna erlendum vindbarónum. Þetta kom ekki fram á fundinum en mátti skilja á viðtali við matvælaráðherra eftir fundinn. Við vitum að þar fara saman hagsmunir a.m.k. tveggja ráðherra ríkisstjórnarinnar og því spurning hver tilgangur þessarar sýningar var.

 

Bjartsýnn á að ná loftslagsmarkmiðum

Ærandi þögn fjölmiðla

Þögn fjölmiðla varðandi fréttir af vindorkuverum á Íslandi er orðin ærandi. Þó er ekki eins og allt sé þar í kyrrstöðu.

Sum sveitarfélög hafa sett málið á ís, þar til Alþingi hefur gefið út hvernig að þessum málum skuli staðið, en önnur eru á fullu að leyfa erlendum auðhringum og aginterum þeirra hér á landi, rannsóknir og skipulagningu vindorkuvera. Það vekur upp spurningar hvort viðkomandi sveitarfélög eru ekki að baka sér skaðabótaskildu, ef svo ólíklega vildi til að Alþingi sæi ljósið í þessu rugli öllu og hafnaði nýtingu vindorkunnar hér á landi. A.m.k. meðan tæknin er ekki betri en nú þekkist.

Það þarf ekki meiriháttar snilling til að sjá að meðan vindorka stendur ekki undir kostnaði þar sem orkuverð er margfalt hærra en hér á landi, þrátt fyrir mikla styrki frá ríkjum og ríkjasamböndum sem þau eru stödd í, er algjör fjarstæða að ætla að heimila slíka orkuvinnslu hér á landi. Jafnvel þó orkan verði flutt úr landi mun aldrei fást hærra verð fyrir hana en fæst þar ytra og þrátt fyrir að einhverjir styrkir fengjust erlendis frá, mun íslenska ríkið verða að koma með myndarlegt framtak svo hægt sé að virkja vindinn. Og orkuverð til heimila verður auðvitað að hækka til samræmis við það verð sem orkumarkaðir ákveða, eða til samræmis við það verð sem tíðkast í nágrannalöndum okkar.

Framleiðsla á rafeldsneyti er núna helsta gulrót erlendu vindbarónanna. Að hægt sé að nýta alla þá orku sem hægt er að framleiða með vindorkuverum, til framleiðslu rafeldsneytis. Fyrir það fyrsta þá er framleiðslukostnaður á rafeldsneyti mjög mikill, jafnvel þó orkuverð sé "íslenskt". Í öðru lagi fer enginn heilvita maður að byggja hér á landi, langt frá mörkuðum, eldsneytisverksmiðju upp á hundruð milljarða króna, til að reka hana eftir því hvernig eða hvort vindur blæs. Rekstrarhæfni slíkra verksmiðja byggir fyrst og fremst á stöðugri og jafnri framleiðslu. Því munu slíkar verksmiðjur kalla eftir vatns eða gufuaflsvirkjunum til samræmis við framleiðslugetu vindorkuvera, svo orka sé til þegar lygnir. Sama lögmál gildir um vatns og gufuaflsvirkjanir og um flestan rekstur, að jöfn og stöðug framleiðsla er hagkvæmust. Þá er spurning, ef menn telja rafeldsneytisframleiðslu hér norður í Atlantshafi vera fýsilega, hvort ekki sé þá einfaldara og betra að framleiða orku fyrir slíka verksmiðju með vatns eða gufuafli. Þannig mætti halda orkuverði eins lágu og framast er hægt.

En kannski skipta þessar vangaveltur ekki lengur máli, kannski er ekkert lengur fréttnæmt af þessum málum. Kannski hefur teningnum þegar verið kastað. Í það minnsta erum við þegar búin að gangast undir orkustefnu ESB og lútum valdi ACER. Illu heilli samþykkti Alþingi orkupakka 3, og gaf þar með frá sér stjórnun orkumála, verður að lúta valdi og vilja ACER. ACER vinnur hins vegar eftir orkupakka 4 og getur ekki annað, skiptir þar engu þó Alþingi okkar Íslendinga hafi ekki samþykkt þann pakka. Þegar svo Alþingi hefur samþykkt bókun 35, mun ekki þurfa að ræða málið frekar.

