Að telja upp að 63

Stefanía Óskarsdóttir, stjórnmálafræðingur, telur að hægt væri að mynda ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks, Samfylkingar, Vinstri Grænna og Viðreisnar. Vissulega væri slíkt hægt, samkvæmt þingmannafjölda. En hvers vegna þá að halda kosningar?

Er ekki boðað til kosninga til að skoða vilja þjóðarinnar, velja þingmenn, að sjá hvernig landið liggur í hugum kjósenda? Ef mynduð er ríkisstjórn sem saman er sett af flokkum sem þjóðin ýmist hafnaði eða veitti mjög takmarkað fylgi, meðan þeim flokkum sem sannarlega eru sigurvegarar kosninganna er haldið utan stjórnar, spyr maður sig; til hvers að kjósa?

Það getur varla verið hlutverk stjórnmálafræðings að tjá sig um stjórnmál út frá höfðatölu þingmanna. Það getur hvert barn sem kann að telja gert. Stjórnmálafræðingur hlýtur að lesa kosninguna, vega og meta stefnur flokkanna og spá út frá slíkum forsendum.

Jafnvel ég, án menntunar í stjórnmálafræði, sé eins og flestir kjósendur hverjir voru sigurvegarar þessara kosninga. Það er einnig augljóst að stefnumá þeirra þriggja flokka sem afgerandi sigur unnu, er nánast hin sama. Þó þessir þrír flokkar hafi haft sigur, ná þeir ekki meirihluta á þingi, hafa þó nærri þriðjung þjóðarinnar að baki sér og því vantar varahjól. Það eru þau varahjól sem stjórnmálafræðingar eiga að spá í. Það þarf ekki háskólamenntað fólk til að kenna okkur kjósendum að telja upp að 63!!

Niðurstaða kosninganna var skýr, þjóðin hafnar vinstri stjórn, eina ferðina enn.

Það veitir manni von!

 

„Óvissan er lamandi fyrir þjóðfélagið“