Enn ein staðfestingin

Enn er það staðfest að aðildarríki ESB geti ekki valið úr hvað þau vilja og hvað þau ekki vilja af reglugerðum og lögum sambandsins. Þetta ætti svo sem ekki að koma neinum á óvart, þar sem augljóst er að samstarf margra þjóða getur aldrei gengið upp ef allir velja einungis það sem þeim sjálfum henntar. Þá eru lög sambandsins ákaflega skýr hvað varðar inngöngu nýrra ríkja inn í það. Umsóknarríki verða að breyta hjá sér svo þau uppfylli lög og reglur sambandsins. ESB mun ekki breyta sínum lögum fyrir umsóknarríki.

Það er því meir en lítið undarlegt að enn sé fólk til hér á landi sem heldur að við séum í einhverjum samningaviðræðum við ESB. Þar er einungis um að ræða aðlögunarviðræður, þar sem skoðað er hverju þarf hér að breyta til að uppfylla lagabálk ESB og hvernig það skuli gert.

Þeir sem tala um að "skoða í pakkann" ættu að gera sjálfum sér og þjóðinni þann greiða að viðurkenna að þeir vilji einfaldlega ganga í ESB, með kostum þess og göllum. Þessi skoðun á alveg jafnan rétt á sér og hin að vilja ekki ganga í ESB. Með þessu gæti kannski orðið einhver vitræn umræða um kosti og galla aðildar. Þá geta aðildarsinnar og sjálfstæðissinnar skiptst á skoðunum á eðlilegum grundvelli.

Aðildarsinnar geta þá sagt þjóðinni hvers vegna þeir telja fórnandi hluta sjálfstæðis þjóðarinnar, hvers vegna við ættum að láta ESB ráða yfir fiskveiðilögsögunni, hvers vegna við ættum að fórna heilbrigði bústofn landsins og svo framvegis. Þeir gætu þá farið að segja þjóðinni hvað það er sem þeir sjá svona fagurt í ESB, hver hin "guðdómlega" sýn þeirra er.

Að fela sig bak við einhverja frasa sem engin rök eru á bakvið, eins og "að kíkja í pakkann", gera einungis þeir sem ekki treysta sér í eðlilega umræðu um málið. Þeir sem ekki hafa rök til að flytja sitt mál. Þeir treysta á að ef nógu langt er hægt að ganga í aðlögun, verði ekki aftur snúið. Treysta á að með því þurfi þeir ekki að rökstyðja mál sitt.

Málið er einfallt. Það er Ísland sem sækir um aðild að ESB, ekki öfugt. Þeir sem ekki skilja þá staðreynd, skilja ekki einföldustu samskipti. Samningur er gerður milli aðila á jafnréttisgrunni, þar sem báðir aðilar koma fram með sínar kröfur og báðir þurfa að slá af. Afrakstur þess er samningur sem báðir aðilar telja sig vera sátta við. Það er ekki svo gagnvart ESB. Sambandið leggur fram sinn lagabálk og umsóknarríki verður að uppfylla hann. Þar kemur annar aðilinn fram með kröfur og hins að ákveða hvort hann vill ganga að þeim. Slík samskipti geta ekki með neinu móti talist samningur.

Heldur virðist vera sem einstakir aðildarsinnar séu farnir að átta sig á þessari staðreynd og eru farnar að sjást greinar í fjölmiðla samkvæmt því. Sést hafa greinar þar sem því er haldið fram að engin þörf sé á undanþágum fyrir Ísland, að engin ástæða sé að hugsa um heilbrigði bústofnsins og fleira í þessum dúr.  Þetta er vel. Þarna fara menn sem þora að segja sína skoðun, þora að ræða málin á réttum grundvelli. Þessir menn hafa ákveðið að koma undan teppinu og segja skoðun sína. Það mættu fleiri aðildarsinnar fara að þeirra fordæmi.

Að tala um einhverja skoðun þess hverju "samningur" skili og tengja það við meint lýðræði, er lýðskrum af verstu gerð. Þeir sem halda uppi slíkum málflutning eru ekki marktækir á neinn hátt.

Það er útilokað að halda uppi rökrænni umræðu gegn slíku fólki.