Hins vegar eru nægar fréttir af vindorkuhugmyndum og öðru þeim tengt, hér á landi og enn fleiri fréttir af vandræðum vindorkuframleiðslu og fyrirtækjum þeim tengdum, erlendis. Fréttamiðlar gætu og ættu að segja okkur fréttir af því.

Eða er kannski eitthvað æðra vald búið kaupa þessa miðla til þagnar?!

 

Blái þráðurinn

Ríkisstjórn Katrínar hékk á bláþræði frá upphafi. Ríkisstjórn Bjarna (sem reyndar er sama ríkisstjórn) notast við sama slitna þráðinn.

Það eru ófá skrifin á þessari bloggsíðu, þar sem ríkisstjórn Katrínar var spáð falli. Þegar síðan höfuð þeirrar ríkisstjórnar ákvað að yfirgefa koppinn og sækjast eftir búsetu á Bessastöðum, skrifaði undirritaður að þar með væru dagar ríkisstjórnarinnar taldir, að það lím sem héldi henni saman væri farið. Það er engum blöðum um það að fletta að vinskapur og virðing Bjarna og Kötu er sterk. 

En nú er ég farin að efast. Svo mörg mál hafa komið upp sem hefðu talist ærið tilefni til stjórnarslita, allan tíma þessarar ríkisstjórnar. Samt hefur tekist að halda í henni lífi. Oftar en ekki hafa sumir stjórnarþingmenn þurft að kyngja ælunni, einkum þingmenn VG og Sjalla. Framsókn er jú opin í báða enda og þolir ýmislegt í slíkum málum.

Fyrrum fréttaritari ruv og nú starfsmaður VG taldi upp nokkur slík mál, sem hún taldi VG hafa þurft að gefa meira eftir en þeim var hollt. Það þarf ekki lengi að hugsa til að finna mun fleiri mál sem Sjallar hafa gefið eftir í þessu samstarfi, stundum með fyrirvar og gegnum störf á þingi en einnig gerræðislegar ákvarðanir sumra ráðherra VG.

Þessi ríkisstjórn var ekki stofnuð um málefni eða prinsipp. Hún var eingöngu stofnuð um kyrrstöðu á öllum sviðum. Það segir að prinsippmál hvers flokks má sín lítils. Þ.e. þeirra tveggja flokka í þessu samstarfi sem hafa prinsipp. Þriðji lafir bara með. Engin breyting hefur orðið á þessu markmiði, þó nýtt höfuð sé komið á samstarfið og það eldra fallið frá borði.

Því er varlegt að spá falli þessarar ríkisstjórnar, líklegra að hún lafi svo lengi sem henni er heimilt. Að bláþráðurinn haldi.

En það má vissulega vona.

„Ríkisstjórnarsamstarfið hangir á bláþræði“

Nýr forseti

Fyrst vil ég óska Höllu Tómasdóttur til hamingju með sigurinn. 

Niðurstaða kosninganna um nýjan forseta yfir Íslandi, næstu árin, gat farið verr, en einnig líka mun betur. Ljóst er, miðað við fjölda frambjóðenda, að Halla fékk góða kosningu og vonandi mun hún standa sig í starfi. Til þess þarf hún að vera duglegur forseti þjóðarinnar, ekki láta utanaðkomandi öfl stjórna sér til hlýðni. Þetta mun fljótlega koma í ljós, enda mörg umdeild mál sem koma fljótt inn á hennar borð. Þá reynir á hana og sýnir hennar innri mann.

Þessi sigur Höllu losaði Kötu af öngli sjallana og því getur hún brosað breytt, einnig með augunum.

Það er hins vegar sú værukærð yfir landsmönnum sem kemur mér mest á óvart. Meðan erlend öfl eru að leggja undir sig landið okkar og erlend ríkjasambönd sælast sífellt meira til valda hér, sneið fyrir sneið, voru einungis örfá prósent sem kusu þann frambjóðanda sem stóð heill gegn þessum öflum. Við fengum tækifæri til að snúa þessari þróun við, en gripum það ekki. 