 

 

„Geta ekki valið það besta úr ESB“

Athugasemdir

[sigkja (IP-tala skráð) 9.1.2013 kl. 12:06]

Það er marg staðfest að aðildarríki ESB geti ekki valið úr hvað þau vilja og hvað þau ekki vilja af reglugerðum og lögum sambandsins einhliða. En lög og reglugerðir sambandsins leyfa frávik og að tillit sé tekið til sérstöðu. Um það er samið. Þannig leyfist Svíum og Dönum ýmislegt í landbúnaðarmálum sem Spánverjum er bannað og Möltubúar hafa reglur í sjávarútvegi sem Ítalir fá ekki.

Málið er einfallt. Það er Ísland sem sækir um aðild að ESB. Það fær enginn aðild að samtökum, félögum eða saumaklúbbum nema uppfylla þau skilyrði sem sett eru við aðild. Þú færð ekki inngöngu í læknafélagið út á það að þú ætlir í framtíðinni að verða læknir. Og mörgum þætti það undarlegt að kalla læknisnámið aðlögun.

Þeir sem tala um að ekkert sé að skoða í pakkannum ættu að gera sjálfum sér og þjóðinni þann greiða að viðurkenna að þeir vilji einfaldlega ekki ganga í ESB hvað sem í honum verður. Þessi skoðun á alveg jafnan rétt á sér og hin að vilja ganga í ESB. Með þessu gæti kannski orðið einhver vitræn umræða um kosti og galla aðildar. Þá geta sambandssinnar og einangrunnarsinnar skiptst á skoðunum á eðlilegum grundvelli.

Að tala um að ekkert sé að skoða og að ekkert sé umsemjanlegt og því beri að hætta viðræðum og falla frá kosningu og kalla það síðan lýðræði, er lýðskrum af verstu gerð. Þeir sem halda uppi slíkum málflutningi vilja að þjóðin lifi í myrkri og fáfræði og að fámennur hópur ákveði framtíð okkar. Þeir sem halda uppi slíkum málflutningi eru ekki marktækir á neinn hátt.

[Bjarni Gunnlaugur (IP-tala skráð) 9.1.2013 kl. 13:39]

sigkja@12:06    "Þannig leyfist Svíum og Dönum ýmislegt í landbúnaðarmálum sem Spánverjum er bannað og Möltubúar hafa reglur í sjávarútvegi sem Ítalir fá ekki"   Ertu ekki að misskilja eitthvað sigkja?  Eru þessar þjóðir ekki að setja sér mismunandi sérreglur byggðar þó á ESB grunndvallarlögum? Bannar nokkur Spánverjum að gera eins og Svíar og Danir í landbúnaðarmálum aðrir en Spánverjar sjálfir?  Þú virðist ætla að ESB sjálft mismuni þessum ríkjum.  Hvaða dæmi eru þetta sem þú vísar til?

Stundum er talað um að ríkin geti sett sér strangari sérreglur sem víkji þó ekki  frá grundvallarreglum (meginsjónarmiðum) ESB. T.d. að íslendingar hafi mátt hafa meiri taumhald á fjármálakerfinu en þeir gerðu sbr. þetta úr rannsóknarskýrslu alþingis "Með aðild Íslands að EES-samningnum voru starfsheimildir íslenskra lánastofnana og þar með fjármálafyrirtækja rýmkaðar verulega. Þetta var gert samhliða því að tilskipanir Evrópusambandsins um fjármálamarkaðinn voru innleiddar í íslenskan rétt en þær tilskipanir fólu almennt í sér lágmarkssamræmingu á tilteknum atriðum sem snertu stofnun og rekstur lánastofnana ásamt meginreglunni um gagnkvæma viðurkenningu. Tilskipanirnar bönnuðu hins vegar aðildarríkjunum ekki að viðhalda eða setja sér strangari reglur en þar var kveðið á um gagnvart lánastofnunum í viðkomandi heimaríki enda væru þá uppfyllt ákveðin meginsjónarmið sem reglur Evrópusambandsins og EES-samningsins gera kröfu um."

Ef það að "skoða í pakann" snýst mest það að draga fram í dagsljósið hvaða sérreglur við viljum setja okkur og hverjar ekki þá er umsóknin farin að virka eins og naglinn í naglasúpunni.  Alveg eins og nýfrjálshyggjuglýgjan glapti menn á að nota EES samninginn sem sálkaskól (orðið hefur sjaldan átt betur við) til að ná fram eigin markmiðum um frelsi fármálageirans þá virðast kratarnir ætla að nota ESB umsóknina til að lauma inn drápshöggum sínum gagnvart landbúnaði sem þeir hafa ekki komist upp með hingað til í eigin nafni.  Eða hvers vegna setja samninganefndir okkar það ekki einu sinni á dagskrá að krefjast banns við innflutningi lifandi dýra?  sbr þetta úr frétt af aðildarsamningum.