"Þetta reddast" er okkur landsmönnum tamt máltæki. Eftir að sjálfstæðinu hefur verið fórnað mun ekkert "reddast".  Þá verðum við hjálenda án allrar ákvarðanatöku um land okkar og auð þess. 

Baráttan heldur áfram.

Í dag sést hvernig til tókst að snúa þjóðinni á " rétta braut".

Jæja, þá er maður komin heim úr sveitinni. Lítill tími hefur verið til lesturs og enginn til skrifta síðustu vikur, meiri hagsmunir verið í forgangi, þ.e. að leggja örlitla hönd á að fæða þjóðina.

Ekki hefur þó slagurinn um Bessastaði farið framhjá manni, trúðslæti fjölmiðla og opinberun þeirra á heimsku sinni og sjálfhverfu hefur riðið hér öllu. Engu líkara en að þessar forsetakosningar eigi að snúast um þá.

Tólf vonbiðlar til Bessastaða keppa. Því er ljóst að hver sem kosinn verður, mun hafa lítinn hóp landsmanna að baki sér. Verður ekkert sameiningartákn eða mannsættir. Hins vegar gæti nýr forseti unnið á og heillað þjóðina. Jafnvel sameinað hana. Til þess þarf hann að vera duglegur að hampa þeim gildum er sameina okkur sem þjóð, tungumálið, fegurð landsins og auðæfi, sjálfstæði okkar og frelsi.

Ekki ætla ég að tala hér mikið um sjálfa frambjóðendurna. Þó verður ekki hjá því komist að nefna bros fyrrum forsætisráðherra. Þetta bros sem svo marga heilla. Nú nær þetta fallega bros hennar ekki lengur til augnanna, einungis varanna, samkvæmt margendurteknum auglýsingum hennar á ljósvakamiðlum. Sorglegt.

Annan frambjóðanda vil ég nefna, Arnar Þór Jónsson. Hann hefur borið af öðrum frambjóðendum, hvort heldur er í rökræðum eða öðrum uppákomum sem fjölmiðlar telja skipta máli, eins og flökun á fiski, míní útgáfu af "gettu betur", eða hverju öðru sem komandi forseti mun alveg örugglega aldrei þurfa að inna af hendi í embætti. Hversu gáfulega eða hálfvitalega fjölmiðlar hafa látið, þá hefur Arnari ætíð tekist að koma fram af reisn og styrk. Fjölmiðlum aldrei tekist að koma honum úr jafnvægi. 

Arnar er rökfastur og treystir þjóðinni. Hann gerir sér grein fyrir því hvaðan valdið kemur. Það er þjóðin sem hefur valdið, kjörnir fulltrúar eru vinnumenn þjóðarinnar. Því hefur hann boðað að í enn fleiri málum, einkum þeim er snýr að sjálfstæði okkar, muni þjóðin sjálf eiga síðasta orðið.

Einkum eru það þó verk Arnars sem setja hann ofar öðrum frambjóðendum. Hann hefur verið einstaklega duglegur við að halda uppi vörnum um sjálfstæði okkar, ekki síst í orkumálum. Hefur á stundum fengið bágt fyrir, einkum hjá svonefndum samherjum. Um stund heyrðist lítið frá honum, meðan hann var dómari. Til að geta látið rödd sína heyrast sagði hann upp þeirri æviráðningu, sem er næsta einstakt hér á landi.

Svo undarlegt sem það er þá hefur fylgi Arnars mælst lágt í svokölluðum skoðanakönnunum. Aðrir frambjóðendur, sumir sem sýnt hafa í verki að orð og æði þarf ekki að fara saman, sumir sem líta sjálfstæðið frjálsu auga og sumir sem eiga það kærast að beinlínis  vilja gangast undir valdboð erlendra aðila, mælast hærra í þessum svokölluðum skoðanakönnunum.

Þetta vekur vissulega upp spurningar. Er þjóðinni virkilega sama um sjálfstæði þjóðarinnar? Er þjóðinni virkilega sama þó landinu verði spillt með vindorkuverum, um landið þvert og endilangt, í boði erlendra aðila? Eða eru kannski þessar skoðanakannanir ekki sem sagt er? Komið hefur fram að sumir þeirra frambjóðenda er hæst mælast, eru með óbein tengsl inn í sum könnunarfyrirtækin og helstu stuðningsmenn þeirra með bein tengsl. Það eykur vart traust til þeirra.

Vitað er að skoðanakannanir, sannar eða lognar, eru skoðanamyndandi. Eftir hverjar kosningar koma svo þessi fyrirtæki og hæla sér fyrir nákvæmni sína, jafnvel þó nákvæmnin sé kannski ekki svo mikil. Fyrirtækin hafa ávallt svör við því. Kannski ættu þessi fyrirtæki frekar að hæla sér af því hversu vel þeim tókst til að snú þjóðinni á "rétta braut". Hvort tekst jafn vel og oft áður, eða jafn illa og í Icesave kosningunum, þegar þjóðin neitaði alfarið að fara eftir vilja þessara fyrirtækja.

Ég hvet alla til að mæta á kjörstað og nýta þann rétt er okkur er gefinn til að ráða okkar málum. Ef ykkur er annt um land okkar og þjóð, tungu okkar og frelsi til að nota hana, sjálfstæðið og rétt okkar til yfirráðum á auðlindum okkar og vissu þess að fá að eiga síðasta orðið í öllum mikilvægustu málum þjóðarinnar. Að það verði Íslendingar en ekki erlendir auðhringir eða erlend ríkjasambönd sem hér fái að vaða yfir allt og engu eira. Ef þið viljið forseta fyrir Ísland, þá kjósið þið Arnar Þór Jónsson.

Ef ykkur er sama um þessi grundvallar málefni, sem gerir okkur að Íslendingum, ef þið viljið forseta fyrir erlenda aðila, getið þið kosið hvern þann sem skoðanakönnunarfyrirtækin telja okkur fyrir bestu.

Sjöundi forseti Íslands kjörinn í dag

Kveikurinn útbrunninn

Fréttastjóri ruv telur engin annarleg sjónarmið liggja að baki því að fréttaskýring Maríu Sigrúnar var bannfærð í Kveiksþætti. Það má svo sem koma með ýmsar eftiráskýringar um þá ákvörðun, en öllum er ljóst af hvaða hvötum hún var. Það var einungis fyrir mikla óánægju eigenda ruv, þ.e. þjóðinni, sem látið var eftir að þessi fréttaskýring var að lokum birt í Kastljósþætti.

Í ljós kom að þarna var um vandaðan fréttaflutning að ræða og opinberun á því sukki sem hefur verið innan borgarstjórnar, um allt of langan tíma. Of mikið mál að ræða þá sorgarsögu alla. Skýringar fyrrum borgarstjóra á málinu halda hvorki vatni né vind, rétt eins og ætíð áður.

Það er endalaust hægt að karpa um hvort annarleg hvöt hafi ráðið för er þessari fréttaskýringu var hafnað af Kveiksstjórnendum, án þess að nokkurn tímann menn komist þar að sameiginlegri niðurstöðu. Þar ræður pólitík afstöðu fólks. Þeir sem beita skynsemi eru þó alveg klárir á hvað olli.

Hitt er aftur alvarlegra, ummæli Ingólfs Bjarna um Maríu Sigrúnu, þegar hann taldi hana ekki góðan rannsóknarblaðamann, en væri þó skjáfríð. Þessi orð eru svo alvarleg að þau hljóta að hafa eftirmála. Fréttastjóra ruv er vart stætt á að hafa slíkan mann á launum, í opinberri stofnun.

María Sigrún sannaði í þessari fréttaskýringu að hún er meiri rannsóknarblaðamaður en flestir aðrir, fyrrverandi og núverandi starfsmenn Kveiks. Vandaður fréttaflutningur um málefni sem á fullt erindi til þjóðarinnar og leifir sér að gefa þeim er fréttin snýr að mestan tíma þáttarins, til að koma með andsvör. Eitthvað sem vart er þekkt hjá Kveik til þessa.