 "Enn vantaði þó inn í skjalið grundvallaratriði um að ekki mætti flytja lifandi dýr til Íslands. Haraldur sagði að þarna væri varnarlína sem ekki mætti stíga yfir. Ef íslensk stjórnvöld treystu sér ekki til þess að gera þessa kröfu gagnvart ESB, hvers væri þá að vænta í öðrum málum, t.d. varðandi sjávarútveg." http://www.mbl.is/frettir/innlent/2012/10/21/takast_a_um_innflutning_dyra/

[Gunnar Heiðarsson, 9.1.2013 kl. 15:29]

Þegar Svíar, Danir, Ítalía og fleiri lönd gengu til þessa samstarfs ríkja Evrópu var ESB ekki til. Það var ekkert til sem hét Evrópusamband á þeim tíma. Þetta samstarf hét þá Evrópubandalag og eðli þess var allt annað en nú. Þá gátu þau ríki sem vildu ganga til þess samstarfs fengið ýmsar undanþágur, en þó engar sem skiptu neinu máli. Til dæmis fékk Bretland undanþágu vegna sjávarútvegsmála, en einungis til skamms tíma.

Ísland er ekki að sækja eftir aðild að Evrópubandalaginu, enda það ekki lengur til. Ísland sækir um inngöngu í Evrópusambandið. Lissbonsáttmálinn, sem tók gildi þann 1. desember 2010 er grunnlöggjöf ESB og í honum eru alveg ákveðin ákvæði um hvernig skuli meðhöndla umsóknarríki. Þetta hafa fulltrúar ESB ekkert verið að fela, hafa marg oft bent á þessa staðreynd, þó sumir hér á Íslandi kjósi að halda um eyrun í hvert sinn sem það gerist. Við því er lítið að gera, enda erfitt að rökræða við fólk sem ekki vill heyra rök.

Þá er undanþága Möltu í sjávarútvegi eitthvað sem varla er hægt að tala um. Þeir fá að veiða ákveðið magn upp við landsteina á smájullum. Þeir þurfa að hlýta ströngum reglum sem gerir þeim nánast útilokað að endurnýja sínar jullur.  Þetta er undir ströngu eftirliti ESB. Afraksturinn er enginn fjárhagslega fyrir Möltu, þetta var frekar prinsipp atriði fyrir þá.

Það nokkuð öruggt að við og reyndar öll lönd ESB sem liggja að sjó geta fengið slíka undanþágu, en hún breytir bara engu fyrir neinn.

Þetta blogg mitt fjallaði ekki um hvort draga ætti umsóknina til baka, heldur eðli þeirra viðræðna sem standa yfir. Eðli þeirra og sú staðreynd að nokkrir einstaklingar kjósa að misskilja það, kemur ekkert við hvort við drögum umsóknina til baka. Þar liggja að baki önnur og sterkari rök.

Sú staðreynd að ferlið hófst án aðkomu þjóðarinnar er í raun næg ástæða þess og að ekki verði haldið af stað aftur fyrr en þjóð gefur heimild til þess. En það eru fleiri rök og of langt að telja þau öll upp hér. Má þó benda á að veruleg stefnubreyting hefur orðið innan sambandsins síðan sumarið 2010, m.a. tók Lissabonsáttmálinn gildi stuttu síðar, en hann heimilar enn frekari miðstýringu ESB. Þá hefur fjármálakreppan komið ákaflega illa við lönd ESB, sérstaklega þau sem eru innan evrunnar og ekki séð hvernig það muni enda.

Síðustu fréttir frá þessum löndum eru þó sennilega þær skuggalegustu um langann tíma. Alþjóða Rauði krossinn, sem hefur staðið að hjálp við stríðshrjáð lönd allt frá 1863, telur nú að ástandið innan sumra ríkja ESB sé með þeim hætti að til styrjaldar geti komið þá og þegar. Þetta eru skelfilegar fréttir, þegar tillit er tekið til þess að þær koma frá samtökum sem sennilega hafa mesta þekkingu til að meta slíka áhættu.