Kyn og fegurð er svo aftur málinu algerlega óviðkomandi. Ingólfur Bjarni var þarna sjálfum sér og þeirri stofnun sem hann starfar hjá, til háborinnar skammar.

Magnað hvað þessi ummæli hans hafa fengið lítil viðbrögð. 

Þetta sannar enn og aftur að Kveikurinn er útbrunninn og fréttastofa ruv rúin trausti.

Ríkisútvarpið skuldar skýringar

Kappræður?

Það voru frekar leiðinlegar "kappræður" sem ruv bauð landsmönnum í gærkvöldi. Ekkert nýtt sem þar kom fram. 

Sem fyrr eru þeir frambjóðendur sem hæst skora í skoðanakönnunum á röngum stað í sínum málflutningi og reyndar nokkrir þeirra minna metnu einnig. Virðast telja sig vera að bjóða sig fram á löggjafaþingið, ekki til forseta. Hvort kjósendur eru svo einfaldir að telja forsetaembættið löggjafavald, skal ósagt látið. Hitt er ljóst að flestir frambjóðendur þekkja vald forseta, þó sumir spili á þessa vitleysu og virðast njóta góðs af, a.m.k. í könnunum. 

Embætti forseta er að samþykkja lög frá þinginu og ef hann telur þau lög stangast á við stjórnarskrá, nú eða hann skynjar mikla gjá milli þings og þjóðar, færir hann samþykkt þeirra laga til þjóðarinnar. Hann hefur ekki vald til að hafna lögum frá Alþingi, valdið til þess liggur einungis hjá þjóðinni. 

Sorglega lítið var rætt um varðstöðu um gildandi stjórnarskrá, því meira um hvort frambjóðendur ætluðu að breyta henni. Sem fyrr liggur það vald hjá Alþingi og þjóðinni með kosningu á nýju Alþingi, sem einnig þarf að samþykkja breytinguna. Þá fyrst verða breytingar á stjórnarskrá gildar. Forseti hefur enga aðkomu að þeirri ákvörðun nema sem hver annar íslenskur kjósandi. 

Sorglegt var að heyra suma frambjóðendur tala um einhverja nýja stjórnarskrá og sumir vitnuðu jafnvel til þess plaggs í svörum við spurningum. Það er einungis ein stjórnarskrá gild, hverju sinni. Þó að einhver umboðlaus hópur manna hafi soðið saman eitthvað plagg og kalla það " Nýja stjórnarskrá", er það algerlega marklaust. Gildandi stjórnarskrá er alveg skýr um hvernig breytingar hennar skulu gerðar og það ferli sem fór í gang, undir ríkisstjórn Jóhönnu var fjarri því sem gildandi stjórnarskrá tiltekur.

Einungis einn frambjóðandi sagðist myndi standa vörð stjórnarskrárinnar. Hann er lögfræðingur og fyrrum dómari og hefur af öllum frambjóðendum mestu þekkingu á henni. Þá hefur hann nokkra innsýn á störf Alþingis sem fyrrum þingmaður og ekki síst af þeim kynnum sem hann býður sig fram til forseta, sér þörfina. Þessi frambjóðandi er einstaklega prúður í framkomu, hefur haldið sig fjarri öllu skítkasti á meðframbjóðendur sína. Bíður sig fram á eigin kostum, en ekki löstum annarra frambjóðenda. Kannski á kurteisi og þekking ekki upp á borð hjá kjósendum, í það minnsta er nokkuð undarlegt hversu lítið fylgi hann mælist með í skoðanakönnunum.

Vonandi sér þjóðin að sér og kýs Arnar Þór Jónsson. Hann hefur sýnt og sannað að hann hefur festu og mikla þekkingu, auk þess að vera mjög frambærilegur og kurteis. Yrði landi og þjóð til sóma og myndi standa vörð gildandi stjórnarskrá, hverju sinni, landi og þjóð til heilla.

Fyrstu viðbrögð við kappræðunum

"það sem betur má fara"

Síst vil ég gera lítið úr Sunnu Valgerðardóttur. Hefur lengi starfað sem blaðamaður og komið víða við. Ætlar nú að yfirgefa þann vettvang og hyggst hasla sér völl á sviði stjórnmála.

En kannski bera orð hennar; "Blaðamennsk­unni fylgja þau for­rétt­indi að geta bent á það sem bet­ur má fara og látið svo aðra um að laga", merki þess hversu margur blaðamaðurinn er úr takt við sitt verkefni. Blaðamennska snýst ekki um að benda á það sem betur má fara, blaðamennska snýst um það eitt að flytja fréttir, frá báðum hliðum og ávallt gæta hlutleysis og sannmælis.

En henni til hróss, eftir áralangt starf í röngu starfi, er hún kannski á heimleið. Á leið á þann vettvang er fólki er ætlað að segja hvað betur má fara og vinna að þeim umbótum, ef kjósendur velja svo.

Því miður er þessi ranghugsun gegnumsýrð í fjölmiðlum. Lengi var helst hægt að gagnrýna ruv fyrir slíkt, enda haldið uppi af öllum landsmönnum, hvar í flokki sem þeir eru eða hvaða sýn þeir hafa. Einkareknir fjölmiðlar höfðu meira frelsi til að tala máli sinna eigenda og sumir kannski full graðir á þeirri braut. Margir hafa farið flatt á því.

En nú er svo komið að flestir eða allir fjölmiðlar eru á framfæri okkar landsmanna, hvort sem okkur sjálfum líkar betur eða verr. Er haldið uppi af ríkissjóð. Því er enn frekari krafa um hlutleysi fjölmiðlafólks, að það segi fréttir en hvorki búi þær til né reyni að segja okkur hvað "betur má fara".

 

Lætur af störfum hjá Ríkisútvarpinu

Vandi Íslands

Kannski er einn stærsti vandi landsins í stjórnmálum hræðsla forseta til að vísa stórum málum beint til þjóðarinnar. Hafa ekki kjark til að beita því aðhaldi að Alþingi sem embættinu ber.

Öll stærri mál er snúa að sjálfstæði okkar á að bera undir þjóðina. Það er útilokað að það vald geti legið hjá fámennri klíku er situr við Austurvöll. Svo átti að vera er EES samningurinn var samþykktur. Í raun eru síðan flest mál er skert hafa sjálfstæðið tengt þeirri aðför Alþingis að lýðræðinu. Við skulum ekki gleyma þeirri staðreynd að sá samningur var og er risa mál í ákvörðunarrétti okkar sem sjálfstæð þjóð og þar sem ekki er í okkar stjórnarskrá skilyrtur aukinn meirihluti Alþingis í stórum ákvörðunum, verður þjóðin sjálf að fá að samþykkja þær, nú eða hafna slíkum ákvörðunum Alþingis. Þar er hlutverk forseta að taka í taumana. Gleymum ekki þeirri staðreynd að EES samningurinn var samþykktur með minnsta mögulega meirihluta á Alþingi. Andstaða þjóðarinnar var mikil en þar sem samningurinn var ekki lagður fyrir hana er ekki vitað hvort meirihluti var fyrir þeirri samþykkt Alþingis.

Afsprengi þessa samning eru síðan einkavæðing bankanna og alger opnun á fjárflutninga úr landi, sem misindismenn voru fljótir að nýta sér og settu landið nánast á hausinn, orkupakkarnir sem hafa nú fært erlendu ríkjasambandi alger yfirráð yfir orkumálum okkar, þó að nafninu til við eigum orkuna ennþá. Landsala til erlendra aðila er að setja heilu sveitirnar í eyði. Þessi mál og fleiri átti þjóðin að fá að ákveða, ekki Alþingi.

Og fyrir Alþingi liggur síðan bókun 35 úr EES samningnum, sem gerir erlend lög æðri lögum frá Alþingi. Sú lagasetning á klárlega að fá dóm kjósenda.

Kata segist ætla að "fara sparlega með málskotsréttinn". Það þíðir væntanlega að hún mun ekki beita honum. Í það minnsta hefur hún nýlega yfirgefið ríkisstjórn sína, sem afsalaði orkumálum úr landi. Nú spretta upp allskyns milliliðir um sölu orkunnar okkar til okkar sjálfra og settur hefur verið á stofn orkumarkaður. Allt mun þetta hækka orkuverðið. Erlendir vindbarónar keppast við að komast yfir sem mest af ósnortinni náttúru okkar og ríkisstjórn Kötu hefur verið þeim notadrjúg í því starfi. Baráttan gegn þeim ósköpum sennilega töpuð og hér mun rísa hvert vindorkuverið af öðru með tilheyrandi mengun. Mest sjónmengun en mun hættulegri örplastmengun.

Undir stjórn Kötu hefur ríkisstjórnin, sem hún yfirgaf, unnið hörðum höndum að því að samþykkja bókun 35, við EES samninginn. Þegar núverandi ríkisstjórn lætur höggið falla og samþykkir þann óskapnað, mun Kata fara alveg einstaklega sparlega með málskotsréttinn, jafnvel svo að erfitt gæti orðið að finna hann aftur. Ekki að þörf sé á honum eftir samþykkt bókunar 35, Ísland verður ekki lengur sjálfstætt ríki. Getur ekki sett nein meiriháttar lög nema með samþykki erlendis frá.

Það er fráleitt að kjósa til forseta persónu sem hefur yfirgefið ríkisstjórn sína, sér í lagi meðan leifar hennar hökt enn.

Málskotsrétturinn verður aldrei of oft nýttur, hann er grunnur stjórnarskrárinnar. Á honum byggist sjálfstæði þjóðarinnar.

Mun fara sparlega með málskotsréttinn

Kjósið réttann frambjóðanda

Það er sorglegt þegar frambjóðendur velja að heyja sína baráttu á því að telja fram ókosti annarra frambjóðenda, í stað þess að spila fram eigin ágæti. Það eru svo kjósendur sem velja og þeir mega tala um bæði ágæti og lesti allra frambjóðenda. Frambjóðendur sjálfir eiga hins vegar að halda sig við að boða sína eigin stefnu og eigið ágæti.

Reyndar er það svo að flestir frambjóðendur eru á svolitlum villigötum í sinni baráttu. Telja embætti forseta Íslands vera stærra og meira en það er, jafnvel að það nái yfir alla heimsbyggðina. Svo er ekki. Forsetinn er fyrst og fremst forseti okkar Íslendinga og ber að standa vörð lands og þjóðar.

Einn frambjóðandi hefur ekki valið þá leið að níða meðframbjóðendur sína, telur fram eigið ágæti og hvað hann telji sig geta gert fyrir land og þjóð. Hann býður sig fyrst og fremst fram til að standa vörð þjóðarinnar. Er ekki haldinn þeirri ranghugmynd að þessu embætti sé ætlað að stjórna heimsbyggðinni.

Þessi frambjóðandi er ekki stjórnmálafræðingur, ekki leikari og ekki dýralæknir (sem er víst viss frami í stjórnmálum á Íslandi), heldur lögfræðingur og fyrrum dómari. Þessi frambjóðandi hefur sýnt í verki að hann lætur verkin tala, jafnvel þó það kosti streð, erfiði og vinsældir meðal vina og samherja. Lætur ekki stjórna sér. Það sást vel í baráttu hans gegn orkupakka 3, þar sem hann fékk eigin flokk gegn sér. Fyrir löngu tímabært að fá mann með lögfræðiþekkingu og kjark til að standa vörð þjóðarinnar inn í embættið á Bessastöðum.

Fyrir þá sem ekki vita hvern er talað um er rétt að nefna nafn hans:

Arnar Þór Jónsson

Jón skipar sér í hóp með Ólafi og Davíð

Guð blessi Ísland

Jæja, þá hefur þjóðin fengið nýja ríkisstjórn. Varla er þó hægt að gleðjast eða óska okkur til hamingju með niðurstöðuna.

Fyrst verð ég þó að biðjast afsökunar. Í gær skrifaði ég að hugtakið "senn" gæti vart verið nokkrir dagar, hugsanlega frekar vikur, mánuðir eða ár. Þetta var rangt hjá mér. Þetta hugtak getur talist í dögum, nánar tiltekið fimm dögum.

En aftur að nýju ríkisstjórninni okkar. Þar hefur tekist einstaklega illa að manna, rétt eins og ekki sé til hæft fólk innan þjóðarinnar. Ráðherra getur jú verið utan þings, svona eins og nýr formaður VG hóf sína vegferð í stjórnmálum.

Bjarni tekur við sæti Kötu. Ekki kannski versti kostur en tilgangurinn vel sjáanlegur. Hrossakaup til að verja Svandísi frá atkvæðagreiðslu um vantraust. Svandís fer svo aftur úr matvælaráðuneyti yfir í innviðaráðuneytið og leysir þar Sigurð Inga af. Hinn nýi formaður VG var ekki í neinum vafa um hvert erindi hennar ætti að vera þar, að gefa góða innspýtingu í borgarlínu, í þágu umhverfisverndar. Í sama tilgangi á hún að auka afskipti stjórnmálamanna af orkuskiptum í umferðinni. Manni verður um og ó. Svandís hefur sýnt að hún lætur harðann kommúnisma ganga fram yfir lög og reglur, jafnvel þó hún sé tvídæmd fyrir slíkan verknað. Verður skelfilegt að fylgjast með hennar verkum á næstu misserum, ef stjórnin lifir svo lengi. 

Við matvælaráðuneyti tekur Bjarkey Olsen. Með allri virðingu fyrir henni, hefði verið farsælla fyrir VG að velja í það embætti Bjarna Jónsson. Sigurður Ingi fer í fjármálaráðuneytið. Eins og ráðleysi framsóknarmana í fjármálum sé ekki nóg. Reyndar er Sigurður dýralæknir og það er víst gulls í gildi í pólitík. Og svo er það rúsínan í pylsuendanum. Þórdís fer aftur yfir í utanríkisráðuneytið. Fær aftur í hendurnar bókun 35. Nú verður ekkert slegið af, bókunin verður keyrð í gegn með hraði. Ekki vogandi að bíða eftir nýjum forseta, hann gæti verið af "röngum" ættum í pólitík og illa "taminn".!

Kata sá hvert stefndi hjá þjóðarskútinni og stökk því frá borði. Ekki boðar eða sker framundan heldur klettaveggurinn. Og stefnunni er haldið óbreyttri. 

Guð blessi Ísland

Myndskeið: Ný ríkisstjórn kynnt

"Senn"

Nú er stóra spurningin, hvað ef slitnar uppúr viðræðum stjórnarflokkanna og stjórnin springur? Hver fer þá til forseta til að biðjast lausnar fyrir ríkisstjórnina? Varla Kata, hún hefur þegar mætt í settið hjá honum og sagt af sér þó hann hafi óskað eftir að hún yrði áfram starfandi forsætisráðherra. Sjálf hefur hún gefið rækilega í skyn að hún er ekki pólitískur ráðherra lengur.

Útspil Guðna, þegar Kata baðst lausnar fyrir sig var undarlegt. Hann átti auðvitað að taka af öll tvímæli um að ríkisstjórnin væri þar með fallin og hann óskað eftir að ráðherrar sætu áfram í starfsstjórn, þar til ný ríkisstjórn hefði verið mynduð. Hann átti að fresta Alþingi þar til málið væri í höfn.

Nú virðist enginn vita neitt í sinn haus, ekki hvort Alþingi geti eða má starfa, ekki hvað gera skal ef ekki næst saman um nýja ríkisstjórn og kannski það sem verst er að enginn veit hvað "senn" er langur tími. Þó greinilega eitthvað meira en dagar. Hvort skilgreining forsetans á þessu eru vikur, mánuðir eða ár er aftur á huldu.

Nefndarfundum aflýst: „Engin ríkisstjórn í reynd starfandi í landinu“